bloody_sunday

Να εκμεταλλευθούμε το κλίμα των αλλαγών για α) να αλλαχθεί το ανορθόγραφο "Προεπισκόπιση", β) να δουλέψει αυτή όπως πρέπει (χρησιμοποιώ πάντα τον τελευταίο Firefox και πάντα τα δείχνει όλα χωρίς formatting), και γ) να προστεθεί μια επιλογή σελίδων στα φόρουμς (πχ αν θέλω να χαζέψω τους τίτλους στη σελ. 37 να είναι εφικτό με drop down menu ή με "κουτάκι");;;

Υπάρχουν ακόμη 100% αναλογικά στούντιο στον κόσμο, και μάλιστα τώρα τελευταία με την προσέγγιση των White Stripes γίνονται πολύ της μόδας. :roll: Έτσι, τα πάντα μέχρι το mastering θα είναι αναλογικά (για να μην αναφέρω ότι αρκετά από αυτά έχουν και τις δικές τους πρέσσες βινυλίων, οπότε αντίο στα 0 και 1...) Ακόμη κι αν δεν φτάσουμε σε εκείνο το extreme, αρκετά στούντιο έχουν ένα παλιό αναλογικό key component της τελικής διαδικασίας σε πραγματική μορφή κι όχι σε plugin, όπως πχ το παλιό κλασσικό Teletronix LA 2A tube compressor, υπεύθυνο για τον ήχο πολλών συγκροτημάτων που ακούμε σήμερα.

Αρκετά από αυτά που λανσαρίστηκαν στην γερμανική Musikmesse θα επαναλανσαριστούν για το αμερικάνικο κοινό. Εμένα με ενδιαφέρει πολύ ο ολοκαίνουργιος Orange Thunderverb 50, μια μικρότερη και πιο λογική έκδοση του ιδανικού για διαγαλαξιακές συναυλίες και συγκεντρώσεις σε στυλ Αντρέα Παπανδρέου Thunderverb 200. Έχει πολλές καινοτομίες (πχ footswitchable attenuator, διπλό ζευγάρι τελικών λυχνιών έτσι ώστε αν σου καεί μια σε live να κάνεις αμέσως αλλαγή στο άλλο ζευγάρι, διπλή χρήση σαν ενισχυτής μπάσου και κιθάρας μιας και κατεβαίνει σε πολύ χαμηλές συχνότητες χωρίς να τρελαίνονται οι λάμπες) και βέβαια τον χαρακτηριστικό ήχο Orange. Παρακάτω εικονίζεται ο Thunderverb 200 αλλά έχουν τα ίδια knobs. Αυτό όμως που δεν έχει παρουσιαστεί σε έκθεση ακόμη (νομίζω - το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γίνει μεγάλος ντόρος) είναι το νέο δημιούργημα της Boss, η κόμπακτ ψηφιακή έκδοση του Roland Space Echo σε πετάλι: Kαι ναι, θα αγόραζα κάτι από την Boss αν ακουγόταν τόσο ωραίο όσο εκείνο το μνημείο στον αναλογικό ήχο... Λεπτομέρειες εδώ: http://www.roland.com/products/en/RE-20/index.html

Σύμφωνα με ένα παλιό βιβλίο με σπρέι ατάκες, "καταλαβαίνω ότι είμαι μεθυσμένος όταν νιώθω αξιολάτρευτος και δεν μπορώ να το προφέρω"...

Την σκεφτόμουν εδώ: http://www.noiz.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=5572&start=30 Είναι ολοκαίνουργια (κατευθείαν από την χειμερινή ΝΑΜΜ), δεν έχω παίξει μαζί της, δεν έχει φτάσει ακόμη στα μαγαζιά ούτε έχω διαβάσει κάποιο review αλλά την περιμένω πώς και τι. Με ενοχλεί αφάνταστα όμως η έλλειψη ρύθμισης intonation στην γέφυρα.

