Έχοντας περάσει κάποιο (εξαιρετικά λίγο, δυστυχώς) χρόνο έξω, σε καθαρά φυσικά μουσική βάση, αυτά έχω να πώ.
1. Στην ελλάδα δεν αξίζει τον κόπο να ελπίζεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσεις απ'τη μουσική. Μόνο τα μπουζούκια θα ζούν μια ζωή, αν και πλέον ακόμα κι αυτοί για πάτο οδεύουν.
2. Τα "made in" στη μουσική ΠΟΛΥ ΚΑΛΩΣ υπάρχουν. Γιατί στη Σουηδία και τη Νορβηγία και τη Φινλανδία κλπ. ακόμα και το τελευταίο συγκρότημα διασκευών ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ διαφορετικά, προωθείται διαφορετικά, πλασάρεται διαφορετικά, στοχεύει εντελώς αλλού κι έχει πολύ διαφορετικές ευκαιρίες απ'ότι στην ελλάδα.
3. Ακόμα κι αυτοί πλέον, αν και σαφώς έχουν τον παράγοντα "ελπίδα" (αντίθετα μ'εμάς), προοπτική, "υποδομή" κλπ. έχουν ελάχιστες πιθανότητες να κάνουν κάτι παραπάνω από ένα δύο albums, τα οποία συνήθως πάνε άπατα - πάντα σύμφωνα με τις δισκογραφικές, itunes κλπ. ΌΜΩΣ...
4. Αυτοί μπορούν (με λίγο ζόρι και πάλι) να ζήσουν μόνο από τις live εμφανίσεις, μια και μιλάμε για χώρες οι οποίες είναι και πιο άνετες οικονομικά και η μουσική έχει ένα εντελώς διαφορετικό κοινό από 'δώ. Και φυσικά η σκηνή στηρίζεται όχι μόνο από το κοινό αλλά και μεταξύ των μπαντών.
Να ξεκαθαρίσω πως τα παραπάνω αφορούν κυρίως το rock/metal κλπ. τα οποία προφανώς γνωρίζω παραπάνω, αλλά είναι ελάχιστα διαφορετικά και για τα υπόλοιπα (εκτός φυσικά του μπουζουκιού, είπαμε!).
Σύμφωνα με τα παραπάνω, και επειδή μάλλον βγήκα ολίγον τι off topic, δεν πιστεύω πως υπάρχει λαμπρό μέλλον για τις δισκογραφικές, αλλά πάντα υπάρχει κόσμος που μπορεί να κατεβάζει τα πάντα, αλλά θα πάει να πάρει και το CD. Φυσικά όμως δεν υπάρχει περίπτωση ο καλλιτέχνης/μπάντα να βγάλει λεφτά από τέτοιες πωλήσεις. Πλέον το βρίσκω μάλλον καθαρά τυπικό θέμα.