sfaku

Τα παιδιά μαθαίνουν βιολί. Τα κορίτσα στέλνουν στα φανάρια ;D +1000. Ακριβώς κάτι τέτοιο ήθελα να γράψω, με έσωσες από πολύ τάιπινγκ!

Οι φοβεροί τσιγγάνοι βιολιτζήδες των Βαλκανίων έχουν 5 παιδιά από τα 14 :D Και αυτοί δεν πέρασαν ποτέ από ωδείο, διδάχτηκαν από πατέρα και παππού, και το σκίζουν το οργανάκι... Δεν θα ήταν πετυχημένη περιγραφή να τους πούμε "ημιμαθείς", νομίζω...

Ένας εξωτερικός FW800 έχει "ταβάνι" στην ταχύτητα γύρω στα 70-80ΜΒ, ταχύτητα που ακόμη και ένας πρόσφατος 5.200 ή 5.400 την πιάνει, οπότε δεν έχει τόση σημασία τι δίσκος είναι. Το θέμα είναι να μην έχεις σε έναν αργό δίσκο και το λειτουργικό και τα κανάλια audio και τα virtual instruments, γιατί θα ζητάς από έναν αργό δίσκο να κάνει πολλές δουλειές ταυτόχρονα. Πάντως οι FW800 δεν είναι και πολύ φτηνοί. Πρέπει να παίζουν γύρω στα 100€ ο φτηνότερος.

Όντως είναι δίκαιο, το θέμα είναι πόσο υπερβολικός μπορεί να γίνει κανείς σε αυτό, κάνοντας και το παραμικρό "τετραγωνικό χιλιοστό" πνευματικής ιδιοκτησίας του ένα νομικό ζήτημα που αφορά μόνο δικηγόρους. Βέβαια αυτό είναι τακτική που ακολουθούν κυρίως οι εταιρείες, οι μουσικοί από μόνοι τους σπάνια θα κινούσαν τέτοιες διαδικασίες για πιτσιρικάδες fans τους που διακινούν tabs με αγαπημένα τους τραγούδια.

Ή απλώς έχουμε άλλη άποψη για το πώς πρέπει να τα βλέπει ένας δημιουργός ;)

Το ίντερνετ είναι δίκοπο μαχαίρι. Ο καθένας πρέπει πάντα να "proceed with caution". Είναι αυτό που μας έλεγε η μάνα μας όταν ήμασταν πιτσιρικάδες: αν κάποιος σου πει να πέσεις από το γκρεμό, θα πας; Ε, εμένα μου τα έσπαγε τότε, αλλά είναι σοφή κουβέντα τελικά... Η προσωπική ευθύνη αυτού που διαβάζει και υιοθετεί, είναι ίσως και σπουδαιότερη από την ευθύνη αυτού που γράφει. Και όπως και να έχει, αν είσαι επιρρεπής στις κακές συμβουλές, "θαυμάσια" δουλειά μπορούν να κάνουν όχι μόνο οι άγνωστοι του ίντερνετ αλλά και οι γνωστοί, οι φίλοι και οι συγγενείς ;) Τα παραδείγματα άπειρα... ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ: Κακές συμβουλές θεωρώ αυτές που δεν ταιριάζουν σε αυτό που αγαπάω και θέλω να κάνω, γιατί δεν πολυπιστεύω στις συνταγές. Για κάποιον άλλον οι ίδιες απόψεις μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο.

Πάντως για να είμαι ειλικρινής ο βασικός λόγος για να πας σε MAC θα ήταν η χρήση κάποιου Interface (Metric Halo, Apogee κ.λπ.) ή προγράμματος (Logic, Digital Performer) που παίζει μόνο σε Mac. Κατά τα άλλα με ένα PC των 800 € κάνεις πολύ καλή δουλειά. Τέλος αν είσαι λίγο "ποντίκι" μπορείς πάντοτε να πάρεις ένα ωραίο PC με δύο σκληρούς και να του κοτσάρεις το Snow Leopard στον έναν. Βέβαια υπάρχει ένα νομικό debate για το αν αυτό είναι 100% νόμιμο, αλλά πάντως δεν είναι τελεσίδικα παράνομο, αν το λειτουργικό είναι αγορασμένο.

