dmilo

Ντρεπόμουν ;D

Ο Τσαγκαρουσιάνος.

Με βάζει σε δίλημμα. Να αγοράσω το σιντί, ή να του πάρω μια δωροεπιταγή από το ΙΚΕΑ;

Εύκολο για ποιον; Ίσως ξεχνάμε ένα βασικό θέμα. Ο Μάλεβιτς (και ο Ράουσενμπεργκ, και όλοι αυτοί) συνέλαβαν την ιδέα της "διαμορφούμενης από τον παρατηρητή τέχνης" στις αρχες του 20ού αιώνα. Ο Cage μίλησε για πρώτη φορά για τη σιωπή τη δεκαετία του '30. Ο Boulez και ο Ξενάκης δημιούργησαν τη δεκαετία του '50. Ο Le Corbusier το ίδιο, στην αρχιτεκτονική. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα.

Θα αντιπρότεινα άσπρο καμβά βαμένο με λευκό χρώμα. Τότε είναι ακριβώς όπως το 4'33", ένα έργο που δεν μπορείς να το παρατηρήσεις/ακούσεις/νιώσεις χωρίς να το μεταβάλεις (όπως και στη φυσική). Οι σουπρεματιστές έφτιαξαν κατά κόρον έργα τα οποία μεταβάλλονταν διαρκώς, ανάλογα με το φως στο χώρο που βρίσκονταν, τους ανθρώπους που κινούνταν γύρω τους, τις μεταβολές του φυσικού περιβάλλοντος... ήταν έργα καθαρά δυναμικά, τα οποία δεν μπορείς να τα "κατανοήσεις" βασισμένος στην παραδοσιακή αντίληψη για την τέχνη (όπως, π.χ. και τα γλυπτά του Τάκη). Το επισυναπτόμενο αρχείο πάντως θα σας εξηγήσει αυθωρεί και παραχρήμα τι ακριβώς ήταν ο Cage. ;)

Ναι, το έχουμε κάνει. Ναι, δεν είναι δραματικό. Είναι όμως δύσκολο να τα κάνεις όλα αυτά καλά και να έχεις και το θάρρος/θράσος να το βγάλεις παραέξω :) 1) Συμφωνώ. Ίσως κάτι παραπάνω από συμπαθής! 2) Οφσάιτ ίσως ;) 3) Lilly Allen μου πάει περισσότερο. Πάλι όμως λέω πως μιλούσα για το one man show ;)

Μια ερώτηση πάντως και στις εγχώριες εταιρίες δεν βλάπτει. Άρχισαν κι αυτές να ασχολούνται με μικρά τιράζ κάτω των 1000. Σχετικά πρόσφατα, π.χ. έστειλα ένα cd για παραγωγή 400 αντιτύπων και όλα πήγαν ρολόι.

Αυτή εδώ μπορεί και να σου κάνει.

Και κάτι ακόμα: ΟΚ, καταλαβαίνεις όμως πως η κριτική στο φόρουμ και το τι έκανε ο δημιουργός με τη δουλειά του μετά είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Όσο για το "δυστυχώς" ή το "ευτυχώς", ας αφήσουμε την ιστορία να αποφασίσει :)

Agreed, εν μέρει. (Αν δηλαδή έλεγα Jonathan Richman αντί για Dylan, θα ήταν όλα ΟΚ?) Είπαμε, δε μιλάω για τη μουσική ή τους στίχους. Λέω ότι τα κάνει όλα μόνη της και μπράβο. Με την ίδια λογική, θα μπορούσα να πω "καλά ρε, αυτή η Μόνικα κι αυτός ο Ντίλαν, σαν τον Μαγκάιβερ είναι, όλα μόνοι τους τα κάνουν" ;)

