X-minor

Αφού επανήλθε το θέμα σε άλλο ποστ, θ'αφήσω κι αυτό εδώ γιατί θα συμφωνήσω με τα περί guitar heroes. Άγιος Δύτης: Το τέλος των guitar heroes

Άμα το ρίξουμε στο πράκτις και γίνουμε όλοι μαμάουα θα φάμε το ψωμί του Κηφ και κρίμα είναι ο βρυκόλακας τόσα χρόνια στο κουρμπέτι.

Καλό το A/B testing και οκ, υφίστανται διαφορές αλλά στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν πολλές μεταβλητές που το ξύλο (εμένα μου) είναι αδιάφορο στο τέλος. Εδώ διαφορετικές κιθάρες του ίδιου μοντέλου κι ακούγονται ελαφρώς διαφορετικά. Τώρα αν μιλάμε για καμιά καστομιά που όλα σ'όλα τα υπόλοιπα έχετε κατασταλλάξει και απελπίζεστε που δεν μπορείτε να διαλέξετε ξύλο για το σώμα, ε πάρτε μαχόγκανυ που'ναι καλό για μέτσαλ.

Δεν περίμενα ν'ακούσω διαφορές είναι η αλήθεια και ήταν εκπληξούλα ότι διακρίνονται. Παρ'όλα αυτά, η γνώμη μου παραμένει απαράλλαχτη πως κλάιν μάιν για τα ξύλα της κιθάρας γενικώς. Τις διαφορές που άκουσα μπορώ να τις κάνω και μ'ένα βασικότατο 3 band EQ. Άμα βάλουμε στο όλο κοκτέηλ και παραμορφώσεις, εφφέ κτλ., συν ηλεκτρικά, κλάιν μάιν εις τον κύβο. Εγώ τουλάχιστον δεν θα πλήρωνα παραπάνω για το όποιο "tonewood" που θα μου δώσει περισσότερα μπάσσα-πρίμα-μπαλαρίνα ούτε θα με αποτρέψει ν'αγοράσω μια κιθάρα αν είναι από basswood ξέρω γω. Εξαιρώ περιπτώσεις καπακιών ή και κιθάρας ολόκληρης ακόμα αν ψάχνω για natural ή transparent φινίρισμα και θέλω όμορφα grainy ξύλα. Εκεί ναι, δεν θα επιλέξω basswood!

Μην σου πω ούτε το λάδι χρειάζεται αλλά άντε οκ, να ποτίσει και παραμέσα! ;D Όχι μανίκι, ταστιέρα.

Τα περισσότερα rosewood τέρμα "ανοιχτά" σαν πόροι είναι αν δεν τα ποτίζεις 30 φορές τον χρόνο με λάδια-ξύδια τύπου lemon oil. Ένα πέρασμα νέφτι και ρίχνεις άνετα. Τα υφασμάτινα dyes είναι, παρεμπιπτόντως. Ελλάδα όλα μπογιές είναι. Τα λάδια ζωγραφικής όντως θέλουν κανα μήνα να στεγνώσουν αλλά υπάρχουν και τα γνωστά διαλυτικά και κάτι japan drier και τέτοια που το επιταχύνουν σε ώρες αντί εβδομάδων. Εξ'ου και το "αν ξέρεις τι κάνεις" στην πρότασή μου, που, ξανά, με μια αναζήτηση βρίσκεις τα πάντα. Αααβίαστα.

Έλα ρε συ τώρα, στην εποχή του ίντερνετ ενισχυτή φτιάχνεις, όχι να βρεις μια απλή λύση να συνδέσεις 4 ηχεία σ'έναν ενισχυτή. Καφέ είναι, δεν είναι λες και ψάχνει να στρώσει ολόκληρη συναυλία. Υποθέτω ίσα ν'ακούγεται ένας χαβάς από πίσω είναι άντε ν'ακουστεί και κάνα μπάμπα-μπούμπα πιο βράδυ όσο ο άλλος πίνει τον γκαϊφέ/τσίβας του και χαλβαδιάζει την παρέλαση.