Δεν ξέρω αν γίνεται να γράψεις φυσικό βάθος (εκκλησία) και μετά να φορέσεις delay από πάνω στο στούντιο, χωρίς να γίνει "λάσπη". Πάντως αν το reverb μπήκε στο στούντιο, δεν φαντάζομαι να είναι πετάλι, αλλά μάλλον κάτι σε πιο... rack.

Αν είσαι λίγο "ποντίκι" και δεν σε πειράζει να κάνεις void την εγγύησή σου, μπορείς να βάλεις δύο δίσκους στο macmini αφαιρώντας το dvd-rom. Αν ο ένας είναι 750άρης και ο άλλος ένας ssd 120άρης για το λειτουργικό, το μηχάνημα θα πετάει. Επιπλέον δεν είναι κάτι που χρειάζεται να το κάνεις από την αρχή. Το αναβαθμίζεις στην πορεία.

Καταρχήν τι κομματάρα και τι δισκάρα... Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε εκκλησία στο Dorset της Αγγλίας, οπότε μήπως έχουν γίνει και λήψεις με φυσικό βάθος από το χώρο; Λογικά πρέπει να έχει φοβερό φυσικό reverb. Κατά τα άλλα είναι σκέτο καρφί σε ενισχυτή;

@ warwickplayer: ΟΚ, νομίζω τώρα έχουμε καταλάβει αλλήλους ;) @ audiokostas: Δηλαδή για να καταλάβω. O Hendrix ήταν ή δεν ήταν ο πιο καινοτόμος και δημιουργικός ηλεκτρικός κιθαρίστας της εποχής του; Ήταν ή δεν ήταν ένας πρωτοπόρος, ο πρώτος guitar hero; Ήταν ή δεν ήταν ένας παίκτης με απίστευτη ρυθμική αγωγή, ανώτερη ακόμη και των σολιστικών ικανοτήτων του, που για το 1969 ήταν απλώς εξωγήινες; Εκείνη την εποχή αυτό δεν απαιτούσε απλώς να έχεις τη μουσική γνώση αλλά στην ουσία να την εφεύρεις! Και σίγουρα δεν ήταν μόνο η μελέτη και η εκπαίδευση που τον έκαναν αυτό που έγινε. Παίξαν ρόλο πολλοίιιιιιιιιιιιιι παράγοντες... Να σημειώσω ότι ΔΕΝ είμαι φαν του Hendrix αλλά απέχουμε αρκετά χρόνια από τότε για να του γίνει μία αντικειμενική αποτίμηση. @Theoctapus καταλαβαίνω τι λες και παρότι οι απόψεις μας μοιάζουν να αποκλίνουν φιλοσοφικά (κρίνοντας μόνο από το νήμα), νομίζω ότι έχουμε αρκετά κοινά σημεία. Το λέω γιατί ξέρω και τις υπόλοιπες απόψεις... μου!

