RayDTutto

Τον ψηλό, πίσω δεξιά, λες με τη μεγάλη κόκκινη κιθάρα; Εγώ ήξερα ότι στην Ινδία δεν είναι πολύ καθαρά τα όργανα...

Έχεις πολλή μελωδία μέσα σου αδερφέ. Για αυτό μου αρέσεις. Έχεις γράψει τίποτα εμπορικά; Αν όχι, γιατί;

Λαδολέμονο στην τσιπούρα κάνει; Ή, αν δεν είναι φρέσκια, μαγιονέζα;

http://www.noiz.gr/index.php?topic=198211.0

Παρακαλώ να σταματήσετε να μου στέλνετε π.μ. Η εταιρεία μου δεν με αφήνει να συμμετέχω σε τέτοιους διαγωνισμούς...

Αυτά που λέει ο αποπάνω είναι πολύ σημαντικά. Τα αυτονόητα όχι μόνο δεν πρέπει να παραλείπονται, αλλά πρέπει να είναι η βάση σου και αν χρειαστεί ο κόσμος όλος σου. Αν δεν μάθεις αυτά, δεν σου χρειάζονται τα γυρίσματα... Πάρε και έναν άλλο γκρουβαριστό ίσως πιο πολύ στο στυλ σου. Άκου πως σμπρώχνει το κομμάτι και το σημαντικότερο άκου τα γυρίσματά του, πώς μπάινουν μέσα στο groove. Edit: Άντε και ακόμα ένα:

Παίζει και το ακορντεόν για τις μεγαλύτερες...

+100 Συμφωνώ απολύτως. Δεν μιλάω βέβαια για τη συγκεκριμένη εταιρεία. Όμως, κι εμένα, με αυτή την τακτική, πάντα μου έρχεται στο μυαλό ότι η τιμολόγηση θα γίνει "δια κοπής" (δλδ όπως θα "κόψουν" τον πελάτη είτε στο τηλέφωνο είτε δια ζώσης). Αν ξέρει πέντε πράγματα έχει καλώς, αν όχι θα πέσουν τα φούμαρα...

Θα καταλάβουν άραγε(ς) κάποτε οι μαγαζάτορες πόσες περισσότερες κιθάρες θα πουλούσαν, αν είχαν καλοσεταρισμένα όργανα στο μαγαζί τους...(;)

Μάλλον μιλάς για orange peel ( http://en.wikipedia.org/wiki/Orange_peel_(effect) ) Κάτι δεν πάει καλά στα υλικά σου (π.χ. ασυμβατότητα sealer / βερνικού) ή στον τρόπο που βάφεις. Επίσης, μπορεί να οφείλεται και σε "μολυσμένη" επιφάνεια π.χ. αν έπιασες την επιφάνεια ιδρωμένος ή με λιπαρό χέρι. Τρίβεις με λεπτό γυαλόχαρτο μέχρι να φύγουν οι τρυπούλες, εξετάζεις τι μπορεί να μην πήγε καλά και ξαναπερνάς.

Δεν μας είπες ποιοι στα λένε.

Αυτοί οι "όλοι" που στα λένε αυτά είναι, κατά κάποιο τρόπο, ειδικοί στα ξύλα ή στις κιθάρες;

Όχι δεν είναι οκ. Για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν είναι οκ. Υπάρχουν κάποιοι κανόνες στο φόρουμ, αλλά γενικά δεν τηρούνται οπότε κάνεις ό,τι γουστάρεις.

Ένα θρόισμα σκουπίτσας μόνο, τίποτα άλλο... Αλλά και χωρίς θα είμαι οκ. Το τρίξιμο όμως του κοντραμπάσου χρεάζεται λέμε... BTW θέλω κι εγώ όταν μεγαλώσω να μπορώ να παίζω έτσι, στο στυλ αυτό...

Είδες; Ουσιαστικά αυτά που λέει ο αοιδός μπαίνουν σε εισαγωγικά ως παράθεση λεγομένων κάποιου άλλου ατόμου, ο οποίος λέγεται Γιώργος. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: παρατίθενται ως λόγια (πρόζα) ή ως στίχοι; Επειδή αν είναι στίχοι (και μάλιστα τραγουδισμένοι) επανερχόμαστε στο παράδοξο...

Ναι αλλά μετά γιατί δεν ακούστηκαν και οι λοιπές συμφωνίες με αντίστροφη σειρά; Και τα άλλα έργα; Κάπου μπάζει η ιστορία σου φίλος...

Ε όχι και να αποδώσουμε στο γυφτοΜαζω το "Με λένε Γιώργο"... Συνεχίστε...

Του Νίκου Δήμου www.lifo.gr/mag/columns/5536

Να χε μόνο ένα real double bass (και καμιά σκουπίτσα)... Πολύ ωραίο, φίλος...

Μα είναι σαφές. Ισχύει το ίδιο.

