bloody_sunday

...για τους John Mayer, Ted Nugent, Brad Paisley, Van Halen, David Lee Roth, Steven Tyler, Puff Daddy, Miley Cyrus, Katy Perry, Justin Bieber κλπ., και φυσικά κάνεις λάθος (χώρια που συγκρίνεις εντελώς ανόμοιες περιπτώσεις χωρών, ηθών, μουσικών γούστων, εμπορικών μεγεθών κλπ.)

Άλλο τα καλλιτεχνικά εύσημα και άλλο το ταλέντο να βρίσκεις και να πατάς το κουμπί της παραγωγής χιτ, παράγοντας μαζικά τσιχλόφουσκες για τα αυτιά που φτύνονται μετά το πρώτο μάσημα. Και προσωπικά δεν πιστεύω πως έχει σχέση με το λαϊφστάιλ της παρακμής - αν δεν υπήρχε αυτό, θα βασιζόταν σε οτιδήποτε άλλο σχετιζόμενο με την νεοελληνική πραγματικότητα (οικονομία? ("κομμένα πια τα δανεικά"?) καψούρα? ποδοσφαιροφιλία? συνδυασμός των δυο? ("σφύριξα κι έληξες"?) κλπ) και θα βρισκόταν ακριβώς στο ίδιο σημείο σήμερα. Και ποιο είναι αυτό? Εκείνο που εγγυάται ότι η συναυλία θα είναι πετυχημένη βρέξει-χιονίσει (καμία σχέση με την νυν ύπαρξη ή μη εξαθλίωσης).

Sedna λυπάμαι... αν θες δώσε και μερικές πληροφορίες παραπάνω (την περιοχή που έγινε η κλοπή, τον χώρο κλπ). Ίσως αυτό βοηθήσει κάπως. Aν έχεις και τα serial numbers θα ήταν καλό να τα παραθέσεις.

Δεν τίθεται κανένα τέτοιο θέμα. :)

@gdvl: Κάνει ότι και οι υπόλοιποι που δεν έχουν αποκλειστικά δική τους ενότητα, όπως οι ακουστικοί κιθαρίστες, οι τζαζίστες, οι τραγουδιστές, αυτοί που ενδιαφέρονται για τεχνική κιθάρας, για DJing κλπ. Αλλά τεσπα, δεν θα έβλαπτε κιόλας... ιτς νοτ μάι κωλ.

Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε πάνω σε αυτό. Οι ενότητες, όπως είναι τώρα, kate me είναι ιδανικές σε βαθμό διαίρεσης.

Ακόμη κι αν ήταν πολλά τα θέματα μπάσου (που είναι ελάχιστα), και πάλι ένα section αποκλειστικά για αυτά θα προκαλούσε μόνο κατακερματισμό στις θεματικές ενότητες του Νόιζ και θα χαλούσε την εικόνα ομοιογένειας και καλής αναγνωσιμότητας, κάτι που ευτυχώς το Νόιζ έχει διατηρήσει σαν φόρουμ, σε αντίθεση με άλλα γνωστά.

Επειδή παλιά είχα κάνει κι εγώ έρευνα για τα πλήκτρα του Saturn 5 (αυτά τουλάχιστον που ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει έτσι), είχα καταλήξει πως είναι το Vox Continental, το οποίο βγάζει ένα ήχο πολύ χαρακτηριστικό και αμίμητο, διαφέροντας κάπως σε ηχόχρωμα από τα άλλα κλασσικά όπως η Farfisa (σε μερικούς αυτό θα ακούγεται αυτονόητο, αλλά σε εμένα όχι μιας και δυστυχώς ποτέ δεν είχα την τύχη να το δοκιμάσω ο ίδιος). Στο βίντεο φαίνονται λευκά πλήκτρα (πιθανόν από Farfisa) που αν δεν απατώμαι το Continental δεν είχε ποτέ, αλλά έχω καταλήξει σε αυτό. YΓ. Σε άλλα βίντεο φαίνεται - και ακούγεται - όντως Farfisa, όπως πχ. μια Compact Duo στο πολύ ωραίο και τότε χιτ "Uniform" (ακούστε το σε HQ): www.dailymotion.com/video/xczlnh_inspiral-carpets-uniform_music

