X-minor

Κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ με το υπερλεπτο μανίκι του Ibanez μου (blind buy - άντε βρες να δοκιμάσεις εδώ). Ότι σκέφτεσαι να πάρεις καλύτερα δοκίμασέ το αν σε βολεύει γιατί μετά θα ψάχνεσαι...

Αν δεν είναι pank δε παίζω νότα! ;D ;D ;D Ας χωριστεί και το δευτερεύον θέμα απ'το thread του ανθρώπου...

Banana sensei, ξέρεις ότι τέτοιες προτάσεις απαιτούν greeklish pank χαρακτήρες. Μην ξεχνάμε τους βασικούς κανόνες. ;D

Pank kalo gia kopanhma? Thelei pena h na valw kolla sta daxtyla?

Και του μπασσίστα των D.A.D. του φτάνουνε δύο. Θα'πρεπε να παίζουνε όλοι με δύο? Οι μαύροι παίζανε με 4αρια. Άρα όλοι θα πρέπει να παίζουνε με τεσσάρια. Κιθαρόμπασσα κλπ. Τι να πώ, η άγνοια προφανώς ισχύει ακόμα και στους ομοίους μας (καθ'όργανο και μόνο προφανώς), και ο περφεξιονισμός και ο σνομπισμός, οι "ελιτίστικες" (μη χæσω) αντιλήψεις και πάει λέγοντας. Κρίμα, μια και υποτίθεται πως οι μουσικοί είναι ανοιχτόμυαλα άτομα. Μια δεκάρα να'χα για κάθε φορά που έπρεπε να εξηγήσω το όοοολο θέμα με το εξάρι... Ή ο Κώστας με το short scale - που είναι επίσης τεσσάρι! Ή ο banana sensei με το thunderbird και την πένα. Κρίμα και πάλι κρίμα. Αντε γειά.

Όλα όσα ανέφερες είναι ΠΟΛΥ καλά μπάσσα, κι επειδή κι εγώ το έψαχνα πριν πάρω εξάρι τα είχα ψάξει όλα, θα σου πώ τα συμπεράσματά μου. Το LTD D-6 είναι αρκετά καλό μπάσσο, αλλά απ'όσο μπόρεσα ν'ακούσω από'δω κι από'κεί χάνει λίγο στον ήχο του. Κατά τ'άλλα, είναι neck-through, καλά ξύλα (δεν παίζουν ρόλο λέμε τα ξυλα!!! ;D) κι αρκετά καλή επιλογή, αλλά θα'ταν το τελευταίο (και ήταν) που θ'αγόραζα. Το συγκεκριμένο BTB ήταν να πάρω, αντί για το SR506 που εν τέλει πήρα. Το BTB έχει ελάχιστα φαρδύτερη ταστιέρα, και λίγο πιο στρογγυλεμένο μπράτσο, τα οποία προσωπικά με βολεύουν, είναι 35", αλλά οι MK2 που φοράει δεν μου έκατσαν καθόλου καλά στ'αυτί, μου φάνηκαν κάπως "χαλαροί" και "αδύναμοι" σε σχέση με τους MK1 που έχουν πολλά άλλα. Το Β1006 είναι πάνω κάτω στην κατηγορία του Ibanez να σου πώ την αλήθεια, και κατ'εμέ δεν τ'αξίζει τόσα χρήματα, μια και δεν το βρήκα και τίποτα σπουδαίο. Καλό μεν, αλλά τίποτα σπουδαίο. Μερικές άλλες, πολύ καλές επιλογές είναι και το Cort A6. ΠΟΛΥ καλό μπάσσο, neck-through, 34" μεν, αλλά τα σπάει. Σε string spacing και μαγνήτες είναι ουσιαστικά το ίδιο με το Soundgear της Ibanez. Επίσης, το Ibanez SR506 (που εν τέλει πήρα) μου βγήκε πολύ καλό μπασσάκι, αλλά έχει αρκετά λεπτό μανίκι και μεγάλο radius, τα οποία δεν με βόλεψαν καθόλου προσωπικά (γι'αυτό και το δίνω). Αν σε βολεύει κάτι τέτοιο πάντως στο προτείνω ανεπιφύλακτα, ειδικά στις ηχογραφήσεις μ'έχει βγάλει παλικάρι. Μια πιο φθηνή επιλογή είναι και το Peavey Grind 6. Αρκετά καλά ξύλα, neck-through, 35" (αν θυμάμαι σωστά) και καλό value for money. Με όποιον κάτοχό του έχω μιλήσει του άρεσε γενικώς το μπάσσο, αλλά θα μπορούσε να'χει καλύτερα ηλεκτρονικά. Παρεμπιπτόντως, για το "σε κουβέντα να βρισκόμαστε" για μένα το απόλυτο εξάρι θα'ταν ένα Dingwall.

