Σε ορισμένα gigs και jams η φαντασία μου κολλούσε δεν ήξερα τι να παίξω, που να πάω μετά, εν ολίγοις ντρεπόμουν που έπαιζα κιθάρα - you know the feeling.
Σε άλλα έπαιζα παπάδες από πλευράς φαντασίας, μου έρχόντουσαν τα licks το ένα μετά το άλλο, αυτοσχεδίαζα, ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου.
Για χρόνια με βασάνιζε αυτό.
Μέχρι που πρόσφατα ανακάλυψα ότι οι δεύτερες περιπτώσεις ήταν όταν είχα keyboards στην μπάντα.
Έχω διάφορες θεωρίες γιατί συμβαίνει αυτό αλλά ακόμη δεν έχω καταλήξει.
Σας έχει τύχει κάτι τέτοιο;