trolley

Σε ευχαρίστησα για την προηγούμενη απάντησή σου σε ξεχωριστή παράγραφο, ακριβώς για να προλάβω την πιθανότητα να θεωρήσεις ότι όλα αυτά τα έγραψα για 'σένα. Τα έγραψα με αφορμή τη συζήτησή μας, αλλά όχι για 'σένα. Την τρέχουσα απάντησή σου, δεν την διαβάζω επίτηδες (προς το παρόν) επειδή υποθέτω ότι (εφ'όσον ξεκινάς έτσι) μάλλον απαντάς σε λάθος βάση, οπότε ίσως θέλεις να αναθεωρήσεις πριν την διαβάσω.

Η στάση διαφόρων νεο-ελλήνων να αρνούνται σε ΚΑΘΕ συμπολίτη τους την πιθανότητα να έχει εξειδικευθεί σε κάτι, έξω από τη σφαίρα κατανόησής τους, είναι - κατά τη γνώμη μου - μία από τις πληγές της κοινωνίας και ΣΙΓΟΥΡΑ ένας από τους βασικούς λόγους για το μέχρι ελονοσίας λίμνασμα της τοπικής μουσικής σκηνής. Το ξέρω με τέτοια βεβαιότητα, διότι το λάθος το έχω κάνει και εγώ. Όχι πλέον όμως. Είτε είναι αρεστό στον εγωϊσμό μας, είτε όχι, είναι βέβαιο ότι υπάρχουν ειδήμονες, εξ' αιτίας του πάθους τους, των οικονομικών και ψυχολογικών τους επενδύσεων σε κάποιο χώρο, αλλά επίσης εξ' αιτίας του θλιβερά ρηχού επιπέδου κατανόησης του πολύ κόσμου για τα ίδια τα θέματα με τα οποία βιοπορίζουν ή καλλιτεχνίζουν. Θυμίζω (για να μην υπάρχει αμφιβολία) ότι πρόσφατα προέκυψε ότι το ένα τρίτο του πληθυσμού πιστεύει ότι "ψεκάζεται", οπότε σε ένα τέτοιο τσίρκο, οποιοσδήποτε ξέρει να στήσει Windows χωρίς να κρασάρουν είναι φύσει και θέσει ειδήμονας. Πόσο μάλλον αν ξέρει να το κάνει π.χ. σε τέσσερα διαφορετικά λειτουργικά συστήματα. Ή (λέμε τώρα) να έχει πάρει το BAFTA Award (για 'σένα τα λέω Νικόλα μου). Αν κάποιος νομίζει ότι το να πάρεις το BAFTA Award δε σε κάνει ειδήμονα, μάλλον έχει περάσει πολύ καιρό σε σκυλάδικα ή σε φεστιβάλ της ΚΝΕ (το αναφέρω ως πολιτιστική εκδήλωση, όχι απαξιωτικά). Δεν πρόκειται για κανένα "μικρόκοσμο", αλλά για άνοιγμα του νου στην πραγματική προοπτική που παρέχεται στο σημερινό ημι-διεθνοποιημένο περιβάλλον, γι' αυτό συχνά (όχι πάντα) θα βρείτε τους ειδήμονες να επιδιώκουν ΚΑΙ να καταφέρνουν αυτό που στη ροκ νεότητά μας ήταν γνωστό ως "διεθνής καριέρα". Η ζήλεια και η αίσθηση αυτο-λύπησης είναι ο μόνος λόγος για να αρνείται ένα ανθρώπινο πλάσμα την πιθανή ανωτερότητα κάποιου άλλου σε έναν κάποιο τομέα. Είναι μία φυσική διαδικασία για τον άνθρωπο να αναγνωρίζει αυτή την ανωτερότητα και να προσπαθεί να την μιμηθεί, αντί να την υποβαθμίζει με λαϊκίστικες σοφιστείες. @theoctapus Ευχαριστώ για την απάντηση. Καλύφθηκα.