+100000000000000000 Έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά θα'θελα να πω ένα πράγμα, μια και το θέμα με αφορά, τρόπον τινά. Εδώ και καιρό έχουμε αποφασίσει να φύγουμε στη Σουηδία, για να κυνηγήσουμε το όλο θέμα μουσική. Εδώ και 2 χρόνια δεν βγαίνουμε, καθόμαστε ηχογραφούμε και ηχογραφούμε μέχρι να βγεί το τέλειο. Έχει γίνει το σκ@τό παξιμάδι για να πάρουμε έναν εξοπλισμό της προκοπής για να ηχογραφήσουμε, όπως επίσης και για να βρούμε ένα σωρό πληροφορίες, μαθήματα Σουηδικών, οδηγούς κλπ. Έχουμε καεί στο internet ψάχνοντας να δούμε τι ακριβώς παίζει εκεί. Ότι φράγκα βγάζουμε μπαίνουν στην άκρη για το "ταμείο". Και υπ'όψην, μιλάμε για δύο άτομα μόνο. Τη μιζέρια που υπάρχει στην ελλάδα την τρώμε στη μάπα για πολύ καιρό. Ακόμα και για τη μπάντα που μιλάω έψαχνα άτομα πάνω από 6-6.5 χρόνια, μέχρι που τα παράτησα εντελώς και αποφασίσαμε να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας (όπως αναφέρω παραπάνω). Αυτό που θέλω να πώ, είναι πως δεν είναι όλοι χωριάτες και δεν είναι όλοι οι ίδιοι κάφροι που βλέπουμε στο δρόμο καθημερινά. Είναι αλήθεια πως υπάρχουν άπειροι μετανάστες καραελληνάρες χωριάτες έξω, αλλά δεν είναι ΟΛΟΙ έτσι. Και μ'αυτά που διαβάζω και στα άλλα threads, περί της όλης ματαιότητας του να φύγεις έξω για να κυνηγήσεις τη μουσική ένα έχω να πώ. Δεν πρόκειται ΠΟΤΕ ν'αλλάξω γνώμη και μυαλά γι'αυτό που κάνω. Εννοείται ότι θα φύγω από'δω, εννοείται πως θα παρατήσω τη δουλειά και το σπίτι μου και τις ανέσεις μου, κι εννοείται πως προτιμώ να πεθάνω προσπαθώντας να τα καταφέρω σ'ένα μέρος που τουλάχιστον θα έχω τη δυνατότητα να το κάνω, παρά να κάτσω εδώ μέσα στη μιζέρια του καθενός, στα live του Σ/Κ, στο μονόδρομο των μπουζουκιών και του "ελληνικού" γενικότερα και να αφήσω το ένα όνειρο και τις ελπίδες μου να αργοπεθαίνουν μάταια στην ψωροκώσταινα. Μπορεί ν'ακούγονται ρομαντικά, αλλά δεν πρόκειται να τα παρατήσω επειδή άλλοι δεν τα κατάφεραν, και αρνούμαι να μπώ κι εγώ στον σωρό.

Με τη raw μου'ρθε κατευθείαν εικόνα μπασσάκι ταυράκι με maple ταστιέρα και ανατρίχιασα... Και κάπου το'χα ξαναδεί... Οι κιθάρες πάντως μου άρεσαν... :-X

Μήπως επειδή για το μόνο που νοιάζονται οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) είναι ένα live το Σ/Κ και καμιά γκομενίτσα να περνάει η ώρα? Όντως υπάρχουν αξιόλογα συγκροτήματα εδώ, αλλά αν δεν σηκωθούν να φύγουν και να κάνουν τις θυσίες που χρειάζεται όλοι σ'αυτό το κόβω να μένουν.

"Never lose the groove in order to find a note" Ο θεούλης Victor Wooten ;)

Απίστευτος ήχος! Για το παίξιμο τώρα τι να λέμε... Πολύ ωραίο delta!