Παιδιά μαζί μιλάμε, χώρια καταλαβαινόμαστε. Ταλέντο δεν σημαίνει "δεν χρειάζεται να μελετήσω". Το ερώτημα δεν ήταν αν μπορεί κάποιος να γίνει Hendrix παίζοντας τάβλι στο καφενείο, αλλά αν χρειάζεται δάσκαλο για να γίνει. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ για να λιώσω στη μελέτη δεν χρειάζομαι δάσκαλο. Όρεξη και αγάπη για τη μουσική χρειάζομαι. Αυτά τα δύο είναι μία από τις πολύ μεγάλες πλευρές αυτού που λέμε "ταλέντο". Να πω ότι συμφωνώ με το σχόλιο του theoctapus και ότι το θέμα είναι πώς ορίζεις το ταλέντο. Το ταλέντο δεν είναι κάτι στατικό (π.χ. γονίδια). Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι είναι κληρονομικό (κανείς δεν το έχει αποδείξει) χωρίς το περιβάλλον, την κουλτούρα μέσα στην οποία μεγαλώνεις, την εποχή και τις απλές συγκυρίες που θα ζήσεις, δεν υπάρχει ταλέντο. Το ταλέντο συνδέεται και με την ιδιοσυγκρασία σου. Για να γίνεις καλός μουσικός, πρέπει να έχεις και μία ευαίσθητη πλευρά, διαφορετικά δεν θα μεταδίδεις ένα από τα βασικά πράγματα που οφείλει να μεταδίδει η μουσική: συναίσθημα. Ένας άνθρωπος όπως ο Hendrix που έπαιζε φουλ μαστουρωμένος και δεν έχανε ούτε 1/1000 του milisecond, μάλλον πρέπει να έχει κάποιο χάρισμα στην αντίληψη του ρυθμού, χωρίς αυτό από μόνο του να αποτελεί το ταλέντο του, αλλά μόνο μια πλευρά του τελευταίου. Πιστεύω όμως ότι για να γίνεις ο πιο εμβληματικός παίκτης της γενιάς σου σε κάποιο όργανο, χρειάζεσαι αυτή τη συνισταμένη πολλών παραγόντων που λέμε ταλέντο, και που δεν υποκαθιστά τη δουλειά, αλλά τη συμπληρώνει. Εκτός αν πιστεύουμε ότι ο Hendrix ήταν "ατάλαντος" και απλώς "προσπάθησε πολύ".

Είσαι λίγο αφοριστικός, ε; Ευχαριστώ για τον τίτλο πάντως... Θέλεις να το κάνεις και λίγο elaborate, που λεν και στο χωριό μου;

Χρόνια Πολλά σε όλους και σε αυτό το νήμα. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι σε όλο το νήμα συμφωνώ 1000% με superfunk! Για την αρχική ερώτηση: για να γίνεις hendrix πρέπει να έχεις το ταλέντο του hendrix. Αν το έχεις αυτό, ε, τα μαθήματα είναι λεπτομέρεια! Προσωπικά είμαι αυτοδίδακτος. 'Ηθελα να γίνω shredder μέχρι τα 20, αλλά μου πέρασε μαζί με το χέβι μέταλ, την ιλαρά και τις λοιπές παιδικές ασθένειες ;). Από τότε με συγκινεί η τραγουδοποιία που δεν απαιτεί τόσο να έχεις περάσει κονσερβατόριο όσο να έχεις καλή αισθητική, να βλέπεις τα πράγματα πιο καλλιτεχνικά και να νιώθεις την ανάγκη να πεις πράγματα, με μουσική και λόγια. Αλλά και σπουδαίοι βιρτουόζοι έχουν υπάρξει αυτοδίδακτοι. Εκτός από όλα τα ιερά τέρατα της jazz, (μαύροι, φτωχοί, ενίοτε και ναρκομανείς που στα γκέτο ποτέ δεν είδαν ωδείο ούτε σε φωτογραφία) βλέπε επίσης και συνθέτες που φρεσκάραν τη συμφωνική μουσική, όπως ο Ζάππα. Πολύ καλός κιθαρίστας-μπασίστας κλπ κλπ με μαθήματα και σκληρή δουλειά μπορεί να γίνει (περίπου) ο καθένας. Για να είσαι όμως ένας από τους λίγους και εκλεκτούς που θα πας ένα όργανο παραπέρα, στην εποχή μας που έχουμε δει τόσα πολλά, πρέπει να έχεις πολύ ειδικό ταλέντο και μαζί κάποιες αρετές άσχετες με την τεχνική, όπως η προσωπικότητα κ.ά. Αυτό νομίζω προσωπικά...