Με όλο τον προσήκοντα σεβασμό, όταν λες "σε όλη μου τη ζωή κλπ", πως ακριβώς έχεις υπερασπιστεί την ιδέα της γνώσης; Μη μου πεις μόνο "σε συζητήσεις στην παρέα μου" διότι θα κατηγορηθείς για επενδύσεις σε μικρόκοσμο.

Είναι ένας που ζει σε μικρόκοσμο.

Φίλε theoctapus, διαφωνώ με όλα όσα έγραψες, αλλά θέλω να κάνω μία στάση στο παρακάτω: Πιθανόν μιλάς από κάποια ειδική θέση κατανόησης του κόσμου (σοβαρά το γράφω, όχι ειρωνικά), αλλά τέτοιου είδους αφορισμοί, μάλλον ενισχύουν την γενικότερη ροπή για αδιαφορία προς τη γνώση και τη σωστή πληροφορία, παρά εξασφαλίζουν πραγματική ελευθερία σκέψης. Ζεις και εργάζεσαι (απ'ότι ξέρω) σε μία χώρα όπου καλλιτέχνες (μουσικοί ντε) τείνουν να υπερηφανεύονται σε μέσα μαζικής ενημέρωσης για το ότι δεν έχουν τελειώσει το δημοτικό σχολειό, αποκαθηλώνοντας όχι απλά τους "ειδήμονες" που σαρκάζεις, αλλά ακόμη και την αόριστη ιδέα ότι κάποιος μπορεί να έχει ωφεληθεί από το να σπουδάσει (οτιδήποτε). Το θεώρημα ότι οι "ειδήμονες" ζουν σε κάποιο μικρόκοσμο, είναι το κύριο επιχείρημα όσων δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν ειδήμονες σε τίποτε, παραγνωρίζοντας ότι ο μόνος "μικρόκοσμος" είναι εκείνος της άγνοιας και της απάθειας. Σε πείσμα των αυτόκλητων "μουσικόφιλων", άνθρωποι όπως ο Γιάννης Πετρίδης (που ανέφερα) και εκατοντάδες άλλοι σε εκατοντάδες τομείς ανθρώπινης δραστηριότητας, όχι μόνο ξέρουν πολύ περισσότερα, αλλά επίσης έχουν βοηθήσει πολλούς να διαμορφώσουν κριτήρια αξιολόγησης που με άλλο τρόπο θα ήταν ανέφικτο να αποκτήσουν στο ίδιο χρονικό διάστημα. Αν εσύ νομίζεις ότι ο Πετρίδης ζει σε κάποιο "μικρόκοσμο" έχοντας μιλήσει προσωπικά και έχοντας δει ζωντανά όλους τους μουσικούς που θα ήθελα να δω στη ζωή μου από όλα τα είδη μουσικής, τότε έχεις φίλε μου προχωρήσει στην υιοθέτηση ενός αξιακού συστήματος που δεν μπορώ να παρακολουθήσω.

@theoctapus Μονίμως αγνοείς την παρατήρησή μου ότι έχεις ως πλαίσιο αναφοράς την ποπ κουλτούρα (το οποίο κάνει τις απόψεις σου βραχύβιες εκ' των πραγμάτων διότι δεν υπάρχει άλλος χώρος με τόση ρευστότητα αξιών) και ότι υπάρχει ιστορικά επιβεβαιωμένη καταγραφή καλλιτεχνών που αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον και βέβαια ποτέ δεν έπιασαν δείκτες δημοφιλίας εφάμιλλους με τους χειρότερους εκπροσώπους της ποπ κουλτούρας. Το ότι ένας συνθέτης αναγνωρίστηκε μετά θάνατον, δεν αλλάζει ποσώς το ότι ήταν και αισθάνοταν καλλιτέχνης, πιθανά πικραμένος από την δυσανάλογα λίγη προσοχή που άξιζε. Εσύ - ούτε λίγο ούτε πολύ - απαξιώνεις έναν τέτοιο άνθρωπο λέγοντας ότι δεν έχει ακόμη προαχθεί σε άντρα (αλλά παραμένει αγόρι) επειδή αδιαφόρησε για την ποπ κουλτούρα και τους οπαδούς της γύρω του. Το σημείο που εξοργίζει είναι ότι αυτή ακριβώς (καλλιτέχνης = κοινό άνω των...πόσων ατόμων αλήθεια;) είναι η οπτική των μεσημεριανών τηλεοπτικών εκπομπών στην Ελλάδα, από τους οποίους (παραδέξου το) δεν άκουσες ποτέ για Βαν Μόρισον, παρά την πεποίθησή σου ότι χωράνε στο ίδιο σκεπτικό.