Στις κιθάρες αυτό αφορά τον κιθαρίστα. ;D

Απ'τo headstock. Αν έχει κλίση, gay, αν είναι ίσιο, ανδρικό. ;D

Απίστευτα όλα τα clips, απίστευτοι παίκτες, απίστευτα σολίδια! Ένα μπράβο από μένα σε όλους! Δυστυχώς κάνει μπάμ η έλλειψη εξοπλισμού (και το latency που είχα :-X) στο δικό μου, αλλά τουλάχιστον περάσαμε καλά! :D Έτσι για την ιστορία... Δάχτυλα -> G&L L2500 Tribute (passive/both pups/parallel/treble & bass full) -> καρφί σε μια προπολεμική κάρτα ήχου και περασμένο από μερικά fx από το acid. Παρεμπιπτόντως, banana sensei, αυτό που άκουσες είναι το περισσότερο overdrive (άντε λίιιιγο παραπάνω σε φάσεις) που χρησιμοποιώ, οπότε... :P

Πήγαινέ την για ένα full σετάρισμα μια (φαντάζομαι είναι καινούρια), το πιο πιθανό είναι να θέλει μια-δυό στροφούλες το truss rod - αν δεν ξέρεις, μην το κάνεις μόνος σου.

Αυτή που παρέθεσα φαίνεται να'ναι το ίδιο χρώμα που έχει ο τύπος.

Στον τίτλο το γράφει! http://www.thomann.de/gr/esp_ltd_mh1000_emg_qm_stbk.htm

Η πιο ανοιχτόμυαλη άποψη που'χω ακούσει ποτέ (ειδικά στο χωριό μας).

Ο Jaco, στην εποχή που ήταν, δεν ήταν και τόσο εύκολο να το πάει σ'ένα μάστορα κι απλά να κάνει όοολη αυτή τη δουλειά που χρειάζεται για να το κάνει άταστο. Φαντάζομαι παίζει να το'κανε και λόγω έλλειψης ρευστού, και λόγω έλλειψης άταστων μπάσσων (γι'αυτό δεν ορκίζομαι κιόλας). Οπότε δεν υπήρχε άλλος τρόπος εκτός απ'το μαχαίρι και τον στόκο! Φαντάζομαι πως κι ο Jaco στο trial and error ήταν! :D Όσο για το Squier. Είναι όντως μια χαρά (και παραπάνω) μπάσσο, και γι'άλλη μια φορά, μην κολλάμε τόσο στα ξύλα, χώρες προέλευσης, logo κλπ. Απλά ακούμε, παίζουμε, κι αν το γουστάρουμε το παίρνουμε (βέβαια δεν συμμερίζονται όλοι αυτή την άποψη). Τα fretlines που έχει πολύ αμφιβάλλω αν είναι φιλέτα διαφορετικού ξύλου. Μάλλον για "βαμμένα" τα κόβω, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. Εκτός αυτού, η ταστιέρα του είναι ebonol, κι απ'όσο θυμάμαι έχει ήδη ένα στρώμα πάνω (δεν γνωρίζω αν είναι epoxy ή κάτι άλλο), οπότε δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Το παίρνεις, το σετάρεις όπως σε βολεύει, και παίζεις. Παρεμπιπτόντως, το μπασσάκι είναι ιδανικό για upgrades αργότερα, αν θελήσεις. ;)

+1 γενικώς! Αν και να σου πώ την αλήθεια, κάνα-δυό μάστορες που ρώτησα για το θέμα defretting δεν ένιωθαν και ιδιαίτερα (άκουσα τρελά πράγματα), και δεν έπαιζε να τους αναθέσω τέτοια δουλειά, ειδικά αν το θέλω το μπάσσο σώο! Κατά τ'άλλα όμως, αν το μπάσσο σου δεν είναι για πέταμα, καλύτερα να είσαι σίγουρος πως μπορείς να το κάνεις. Αν όχι, όπως είπε κι ο Χτικιός, τα άταστα πλέον είναι σε αρκετά προσιτές τιμές (δεν μιλάμε για τίποτα Human Base του Hellborg!), και είσαι και ήσυχος. Εκτός αυτού, τα περισσότερα άταστα μπάσσα έχουν διαφορετικά μανίκια (ελαφρώς) και πιο "γεμάτες" ταστιέρες, σε αντίθεση με τα ενταστα, και ένα μπάσσο με βγαλμένα τάστα συνήθως είναι ακριβώς αυτό. Ένα μπάσσο με βγαλμένα τάστα. Το (εξ'αρχής) άταστο είναι το real deal. Εγώ δεν το'κανα ακόμα το μπάσσο μου, αυτά που είπα είναι πληροφορίες που έχω βρεί, είτε στο internet, είτε από άτομα που το έχουν κάνει, από luthier advice φάσεις κλπ. Είμαι βέβαια στα όρια να το κάνω στο εξάρι μου, μια και δεν βλέπω να το παίρνει κανείς! ;D Αν το κάνω, πάντως, δεν θα του περάσω epoxy, γιατί έχω σκοπό να του περάσω flats, οπότε δεν νομίζω να χρειαστεί. Αν μου γυρίσει και χρειαστεί, κατά Μήτσο (telegun, στο Γιώργο) μεριά θα πάει, σε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο δεν το εμπιστεύομαι!