Καταρχήν ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους και σόρι για το μακρουλό ποστ! Το νήμα αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον, όπως και κάθε συζήτηση πάνω στο θέμα δικαιώματα. Παρότι υποστηρίχτηκε η άποψη ότι δεν πρόκειται για πολιτική συζήτηση, νομίζω ότι στη βάση του το θέμα είναι πρώτα απ' όλα πολιτικό, με την ευρεία έννοια πάντα. Είναι τι κουλτούρα ζωής και τι μοντέλο διαχείρισης προτιμάς. Έχεις δύο οπτικές. ΟΠΤΙΚΗ Α΄: η μουσική είναι μία απόλαυση αλλά και μία πολιτισμική αξία που πρέπει να προάγεται και εφόσον κάποιοι κερδίζουν από αυτήν, πρέπει να σέβονται καταρχήν τη φύση του προϊόντος τους που δεν είναι στενά εμπορική. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει αφενός να μη το ξεφτιλίζουν χάρη του κέρδους και αφετέρου να αποδέχονται ότι στη διακίνηση ενός πολιτισμικού αγαθού δεν μπορεί να υπάρχουν τα νομικά όρια που υπάρχουν π.χ. στην εξέταση μιας ανθρωποκτονίας. ΟΠΤΙΚΗ Β΄: η μουσική είναι ένα καθαρά εμπορεύσιμο αγαθό, το οποίο πρέπει να εξασφαλίζει όπως κάθε εμπρορικό προϊόν το μέγιστο δυνατό κέρδος. Αυτό επιτρέπει στον έμπορο (βλ. δισκογραφική) στην ουσία τα πάντα. Να αυξάνει την τιμή λιανικής στα ύψη. Να περικόπτει κόστος με κάθε τρόπο: μείωση ποσοστού καλλιτεχνών, μείωση αμοιβής συνεργατών (στούντιο, ηχοληπτών, σέσσιον μουσικών κλπ). Να διεκδικεί χρήματα από κάθε δυνατή πηγή: τόρεντ σάιτ, ταμπλατουράδες κλπ κλπ. Σε αυτή την οπτική η εταιρεία όμως μπορεί να επεμβαίνει στην ίδια τη φύση του προϊόντος/αγαθού. Να πιέζει τους καλλιτέχνες για συχνές κυκλοφορίες, ακόμη και αν το αποτέλεσμα είναι ο εκφυλισμός του έργου τους, ή και να επηρεάζει άμεσα τη μορφή και την τεχνική επεξεργασία του προϊόντος, για να έχει αυτό καλύτερες επιδόσεις στο ραδιόφωνο ή όπου αλλού (βλ. π.χ. loudness wars). Από τα δύο αυτά μοντέλα το πρώτο είναι υποθετικό και το δεύτερο η πραγματικότητα. Τα αποτελέσματα από την εφαρμογή του είναι θέμα γούστου, αλλά εμένα προσωπικά δεν μου αρέσουν. Ποτέ δεν υπήρχε τέτοια πληθώρα μουσικής παραγωγής (κομμάτι από την οποία είναι αξιόλογο) με τόσο κακές συνθήκες απόλαυσης της μουσικής και υποβάθμισης των εσωτερικών της ιδιοτήτων. Όσον αφορά το ζήτημα των διακαιωμάτων. δυστυχώς δεν έχει γίνει καμία σοβαρή συζήτηση μεταξύ των καλλιτεχνών και των τεχνικών, όχι μόνο εδώ αλλά και διεθνώς. Ιδέες υπάρχουν. π.χ. η καθιέρωση εναλλακτικών μοντέλων αμοιβής των καλλιτεχνών (οι οποίοι πλήττονται κατά 1ο λόγο από τις εταιρείες και κατά 34ο από την πειρατεία - και δη ταμπλατουρών). Υπάρχει και η εναλλακτική της αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης. Υπαρχει η διεκδίκηση εκ μέρους των μουσικών μίας θεσμοθέτησης δικαιωμάτων τους με σοβαρή κρατική επίβλεψη. Αν όλα αυτά σας φαίνονται πολύ "αριστερά", θυμηθείτε ότι στην Αμερική που ο Ομπάμα θεωρείται "κομουνιστής", οι εργαζόμενοι μίας πολύ παραπλήσιας βιομηχανίας, οι σεναριογράφοι, απέργησαν πέρσι διεκδικώντας καλύτερες αμοιβές. Αδιανόητο για αυτή τη χώρα αλλά και για αυτό το χώρο. Ανάλογες διεκδικήσεις δεν έχουμε δει από την πλευρά των συνθετών, των μουσικών, των στιχουργών, των τεχνικών. Είναι όμως και αυτές ένα όπλο, και κανείς δεν έχει συζητήσει αν έχει νόημα η χρήση του. Άρα εδώ η κουβέντα αρχίζει να γίνεται πολύ πολιτική (δεν θα ήθελα να τη συνεχίσω περαιτέρω σε αυτό το νήμα τουλάχιστον), αλλά πώς αλλιώς μπορεί κανείς να δει αυτό το θέμα ξεκομμένο από ιδεολογικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις; Ναι λοιπόν, νομικά ερείσματα υπάρχουν για να βγουν λεφτά από την ταμπλατούρα, αλλά είναι βαθιά ανήθικη (και απολυταρχική στο βάθος) η άποψη ότι μπορούμε να βγάλουμε λεφτά από παντού. Σε λίγο θα βγουν μπάτσοι στις παραλίες να μαζεύουν όσους παίζουν δισκογραφημένη μουσική στην κιθάρα τους. Ακόμη και αν είναι χωρίς παρέα, τους ακούνε τα καβούρια και οι πεταλίδες...

