trolley

Την προσοχή σας παρακαλώ... :) :) :) α) Δεν απορρίπτω καμμία από τις δύο τεχνολογίες, αλλά με απασχολούν και οι δύο. β) Απορρίπτω μία από τις δύο τεχνολογίες αλλά με απασχολούν και οι δύο. γ) Δεν απορρίπτω καμμία από τις δύο τεχνολογίες και δεν με απασχολεί καμμία από τις δύο. Αυτές είναι τρεις(3) διαφορετικές καταστάσεις, όπου "απασχολεί" σημαίνει ότι μελετώ, ψάχνω, βρίσκω λόγους να συνεχίσει να μένει το ερώτημα "ανοικτό". Όμως, το ερώτημα έχει κλείσει (στον πραγματικό κόσμο). Ειδικώς, θα ήθελα να τοποθετηθώ για τη λογική του "δεν πετάω τίποτε" (την οποία κάποτε νόμιζα πως συμμερίζομαι), και να γράψω ότι είναι επιζήμια για τον ανθρώπινο ψυχισμό. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να κρατάει τίποτε εκτός από αυτά που χρησιμοποιεί, αλλιώς (αργότερα ή νωρίτερα) αρχίζει να εμφανίζει το σύνολο των συμπτωμάτων που αφορούν σε αυτό που η σύγχρονη ψυχολογία ορίζει ως "αποθησαυριστικό χαρακτήρα". Τα γράφω, έτσι για να έχει καταγραφεί και αυτή η άποψη, αλλά και επειδή(ς) πολλοί σημαντικοί δημιουργοί, ομολογούν πως η τακτική του να μην κρατάς εξοπλισμό που δεν χρησιμοποιείς είναι ένα από τα σημαντικά βήματα. Μία κιθάρα Ένα πετάλι Μία φωτογραφική μηχανή με ένα φακό. Ένα σύστημα αναπαραγωγής μουσικής. Why complicate life ? (που έλεγε και κάποιος φωτογράφιος). :)

Επειδή θεωρώ ότι συμπληρώνει την όλη εικόνα, διαβάστε το εξής περιστατικό. Έντεκα το βράδυ, έχω καθίσει σε ένα καναπέ και από το κινητό παίζει το "Motion Of Stars" (από το "Direct"). Μπαίνει μέσα οικείο μου πρόσωπο (που σπανίως αναγνωρίζει μουσικό κομμάτι όταν δεν έχει κάποιον ειδικό λόγο) και λέει - με τη μία - "Βαγγέλης;". "Ναι, απαντώ" και μουλωχτά αλλάζω το δίσκο στο κινητό και αρχίζει η Ροζέττα. Κανά εικοσάλεπτο αργότερα λέει το ίδιο πρόσωπο "Πωωω, μας ζάλισε αυτός, δε βάζεις πάλι Βαγγέλη;". ;D ;D ;D

O Vangelis είναι το προσωπικό μου μουσικό είδωλο. Ονόμασα την πρώτη μου επιχείρηση με τίτλο από άλμπουμ του. Για δεκαετίες, αν κάτι έγραφε πάνω "Vangelis" πρώτα το αγόραζα και μετά ρώταγα "τι είναι". Είναι ο λόγος για τον οποίο ακούμπησα πλήκτρα στη ζωή μου. Έχω ήδη πει ότι αν έλθει μέρα που μάθω κάτι δυσάρεστο για τον άνθρωπο, θα την κηρύξω προσωπική και επαγγελματική αργία, δια βίου. Οπότε τι να "με φάνε", είμαι ήδη φαγωμένος.... :) :) Με το θάρρος του γνήσιου οπαδού, έγραψα τα παραπάνω για τη Ροζέττα και τις αοριστολογίες της συνέντευξης.

Φίδι, στο Κινέζικο. Χωρίς ίχνος αστεϊσμού, ασφαλώς με επηρρεάζεις. Άστη τη Μόνικα (για την οποία άλλωστε δεν γνωρίζω τίποτε). Απλώς, πριν λίγο καιρό είχα μία συζήτηση με ηχολήπτη ο οποίος απηχούσε ένα σκεπτικό παρόμοιο με το δικό σου, περί της αναγκαιότητος ύπαρξης ελάχιστων (έστω) προδιαγραφών ερμηνευτικής αρτιμέλειας, πριν κάνει καν τον κόπο να αναλογιστεί αν το αποτέλεσμα του αρκεί. Απέρριπτε τον Ντύλαν (και πολλούς-πολλούς άλλους) επειδή δεν είχε αυτές τις προδιαγραφές, κοινώς "φαλτσάρει" αγρίως. Οπότε μετέφερα σε ΄σένα το ίδιο πλαίσιο απορίας.