1) Άνοιξες τεράστιο θέμα φίλτατε. Υπάρχουν κάποιο τρόποι, αλλά αν αποφασίσεις να το κάνεις μόνος σου τα αποτελέσματα ίσως δεν είναι τα ιδανικά. Όπως και να'χει, θα αναφέρω τον πιο διαδεδομένο, καθαρά πληροφοριακά. - Αρχικά, βγάζουμε τις χορδές, και χαλαρώνουμε ελάχιστα το truss rod στο μανίκι. Δεν είναι αναγκαίο να βγεί εντελώς το μανίκι, αν θες όμως, για περισσότερη άνεση, μπορείς να το αφαιρέσεις απ'το σώμα για να δουλεύεις πιο "ανοιχτά". - Μετά έρχεται διαδικασία της αφαίρεσης των τάστων. Αρχίζεις πρώτα με το τελευταίο τάστο, έτσι ώστε αν γίνει η στραβή να μην κλαίς όλο το μπάσσο. Πριν κάνεις οτιδήποτε άλλο, καλό είναι να χρησιμοποιήσεις μια ταινία (χωρίς τραγικά πολλή κόλλα, να μη μείνουν διάφορα στην ταστιέρα) για να καλύψεις τα μέρη της ταστιέρας δεξιά και αριστερά του τάστου που πας να βγάλεις, για να αποφύγεις τυχόν χτυπήματα, καθώς και να συγκρατήσεις (όσο είναι εφικτό) διάφορα ροκανίδια που ίσως φύγουν κατά την αφαίρεση του τάστου. Από κεί και πέρα, πρώτα θερμαίνεις ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ με την άκρη ενός κολλητηριού (καλάι) το τάστο, λίγο πιο μέσα από την άκρη του, και συνεχίζεις κατά μήκος του. Καλό θα είναι να έχεις το δάχτυλό σου πάνω στο τάστο, ώστε να ξέρεις πότε έχει θερμανθεί αρκετά (όταν δηλαδή το δάχτυλό σου δεν αντέχει τη θερμότητα και πρέπει να το πάρεις). Παράλληλα, αφού ζεσταθεί αρκετά (αυτό γιατί μερικά τάστα είναι κολλημένα δυνατά), θ'αρχίσεις να βγάζεις τα τάστα. Συνήθως, γι'αυτή τη δουλειά καλό είναι να χρησιμοποιείς μια τανάλια με επίπεδη κεφαλή, έτσι ώστε να μπούν οι άκρες της κάτω από το τάστο για να μπορέσεις να το τραβήξεις καλύτερα και πιο σταθερά. Τέτοια εργαλεία έχει και στο stewmac.com. Γίνεται και με μαχαίρια και κατσαβίδια κλπ. αλλά δεν θα σ'το συνιστούσα, καθώς είναι πολύ πιο εύκολο να τραυματίσεις περισσότερο την ταστιέρα έτσι, και μετά να προσπαθείς να συμπληρώσεις το παζλ με τα μικροσκοπικά ρινίσματα που θα'χεις ξύσει κατά λάθος [ κάπου εδώ, καλό είναι να αναφέρω πως μερικά τάστα, αν όχι όλα πλέον, έχουν αυτά τα "δοντάκια" εκεί που πιάνουν μέσα στο ξύλο, και είναι πιο δύσκολο να τα βγάλεις χωρίς να τραυματίσεις το ξύλο γύρω γύρω]. - Εφόσον όλα πάνε καλά με την προηγούμενη διαδικασία, και έχεις αφαιρέσει (μετά από ώρα) ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ όλα τα τάστα, πρέπει να τσεκάρεις τα σημεία όπου έχουν φύγει τα τάστα για διάφορα "τραύματα", δηλαδή σημεία όπου λείπει ξύλο. Αν θες μια ομαλή επιφάνεια χωρίς πρόχειρα στοκαρίσματα, θα πρέπει να βρείς αυτά τα κομμάτια που λείπου και να τα ξανακολλήσεις ακριβώς στη θέση τους (το παζλ που λέγαμε...). Εφόσον δεν χρειάζεται το παραπάνω, προχωράμε σε τρίψιμο της ταστιέρα, με πολύ ψιλό γυαλόχαρτο (ή τριβείο, αν έχεις διαθέσιμο), για να στρώσει η επιφάνεια. Καλό θα ήταν σ'αυτή τη φάση να έχεις κι ένα radius block, έτσι ώστε να μη σκ@τώσεις την ταστιέρα. Radius blocks μπορείς να βρείς επίσης στο stew mac. Αφου τελειώσεις με το τρίψιμο, φύσα την ταστιέρα με κάτι να φύγουν τα τρίμματα, και καθάρισέ την εντελώς. Πρόσεχε πολύ να καθαρίσεις ΑΨΟΓΑ τα κενά που ήταν βαλμένα τα τάστα. Δεν θες διάφορα ροκανίδια εκεί μέσα. Αν όλα πάνε καλά και