Από τους μπροστάρηδες μιας παρέας που πήρε τη ρεβάνς για λογαριασμό της γυφτιάς. Έδειξε ότι το λαϊκό δεν είναι μόνο για την πίστα αλλά και για τη σκηνή του ροκ λάιβ. Το έβγαλε εκεί δίπλα στις κιθάρες με τα flanger και τα κουρτέτα εγχόρδων και του είπε "μη ντρέπεσαι, τραγούδα". Πασπάλισε τη συνταγή με βυζαντινές κλίμακες, μπαγλαμαδάκια και ό,τι άλλο του έφερε η έμπνευση. Έφτιαξε το «Αγροτικό» που δεν ήταν απλώς ένα πολύ καλό στούντιο στην εποχή του αλλά το σημείο βρασμού της μουσικής σκηνής της Θεσσαλονίκης, η οποία με τη σειρά της ήταν το επίκεντρο της ελληνικής σκηνής. Γύρω από τον Παπάζογλου ήταν σε τροχιά οι καλύτεροι της δεκαετίας του ’80 και του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’90: πρώτης τάξεως νεοπαραδοσιακοί, έντεχνοι, αλλά και ανεξαρτητο-ροκάδες, πέρασαν από εκεί. Ο Θανάσης, οι Τρύπες, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος solo, ο Μάλαμας με την Κανά, οι Τρύπες, ακόμη και οι αγγλόφωνοι Yeah έχουν γράψει στο «Αγροτικό». Ο «Αύγουστος» όρισε το έντεχνο (και τα καλοκαίρια των πρώτων φοιτητικών μου ετών: το κακοποιήσαμε άπειρες φορές στις παραλίες με κιθάρες). Ήταν το απόλυτο έντεχνο τραγούδι που αν δεν δημιούργησε το είδος, σίγουρα έδειξε πώς πρέπει να είναι η φόρμα του. Σήμερα, 25 χρόνια μετά, το έντεχνο πάσχει στο ότι ακόμη αναμασάει εκείνη την αρχική ιδέα του Παπάζογλου. Ο ίδιος βέβαια ποτέ δεν το κούρασε το πράγμα. Όταν είχε πει πλέον όσα ήθελε να πει, αποσύρθηκε και ποτέ δεν προσπάθησε να βγάλει ξίγκι από μύγες. Προς τιμήν του, και αυτό. Ωραίος τύπος.