Έχει πλάκα (εμένα μου συμβαίνει συνέχεια) να κάνουμε λάθη, ακριβώς όταν διατυπώνουμε αφορισμούς. Για τον Μπομπ Ντύλαν ή τον Νηλ Γιανγκ, ποια είναι η γνώμη σου φίλως; :)

Βρίσκω ενοχλητική αυτή την υπαινικτική επιχειρηματολογία για κρυφά / μη-εύληπτα / κάποτε-η-ανθρωπότητα-θα-καταλάβει στοιχεία στις συνθέσεις του, ειδικώς από τη "Μυθωδία" και έως τη "Ροζέττα". Ειδικώς, όταν εδώ έχουμε απλώς μία επανάληψη διαφόρων δικών του κλισέ, τόσο σε ηχητικό, όσο σε δομικό, όσο σε συνθετικό πλαίσιο. Έβαλα να ακούσω το νέο δίσκο, αφού διάβασα τη συνέντευξη, αβέβαιος για το τι θα άκουγα... αλλά πρόκειται απλά για καλόγουστα κομμάτια μουσικής - τίποτε περισσότερο. Αν του χρειάζονται δέκα χρόνια και μία αποστολή στην άκρη του ηλιακού συστήματος για να εμπνευστεί αυτά τα κοινότυπα soundtrack για τα ντοκυμανταιρ της ΝΑΣΑ, ε... εγώ τι περισσότερο να πω;

Οι έλληνες Τα μέλη , πρέπει κάποτε να μάθετε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να συζητάτε τόσο πολύ για θέματα που έχουν κριθεί από την παγκόσμια ιστορία. Προφανώς, κάποιοι έχετε πολύ ελεύθερο χρόνο, πολλά χρήματα για πέταμα και πολύ νοητικό λίπος για κάψιμο. Επίσης - το λέω σχεδόν είκοσι χρόνια - αν είστε τόσο βέβαιοι ότι ξέρετε την απάντηση σε κάτι, ε, μην ρωτάτε και μας σπάτε τα φρύδια. Αφήστε να ρωτήσει και κανένας άλλος που (παραδέχεται ότι) δεν ξέρει.

Στο σαλόνι σου βάλε όσα φλίπερ θέλεις. Όμως, μην βάζεις φλίπερ στο μυαλό σου, γιατί από εκεί δε βγαίνουν εύκολα. Πιο αναλυτικά : υπάρχει "ήχος βινυλίου" και είναι όντως ωραίος. Όμως, για να τον ακούσεις χρειάζεται μία αλυσίδα συσκευών αναπαραγωγής που έχουν υψηλό κόστος και (όπως κάθε αντίστοιχο σεταπ) απαιτούν ειδικά διαμορφωμένους και φροντισμένους χώρους. Στο ερώτημα που σε καίει, δηλαδή αν η σχέση σου με τη μουσική που ακούς θα γίνει βαθύτερη όταν ακούσεις βινύλιο, η απάντηση είναι ένα τεράστιο "ΟΧΙ". Όσοι είμαστε 50 ετών (και παραπάνω) αρχίσαμε να ακούμε βινύλιο επειδή δεν υπήρχε τίποτε άλλο (αν και, ούτε αυτό είναι αλήθεια, μπορούσαμε κάλλιστα να ακούμε μαγνητοταινίες και κασσέτες). Δεν το επιλέξαμε έναντι κάποιου άλλου μέσου, ούτε μας χάλασε όταν ακούσαμε CD, όπου (επιτέλους) δεν ήσουν υποχρεωμένος να ακούς τα εκ/ρια χριτς-φριτς από την σκόνη και τις κακές χαράξεις των δίσκων βινυλίου. Μύθος είναι, καταλαβαίνω γιατί γοητεύεσαι, ΑΛΛΑ μην βάζεις φλιπεράκια στο μυαλό σου. :)

Φίλε μου, δεν θα έμπαινα καν σε ένα νήμα που έχει τη λέξη "βινύλιο" στον τίτλο του, αλλά είδα τη λέξη "επενδύσω" και λέω (μέσα μου) "ωπ, άλλος ένας που έχει φάει τη φόλα, ας κάνουμε μία προσπάθεια να τον σώσουμε τον άνθρωπο". Συνοπτικά λοιπόν : κάνε κάτι άλλο με τα χρήματά σου. :)

Θα ήθελα να πληροφορηθώ ποιο είναι αυτό το μπάσο (πρώτον) και να εισηγηθώ δια της κοινής λογικής ότι η χορδή έχει πρόβλημα (δεύτερον). Ευχαριστώ.