Εγώ μιλάω για τον κιθαριστικό μου ήχο... χρησιμοποιώ τέτοιους συνδυασμούς που λόγω της ασυνήθιστης πολυπλοκότητας καμία ψηφιακή προσομοίωση δεν είναι σε θέση ούτε καν να πλησιάσει (πχ ελαφρύ static wah πάνω σε vintage fuzz πάνω σε λαμπάτο overdrive πάνω σε λίγο deluxe memory man πάνω σε λαμπάτο ενισχυτή!!). Κι αυτό δεν το κάνω για να κοροϊδέψω τις ψηφιακούρες αλλά γιατί αυτός είναι ο ήχος μου που έχω κουραστεί για να τον φτιάξω. Συμφωνώ πως τα Amplitube κλπ. έχουν πάει πολύ μπροστά, ειδικά στα high gain που οι ευαίσθητες χροιές καταστρέφονται, και σίγουρα η ψηφιακή εποχή είναι καθοριστική για τους sound engineers εν γένει. Μερικές πηγές ήχου όμως παραμένουν ξεροκέφαλα αναλογικές... :wink:

Φτου, με το Reason ήθελα να πω... μπερδεύτηκα με τα ρο και με το άλλο ποστ... 8O

Να σου πω την αλήθεια δεν συμφωνώ με αυτό. Τα Amplitube κλπ. θα έδιναν συνηθισμένους ήχους κιθάρας ενώ το Reaktor ανοίγει νέους δρόμους στον πειραματισμό και στο κυνήγι του ασυνήθιστου... Και γιατί να πέσει το τελ. προπύργιο των αναλογικάκηδων; Κι εγώ αναλογικάκιας είμαι αλλά ποτέ μου δεν αντιλήφθηκα ότι αυτό που λες είναι το τελευταίο μας προπύργιο... πολλά από τα χαρακτηριστικά του αναλογικού ήχου δεν θα ξεπεραστούν ποτέ, κι αν όντως ξεπεραστούν με τεράστια νούμερα δειγματοληψίας κλπ., αυτό που θα παραμείνει αναλλοίωτο είναι το feeling - η αίσθηση ότι δουλεύεις με μηχανήματα που ζουν και πάλλονται, κι όχι με μια στείρα ακολουθία μηδενικών κι άσσων. Σύμφωνοι, η ψηφιακή ευκολία είναι κορυφαία αλλά εγώ προσπαθώ όσο γίνεται να την αποφεύγω.

Τώρα να την πω την κακιούλα μου που όλως τυχαίως το λινκ σου στο MySpace έχει εμφανιστεί σε 364 μεριές στο φόρουμ, ενώ μια θα ήταν αρκετή; Δεν τη λέω...

Ειλικρινά δεν ξέρω, δεν έχω πάει ποτέ σε mastering room, η πηγή μου πάντως είναι μια συνέντευξη - αφιέρωμα σε ειδικό τεύχος του Classic Rock στους Νirvana πριν από ενάμισι χρόνο. Για την ακρίβεια ο Cobain είχε πει ότι του δινόταν η ευχέρεια να ανεβάσει μέχρι 7db τα φωνητικά εκεί, κάτι που έκανε τελικά (σίγουρα όχι 7 db γιατί δεν θα έμενε τίποτα...)

Η πρώτη μου κασσέτα (το '86): ...ακολουθούμενη από αυτή! ('87) :D :D (Έγινα λίγο ρεζίλι αλλά αναμνήσεις είναι αυτές και δεν τις αλλάζω με τίποτα...) Πρώτος δίσκος - '93 (αρκετά πριν αποκτήσω πικάπ - τόσο πολύ τον αγαπούσα) Πρώτο cd ('93): και μετά αυτό ('94):

Το τελευταίο άλμπουμ των Prodigy, σύμφωνα με δηλώσεις του Liam Howlett, έγινε σχεδόν 100% με το Reaktor σε υπολογιστή.