Αγαπητέ Bloody Sunday η απάντηση αυτή έρχεται με 1 εβδομάδα διαφορά και δεν ξέρω καν αν θα τη δεις (περσινά ξινά σταφύλια που λέμε)! Αλλά τεσπά, για την ιστορία... Ακριβώς αυτό έλεγα και εγώ, ότι αν οι Ramones και οι Dream Theater άλλαζαν ρόλους θα ήταν ανυπόφοροι (εκτός αν έχωναν και τον Weird Al Jankovic στο Line up, οπότε μέσα!) ;). Και όμως, εμείς οι ακροατές ή οι μουσικοί, πολλές φορές τους αλλάζουμε ρόλους ενδόμυχα! Επειδή ακούμε προγκρέσιβ κρίνουμε τον Joey Ramone με κριτήρια La Brie και επειδή ακούμε πανκ κρίνουμε τον Petrucci με κριτήρια Johnny Ramone. Είναι ένα ακραίο παράδειγμα, για να δείξει ότι το αισθητικό μας κριτήριο είναι biased και διαμορφώνεται από το βασικό είδος που ακούμε. Σχόλια τύπου ο Τομ Γιορκ είναι φάλτσος, συχνότατα προέρχονται από άτομα που η αισθητική τους είναι γυμνασμένη σε άλλα είδη από αυτό που καλούνται να κρίνουν. Υπάρχουν βέβαια και οι κακοπροαίρετοι. Να κρίνουμε για να να φανούμε οι ίδιοι, όπως πολύ σωστά το θέτει ο blue στο ποστ του. Ιδίως στην Ελλάδα να προσθέσω, που έχουμε συχνά την τάση να τα ξέρουμε όλα... Σκοτεινοί παντογνώστες (pun για όποιον έχει προλάβει το παλιό αυτό επιτραπέζιο!) blue, +1 για όλο το ποστ σου

Και εγώ ακούω αυτά τα είδη. Το να τα ακούς δεν σε κάνει σχολαστικό. Σχολαστικισμό δεν θεωρώ να απαιτεί κάποιος την απόλυτη τεχνική αρτιότητα στην όπερα, την απαιτεί πριν από όλους το ίδιο το είδος. Σχολαστικισμό θεωρώ ένα πράγμα που βλέπω συχνά σε μουσικούς, να ανάγουν τα κριτήρια του αγαπημένου μουσικού τους είδους (είτε ως ακροατών είτε ως παικτών) σε άλλα μουσικά είδη. Ο Μητροπάνος π.χ. είναι ελαφρώς παράφωνος. Αυτό δεν εμπόδισε το Μούτση, μουσικό κλασικής παιδείας, να τον βάλει βασικό ερμηνευτή σε δίσκους του. Οι παραφωνίες του Βαμβακάρη και οι κακοφωνίες του Τσιτσάνη δεν εμπόδισαν το Χατζιδάκι να γίνει λάτρης τους. Αν ακούς Ντριμ Θίατερ που είναι πιο σωστοί από μετρονόμο, drum machine και big ben μαζί, θα πεις ότι οι Ramones είναι ρυθμικά άθλιοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλοί πάνκηδες, και μάλιστα πολύ μπιτάτοι για το είδος τους. Όπως και οι Ντριμ Θίατερ, αν βαράγαν πάνκικα, δεν θα ήταν καλοί προγκρεσάδες. Όσο και αν "η μουσική είναι μία", που δεν είναι, κάποια είδη είναι άλλοι πλανήτες. Και αντικειμενικά τώρα, ο Τομ Γιορκ σε ηχογραφήσεις δεν ακούγεται να χάνει. Στα δε λάιβ, ακούγεται επίσης αρκετά σταθερός για ένα είδος με τόσα db (για να μην ξεχνιόμαστε όταν βαρούν κιθάρες με παραμόρφωση και φίντμπακ, δεν είναι το ιδανικό περιβάλλον να εξετάσεις την τονική σταθερότητα ενός τραγουδιστή).