Εξακολουθείς να στοχάζεσαι με όρους ποπ κουλτούρας, αλλά ούτε εκεί δεν ισχύει αυτό που διατυπώνεις. Στις μέρες μας π.χ. περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν μεγάλο καλλιτέχνη τον Μπόνο από τον Βαν Μόρισον. Πολύ περισσότεροι.

Δεν προδικάζεται, αλλά μπορεί να προβλεφθεί (πάνω σε αυτή την ικανότητα ήταν πάντα στηριγμένη η αγορά έργων τέχνης). Η ικανότητα πρόβλεψης αφορά στο επίπεδο παιδείας που έχει ο εκτιμητής και στην εμπειρία του. Ο Γιάννης Πετρίδης π.χ. έχει εξαιρετικό ιστορικό να προβλέπει ποιος νεο-εμφανιζόμενος τραγουδοποιός θα υπάρχει ακόμη μετά από 20 χρόνια και ποιος είναι περαστικός από το χώρο (το λέω σαν πρωτόλειο παράδειγμα, αν και στην περίπτωσή του ισχύει επαρκώς). Μην χρησιμοποιούμε φραστικές υπερβολές (όπως τα "100 χρόνια" ή τα "εκ/ρια") διότι α) η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε ως δυνάμει καλλιτέχνες δεν είναι τόσο μακράς πνοής και β) δεν είναι σκοπός όλων να επηρρεάσουν εκ/ρια (εμένα π.χ. θα μου ήταν υπερ-αρκετό να επηρρεάσω κατ' αρχήν τα ανήψια μου).

Στο πλαίσιο στο οποίο αναφέρεσαι (δηλαδή της ποπ κουλτούρας) αυτά είναι σωστά. Αλλά όροι όπως "καλλιτέχνης" κλπ, όχι απλά προϋπάρχουν της ποπ κουλτούρας αλλά μάλλον πλέον απάδουν αυτής, καθώς η τελευταία διολισθαίνει διαρκώς σε κάθε λογής πορνογραφία. Κοντολογίς, οποιαδήποτε σύνδεση της καλλιτεχνικής αξίας με δημοφιλία είναι άκυρη, έξω από το πλαίσιο στο οποίο αναφέρεσαι.

Υφίσταται. Απλώς, στοχάζεστε με όρους ποπ κουλτούρας. Στις εικαστικές τέχνες π.χ., όχι απλώς υφίσταται, αλλά σε δύσκολες περιόδους της ανθρωπότητας (hint: όπως τώρα π.χ.) είναι μάλλον ο κανόνας, όπως προκύπτει εκ' των υστέρων βέβαια.

Εγώ πάντως, δηλώνω έκπληκτος για το ότι το '80 έπρεπε ο Παπα/σίου να αγοράζει τα μουσικά του όργανα. Είχα την εντύπωση ότι απλά του τα στέλνανε τζάμπα, μπας και δεήσει να τα αγγίξει οπότε να αυξηθεί η αγοραστική τους αξία κατά 5000%.