Αυτό όλο, το σέβομαι.

Αν ο καταστηματάρχης δεν επιστρέψει τα χρήματα (σε μία περίπτωση σαν του ΟΡ) και επιμένει ότι η παραγγελία πρέπει να ολοκληρωθεί παρ'ότι άλλαξε η τιμή, τότε έχουμε θέμα. Εφ' όσον δεν το κάνει, δεν υπάρχει θέμα. Είναι κατανοητό ή όχι; Το μόνο που απομένει (και όντως το έγραψε κάποιος, όπως περίμενα άλλωστε) είναι το ότι ο πελάτης έχασε το χρόνο του και γκρεμίστηκαν τα όνειρά του. ΟΚ, αλλά αυτό δεν κοστολογείται και δεν μπορεί να καταγγελθεί. Παρ' ότι κατηγορήθηκα για δηκτικές δηλώσεις (δεν με πειράζει) θα επιμείνω ότι το πραγματικό θέμα είναι αυτό που αφορά στη σχέση μας με την ντόπια αγορά - αν την θέλουμε, αν απαιτούμε να είναι καλύτερη ή αν μας νοιάζει μόνο το κόστος, οπότε Τόμαν / Ευρώ (όχι ούζο) / Ανοιχτομάτικη Έρευνα. Αυτά. Υ.Γ. Τώρα που είμαι έτοιμος να ποστάρω βλέπω το σθένος με το οποίο ο dimsonic θέλει να μάθει το κατάστημα. Τελικά, όλοι έχουμε έναν εισαγγελέα μέσα μας και μάλλον δεν ήμουν αρκετά δηκτικός φίλε yameth. Στην πορεία, να σηκώσουν το χέρι και όσοι έχουν περάσει κόκκινο φανάρι;

Αγαπητέ yameth, όπως γνωρίζεις (και οι άλλοι θα πρέπει να έχουν συμπεράνει) δεν είμαι καταστηματάρχης, αλλά γνώστης του πως γίνονται αυτά τα πράγματα. Π.χ., στη σύμβαση που υπογράφει ο κάθε καταστηματάρχης με την Τράπεζα που αναλαμβάνει τις εκκαθαρίσεις πληρωμών μέσω πιστωτικών καρτών για την επιχείρησή του, προβλέπονται όλα τα παραπάνω, δηλαδή : το να είναι ο πελάτης απατεών (εκδίδουν καθημερινά σχεδόν, δελτίο απατεώνων που έχει καταγραφεί να κάνουν δοσοληψίες με κλεμμένες κάρτες), να έχει αλλάξει η τιμή, να έχει αλλάξει η διαθεσιμότητα, να είναι λάθος ο κωδικός του προϊόντος, να είναι λάθος η τιμή (για τεχνικούς λόγους) και πολλά-πολλά άλλα. Το κατάστημα, αν δεν διαβεβαιώσει ενυπόγραφα πως έχει εδραιωμένη πολιτική αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών, απλά δεν παίρνει έγκριση για ηλεκτρονικές δοσοληψίες. Οπότε, εκ' μέρους μου δεν υπάρχει καμία γενίκευση, αλλά μόνο γνώση (σόρυ για την αντίστιξη με την γκρίνια ορισμένων εκ' των μελών). Πέραν αυτού, ασφαλώς είναι λιγότερο επαγγελματίες οι έλληνες καταστηματάρχες, όμως αυτό δεν δικαιώνει την αλά This Is Sparta λογική ο οποίος μόνο που δεν κάλεσε σε διαδήλωση, ακριβώς τη στιγμή που - όπως κατέδειξα - κανένας νόμος δεν παραβιάζεται. Είναι ανθρώπινο να γίνονται και λάθη, πως να το κάνουμε; Επίσης, ο harilatron έχει δίκηο: αυτά τα "ας πρόσεχε" είναι χυδαία νεο-ελληνική νοο--τροπία, και αν το είχαμε γράψει ως απάντηση στον OP, τώρα θα ήταν (δικαίως) έξαλλος.