Μην αρπάζεσαι. Αναφέρομαι ξεκάθαρα στο "one man/woman band". Δεν συγκρίνω στιχουργικό ταλέντο. Αν και κάποια κομμάτια της είναι, για το στιλ που αντιπροσωπεύει, πολύ αξιόλογα. Είναι προς τιμήν της που έφθασε εκεί που έφθασε, με ή χωρίς σπρώξιμο. Κακά τα ψέμματα, είναι πολύ περισσότεροι οι μαϊντανοί που, παρ' όλη την προώθηση, έμειναν στον πάγκο. Αυτό τώρα πώς σου ήρθε;

Συμφωνώ με τον Nikolas. Επίσης, το στιλ της μου φέρνει σε Nick Drake, σε Phil Ochs, σε διάφορους μπαλανταδόρους που ήταν "one man band"... ακόμα και στον Dylan. Πάντα όμως με ποπ προσανατολισμό. Είναι κάτι που θα μου άρεζε (πολύ) και θα άκουγα (πολύ), αν ήμουν 10-15 χρόνια μικρότερος

Τείνω να συμφωνήσω. Βέβαια δεν μπορώ να ισοσταθμίσω μια εξίσωση με ένα καλλιτεχνικό έργο, αλλά η (βαθιά) ουσία είναι εδώ. Περίπου. Άσχετο όμως με το θέμα, μια και το 4.33 δεν είναι μουσικό έργο. Δεν μπορείς να κρίνεις τον Pollock ή τον κάθε Pollock. Μπορείς (α) να σχολιάσεις το έργο του, (β) να αποφασίσεις αν σε προσωπικό επίπεδο σου αρέσει ή όχι, (γ) αν θελήσεις, να ψάξεις το λόγο για τον οποίο έγινε το συγκεκριμένο έργο και (πιθανόν) να καταλάβεις ένα μέρος του. Αν λοιπόν, το πρώτο πρώτο post με το έργο του Cage είχε σαν σχόλιο "Ξέρετε τίποτα για τον John Cage και το συγκεκριμένο έργο του;", θα μιλούσαμε τώρα για κάτι διαφορετικό.

Θα ήθελα πάρα πολύ να συζητήσω μαζί του. :) Είναι πλήρες εννοιών κενό.

Επομένως είναι προφανές πως η απάντηση είναι 42.

Υπάρχει ήδη.

Λιτοδίαιτο σε βρίσκω. Θα κάνεις σαντουιτσάκια φαντάζομαι από το μπουφέ του ξενοδοχείου; :)

Πάντως, αν κρίνω το συγκεκριμένο έργο του Cage όχι μουσικά, αλλά ως έκφραση της φιλοσοφίας ζωής του, νομίζω πως είναι πολύ σωστό και ενδιαφέρον. Κάπως έτσι θα έκρινα π.χ. και το λευκό τετράγωνο σε λευκό φόντο του Μάλεβιτς.

Δε χρειάζεται να το φανταστώ, το κάνει εδώ και καιρό ο Michael Angelo Batio :-X Να τραβήξω και προς τα κάπου αλλού το θέμα: Μήπως όλες αυτές οι προσπάθειες "αναπαραγωγής" ήχων παλαιότερων ενισχυτών (και κατ' επέκτασιν, αναμασήματος παλαιότερων μουσικών/εικαστικών/πολιτιστικών ρευμάτων), δηλώνουν τελμάτωση και αδυναμία ανανέωσης; Και μήπως αυτή η μη ανανέωση οφείλεται στην -αναγκαστική, εν μέρει- ενασχόληση όλων των ανθρώπων αποκλειστικά και μόνο με την επιβίωσή τους εν μέσω παγκόσμιας κρίσης;