Μπούλη... καλώς ήρθες. Μπήκες κάπως χύμα στο κύμα, κι εύχομαι η παραμονή σου στο Νόιζ (ένα αρκετά εξειδικευμένο φόρουμ με μεγάλο όγκο πληροφορίας) να μην χαρακτηριστεί από αυτό το γιεα-γουατεβα ύφος. Όσον αφορά τα γραφόμενά μου, πιστεύω πως είναι απλούστατα και πως δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση.

Κάτι τέτοιο δεν έχει εφευρεθεί ακόμα. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, πράγματι εννοείται πως κανένας μας δεν δικαιούται να μιλά με αμφισβήτηση για οποιονδήποτε μουσικό, σκηνοθέτη, ζωγράφο, συγγραφέα κλπ. που έχει καταφέρει κάτι παραπάνω από εμάς, για ευνόητους λόγους. Οπότε ας το κλείσουμε το μαγαζί... :D

Πράγματι, κι εμένα μου θυμίζει τον πρόγονο των προσεγμένων (και ανανεωμένων) reverb αλγόριθμων της Μ13, το Verbzilla. Έχει το mode "Οcto" που μοιάζει αρκετά με αυτό που ζητάς (http://line6.com/tonecore/verbzilla.html). Έχει μια υποψία octaver, που παραπέμπει λίγο στο "shimmer", έναν αλγόριθμο που είχε φτιάξει η Eventide, αν δεν απατώμαι για το Eclipse, και που είχε κάνει διάσημο ο Edge των U2. To Verbzilla είναι μια οικονομική λύση που έχει κάτι που του μοιάζει, όπως και το Digitech Hardwire Supernatural και το TC Electronic Trinity, και μετά πάμε σε πιο ακριβές λύσεις.

Συγγνώμη που θα στο πω έτσι αλλά έχεις σχεδόν όλα σου τα "facts" λάθος, και πρόχειρα ξεσηκωμένα από διάφορα λινκς του Γούγλη. Όχι, δεν είναι κατασκευαστής. Είναι rebrander λυχνιών (παίρνει έτοιμες λυχνίες από κατασκευαστές σύμφωνα με τα specs που ζητάει και τους κολλάει την ετικέτα της μετά από υποτυπώδες έλεγχο και matching) που εδώ και χρόνια ανήκει στην Fender. Η Fender συνήθως την χρησιμοποιεί ως οικονομική λύση λυχνιών στους ενισχυτές της, κάτι που ενίοτε κάνουν και άλλες εταιρίες. Η λυχνία που όντως κατασκευάζει από τις δεκάδες άλλες που πουλάει είναι... μια, η 6L6GE (κι αυτή είναι μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη). Aυτό όμως δεν αρκεί για να της δώσει τον τίτλο του κατασκευαστή, κάτι που λίγες και γνωστές βιομηχανίες κάνουν πια παγκοσμίως. Toν attenuator τι να τον κάνει στα 15W? Εκτός κι αν θέλει να τερματίζει τον ενισχυτή για να "σπάει" λίγο, είναι παντελώς άχρηστος.