Εσύ, άφησέ το όπου θέλεις. Εγώ, θα το αφήσω εκεί που πρέπει : στην παλιά μου διαπίστωση ότι ο έλληνας είναι ένας κουτοπόνηρος πελάτης που πιστεύει απλά ότι έχει πάντα δίκηο, επειδή έτσι έγραφε σε ένα ταμπελάκι στην ΕΒΓΑ όπου πρωτοαγόρασε γιαούρτι. Δεν έχει πάντα δίκηο, και δεν έχει σημασία αν έχει δίκηο - σημασία έχει μόνο να τηρείται ο Νόμος - παραβίαση νόμου δεν έχουμε στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Σε αυτό το κόσμο γίνονται και λάθη, ακόμη και στις τιμές. Δεν σε υποχρεώνει να το αγοράσεις στη νέα τιμή, απλά σου δίνει τα χρήματά σου πίσω. Βλέπεις κάποια αδικία; Ο πελάτης, επίσης έχει δικαίωμα να ακυρώσει μία παραγγελία (επειδή π.χ. αποφάσισε να κρατήσει τα χρήματα για άλλες αγορές). Σε αυτή την περίπτωση θα έβγαινε ο καταστηματάρχης στο νοιζ με τίτλο "Ατυχής εμπειρία με έλληνα πελάτη";

Τα ελληνικά καταστήματα μουσικών ειδών λειτουργούν με τον εξής, απλούστατο, τρόπο: ελέγχουν κάθε μέρα τις τιμές στον Τόμαν και αλλάζουν τον τιμοκατάλογό τους ώστε είτε οι τιμές να είναι ίδιες, είτε να είναι (ελάχιστα, ίσως ένα σεντ) φθηνότερες. Μπορεί να μην το ξέρετε και μπορεί να σας φαίνεται απίστευτο αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Κάθε ένα από αυτά έχει το δικό του ηλεκτρονικό τρόπο να ενημερώνεται για τον τιμοκατάλογο και τη διαθεσιμότητα της αντιπροσωπείας - όμως, ειδικά την περίοδο του θέρους, αυτή η γραμμή επικοινωνίας μερικές φορές σπάει. Έτσι μπορεί να προκύψουν περιστατικά σαν αυτό που αναφέρθηκε. Σε κάθε περίπτωση, μία δοσοληψία που γίνεται ηλεκτρονικά , απλώς προεγκρίνεται στα συστήματα της τράπεζας και γίνεται μία αρχική δέσμευση του ποσού. Αν ο καταστηματάρχης κρίνει ότι η διαθεσιμότητα άλλαξε, ότι η τιμή άλλαξε, ότι ο πελάτης είναι απατεώνας και αγόρασε με κλεμμένη κάρτα κ.λ.π., μπορεί εντός μίας εβδομάδος να ακυρώσει τη δοσοληψία - συνεπώς όλα όσα γράφει ο This is Sparta είναι άκυρα και καλό είναι να αγνοηθούν (εκτός αν σας αρέσει να ξεφτυλίζεστε). Το δίλλημα / ερώτημα παραμένει το ίδιο με αυτό που πρωτοσυνάντησα όταν έγινα μέλος πριν πολλά-πολλά χρόνια : υποστηρίζουμε τα ελληνικά μαγαζιά και τους έλληνες εμπόρους, παρ' ότι δεν είναι τόσο επαγγελματίες όσο ο Τόμαν, ή υποστηρίζουμε τον Τόμαν και αποδεχόμαστε (επί της ουσίας) ότι δεν υπάρχει εγχώρια αγορά; Οι περισσότεροι έχουν επιλέξει τον Τόμαν (ακόμη και κάτι βλαμμένοι που πρόσφατα γράφανε πόσο καλύτερα θα ήταν να βγαίναμε από το ευρώ, υποθέτω ότι λογαριάζουν να πληρώνουν τον Τόμαν με ούζο). Εγώ, έχω επιλέξει να έχω σταθερή συνεργασία με δύο ελληνικά καταστήματα για τις χομπύστικες μουσικές μου ανάγκες, και δεν έχω μετανιώσει.

Η επιστροφή του αναρχοτρόμπα.

Κοίτα, όταν φτάσει κάποιος να δίνει συνεντεύξεις σε τέτοια περιοδικά, το ζήτημα του προσδιορισμού του κοινού στο οποίο απευθύνεται, έχει λυθεί προ πολλού. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξε ποτέ. Η ευτυχία του να ασχολείσαι με τις τέχνες στις χώρες του δυτικού κόσμου, είναι πως είναι ευκολότερο να αποκτήσεις αίσθηση του κοινού σου, είτε λόγω "ταξικής" καταγωγής, είτε λόγω χρώματος στο δέρμα, είτε επειδή πατέρας σου μπορεί να είναι ένας θρύλος της τζαζ κ.ο.κ. Απ' την άλλη, δεν είπα (και δεν υπαινίχθηκα) πως η διαδικασία προσδιορισμού του κοινού πρέπει να γίνει άπαξ. Είναι πιθανό (και έχω στο νου μου διάφορα παραδείγματα) ανθρώπων που επιδίωξαν (και κατάφεραν) αλλαγή ακροατηρίου. Όμως, πρώτα το αποζήτησαν και μετά αποφάσισαν για όλα τα υπόλοιπα, όπως έγραψα και παραπάνω.

