trolley

..τώρα προτείνει μελέτη του Νορβηγικού οικονομικού μοντέλου... ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Αυτή που κάνει τα σχόλια μαζί με τον Καπουτζίδη, ποια είναι ρε 'σεις; Το έχει κάψει το κοριτσάκι; Πριν σχολίαζε και επαινούσε το εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας, η οποία "κτίζει τη δική της αυτοκρατορία, παρά τις συντηρητικές (πολιτικές;) επιλογές της"... Ειλικρινά, αν ξέρει κανείς πείτε μπρε...

Έχω ακούσει ότι και ο Αγάθωνας θα ακούει τη συναυλία του neeq από τραντζιστοράκι. Έτσι και αλλιώς στο σπίτι του θα είναι. ;D ;D ;D ;D ;D

Είναι νόμιμο το αντίγραφο των Windows που χρησιμοποιείς;

Εύχομαι να κοπεί στεγνά (βουντού προσέγγιση). ;D ;D ;D ;D

Ποια παλιά επιτυχία; Δεν την θυμάμαι. Για πες εγκαίρως, καθότι παίζουμε και στοιχήματα. :) :) :)

Είσαι μερακλής...!

Αυτή φίλε gvour είναι η Anouk που είχε πει πριν αρκετά χρόνια, το χιτ Nobody''s Wife: Το βίντεο είχε επιχειρήσει να το μιμηθεί θλιβερά κάποιος που είχε κάνει ένα κλιπ της αγροκτήματα Αρόζα Τσαλιγοπούλου (πάντα πρωτοπόροι είμαστε ρε). Είναι ΟΝΤΩΣ καλύτερο τραγούδι, αλλά όχι Γιουροβιζιονικόν.

Έχω του Agathon. You gotta ask yourself... do i feel lucky? Do you? Punk !

Και εγώ τον έχω βαρεθεί το συνδυασμό. Ο από την ελλάδα προτεινόμενος συνδυασμός "σύνδρομο Down με μουστάκια + μαντράχαλοι που πάνε λαϊκή" είμαι βέβαιος ότι θα αγγίξει το τηλεοπτικό κοινό. ;D ;D ;D ;D ;D

Σιγά μην δεν το άνοιγα... Θαμπωμένος από την μεστότητα του βίντεο της ελληνικής συμμετοχής (η οποία εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρέπει να κοπεί αύριο), έκατσα και άκουσα/είδα όλα τα τραγούδια, προκειμένου να μπορώ να σας πω με πάσα βεβαιότητα ότι αυτό είναι το καλύτερο, πάντα στα πλαίσια του συγκεκριμένου διαγωνισμού: Το αφιερώνω ως συνήθως στον audiokostas, αλλά ειδικά φέτος και στους samy paraga, nestoras, yameth. :)

Εννοώ, με κάθε συμπάθεια, ότι: σιγά μη ρωτήσουν εμάς οι πιτσιρικάδες για το τι είναι ροκ 'εν ρολ... :) :) Μάλλον εμείς θα ρωτάμε αυτούς, λίαν συντόμως.

Ηρέμησε μάστορα... οι υποθετικές απαντήσεις που θα έδινες, σε υποθετικά ερωτήματα που δεν θα σου κάνει κανείς (και σίγουρα κανένας πιτσιρικάς), δεν είναι λόγος για να τρελαίνεσαι... Οι τύποι έχουν βγάλει πολύ σαβούρα, και πριν και μετά από τα "καλά" άλμπουμ τους. Μου θύμισες κάτι παλαιότερους φίλους που θεωρούσαν ότι το απόλυτο ροκ τραγούδι ήταν το "Κοκαϊνη". I stand corrected. Φσντάσου ότι, ούτε καν ήξερα ότι υπάρχει. Καλό είναι;

Ασφαλώς όχι, αλλά νομίζω ότι έχουμε την εξής απαίτηση: να μην ξεφτίζει η μαγεία που περιβάλλει το έργο τους. Ένας ταχυδακτυλουργός που επιμένει να κάνει το ίδιο-και το ίδιο-και το ίδιο κόλπο συνέχεια, σύντομα θα αποκαλυφθεί ως τσαρλατάνος.