Γεια σου nektarios. Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους, αλλά όσον αφορά εμένα δεν έχω ως κίνητρο για το γραπτό μου τον "πόνο για τις τσέπες των άλλων", ούτε εμπίπτω στην κατηγορία εκείνων που δε θα αγόραζαν το Oberheim επειδή δεν έχει touch panel (μπορείς να δεις σε άλλο τρέχον thread ότι ζητώ ακριβώς κάτι απλό και σωστό). Δεν θα το αγόραζα, ας το πω "ωμά", διότι η Oberheim δε θα υπάρχει σε δύο χρόνια, ως εταιρεία ικανή να παρέχει υποστήριξη στα σημεία του πλανήτη που θέλει να πουλήσει το προϊόν της (αν υποθέσουμε ότι τώρα υπάρχει σαν τέτοια, βέβαια). Αν έμενα δίπλα στον κο. Tom, ασφαλώς θα το αγόραζα διότι αυτό που βλέπω και αυτό που ακούω (έστω μέσα από το βίντεο) μου αρέσει πάρα πολύ, ακριβώς διότι και εγώ "μουσικός" είμαι και καταλαβαίνω την οπτική που παρουσιάζεις.

Είναι σωστή η παρατήρησή σου Grey, και δείχνει ένα κενό στο σκεπτικό που παρουσίασα. Όντως, ξέχασα ότι κάποιες ελάχιστες εταιρείες που αποδείχτηκαν ευέλικτες στην εμπορική πολιτική τους, δεν έκλεισαν. Αυτή τη στιγμή, το φθηνότερο αντικείμενο που γράφει Gibson πάνω του, είναι απόλυτα προσιτό, και έσοδα από αυτή τη γραμμή προϊόντων καθιστούν εφικτή την ύπαρξη των ακριβών σειρών. Αν η Oberheim είχε ένα όργανο σαν το Ultranova (π.χ.) τότε θα μπορούσε να ελπίζει ότι θα επιζήσει τα επόμενα χρόνια και ας έβγαζε και όργανα των 10.000 ευρώ. Δηλαδή, αν η Steinberg είχε μόνο το Nuendo, θα είχε κλείσει προ-πολλού, όπως άλλωστε κινδύνευσε να πάθει (όσο επέμενε σε τέτοιες στάσεις) και η Novation Waldorf. Δες την Yamaha, που έχει "κάτι για τον καθένα", τι ωραία που το πάει το πράγμα. Η Roland και η Korg επίσης. Η Fender επίσης, έχει τον μισό πλανήτη να ρωτάει αν είναι "καλές" οι κιθάρες που φτιάχνονται στην Κίνα. Και παραμένει ζωντανή. Εγώ θεωρώ την αγορά κάθε τεχνολογικού προϊόντος ως επένδυση με κάποιο χρονικό ορίζοντα. Για να δώσω 4 χιλιάρικα για ένα synthesizer, θα έπρεπε να μου το δίνουν μαζί με έντυπα για το maintenance, μία παρτίδα ανταλλακτικών και service manual, και ας τα χρεώνανε όλα αυτά ένα χιλιάρικο παραπάνω. Τότε, ναι, θα αρχίσω να το συζητώ. Και βέβαια, ισχύει και το εξής: η πληθώρα μοντέλων (όπως π.χ. στη Yamaha) σημαίνει ότι πολλές από τις ακριβές τεχνολογίες της καταλήγουν να ενσωματωθούν ΚΑΙ στα μικρότερα/φθηνότερα μοντέλα, οπότε ο φτωχότερος καταναλωτής οφελείται εκ' των πραγμάτων.