Γι'αυτό έγραψα ζωγραφικής, όχι λαδομπογιές-πλαστικά για τον τοίχο! :P

Καλά το ότι κάποιος ανοίγει μια Χ επιχείρηση δεν σημαίνει πως δεν θα προσπαθήσει να ελαχιστοποιήσει τα κόστη διαφόρων μερών της φάσης, λογικό είναι και πιστεύω οι περισσότεροι θα το κάναμε. Τώρα για περί "ένας φίλος μου είναι απ'το χωριό δεν τον ξέρεις" δεν ξέρω γιατί αλλά οκ, στο ίντερνετ είμαστε, μπορεί ο άλλος να μην θέλει να μοιραστεί και πολλά.

Την δουλειά μπορείς να την κάνεις και μόνος σου πολύ εύκολα, γνώμη μου είναι να μην ξοδέψεις τσάμπα χρήματα. Από κει και πέρα, δεν χρειάζεσαι "fretboard stain" από stewmac, ένα σωρό πράγματα μπορείς να χρησιμοποιήσεις αν ξέρεις τι κάνεις, όπως μπογιά για υφάσματα, λαδοχρώματα ζωγραφικής κ.α. Εγώ θα την άφηνα ως είναι βέβαια αλλά περί ορέξεως.

Επανέρχομαι στην απλούστατη πρότασή μου πως ένας PA ενισχυτής το κάνει άνετα αυτό. Σε επαγγελματικό χώρο έχω στήσει παρομοίως και σχετικά οικονομικά 3 ηχεία στον ένα χώρο σε ένα κανάλι και άλλο ένα σε μικρότερο χώρο στο δεύτερο, ώστε οι εντάσεις να ρυθμίζονται αναλόγως. Κανένα απολύτως πρόβλημα και κάνει ακριβώς ότι θες.

Νομίζω οποιοσδήποτε ενισχυτής PA θα κάνει την δουλειά που θες.

Μάνο άλλα .mid αρχεία exported απ'το ίδιο πρόγραμμα δουλεύουν κανονικότατα με άλλα plugins. Εξάλλου, αν υπήρχε θέμα δεν θα'ταν άδειο το αρχείο; Το αρχείο καθ'αυτό δεν έχει τίποτα άλλο από το πρόγραμμα, είναι ένα εντελώς "ξερό" .mid. edit: Έβγαλα άκρη τελικά. Αν ανοίξεις το midi editor του reaper και δεξικλικάρεις σε μια νότα, έχει επιλογή να δεις σε ποιο κανάλι είναι. Στην δική μου περίπτωση ήταν στο 7. Η λύση: select all και επιλογή του καναλιού 1 και voila! Έχω ήχο. Ας πάει στα λυμένα.

Το σκέφτηκα αλλά αν σβήσω και ξαναγράψω μόνος μου τα δεδομένα του αρχείου στα ίδια ακριβώς σημεία έχω κανονικά ήχο.

Οκ μπαίνω στο ψητό για μην το σπάσω. Έχω το Xpand2 και τρέχει μέσω reaper. Όλα ωραία μέχρι εδώ, το UI δουλεύει κανονικά, όλα ΟΚ. Αν κάτσω και κλικάρω τσίκι-τσίκι να φτιάξω εντός του προγράμματος το midi (δεν έχω midi keyboard), όλα ακούγονται κανονικά. Αν φορτώσω όμως έτοιμο midi track δεν ακούγεται τίποτα. Από routing όλα φαίνονται οκ, ειδικά εφόσον το vst δίνει ήχο αν γράψω μέσα στο daw, το πρόβλημα είναι ότι όποιο imported midi track είναι σαν να μην υπάρχει. Ιδέες;

-πι για για γιούπι γιούπι για Επιτέλους, να μπει λίγη τάξη εδώ μέσα. Μόνο τελεκάστορες και ρόλιν στονζ από δω και πέρα.