Λοπόν, έκατσα και διάβασα όλο το thread, και θέλω να πω και εγώ τη γνώμη μου. Πιστεύω το εξής απλό πράγμα: ότι στο χώρο της ποπ και του ροκ είσαι μόνο τόσο καλός όσο το τελευταίο σου πόνημα, και όταν λέω το τελευταίο εννοώ το έσχατο. Δηλαδή, οι Jam (που λίγοι τους θυμούνται πλέον) διαλύθηκαν πριν ξεφτυλιστούν υπακούωντας στις ιδεολογίες της περιόδου. Τους Clash θα τους θυμόμαστε σαν εκείνους που έβγαλαν το Combat Rock. Οι Zeppelin είναι η μπάντα του In Through The Out Door. Αν για κάποιο λόγο είχαν συνεχίσει και κυκλοφορούσαν κακό υλικό, τότε οι εντυπώσεις θα είχαν αλλάξει προς το χειρότερο. Κανείς όταν θέλει να αναφερθεί στην αξία μίας εν' ενεργεία μπάντας δεν μπορεί (δηλαδή, δεν δικαιούται) να εξαιρεί από τη συζήτηση την τρέχουσα προσφορά της. Εκτός αν συντάσσει κάποιο ιστορικό κείμενο. Όσο περισσότερο "τραβάει" η καριέρα ενός τέτοιου καλλιτεχνικού σχήματος, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για την παραγωγή υλικού που θα αφαιρέσει από την όποια θετική γνώμη μπορεί να έχει δημιουργηθεί στο παρελθόν. Αν οι Stones είναι οι Stones του βίντεο που έβαλε ο Bloody Sunday, τότε οι Deep Purple είναι αυτή τη στιγμή ΠΟΛΥ μεγαλύτερη μπάντα (και δεν αναφέρομαι στον κακό ήχο). Σε επίπεδο ιστορικής αποτίμησης, την οποία όμως δεν μπορούμε να αποπειραθούμε, καθότι δεν έχουμε την απαραίτητη απόσταση (ούτε χρονική, ούτε ψυχολογική), ίσως οι Stones να προκύψουν ως το σημαντικότερο ροκ σύνολο που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη, ίσως και όχι.

Μπορώ να βοηθήσω επ' αυτού. Ενώ είσαι αποσυνδεδεμένος (πολύ σημαντικό) θα πας στην επιλογή σύνδεση. Εκεί που γράφει 60, γράψε 9999. ΜΗΝ επιλέξεις την αυτόματη επανασύνδεση. Κάνε login από ΕΚΕΙΝΗ τη σελίδα. Θα διαπιστώσεις ότι αντί για μία ώρα, έχεις 9999 / 60 ώρες. Δεν είναι ό,τι καλύτερο (κάποιος πρέπει να την φτιάξει αυτή την ιστορία), αλλά είναι ότι καλύτερο έχω. :)

Ίσως διότι ο OP εκείνου του νήματος αναφέρεται με όρους "μου αρέσει" / "δεν μου αρέσει" μόνο όταν μιλά για μπάμιες. :) :)

Ίσως τελικά θα ήταν απλούστερο να είχαμε συζητήσει για το τι δεν είναι Τέχνη. Μυρίζομαι μία προθυμία. ;)

Κώστα, παίζεις με τις φράσεις "αυθαίρετο" και "απαξίωση". Σου (ξανά)γράφω ότι α) δεν απαξιώνω τίποτε με το να μετράω σαν αυτό που όντως είναι (και όχι σαν αυτό που ίσως θα ήθελε να είναι), β) δεν είναι αυθαίρετη μία άποψη επειδή δεν την υιοθετεί η πλειοψηφία, η οποία - ούτως ή άλλως - δεν απασχολείται με τέτοια θέματα. Στους "εκατοντάδες φιλόσοφους" που προσπαθούν να βγάλουν άκρη με αυτά τα ζητήματα, πρόσθεσε και εμάς τους δύο, ή όποιον άλλο θέλει. Η συζήτηση είναι ανοικτή παγκοσμίως, δεν έκλεισε επειδή "σπάστηκαν" εκείνοι που δακρύζουν στα πανηγύρια με τα κλαρίνα. Σου παρέχω αυτές τις διευκρινήσεις, διότι εκτιμώ την ποιότητα των επιχειρημάτων σου μεν, αλλά δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα, δε. Πρέπει όλοι - ντε και καλά - να λογίζονται ως καλλιτέχνες; Να βάλουμε μέσα και τους οινοποιούς, τους επιπλοποιούς κλπ. Το ξέρεις πολύ καλά ότι κάποιοι τους βάζουν και αυτούς μέσα στη γυάλα.