Επί του πρακτέου συμφωνώ με τον Waterfall-K. Η αντίληψη ότι "θα φτιάξω κάτι αδιαφορώντας για τις οικονομικές δυνατότητες της πλειοψηφίας των ανθρώπων που δυνάμει θα το ήθελαν" ανήκει στη δεκαετία του 70 (και πιστέψτε με, κάτι ξέρω προερχόμενος από την φωτογραφική αγορά). Όλες (χωρίς εξαίρεση) οι εταιρείες που είχαν τέτοιες αντιλήψεις έχουν κλείσει και αυτό (ανεξάρτητα από προσωπικές προτιμήσεις ή οικονομικές δυνατότητες) είναι πρόβλημα, διότι - σε τελική ανάλυση - μένει ακάλυπτος ο αγοραστής του προϊόντος, ο οποίος δεν ξέρει ούτε που να πάρει τηλέφωνο για να αναζητήσει τεχνική υποστήριξη. Η έλλειψη τεχνικής υποστήριξης (ακόμη και αν "ξεπεράσουμε" το ότι είναι απαράδεκτη συνθήκη για οποιοδήποτε τεχνολογικό προϊόν) "τσούζει" ακόμη περισσότερο όταν έχεις δώσει 3 ή 5 χιλιάρικα, σωστά; Η Oberheim, λανσάροντας κάτι τέτοιο σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής δυσπραγίας, δείχνει ακριβώς την προσκόλλησή της σε εμπορικές πρακτικές και νοοτροπίες της δεκαετίας του '70, και θα έπρεπε να μπορεί να εγγυηθεί την... ύπαρξή της για τουλάχιστον δέκα χρόνια, πριν αναλογιστούμε σοβαρά τη πιθανότητα να ενδιαφερθούμε. Τέλος, επειδή κατά καιρούς έχω αγοράσει τέτοια πανάκριβα πράγματα (από φωτ. μηχανές έως υπολογιστές) σας διαβεβαιώνω ότι δεν οδήγησαν στο να γίνω μεγάλος και τρανός φωτογράφος π.χ. Αυτά.

Βρε 'σεις, το FS1R δε φαίνεται να είναι διαθέσιμο. Λέμε για κάτι που να μπορεί να αγοραστεί καινούργιο, αλλιώς είναι άλλη η συζήτηση. (Υ.Γ. Παρ' όλα αυτά, αν πουλάτε κανένα FS1R , ψήνομαι, απ' ότι βλέπω).

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Για το Blofeld είχε πρωτογράψει στο noiz ένα παλαιότερο μέλος που λεγόταν Kilon, αλλά ο αρχικός ενθουσιασμός του είχε αντικατασταθεί από επιφυλάξεις για την ποιότητα του λογισμικού, οι οποίες (επιφυλάξεις) με είχαν επηρρεάσει τόσο (ειδικά καθώς είχαν διαδεχθεί την περίοδο ασυγκράτητου ενθουσιασμού) ώστε ποτέ δεν έκατσα να το ακούσω σοβαρά. Προφανώς έσφαλλα. Το άλλο, το Novation δεν το έχω ακούσει καθόλου. Εσείς που ξετρυπώνετε καλά βίντεο, ίσως θα είχατε κάποια νύξη για να δω και να ακούσω. Υ.Γ. Το SY77 το οποίο δεν είχα αγοράσει στην εποχή του, το αγόρασα πριν πέντε χρόνια από γνωστό προμηθευτή των Αθηνών, αλλά το όργανο είχε προβλήματα και αναγκάστηκα να το πουλήσω. Όντως είναι φανταστικό synth.

Ναι, όντως είναι γενική. Απαντώ λοιπόν: θέμα budget δεν υπάρχει, δηλ, ας είναι σε οποιαδήποτε τιμή. Αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει μία περιουσία για ξόδεμα, αλλά μάλλον σημαίνει αναγνώριση του ότι ένα καλό synth λογικό είναι ότι θα έχει κάποιο αξιοπρόσεκτο κόστος. Όμως: να μην είναι rompler, να μην είναι va, να μην είναι analog(ue). Δηλαδή : κάτι ψηφιακό που να κάνει χρήση fm synthesis (π.χ.) η ενδεχομένως κάποιας άλλης μεθόδου για την παραγωγή ήχου την οποία (ενδεχομένως) να μην γνωρίζω καν (άλλωστε είπα ότι έχω χάσει επεισόδια). Τώρα, αν είναι Workstation με την έννοια του να έχει πάνω sequencer / οκτώ εξόδους / multitimbral και τέτοια, είναι μάλλον αδιάφορο, αλλά (πάντα με το δεδομένο ότι έχω χάσει επεισόδια) μπορεί και να έχουν βγει τέτοια πράγματα.

