Πρόσφατα (από το φθινόπωρο του 2014 έως σήμερα) αγόρασα δυο ηλεκτρικά μπάσσα.
Το ένα είναι αυτό:
και το δεύτερο αγοράσθηκε ως ΚΙΤ κατέληξε να γίνει έτσι :
Να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι σπουδαγμένος μουσικός. Αυτοδίδακτος κιθαρογρατζουνιστής κάποτε και πλέον παίζω με την μπάντα μου ηλεκτρική κιθάρα (όσο φτάνουν τα χέρια μου και τα αυτιά μου).
Μπάσσα ιδιόκτητα δεν είχα ποτέ. Όσες φορές τα αγκάλιασα ήταν μια ευκαιριακή επαφή με κάτι που είχε πολύ χοντρά σύρματα και ακουγόταν μπούντν μπούντν. Μέσω του τωρινού μπασίστα του συγκροτήματος, μου ήρθε η όρεξη να αγοράσω ένα τετράχορδο active Χάλι Βέντον. Η αγορά έγινε καθαρά με αισθητικούς λόγους . “Στο μάτι φαίνεται ωραίο” αν δεν ξεκουρδίζει οκ. Δεν είμαι μπασίστας δεν επιθυμώ να γίνω και στο τέλος τέλος αν ο μπασίστας του γκρουπ θέλει να παίξει στο σπίτι μου καμιά νότα , ε , δεν θα τον χαλάσει. Αλλά μέχρι εκεί. Οι μέρες περνούσαν και καμιά φορά ακουμπούσα το Benton και βαρούσα την Λα. Του κάναμε και setup της προκοπής (το εργοστασιακό απλά το ονομάζεις William Tell) του ξαναπεράσαμε και όοοολες τις κολλήσεις. Αποσυναρμολογήσαμε και ξαναβιδώσαμε ότι υπήρχε με βίδες. Τέλος πάντων το κάναμε ηλεκτρικό μπάσσο της προκοπής. Ο ήχος του modern με τα ποτενσιόμετρα να έχουν ρόλο σε διαφοροποιήσεις και οι μαγνήτες απλά να κάνουν την δουλειά τους.Βάλαμε και ένα σετ χορδές νέες Harley Benton (μη χαλάσει ο αρραβώνας). Μια χαρά. Το σκουλίκι όμως με έτρωγε. Ήθελα να φτιάξω και εγώ ένα μπάσσο ηλεκτρικό . Το φανταζόμουν έτσι, αλλιώς, γιουβέτσι, κοκορέτσι. Την έκανα την κίνηση. Αγόρασα ένα ΚΙΤ Precision. Άρχισα από δω από κει το ψάξιμο. Τελικά το πρεσίζιο φόρεσε ένα ολόκληρο σετ EMG P και του ρίξαμε και ενα σετακι D'Addario XL Nickel Wound . Επίσης έγινε setup της προκοπής αλλά τα πράγματα ήταν εύκολα. Ότι τοποθετήθηκε μπήκε από την αρχή με αγάπη φροντίδα και με την τύχη του πρωτάρη.
Κατέληξα λοιπόν ο κιθαρογρέζης να έχω δυο μπάσσα ΦΤΗΝΑ αλλά δεν με νοιάζει (την γκ@βλα μου κάνω). Να είμαι ξηγημένος . Επειδή έχω άμεση σύγκριση . Τα μπασσάκια μου απλά παίζουν σωστά. Δεν βάζουν φωτιά δεν εξιτάρουν τα πλήθη. Έχω στην κατοχή μου κιθάρες πολλές και καταλαβαίνω τις δυνατότες ενός οργάνου. Δεν αιθεροβατώ.
Που κατέληξα όμως και μου προέκυψε η αιρετική προσέγγιση; Όσο είχα ένα και μοναδικό ηλεκτρικό μπάσσο έπαιζα συγκεκριμένα πράγματα ή έτσι νόμιζα. Δεν το ανακάλυπτα δεν το ερωτούσα . Μόλις απέκτησα δυο όργανα, προέκυψε μια κουλή αντιμετώπιση, το P Bass μου είναι εύκολο και το γουστάρω να το ταλαιπωρώ το άλλο το modern μου βγάζει τον ιντελεκτουάλ τύπο (μέχρι πίπα και μπερέ θα φορέσω). Και όσο παίζω και με τα δυο τόσο τα αυτιά ανοίγουν με ξεχωριστές απαιτήσεις για κάθε όργανο.
Αναρωτιέμαι : Αφού προέκυψε σε εμένα, μήπως ισχύει και σε άλλους ;
Μήπως τα μουσικά όργανα πρέπει να τα αγοράζουμε δυο μαζί , αλλά διαφορετικών σχολών πχ;
Κοστοβόρο αλλά σε εμένα δούλεψε.
Μήπως έτσι, έμμεσα προκύπτουν ζητήματα αισθητικής νωρίτερα;
Μήπως παίζοντας δυο διαφορετικής προσέγγισης ή κατασκευής όργανα γινόμαστε πολυδιάστατοι χωρίς να το καταλαβαίνουμε;