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Υπάρχει κάτι που ορίζεις (ή άλλος) ως "παραδοσιακό" στα νήματα χωρίς να το εννοεί σαν "λαϊκό"; Τι είναι αυτό; Το παράδειγμά μου, αναφέρθηκε σαν απτό(τατο) παράδειγμα της μη-ικανότητας να διατηρηθεί ένα καλλιτεχνικό μήνυμα σε ένα αμιγώς λαϊκό προϊόν (το London Calling) ούτε μέσα στον ελάχιστο χρόνο των τριών δεκαετιών. Εσύ θες να μου πεις ότι κάτι ακόμη παλιότερο, τα κατάφερε καλύτερα; Τι είναι αυτό το "κάτι"; Που μπορούμε να το βρούμε; Εμένα, ένας από τους αγαπημένους μου στίχους για τον έρωτα είναι "Αγάπησέ με και έλα να γίνεις Θεός". Δεν σημαίνει όμως ότι ισχύει, αλλιώς θα είχα γίνει (τουλάχιστον) ημίθεος μέχρι σήμερα. :) :)

Τι εννοείς; Δεν είναι αρκετά "λαϊκά";

Νομίζω ότι όλοι ενοχλούμαστε από την πλήρη απουσία "συναισθήματος" σε ένα καλλιτεχνικό έργο. Ως ανθρώπινα πλάσματα, λειτουργούμε τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά, σε διάφορες αναλογίες. Η διατύπωση απάντησης στην ερώτηση που έκανες, θα έμοιαζε λίγο με την παροχή οδηγιών για το "πως να κάνετε ένα καλλιτέχνημα", οδηγίες που α) δεν μπορούν να δοθούν, β) θα τις αγνοούσε επιδεικτικά οποιοσδήποτε καλλιτέχνης, ο οποίος (όπως ήδη εξήγησα) βρίσκεται σε αυτό το παιγχνίδι για να διατυπώσει τις δικές του αντιλήψεις. Αξίζει βέβαια να θυμόμαστε, ότι η ερμηνεία των συναισθηματικών φορτίσεων που επιχειρεί να υπαγορεύσει ένα μουσικό (π.χ.) έργο, είναι απόλυτα υποκειμενική. Ένα ερωτικό τραγούδι π.χ. ακούγεται και απολαμβάνεται διαφορετικά από έναν ερωτευμένο άνθρωπο, σε σχέση με το πως το ακούει κάποιος που μόλις χώρισε (ή από έναν παντρεμένο :) :) :) ). Η "αξία" των συναισθημάτων είναι πολύ σχετική: αλλάζει αδιάκοπα. Legit λοιπόν... ασφαλώς. Προσπάθησα να εξηγήσω το πλαίσιο εννοιών στο οποίο διατύπωσα αυτό τον αφορισμό. Αλλά, βέβαια, δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι τις έννοιες με τον ίδιο τρόπο, ούτε έχουμε προ-συμφωνήσει για τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Επαναλαμβάνω λοιπόν: Το αρχικό thread εντόπιζε προβλήματα στις σημερινές εκφράσεις της "παραδοσιακής μουσικής" και προσπαθούσε να βρει την αιτία αυτών των προβλημάτων. Αφού παρατέθηκαν διάφορες απόψεις και ο αρχικός εισηγητής εκδήλωσε την απογοήτευσή του για την πορεία του νήματος, έκανα την εξής απλή εισήγηση: ότι η παραδοσιακή μουσική δεν υπακούει στους "κανόνες" που γνωρίζουμε ως "κανόνες" για την καλλιτεχνική δραστηριότητα τον 20ο αιώνα. Από αυτή την άποψη, είναι εύκολο να δει κανείς ότι ο πρωτότυπος δημιουργός στο χώρο της παραδοσιακής μουσικής δεν έχει καλλιτεχνική πρόθεση και συνεπώς είναι μοιραίο ότι δεν παράγει καλλιτέχνημα. Συνεπώς, στην πορεία του χρόνου και δεδομένου του εκφυλισμού των κοινωνιών στις οποίες αναπτύχθηκαν αυτά τα ιδιώματα, υπάρχει υποταγή σε απαιτήσεις του κοινού που στερούν το αρχικό έργο από την αξία που του