Ένα mastering μπορεί εύκολα να βλάψει τις ευαίσθητες ισορροπίες μιας καλής δουλειάς παραγωγού. Σαν παράδειγμα σκέφτομαι τον Albini, παραγωγό του In Utero των Nirvana. Αυτοί τον είχαν διαλέξει συνειδητά γιατί τους άρεσε ο ήχος του στις προηγούμενες δουλειές του (Pixies κλπ). Μετά τις ηχογραφήσεις και το mixing, ακούστηκε ότι ο Cobain είχε δυσαρεστηθεί με τα φωνητικά κι ότι σκεφτόταν να τα ανεβάσει γύρω στα 7db στο mastering... κι έγινε Τούρκος βέβαια, μιας και είχε πασχίσει να φτιάξει ένα ξεχωριστό άλμπουμ μακριά από το απελπιστικά radio friendly Nevermind. Νομίζω ότι τα mixes του δεν υπάρχουν πια... Είτε υπάρχουν είτε όχι, είναι μια απόδειξη ότι πρέπει να βρίσκεσαι από πάνω τους (ή έστω δίπλα τους!!). Συνηγορεί και υπέρ της άποψης ότι "αν θες να γίνει κάτι καλά, κάν'το μόνος σου". Μπορεί να μην γίνει απαραίτητα καλά αλλά τουλάχιστον θα σε αντιπροσωπεύει...

Αυτό που εννοούσα είναι ότι όταν χρειαζόμαστε real time processing - δλδ. σχεδόν στο 100% των περιπτώσεων (πχ. compression, chorus και delay ταυτόχρονα στο σήμα της κιθάρας), αυτό δεν μπορεί να το αναλάβει η κάρτα ήχου γιατί απαιτεί εξειδικευμένο hardware και επιπλέον υπολογιστική ισχύ, την οποία την παρέχει ο processor μαζί με το ενσωματωμένο interface. Aυτός θα συνδεθεί με USB 2.0 ή Firewire. ΥΓ. Πολλά ποστς σήμερα... αργία μήτηρ πάσης κακίας...

Εγώ από την άλλη πεθαίνω για το fuzz... βίντατζ, μοντέρνο, χεντριξικό, πεητζικό, στόνερ... όλες τις γεύσεις! :twisted: O θόρυβος στο Big Muff μπορεί να προέρχεται από πάρα πολλές αιτίες (όπως τα συζητούσαμε εδώ). Το δικό μου είναι μια χαρά. Πάντως να μην αρχίσω με τον τύπο του βίντεο... τον βρίζω συνεχώς...

Μια πεταλιερίτσα σε συνεργασία με πχ το Cubase χρειάζεται οπωσδήποτε σύνδεση USB 2.0 λόγω τεράστιου latency που προκύπτει αν δεν χρησιμοποιηθεί. Η πεταλιερίτσα (ή ο processor) λειτουργεί σαν interface. Για βάλτε τα μαζί και ίσως καταλάβετε τι εννοώ... Εν τω μεταξύ σκανάρισα από ένα παλιό περιοδικό (Computer Music) το εξής: Αν και άρθρο τριων ετών, τα αναγκαία βρίσκονται εδώ. Please μην σχολιάσετε τίποτα περί copyright, να βοηθήσουμε θελουμε. Αν είναι το στέλνω και με pm, δεν έχω πρόβλημα.

Ναι βέβαια, και πριν είχα καταλάβει, απλά είπα να απαυτώσω λίγο τη συζήτηση... :-D

+1 pap, αυτό θα έλεγα κι εγώ. Νοίκιασε καμία αποθηκούλα, γκαράζ η κάτι παρόμοιο σε μέρος που δεν θα ενοχλούνται (ή δεν θα υπάρχουν) γείτονες. Αν βρεις και παρέα μοιράζεστε κι όλα τα έξοδα. Πολλοί νομίζω εδώ μέσα σκέφτονται ακριβώς το ίδιο πράγμα, πχ εγώ θα ήμουν μέσα 100% (αν δεν μας χώριζαν χιλιάδες χιλιόμετρα...)

Για να συνδέσεις ένα keyboard με τον υπολογιστή και να τα βάλεις να συνεργάζονται (κι όχι απλά να το ηχογραφείς) χρειάζεσαι ένα midi keyboard. Τα παιδιά εδώ θα σου πουν ποιο είναι καλό για αρχική αγορά. Επίσης, αν θες να αλλάζεις τον ήχο της κιθάρας σου κατά βούληση (καθαρός, με παραμόρφωση ήρεμη - μεσαία - άγρια, με αιθέρια εφφέ κλπ.) θα χρειαστείς κι ένα εξωτερικό processor ή πεταλιερίτσα που θα συνδέεται με USB 2.0 στον υπολογιστή. Επειδή όλα αυτά αντιροσωπεύουν ένα μάλλον σημαντικό ποσό για έναν αρχάριο, ιεράρχησε τις ανάγκες σου και προχώρα! Εν τω μεταξύ αν ξέρει κάποιος ένα λινκ για How To, ας το γράψει γιατί νομίζω ότι το τοπίο είναι κάπως θολό για τον κ. Rest... (υπάρχει βεβαια το πιο πάνω link αλλά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα)