Σαν κομμάτι πολύ καλό. Όμως το reverb το θάβει και δυναμικά και ηχητικά. Θες ένα μικρόοο κομπρεσεράκι στην ακουστική και παραπάνω πρίμα... BTW (σόρρυ αν είναι πολύ άσχετο αυτό που θα πω) αλλά έχεις ακούσει πολύ Β. Γερμανό; Σε ορισμένα περάσματα μου τον φέρνεις στο μυαλό.

Να μην ξεχάσω να βάλω και τους στίχοι: http://edboyden.org/beet9.html

Η Ενάτη Η πολυακουσμένη, η ξεφτιλισμένη, η ξεσκισμένη, που έγινε ύμνος της Ε.Ε. του Νίκου Δήμου Πηγή: http://www.lifo.gr/mag/columns/5536 Οδηγούσα και άκουγα ραδιόφωνο. Κάποια στιγμή, για να ξεφύγω από μία αδιέξοδη και θορυβώδη πολιτική συζήτηση, άλλαξα σταθμό. Πάτησα το κουμπί του Τρίτου. Και άκουσα τις πρώτες νότες της Ενάτης. Ήταν πρωί, εννέα και κάτι, ώρα ακατάλληλη για τόσο βαρύ έργο. Απόρησα που ο παραγωγός των «Πρωινών του Τρίτου» είχε κάνει αυτή την επιλογή. Σκέφτηκα να αλλάξω πάλι. Αλλά πριν προλάβω να κινηθώ, η μουσική με είχε αιχμαλωτίσει. Ναι, η Ενάτη, η πολυακουσμένη, η ξεφτιλισμένη, η ξεσκισμένη, που έγινε ύμνος (της Ε.Ε.), διαφημιστική υπόκρουση, κουδούνισμα τηλεφώνου, ακόμα και κουδούνι πόρτας (το έχει ο οδοντογιατρός μου) – με καθήλωσε. Ήταν μπροστά μου, καινούργια, όπως την έγραψε ο θεοπάλαβος κουφός Μπετόβεν, παρθένα – σαν να την άκουγα για πρώτη φορά. Έφυγα. Οδηγούσα και δεν οδηγούσα, ούτε ήξερα πού ήμουνα. Μάλλον πετούσα πάνω σε φτερά από ήχους και συγχορδίες. Πλησίαζα στον προορισμό μου – αλλά μου ήταν αδύνατο να φτάσω και να διακόψω την ακρόαση. Μπήκα σε ένα στενό, παρκάρισα, έσβησα το μοτέρ, ξάπλωσα πίσω το κάθισμα – και άκουγα. Άκουγα σαν διψασμένος που πίνει αχόρταγος μετά από μέρες στην έρημο. Μαζί με τη χορωδία τραγούδησα όλον τον «Ύμνο στη Χαρά» και κατάλαβα πάλι τα λόγια του Σίλερ, σαν να τα έψελνα για πρώτη φορά. Είχα αργήσει για το ραντεβού μου – αλλά δεν με ένοιαζε. Καθόλου. Όταν τελείωσε η μετάδοση ήμουν σαν μουδιασμένος, σαν να ξυπνούσα από νάρκωση. Σιγά σιγά συνήλθα, επέστρεψα και κατάλαβα. Ήταν ένα ξέσπασμα και μία λύτρωση μετά από μέρες, μήνες μιζέριας. Λουτρό της ψυχής, ανανέωση ζωής, ανάσα. Αχ, μουσική, μουσική – πώς κουτσαίνουν οι άλλες τέχνες μπροστά σου. Ποιος πίνακας μπορεί να σε ταξιδέψει έτσι, ποιο βιβλίο να σε λυτρώσει; Μόνον εσύ είσαι μαγεία και έκσταση. Ακούω την «Τέχνη της Φούγκας» του Μπαχ και τακτοποιώ γεωμετρικά την ψυχή μου. Ακούω το «Πρελούδιο και τον θάνατο της Ιζόλδης» του αντιπαθέστατου Βάγκνερ και μυούμαι ξανά, από την αρχή, στον απόλυτο έρωτα. Και σε όλη μου τη ζωή, ο ταπεινός και βαθύτατος Σούμπερτ μου κρατάει το χέρι. Σε καιρούς σκοτεινούς, δύσκολους, άγριους, επιτρέπεται να μιλάμε για τέχνη; Δεν επιτρέπεται – επιβάλλεται. Η οδύνη της ζωής οξύνει την ευαισθησία. Και δεν είναι μόνο παρηγοριά και φάρμακο η ομορφιά. Είναι διέγερση και εγρήγορση και κάλεσμα για δημιουργία. Η Ενάτη δικαίωσε (για λίγο) τη ζωή. Πηγή: www.lifo.gr

Σωστά. Αλλιώς θα είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία από τι μέταλλο είναι φτιαγμένα τα κλειδιά.

Άντε περαστικά. +1000 για τον Γκιβίση.