εδώ, προχωράμε... - Σ'αυτό το βήμα, έχουμε συνήθως διαφορετικές σχολές. Είναι αυτοί που στοκάρουν (με ξυλόστοκο συνήθως, ή άλλα παρόμοια υλικά, τα οποία υπάρχουν σε μαγαζιά μοντελισμού/hobby) τα κενά, και άλλοι που τοποθετούν φιλέτα ξύλου (είτε κοντά στο ίδιο χρώμα, είτε διαφορετικά, έτσι ώστε να λειτουργούν ως fretlines). Η πρώτη μέθοδος, με το στοκάρισμα, είναι κάπως πιο εύκολη και λιγότερο χρονοβόρα, αλλά διατρέχει ένα κίνδυνο (κατ'εμέ) να "σκάσει" ο στόκος, είτε με καιρικές μεταβολες, είτε ακόμα και με ρύθμιση του truss rod, και προσωπικά δεν θα την προτιμούσα. Όπως και να'χει όμως, το'χουν κάνει αρκετοί, και μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει για κάποιο πρόβλημα. Ο δεύτερος, και προτιμότερος για μένα τρόπος, είναι να πάρεις μερικά φιλέτα ξύλου της αρεσκείας σου (αν θες ομοιομορφία στην ταστιέρα πας για κάτι κοντινότερο χρωματικά/εμφανισιακά στο ξύλο της ταστιέρα σου, αν θες fretlines πας για κάτι που ξεχωρίζει, π.χ. maple φιλέτα σε rosewood ταστιέρα), και αφού έχεις μετρήσει ΑΚΡΙΒΩΣ τις διαστάσεις των κενών, να τα κολλήσεις μέσα στα κενά ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΤΑΤΑ. Αφού έχουν κολλήσει καλά, μπορείς να κόψεις το περίσσιο ξύλο γύρω-γύρω, και μετά θα χρειαστεί και πάλι τρίψιμο (γυαλόχαρτο-τριβείο), αλλά σ'αυτή τη φάση ειδικά για μένα χρειάζεται το radius block, γιατί αλλιώς πας στην τύχη. Αφού έχεις κόψει λοιπόν το περίσσιο ξύλο των φιλέτων, και έχεις πλανάρει (ΜΕ radius block) την ταστιέρα, τραβάς άλλο ένα καλό καθάρισμα, και πάμε παρακάτω. - Το επόμενο βήμα είναι να αλλαχτεί ή να κοπεί χαμηλότερα το nut. Συνήθως αυτό θέλει μάστορα, εκτός αν έχεις λίμες για nuts (οι οποίες είναι κάπως ακριβές). Αυτό είναι για να συμβάλλει στο περαιτέρω χαμήλωμα του action. - Μετά από την παραπάνω διαδικασία, όμως, πολλοί δεν αφήνουν την ταστιέρα τους γυμνή (αν χρησιμοποιήσεις flats δεν θα'χεις πρόβλημα), κυρίως γιατί σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν roundwounds, το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει μια στρώση κάποιου προστατευτικού υλικού πάνω στην επιφάνεια της ταστιέρας, για να μην γεμίσει γρατζουνιές και φθαρεί υπερβολικά γρήγορα. Το καταλληλότερο για μένα (και για πολλούς άλλους), είναι το epoxy (εποξική ρυτίνη, όπως είπε κι ο SF). Το λούστρο για μένα δεν κάνει για τέτοια δουλειά με τίποτα, άσχετα αν υπάρχουν διάφοροι που το χρησιμοποιούν. Γι'αυτή τη διαδικασία δυστυχώς προσωπικά δεν γνωρίζω, μια και τα διάφορα finishing issues δεν τα πολυμπορώ, οπότε ίσως ένα search στο net σε βοηθήσει περισσότερο. Σαφέστατα, εννοείται πως μετά από όλη αυτή τη διαδικασία, καλό είναι να σεταριστεί το μπάσσο από κάποιο μάστορα. 2) Flats vs Round: Οι flat χορδές είναι συνήθως πιο "ευγενικές" με τα δάχτυλα, αλλά είναι και πιο "ήπιες". Δεν θα έχουν τη "δύναμη" των rounds, κι ούτε τα extra πρίμα τους, αλλά σε άταστα λειτουργούν πολύ καλά (βρίσκω). Έχουν γενικώς πολύ πιο smooth ήχο από τις rounds. Φυσικά, το τι θα επιλέξεις είναι θέμα γούστου, δεν υπάρχει κάποιος κανόνας. Απλά σε unfinished ταστιέρες άταστων εγώ θα προτιμούσα flats, μια και ο ήχος τους δεν με χαλάει. Στο Χτικιό απ'την άλλη αρέσουν οι