Ναι αλλά μπορεί ο δεύτερος τεχνικός όντως να χρειαζόταν να κάνει αυτούς τους ελέγχους και να κοστολόγησε την εργασία του και το ανταλλακτικό 40 ευρώ, ενώ ο πρώτος να ήταν πιο ακριβός και πιο επιπόλαιος ("ωχ μωρέ, ένα πυκνωτάκι θα αλλάξω, αφού δουλεύει τώρα τι ελέγχους να κάνω;"), με πιθανό αποτέλεσμα να χαλούσε κάτι άλλο στην τηλεόραση μετά το πρώτο βράδυ λειτουργίας... μάλλον το κακομεταχειρίστηκα το παράδειγμά σου... :lol:

Dndmind σόρι αν φάνηκε ειρωνική η απάντησή μου, δεν το'θελα... Υπάρχουν αρκετές high tech κιθάρες αλλά μια που είχα δει και με είχε κουφάνει εντελώς με την κυριολεκτικά ανεξάντλητη ποικιλία ήχων που βγάζει είναι η custom που είχε φτιαχτεί από την εγγλέζικη Mason για τον Bellamy των Muse (και φτιάχνεται κατόπιν παραγγελίας για τους κοινούς θνητούς): Αυτή μάλιστα! Εκτός από τα περίεργα γκλαμουράτα υλικά, τους hot μαγνήτες και το Sustainer της Fernandez που διαθέτει, το σημαντικότερο είναι το built in Kaoss Pad της Korg ( http://en.wikipedia.org/wiki/Kaoss_Pad ). Οι ήχοι που δημιουργούνται περιορίζονται μόνο από τη φαντασία του χειριστή... εκτός από τρελούς ήχους μπορεί να χρησιμοποιηθεί και μουσικά (αυτό για μένα είναι το κερασάκι στην τούρτα!). Το ποσό που απαιτείται για να την αποκτήσει κανείς δεν το θυμάμαι, και ίσως να είναι καλύτερα έτσι...

Ποια δεύτερη φωτογραφία; Σόρι που δεν επικροτώ το γούστο σου dmnind, δεν με ενθουσιάζει καθόλου... με τόσα λεφτά (και με ανάλογη διάθεση για πειραματισμό) θα έπαιρνα ένα σιτάρ ή ένα καλό ούτι...

Μα τόσο στραβός είμαι ή μόνο επτά τάστα έχουν ελεύθερη πρόσβαση; Κι ακόμη λιγότερα αν παίζεις συγχορδίες, μπαρέ κλπ...

Μακράν το πιο ενδιαφέρον ταυράκι (και ίσως η καλύτερη Gibson) είναι αυτή (η φωτό από κατάλογο του '72, νομίζω): ή σε πιο απλούς σχεδιασμούς (απαραιτήτως παρέα με έναν HiWatt, αν με πιάνετε... :wink: ) If looks could kill δεν θα σας έγραφα τώρα... Πάντως, σύμφωνα με το γνωστό "5 δισεκατομμύρια μύγες δεν μπορούν να κάνουν λάθος - φάτε κι εσείς σκ*!", κάπως λιγότεροι κιθαρίστες - επαγγελματίες και μη - θα πρέπει να νιώθουν πολύ άνετα με μια Les Paul κακού neck joint (για να μην γράψουμε για τα αμέτρητα albums και συναυλίες που θα έχουν γίνει με αυτές). Αυτό που με απασχολεί είναι το πόσο ακούγονται αυτά, και ακόμη περισσότερο ο αδικαιολόγητος σνομπισμός που αποκτούμε διαβάζοντας παρόμοια ποστς χωρίς να έχουμε την πείρα ας πούμε του SF.