Ουδόλως εξήφθην! Απλώς απορώ, ποιος χασομεράει να ψάχνει με κουρδιστήρια και παλμογράφους αν ο Γιορκ έχασε 3, 5 ή 15 νότες σε 1 λάιβ. Πρέπει να βαριέται τη ζωή του ή να προέρχεται από χώρο που έχει πιο σχολαστική αντίληψη για τη μουσική (τζαζ, όπερα, progressive metal κλπ) γιατί για άτομο που ακούει ολτέρνατιβ μάλλον είναι παράξενη παρατήρηση...

Φαλτσάρει ο Τομ Γιορκ;;;;;; Χαααααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααααααααα.

Τρομερή μορφή και τραγική φυσιογνωμία. Ακτιβιστής, φοβεροί στίχοι, φοβερή μουσική. Ίσως ο πρώτος μουσικός που ράπαρε ever. Μέχρι πρόσφατα ήταν φυλακή για ναρκωτικά και δυστυχώς πλέον είναι φορέας του AIDS. Έβγαλε νέο δίσκο το '10 μετά από 16 χρόνια. Λέγεται I'm new here και είναι απίστευτος δίσκος. Σκοτεινός, "δύσκολος", trip-hopίζει, 1000% ορίτζιναλ υλικό. Όπως πάντα youtube=χάλια ήχος...

Συμφωνώ με ndnikola και να επαυξήσω: Αυτό είναι η καλύτερη λύση για δύο λόγους. Το σύστημα που έχει πάνω η κιθάρα από τη μαμά της μπορεί να σου αρέσει μπορεί και όχι, ή μπορεί να πάψει να σου αρέσει το μέλλον, αλλά το παντρεύεσαι. Επιπλέον, στις ηλεκτροακουστικές, η επέμβαση όπως το τρύπημα του πλαϊνού για εισαγωγή προενίσχυσης ή jack όσο να 'ναι επηρεάζει τον ήχο. Ειδικά αφού μιλάμε για όργανα κοντά στα 2.000 καλό είναι να έχεις μία ανέπαφη ακουστική που να παίζει άψογα, και να της φορέσεις ό,τι σύστημα θες εσύ, από απλό μαγνήτη LR Baggs M1 μέχρι Fishman blend κλπ κλπ. Υπάρχουν πολλά συστήματα για κάθε γούστο και εφαρμογη. Φοριούνται στο όργανο χωρίς να πέσει "πριόνι", αν βαρεθείς τα αλλάζεις και η κιθάρα σου παίζει πάντοτε άψογα, χωρίς επεμβάσεις. Απλώς το τελικό "πακέτο" δεν είναι σίγουρο ότι θα βγει πιο cost-efficient. Ίσως να βγει ένα τσακ ακριβότερο αλλά είναι πολύ πιο versatile.

thx για την απάντηση harvy. Το sputnik επίσης ακούγεται ωραία στο κλιπ σου. Για έρρινες φωνές το προτείνεις; Σε κάποια φόρουμ έξω λένε ότι είναι nasal από μόνη του η χροιά του, οπότε φοβάμαι μη μου... μεγαλώσει τη "μύτη"!

Ενδιαφέρομαι και εγώ για αυτή την κατηγορία τιμής. Έχω έρρινη φωνή και αδούλευτη. Οπότε θα προτιμούσα ένα μικρόφωνο που να την κολακεύει λίγο. Οπωσδήποτε όχι ένα μικρόφωνο που αναδεικνύει τα πρίμα με άσχημο τρόπο. Το KSM-32 θα ήταν καλή επιλογή; Επίσης έχω ακούσει καλά λόγια για το Mojave MA201. Το έχει δουλέψει κανείς; Υ.Γ. Ωραίο το κλιπάκι harvy

Έχω ένα αλλά προχθές το άφησα στο μάστορα για αλλαγή... nut! (δεν κάνω πλάκα) ;D Υ.Γ.: Δεν πιστεύω να είσαι ο... μάστορας; ;)