Ωπ, σόρυ, τώρα είδα ότι με είχες ρωτήσει. Εγώ το διαβάζω αυτή τη περίοδο 5-6 σελίδες ανά ημέρα. Είναι ΠΟΛΥ καλό, αν και περιμένω να φτάσω στο τέλος διότι εκεί φοβάμαι ότι μπορεί να μας την κάνει την λαδιά.

Με φίλο (που εξακολουθεί να κατέχει παλιό και ζηλευτό εξοπλισμό) συζητούσαμε ποια θα μπορούσε να είναι μία σοβαρή πρόταση για αγορά ψηφιακού (δηλ. μη-αναλογικού, μη-ψευδοαναλογικού) synthesizer στις μέρες μας. Ξέρω ότι μερικοί εδώ μέσα τα ψάχνουν αυτά, οπότε ρωτώ διότι εγώ γνωρίζω πλέον μόνο τον κόσμο των software synths. Δώστε λίγο φως, παρακαλώ.

Κάποτε, όταν έπαιζα με μία ανώνυμη και πρωτόγονη ρυθμική κιθάρα σε μία μπάντα που λεγόταν Rock Bottom Remainders, ο Warren Zevon ερχόταν μερικές φορές να τζαμάρει μαζί μας. Ο Warren αγαπούσε τα γκρίζα t-shirt, και ταινίες όπως το Kingdom of the Spiders. Επέμενε να τραγουδάω εγώ το τραγούδι-κατατεθέν του, "Werewolves of London", στα ενκόρ των εμφανίσεών μας. Του έλεγα ότι δεν είμαι άξιος. Επέμενε πως ήμουν. "Κλίμακα του Σολ", μου έλεγε ο Warren, και "ούρλιαξέ το σα να το εννοείς. Το πιο σημαντικό απ' όλα : παίξε σαν τον Κηθ". Ποτέ δε θα παίξω σαν τον Κηθ Ρίτσαρντς, αλλά πάντα έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, και με τον Warren δίπλα μου να με υποστηρίζει νότα-προς-νότα γελώντας τρελλαμένα, πάντα είχα επιτυχία. Warren, αυτό το ουρλιαχτό είναι για ΄σένα, όπου και αν είσαι. Μου λείπεις φιλαράκο. (Εισαγωγικό Σημείωμα του Stephen King, στο νέο βιβλίο με τίτλο Doctor Sleep, συνέχεια του πασίγνωστου "The Shining" - H Λάμψη).

Προφανώς, το μόριό μου, αφού κάθομαι ακόμη και ασχολούμαι εδώ μέσα.

Κρατήστε κανά τηλέφωνο γιατί εδώ μέσα πλέον είναι κακό καφενείο (σε αντιδιαστολή με το καλό καφενείο).

Γιατί να μη σβήνεις; Σάμπως τα έχεις πληρώσει τα ποστ; Στην πρώτη σελίδα πάντως εδώ και μέρες γράφει για πορνό και προφυλακτικά. Το ελαφρύ πολιτικό χιούμορ ενόχλησε και διέρρηξε το θεματικό πυρήνα του φοβερού και τρομερού φόρουμ (άσε δε που εγώ τα εννοούσα αυτά που έγραψα). Κακομοιριά...

Δεν εννοούσα ότι δεν ξέρει τι σημαίνει η μετάφραση. Ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα (ότι ξέρει και επιλέγει να λαϊκίσει).

Είπα να το παραγγείλω από τον Gerald Scarfe (τον υπεύθυνο για τα γραφικά και τα καλλιγραφήματα του Wall), αλλά έπεσα πάνω στο παρακάτω πρόσφατο πόνημά του. Το πλιάτσικο διαθέσεων πάνω στους πληθυσμούς των νοτίων χωρών της Ευρώπης, έχει πέραση, όπως και να το δεις. Αν ο Waters δεν είχε τσακωθεί με όλη την οικουμένη, θα έδειχνε αυτή την εικόνα στον τοίχο του, αλλά αναγκάστηκε να βολευτεί με την "μετάφραση" κάποιου κάφρου.