Είναι μια οικονομική λύση που πιστεύω πως θα σε βοηθήσει χωρίς να μπλέξεις με έξτρα κάρτες. Σημειώνω όμως πως δεν την έχω δοκιμάσει. Το Cubase λογικά θα τη δει αμέσως - μόλις περαστούν οι drivers της από το λειτουργικό σου ή από εσένα - σαν interface, το οποίο θα επιλέξεις στη συνέχεια για την ηχογράφησή σου. Για λεπτομερείς οδηγίες κοίτα το manual: http://www.behringer.com/assets/C-1U_P0588_M_EN.pdf Θα χρειαστείς φυσικά και mic stand, ενώ και ένα pop filter κατά πάσα πιθανότητα θα σου φανεί απαραίτητο (http://www.soundonsound.com/sos/may05/articles/popshields.htm). Φλάουτο έχω ηχογραφήσει με την παλιά μου EMU 0404USB και με ένα AKG 200, με πολύ καλά αποτελέσματα (και σε ακουστική κιθάρα).

JJ είναι μια χαρά. Και οι TAD που προτάθηκαν προηγουμένως είναι και η δικιά μου πρόταση, μιας και είμαι πολύ ικανοποιημένος από ότι έχω δοκιμάσει από αυτούς.

GT Groove... Aν εννοείς τις Groove Tubes, (α) είναι μετριότατες, (β) η υψηλή τιμή τους δεν έχει καμία σχέση με αυτό που λες, που είναι κάτι συνηθισμένο για όλους τους κατασκευαστές (που και η Groove Tubes δεν είναι καν). Μου φαίνεται κάπως σαν αναπαραγωγή του διαφημιστικού υλικού του μάρκετινγκ - κάνε λίγο τη δικιά σου έρευνα αγοράς μιας και τα πράγματα είναι διαφορετικά!

A βέβαια... όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια. Ύλη νηπιαγωγείου. Πχ. εγώ δεν τα καταφέρνω να γράψω ένα διδακτορικό - κλοπυπέιστ, κι έτσι λέω ότι δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο γιατί είμαι υπεράνω. Χελ γιεα. Ευτυχώς που τα καταφέρνουν άλλοι αξιοζήλευτοι... (πχ. http://www.spiegel.de/international/germany/two-scalps-in-one-day-germany-s-anti-plagiarism-activists-on-a-roll-a-762116.html κλπ.)

@Jazzjoker: Και αυτό ισχύει, εκτός κι αν λόγω αρχών το εμπορικό σου ταλέντο το χρησιμοποιήσεις για να πουλάς κάτι χωρίς ένα λούστρο κι επίφαση καλλιτεχνικής ευαισθησίας, γνησιότητας, ειλικρίνειας προθέσεων, αυθεντικότητας κλπ., ειδικά με αυτές χρησιμοποιούμενες ως όχημα προώθησης των πωλήσεών σου.

Δεν χρειάζονται αυτάρεσκες και πομπώδεις αναλύσεις υψηλού επιπέδου πάνω στο γνωστό ζήτημα (ένα προηγούμενο επεισόδιο: http://www.noiz.gr/index.php?topic=173592.5)... Το να είναι κάποιος μάγκας και πολύς στο κλοπυπέιστ / πλαγιαρισμό κάθε είδους δεν του δίνει ούτε δάφνες, ούτε τον κάνει αξιοζήλευτο και παράδειγμα προς μίμηση. Το "κάν'το κι εσύ αν μπορείς" αποκτά αξία μόνο όταν είναι στους στόχους κάποιου, και προσωπικά τέτοιους τους θεωρώ ανάξιους λόγου.

Δεν έχω ψωνίσει ποτέ από το PGS ευρισκόμενος στην Ελλάδα αλλά μόνο έξω, όπου μου έρχονται αμέσως και με τέλη περίπου 10 ευρώ... Είναι τόσο διαφορετικά τα πράγματα?

Εις την καθομιλουμένην... τσίμπα το! ;D (Γιατί όχι? Καλό ακούγεται, ωραίο είναι, μικρό σε μέγεθος και ποιοτικό, με αντοχή παρόμοια με της Boss, βασισμένο στην ήδη πετυχημένη συνταγή των Hardwire, και με κάποιο επιπρόσθετο mojo...)