αποδιδόταν αρχικά. Δηλαδή, φίλε gamanos, εδώ προσπαθούμε να βρούμε την αιτία για ένα φαινόμενο. Αν πιστεύεις εσύ ότι υπάρχει κάποια άλλη αιτία, τότε - και το εννοώ - θέλω να την διαβάσω. Νομίζω ότι το κύριο σημείο διαφωνιών και εκνευρισμού, αφορά στο ότι η άποψή μου "έθιξε" έναν πολύ σκληρό πυρήνα πεποιθήσεων, που τοποθετεί τον καλλιτέχνη σε ανοικτό και διαρκή διάλογο με την κοινωνία και τις ιστορικές εξελίξεις γύρω του, σχεδόν εξαρτώμενο από αυτές. Κάτι σαν τον Αϊζενστάϊν π.χ. ή τους Clash. Εγώ, αυτό τον τύπο καλλιτέχνη τον βάπτισα (για τις ανάγκες του κειμένου μου) "λαϊκό καλλιτέχνη", και είναι αυτονόητο ότι όχι μόνο τον σέβομαι, αλλά ότι έχει επηρρεάσει σε μέγιστο βαθμό τη ζωή μου. Όμως, υπάρχει και ο άλλος τύπος καλλιτέχνη, που έχει διαφορετική αφετηρία και διαφορετικό στόχο, και το έργο του οποίου είναι λιγότερο επιρρεπές στο να ακολουθήσει τη φθίνουσα της όποιας κοινωνίας. Θυμηθείτε π.χ. την ώρα που ακούσατε το London Calling στο Die Another Day του James Bond... μη μου πείτε ότι δεν φρίξατε... στο στυλ ότι νόμισα (ειλικρινά) πως ο μηχανικός προβολής άνοιξε κατά λάθος το CD του... ή (για να μείνουμε στους Εγγλέζους) τον τρόπο με τον οποίο ανακυκλώθηκε η ποπ και ροκ κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων... αυτός ο εκφυλισμός σε πανηγύρι δείχνει ένα από τα εξής δύο πράγματα .. ή την αποτυχία καλλιτεχνικής προσπάθειας, ή την επιβεβαίωση του κειμένου μου.

Δε συμφωνώ με τη γνώμη του Μάνου. Νομίζω ότι έχει ενδώσει στον (ομολογουμένως έντονο) πειρασμό να απορρίψει το σύνολο των σύγχρονων καλλιτεχνικών δρώμενων, παρασυρμένος από την αθλιότητα πολλών ψευδεπίγραφων καλλιτεχνών. Έχω υπ'όψιν μου σύγχρονους συνθέτες που δεν είναι βέβαια καλύτεροι από τον φίλο μας τον Μπαχ, αλλά ευχαρίστως θα τους άφηνε να παίξουν... support, αν μου επιτρέπεται η φραστική απρέπεια. Ο Arvo Part π.χ. έχει πολύ σοβαρό έργο, το οποίο αποπνέει ευλάβεια προς το Θείο, της ίδιας ακριβώς υψής με τις Μεγάλες Λειτουργίες του Γιόχαν ή του Λούντβιχ. Μπορώ να αναφέρω περισσότερους, αλλά δεν θέλω να εγείρω συζητήσεις για την αξία ξεχωριστών προσώπων. Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι αυτό που θα γράψω ισχύει για τον Μάνο, τον οποίο άλλωστε δεν έχω γνωρίσει, έχει παρατηρηθεί ότι εκείνοι που δεν μπορούν να βρουν ενδιαφέρον στην καλλιτεχνική δραστηριότητα συγχρόνων τους, καταλήγουν να μην μπορούν οι ίδιοι να είναι δημιουργικοί. Δεν είναι τυχαίο που βλέπεις παλιούς μεγάλους συνθέτες να αφιερώνουν μουσικές τους σε άλλους συνθέτες που εμείς θεωρούμε κατώτερούς τους, και λες μέσα σου "μα καλά είναι δυνατόν ο Τάδε να αφιερώνει έργο στον Παπάρα;" ... και όμως, είναι μέρος ενός μηχανισμού αναγνώρισης ενός αξιακού πλαισίου το οποίο ο δημιουργός χρειάζεται! Το "περιβάλλον" του καλλιτέχνη, είναι οι άλλοι καλλιτέχνες, φίλε Samy. Άλλοι "αυτιστικοί", που λέει και ο Nikolas. :)