rounds. Περί ορέξεως! ;) Όσον αφορά τα ξύλα, δεν μπορώ να γνωρίζω παρά μόνο χοντρικά (και πάλι θα πέσω έξω) το πόσο ανθεκτικά είναι τα ξύλα. Αυτό που εννοούσα κυρίως ήταν το θέμα finished-unfinished (με epoxy δηλαδή ή χωρίς). Τα unfinished θαρρώ πως θα φθειρονται πιο εύκολα. Πόσο καιρό θα πάρει δεν μπορώ να ξέρω. Αναλόγως. Αν παίζεις επιθετικά, αν κάνεις διάφορα bends, ανάλογα τις χορδές κλπ. Δεν είναι τόσο το ότι εμφανίζει τραγικό πρόβλημα, φτιάχνεται, απλά δεν νομίζω πως βολεύει κανέναν να τρέχει να πλανάρει και να ξαναπερνάει epoxy (ή οτιδήποτε άλλο) την ταστιέρα του κάθε τρίμηνο/εξάμηνο/χρόνο/δίχρονο. 3) Στα ενταστα/ταστωμένα μπάσσα, οι χορδές έχουν επαφή μόνο με τα σημεία της ταστιέρας ανάμεσα στα τάστα, και δεν έχουν άμεση επαφή με όλη την επιφάνεια του ξύλου. Στο άταστο, αντιθέτως, οι χορδές έχουν άμεση και συνήθως συνεχή επαφή με την ταστιέρα, μια και δεν υπάρχουν τα τάστα να τις "συγκρατούν", και το action συνηθίζεται να είναι πολύ χαμηλότερο. 4) Όπως είπε και το Χτικιό, το άταστο είναι ένα νορμάλ όργανο. Εσύ ξέρεις συνήθως κάθε πότε χρειάζεται σετάρισμα. Αναλόγως, άμα π.χ. σου αρέσουν οι χορδές ψιλο-dead, τότε αργεί το σετάρισμα. Αν όχι, ίσως το κάνεις πιο συχνά. Μικρορυθμίσεις κλπ. αναλόγως τον καιρό κλπ. μπορείς να τις κάνεις και μόνος σου, δεν είναι κάτι το τόσο τραγικό. Πάμε και στα θεωρητικά, τώρα! ;D 1) Το θέμα με τα πρίμα και το slap. Σε άταστο γίνεται slap, αλλά λόγω συγκεκριμένου σεταρίσματος είναι πολύ πιο φασαριόζικο, και δεν συνίσταται. Υπάρχει και το κολπάκι με το τελευταίο τάστο που ανέφερε κάποιος, αλλά είναι πολύ πατέντα, και δεν το έκανα, ούτε θα το συνιστούσα. Όσον αφορά τα πρίμα. Προσωπικά, ότι άταστο έχω ακούσει, έχει κανονικά τα πρίμα του. Για μένα είναι ψιλομύθος το όλο θέμα. Απλά αλλάζει η χροιά του οργάνου, όχι οι συχνότητές του. Οι flat χορδές όντως παράγουν λιγότερα πρίμα, σε αντίθεση με τις rounds. Ο Jaco που αναφέρθηκε με το... "πριμαρισμένο" του μπάσσο, ήταν απλά η φυσική απόρροια της αλλαγής από flats σε rounds. Οι flats δεν παρήγαγαν τόσα πολλά πρίμα, οι rounds το κατάφεραν. That's it. Τον Wooten τον ανέφερα γιατί έχει παίξει κι αυτός κατά καιρούς άταστα μπάσσα. Δεν ανέφερα μόνο μπασσίστες που χρησιμοποιούν μόνο άταστο. ;) 2) Όπως ανέφερα και στο αρχικό μου post, οι τελίτσες στα πλαινά του μπράτσου μεταφέρονται ελαφρώς δεξιότερα, για να αντισταθμιστεί το πρόβλημα της έλλειψης των τάστων. Τοποθετούνται ουσιαστικά εκεί που ήταν το τάστο προς την επόμενη νότα. Έχει να κάνει τόσο με το intonation όσο και με το παίξιμο. 3) Το Squier που ανέφερα είναι απίστευτο μπασσάκι για τα λεφτά του. Προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ, έχει πολύ καλό ήχο, αρκετά καλούς μαγνήτες (ίσως λίγο φασαριόζηδες, αλλά πιθανότατα λόγω single coil - εκείνο το hum στους 60 ;D). Πλέον τα φθηνά όργανα μόνο "φθηνά" δεν είναι. Η ποιότητα έχει ανέβει τραγικά στα φθηνά όργανα. Στην τελική, πάνε δοκίμασε ένα, και θα δείς και θα κρίνεις και μόνος σου. Αν σ'αρέσει, πάντως, μη δίνεις σημασία στο τι γράφει στην κεφαλή και στην καρτελίτσα της τιμής. ;) Ελπίζω να βοήθησα... Αν μου ξέφυγαν κάποια πράγματα διορθώστε με, μια και γράφω έκθεση τόση ώρα! ;D