Ευχαριστώ. Πιστεύω πως ισχύει. :)

@jimmie99 Μην ρωτάς μουσικούς για τέτοια θέματα, καθώς είναι βέβαιο ότι θα πάρεις μόνο υποκειμενικές απαντήσεις στηριγμένες στην μέχρι τώρα εμπειρία τους. Ειδικά στην Ελλάδα, όροι όπως "διασκέδαση" συχνά σημαίνουν ότι "δεν πατάω σε πρόβες αν δεν έχει ένα κασόνι μπύρες για πάρτη μου". Ρώτα το κοινό, αλλά - απ' την άλλη - το κοινό έχει ήδη απαντήσει : υπάρχει κοινό για κάθε είδος μουσικής που έχει περάσει από τον πλανήτη, από σκληρή noise music, μέχρι τα "ζουζούνια". Δεν διαλέγεις την μουσική που θα παίξεις, αλλά το κοινό στο οποίο θέλεις να απευθυνθείς - όλες οι άλλες αποφάσεις έπονται αυτής της πρώτης. :)

Η ιδέα είναι πως, κάθε song αποτελείται από διάφορα patterns τα οποία μπορεί και να επαναληφθούν στη ροή του song. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η λέξη song σημαίνει μουσικό κομμάτι, όχι απαραιτήτως "τραγούδι". Υπέθεσε λοιπόν ότι θέλεις να φτιάξεις ένα τραγούδι, και λες "ας ξεκινήσω με μία εισαγωγή οκτώ μέτρων". Ε, αυτή η εισαγωγή είναι ένα pattern και το FL σε αφήνει να την φτιάξεις στο pattern mode. Μετά λες, τώρα ακολουθούν άλλα οκτώ μέτρα για να παίξω μία μουσική φράση, να βάλω και μπάσο / τύμπανα κλπ. Αυτό, είναι ένα ακόμη pattern. Έτσι, σιγά-σιγά, φτιάχνεις / γράφεις τα patterns που θέλεις. Για να τα οργανώσεις (δηλαδή, ποιο θα είναι πρώτο / δεύτερο / τρίτο κλπ), περνάς στο song mode. Ελπίζω να βοήθησα, αλλά θα τα καταλάβεις πολύ καλύτερα μελετώντας το demo κομμάτι, και βλέποντας σχετικά βίντεο στο YouTube.

R.I.P.

Axtarma, δεν κατάλαβες το σχόλιο του neeq, απαντάς σε θέματα που δεν τέθηκαν και γενικώς τα έχεις κάνει... αχταρμά. Αν είναι δυνατόν, τουλάχιστον μην το κάνεις με περισπούδαστο ύφος.

Σε όλο τον κόσμο, αυτό που καθορίζει την τιμή οποιουδήποτε προϊόντος ή οποιασδήποτε υπηρεσίας είναι η ζήτηση, όχι το κόστος. Ο φίλτατος Καταράκτης, την πατάει μεγαλοπρεπώς όταν αποτυγχάνει να συνειδητοποιήσει πως όντως το πρωτότυπο** αεροπλάνο των αδελφών Ράϊτ είναι κατά πολύ ακριβότερο από την ιπτάμενη πολεμική μηχανή που μας παρουσίασε. Το γιατί τα Moog είναι τόσο ακριβά, μου διαφεύγει, αλλά το ξέρουν αυτοί που τα αγοράζουν. Δεν είναι καν πιθανό πως όλοι αυτοί είναι αφελείς ή ανόητοι. Το ίδιο ισχύει και για τα Μακ, τις φωτογραφικές μηχανές της Leica, τα ακριβά βρετανικά αυτοκίνητα και πολλά άλλα προϊόντα. Για τα Dreadbox synths δεν ξέρω απολύτως τίποτε, αλλά ενοχλήθηκα από το σχόλιο για το παιγχνιδάκι της Korg (για τους λόγους που εξηγώ παραπάνω), και αναρρωτιέμαι σε ποιο ακριβώς κοινό (ταξικά, λέμε) απευθύνεται η εταιρεία. ** δεν είναι "ρέπλικες" τα Moog, είναι όντως πρωτότυπα.

Εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε... έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είχε διατυπώσει εκείνο το αίτημα. Οι άνθρωποι ωριμάζουν, δεν κρατάνε τα ίδια μυαλά.