Γούμαν;

Καλός ο χαβαλές, δεν λέω, αλλά σε κάποια φάση οι χωριανοί θα σταματήσουν να δίνουν σημασία όταν πραγματικά σκάσει μύτη ο λύκος.

Stuck wah. Ή απλά παρκάρεις το wah εκεί που θες, προφανώς πριν "ανοίξει" αλλά ούτε κι εντελώς κλειστό.

Καλύτερα βάλε angelia για τραγουδιστή.

Αν έπρεπε να διαλέξω, θα τα'παιρνα όλα. Κι άλλα τόσα. Επί πέντε. Ειδικότερα... P - One trick pony αλλά το κάνει καλά, ομολογουμένως. Δεν έχω πετύχει precision που να μην κάθεται καλά ιν δε μιξ με μηδενικό πείραγμα. Plug and πλέει. Λίγο αμπντάλικο μανίκι βέβαια αλλά περί ορέξεως. Παρομοίως και το ρημαδιασμένο το 9.5άρι radius και τα μικροσκοπικά τάστα. Jazz - Πιο ένρινο, πιο ελβετικός σουγιάς με τους μαγνήτες του, μπορεί άνετα να φέρει προς precision με πειραγματάκι. Λίγο πιο προσβάσιμο μανίκι για κάποιους επειδή στενεύει προς το nut αλλά είπαμε, περί ορέξεως. Θεωρώ το αδίκησε ΠΟΛΥ. Δεν ακούγονται τα jazz τόσο τσίγκινα και αδύναμα. Stingray - Το'χω πολύ κοντά στο precision με περισσότερο "oomph" και "δάγκωμα". Το growl που λεν' και στα βουνοχωριά της Ουαλίας. Ακόμα και με τον ένα μαγνήτη κάνει θαύματα, και το passive και το active. Επίσης αδικημένο θεωρώ. Thumb - Τρομερές μπασσάρες με μπόλικες επιλογές ηχητικά και η εταιρία με τα αγαπημένα μου μανίκια, αν και δεν είναι για όλους. Ή δεν ήταν, νομίζω τα ψιλολεπτύνανε (=χαλάσανε) τα τελευταία χρόνια. Το πιο αδικημένο απ'όλα θεωρώ, το'κανε κι ακούγεται σαν stratocaster. Rick - Αγάπη μεγάλη αλλά προφανώς ιδιαίτερο μπάσσο. Ή σ'αρέσει ή μπλιαχ χάλια τι'ν'τούτο το σαρδανάπαλο. Υπερτιμημένα γι'αυτά που δίνουν με ορισμένα βλαμμένα πράγματα σχεδιαστικά (βλ. την γέφυρα ας πούμε...) αλλά... οκ, Rick. Περί ορέξεως. Το αδίκησε; Ντεμί πανσιόν. Έχει κι άλλα κόλπα αλλά οκ, είναι κοντά στην πραγματικότητα. Θεωρώ. Αστραπόγιαννος - Προφανέστατα το πιο μουντομπασσοβιόλικο της παρέας, το πιο "σκοτεινό" μπάσσο που'χω παίξει. Το θεωρώ το απόλυτο one trick pony και κατά βάση pick monster. Ο λαιμός σου κάνει μικροσκοπικός κι όταν παίζεις, εκτός του neck dive, έχεις την εντύπωση πως το πρώτο τάστο είναι κανα χιλιόμετρο από σένα. Από τα μη αδικημένα του βίδεο, νομίζω ήταν το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα απ'όλα. Θεωρώ. Σούμα: 5 "θεωρώ", 3 "περί ορέξεως".

Νοσταλγός του ροκ εν ρολ.

Αμήν.

Μ'ένα kemper ή κανα axe fx θα γλίτωνε ΠΟΛΛΑ μεταφορικά πάντως.