Στο βίντεο λέει ξεκάθαρα ότι αυτό που "καταγράφει" είναι το συγκεκριμένο στιγμιότυπο. Απλά μετά σου δίνει και τη δυνατότητα περαιτέρω παραμετροποίησης του αναπαραγόμενου ήχου. Όχι βέβαια να "καθαρίσει" π.χ. έναν ήδη overdriven ήχο, αλλά να του αλλάξει eq settings, να του προσθέσει drive και πιθανόν να του εφαρμόσει και κάποια modulation effects. Για παράδειγμα, αν σου αρέσει ο ήχος που βγάζει π.χ. ο JC-120 με ένα συγκεκριμένο σετ ρυθμίσεων, τότε μπορείς πλέον να τον έχεις. Πραγματικά αξιόλογο. Δεν μπορώ ακόμα να το αντιμετωπίσω με τη λογική του "σε τι θα χρειαστεί σε εμένα", γιατί δεν είναι για όλους. Ακόμα ;) Πάντως θα ήθελα κάποιος να του θέσει το ερώτημα του theoctapus, αλλά όχι για γάτα ή μίξερ.... Ας πούμε, να κάνει profiling ένα hi-fi με Mark Levinson προενίσχυση, McIntosh τελικό και ένα ζευγάρι ηχεία KEF Muon! :)

Αν λοιπόν το artwork είναι έτοιμο όπως πρέπει τεχνικά (το τονίζω αυτό!), τότε ρίξε μια ματιά εδώ. Επίσης, διάβασε και το παρακάτω, είναι αυτό που ζητάς. http://www.noiz.gr/index.php?topic=175639.0

Κάποτε είχαμε ξανά την ίδια συζήτηση, δεν θυμάμαι όμως καλά (ηλικία, βλέπεις....) Όταν λες "folded booklet" τι ακριβώς εννοείς; Το επισυναπτόμενο template δεν είναι κατατοπιστικό. Φαντάζομαι εννοείς digipak, δηλ. κάτι σαν αυτό Τότε: Αν μιλάμε για μικρή ποσότητα (κάτω από 300 δισκάκια): (α) βρίσκεις κάποιον που θα σου κάνει τις κόπιες και θα τυπώσει πάνω στα δισκάκια (έχει ονλάιν αρκετά μαγαζιά, με κόστος κάτω από μισό ευρώ το δισκάκι) (β) πηγαίνεις σε κάποιον γραφίστα που θα του πεις ακριβώς τι θέλεις για να το σχεδιάσει όπως πρέπει, (γ) ο γραφίστας σίγουρα θα σε στείλει σε κάποιον τυπογράφο που θα σου κάνει τη δουλειά (γιατί το digipak θέλει καλούπι, στάντζες, κολλήματα κλπ) Αν μιλάμε για μεγάλη ποσότητα: (α) όπως το (β) του παραπάνω, (β) μιλάς με κάποια εταιρία που ασχολείται με παραγωγή cd (nea media, arcadia, digital press κλπ) και σε κατευθύνουν. Καλή χρονιά!

Αν ήθελες custom πένες ή κάτι πιο "εξωτικό", θα σου έλεγα να ψάξεις εξωτερικό. Αυτό που θες μπορείς πολύ άνετα να το κάνεις και στην Ελλάδα, ειδικά αν είσαι Αθήνα. Ρώτα τον μάραθον και θα σε καθοδηγήσει.

Είπαμε, ΠΟΤΕ δεν αγοράζεις πνευματικά δικαιώματα. Κι εσύ να αγόραζες το πακέτο, αγόραζες απλώς την άδεια χρήσης. Επομένως, με οποιαδήποτε μέθοδο (νόμιμη) που υποστηρίζει η μαμά εταιρεία, ο προηγούμενος χρήστης αποποιείται της άδειας χρήσης του προγράμματος και την αποκτάς εσύ. Άρα, μπορείς νόμιμα να χρησιμοποιήσεις το πρόγραμμα για οτιδήποτε προβλέπει το End User Licence Agreement (τα ψιλά γράμματα στον φάκελο του cd :)) Τα πνευματικά δικαιώματα δημιουργίας του προγράμματος παραμένουν στην Steinberg. :)