Samy, αυτά που γράφεις δεν ισχύουν. Είναι αυστηρά προσωπικές απόψεις. Έχω (και έχεις) ακούσει να χρησιμοποιείται η λέξη "κωμωδία" για να περιγράψει έργο του Αριστοφάνη, ή του Γούντυ Άλλεν, ή του Στάθη Ψάλτη. Είναι νομίζω αυτονόητο ότι όταν οι λέξεις χρησιμοποιούνται χωρίς ποιοτική διαφοροποίηση τότε αυτο-ακυρώνονται. Υπάρχει η διασκέδαση της θεατρικής επιθεώρησης, αλλά επίσης υπάρχει η διασκέδαση του να δεις μία ταινία των Μόντυ Πάυθονς. Όχι απλώς το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο, αλλά - και έχει παρατηρηθεί πολλάκις - το κοινό που προσελκύεται από το μεν, απωθείται από το δε. Αυτή η φαινομενικά "ολιστική" σου προσέγγιση όπου το μόνο πράγμα που δεν έχεις (προς το παρόν) βαπτίσει καλλιτεχνία είναι το κλάσιμο, είναι απλά άκυρη και δεν καταλαβαίνω ούτε γιατί την έχεις υιοθετήσει, ούτε γιατί την επαναλαμβάνεις. Όσο για τα σχόλιά σου για τη Φωτογραφία, άσε το καλύτερα, διότι αν ξεκίναγα τέτοια συζήτηση απλώς θα ήταν άδικο για 'σένα. Σου λέω μόνο ότι δεν το'χεις το θέμα και - ειδικά για τη Φωτογραφία - σε μέμφομαι διότι πρόκειται για μία από τις πιο ευπρόσιτες Τέχνες, όσον αφορά στο να βρει κανείς υλικό για μελέτη και παρατήρηση. Το μόνο που μου φαίνεται περίεργο, είναι ότι οι γνωστοί-άγνωστοι που "ενοχλούνται" όταν εγώ εκφράζω αυστηρά προσωπικές απόψεις (οι οποίες βέβαια δεν είναι τέτοιες), εδώ δεν το σχολιάζουν καν - ίσως άλλη μία ένδειξη του ότι προτιμάμε την παραμύθα από την ειλικρίνεια (και βάζω και εμένα μέσα). @mustafank Ίσως είσαι γνώστης, ίσως απλά οξυδερκής αλλά το παράδειγμα με τη φωτογραφία γάμου που ανέφερες είναι όντως ένα απο τα πιο δημοφιλή σε εκπαιδευτικές αίθουσες όπου γίνεται απόπειρα να εξηγηθούν αυτά τα πράγματα, και όχι μόνο στις σχολές φωτογραφίας..

Μία μικρή διόρθωση στη λίστα ανθρώπων που παρουσιάζουν μουσικό έργο στο noiz, και τους οποίους ξεχνάω κάθε φορά και είμαι μαλάκας επ' αυτού : με αλφαβητική σειρά, τους Earendil και Fleamail, των οποίων τα δισκάκια κοσμούν τον πάτο της συρταριέρας μου στο φάκελλο "Σκάνδαλα". :) :) :) :)