Αν πουλήσω ένα νεφρό, θα καλύψει ένα Wal κι ένα Rick? ;D

Υπάρχουν αρκετά άταστα με fretlines, μερικά μάλλιστα (δυστυχώς δεν θυμάμαι μάρκα, ίσως είναι και custom) έχουν τις γραμμές σχεδιασμένες μόνο στο πλαινό σημείο της ταστιέρας, έτσι ώστε η ταστιέρα να φαίνεται εντελώς καθαρή, δεν εκτείνονται δηλαδή κάθετα σε όλη την ταστιέρα. Ένα παράδειγμα είναι το Squier vintage modified jazz άταστο, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι απίστευτα καλό μπάσσο! Για όποιον ενδιαφέρεται για ένα φθηνό άταστο, είχα παλιότερα ένα Jack & Danny απ'το musicstore το οποίο τότε είχα πάρει 200+-, και ήταν απίστευτα καλό για τα λεφτά του (προειδοποίηση - θα θέλει σίγουρα σετάρισμα). Επίσης, μερικά δείγματα του πως ακούγεται το άταστο: Jaco πρώτα απ'όλα :D Tony Franklin (κορυφαίος.- Επίσης, το signature άταστο precision του αξίζει τα λεφτά του και με το παραπάνω!) Gary Willis Kristoffer Gildenlöw, μπασσίστας των Pain of Salvation Steve DiGiorgio, μπασσίστας των Death (για 2-3 albums) http://www.youtube.com/watch?v=euHMldrw4fw Jonas Hellborg http://www.youtube.com/watch?v=l1F4GwFtQgU Υπάρχουν πάρα πολλοί ακόμα που χρησιμοποίησαν/ουν άταστο μπάσσο, Jack Bruce (Cream), Bill Wyman (Rolling Stones), Steve Bailey, Sean Malone, Pino Palladino, John Paul Jones, Sting, Victor Wooten...

Δεν το'πα για αντιπαράθεση, πάντως, για να μην παρεξηγούμαστε τσάμπα! ;D