Nαι, είναι ειδική έκδοση που έχει αναπτυχθεί σε συνεργασία του PGS και της Digitech. Στο παρελθόν έχει ξαναγίνει με άλλα πεταλάκια, και όχι μόνο από το PGS αλλά και από άλλα μαγαζιά όπως το Guitar Center και το Musician's Friend, τα οποία αναλαμβάνουν και την αποκλειστική πώληση. Για την ώρα, το Supernatural προωθείται και σμπρώχνεται σε μερικά φόρα ως η σημαντικότερη τεχνολογική εξέλιξη μετά τον... ηλεκτρισμό, αλλά σε κανένα τρίμηνο η "σκόνη" θα έχει κατακάτσει, όπως και με όλα τα συναφή μοδάτα εφφεδάκια που σκάνε μύτη κάθε τρεις και λίγο.

Όχι... αυτό ακριβώς λέω, μιας και εκεί υπάρχει πια ένα ευπαθές weak spot που δεν προϋπήρχε, κι έτσι η κατάστασή της δεν είναι πια άριστη.

Έψαχνα χρόνια να βρω μια συγκεκριμένη εκτέλεση του κλασσικού αυτού κομματιού που με είχε μαγέψει όταν ήμουν μικρός... και την βρήκα. Είπα να την μοιραστώ μαζί σας. Tην είχα σε μια ελληνική κασετοσυλλογή - χαμένη πια - που είχα αγοράσει στα τέλη των 80s-αρχές 90s και που με είχε πρωτομυήσει στην τζαζ, μουσικά αλλά και παικτικά στο φλάουτο που μάθαινα τότε. Η εκτέλεση αυτή δεν είναι ιδιαίτερα άγνωστη, και οι συντελεστές της είναι πολύ γνωστοί, αλλά είχα δυσκολευτεί αρκετά να τη βρω γιατί θυμόμουν πως δεν είχε φωνητικά, και εκεί το ενδιαφέρον μάλλον μονοπωλείται από την απόδοση του Miles Davis μαζί με τα άλλα μεγαθήρια (Coleman, Hancock, Carter) που έπαιζαν μαζί του το '65. Τελικά αυτή που έψαχνα ήταν στο αριστουργηματικό άλμπουμ "What Is There Tο Say?" του Gerry Mulligan, κατά το τέλος της περιόδου του που είχε χαρακτηριστεί από την διάσημη πια απουσία πιάνου στο κουαρτέτο του με τον Chet Baker. Σημειωτέον πάντως πως στο άλμπουμ αυτό δεν παίζει τρομπέτα ο Chet Baker, αλλά ο Art Farmer. Enjoy! Gerry Mulligan Quartet 1959 ~ My Funny Valentine Έχετε εσείς κάποια συγκεκριμένη προτίμηση, είτε με φωνητικά είτε χωρίς?

...στην περίπτωση που η κατάσταση παύει να είναι άριστη επειδή κρύβεται επιμελώς ένα weak spot, ναι.

Γενικά, από ότι έχω δει, η δουλειά που γίνεται στα άλλα όργανα που ανέφερα παραπάνω δεν αφορά τέτοιες "δραματικές" (εντός ή εκτός εισαγωγικών) επισκευές όπως πχ. σε μια κιθάρα που μπορεί να έχει πρόβλημα με το μπράτσο της λόγω σπασίματος. Είναι πιο ήπια, και οι πιθανότητες να έχει επιληφθεί κάποιος ραμπωτής μειώνονται πολύ. Συν τοις άλλοις είναι λιγότερο εύθραυστα και δεν έχουν τέτοια κρίσιμα σημεία όπως πχ. το μπράτσο των εγχόρδων... το οποίο μάλλον συνεπάγεται πως η αξία τους δεν επηρεάζεται δυσμενώς - πιθανόν και καθόλου αν η επισκευή είναι πολύ καλή και ουσιαστικά μη ανιχνεύσιμη.