Αν και προτιμούσα το θέμα στην Π.Χ., θα επαναλάβω κάτι: Αν δε λειτουργεί το πρώτο επίπεδο, τα υπόλοιπα είναι να τα βράσεις.
Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι αυτό:
Λοιπόν εδώ ο κύριος Βόλφι έχει ξεσαλώσει. Έχει νοήματα και μουσικολογικές αναλύσεις, που 1000 δισεκατομμύρια χρόνια να βάραγε... κάκτους ο κύριος Cage, δεν πρόκειται να τα έδινε με τη μουσική του.
Ωραία; Ωραία.
Έρχεται τώρα (υποθετικά )ο κύριος Trolley και κάνει τη δήλωση: Κύριέ μου, αυτή η μουσική δε μου αρέσει. Με νυστάζει, με κοιμίζει, μου θυμίζει τη θεια μου την Ευτέρπη, δε γουστάρω ρε παιδί μου!
Τώρα τι πρέπει να γίνει; Να κάτσουμε να του μάθουμε αρμονίες και αντιστίξεις για να εκτιμήσει το Μότσι; Όχι βέβαια! Από τη στιγμή που δε λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, πάει, το παιχνίδι χάθηκε.
Τώρα το πως θα λειτουργήσει το πρώτο επίπεδο χωρίς το έργο να έχει... υπόσταση, αυτό είναι πράγματι αξιοπερίεργο. Αλλά όπως ξαναείπα, ο Cage δεν είναι αντιπροσωπευτικός της εποχής του. Δηλαδή δεν είναι το πρόβλημα. Όταν υπάρχουν έργα που το πρώτο τους επίπεδο αφορά ανδρικά γενετικά μόρια που ασελγούν στο Σταυρό, νομίζω ότι είναι αστείο να τσακωνόμαστε για τον Cage. Άλλωστε η λογική του νίκησε. Η βλακεία έγινε Τέχνη.