Alex Raptakis

Μα είναι και σε διαφορετικές τιμές, μιας και έχουν 65€ διαφορά, που για αυτό το price-range είναι μεγάλη (το ΝΤ1 είναι ~40% πιο ακριβό). Σε αυτό το site θα δεις τις διαφορές όμορφα και εύκολα. Αξίζει να δεις και τα frequency charts. To NT1 φαίνεται πιο reference και balanced σε αρκετά σημεία. Εγώ έχω το NT1-A. Δεν έχω κάνει πολλές ηχογραφήσεις αλλά μια χαρά την κάνει τη δουλειά του και είμαι ευχαριστιμένος. Μου βγάζει λίγο παραπάνω θόρυβο αλλά τίποτα που δε φτιάχνει. https://www.dawsons.co.uk/blog/rode-nt1-vs-nt1a-what-are-the-differences

Ok έπαθα και εγώ ένα κοκομπλόκο με το Bleed, γιατί εκεί ούτε φτασμένοι ντράμμερς δε το χουν, όχι μόνο από θέμα ταχύτητας, αλλά και από αντιχρονισμών και την επιτυχία στο να είσαι ακριβώς πάνω σε ότι παίζουν οι κιθάρες. Η Djent χρειάζεται τρομακτική ελευθερία κίνησης, ξεφεύγει αρκετά. Δεν καταλαβαίνω όμως το γιατί να παίξεις funk ρυθμούς που λες. Ναι οκ, σου έβαλε ένα δυο κομμάτια ο καθηγητής γιατί μπορεί να πιστεύει ότι από τη funk ξεκινάνε όλα, αλλά εσύ πρέπει να κάνεις και το γούστο σου. Μην πιέσεις τον εαυτό σου να παίζεις πράγματα που δε σου αρέσουν. Έστω AC/DC ναι. Αλλά μην πας από το Highway to Hell στο Bleed, γιατί μόνο με τη σκέψη με πιάνει κράμπα. Θα κάνω τη διαφορά και θα διαφωνίσω με την ιδέα της μπάντας. Don't get me wrong, ΝΑΙ, να μπεις σε μπάντα, στο εύχομαι, και αύριο μάλιστα. Αλλά θα πρέπει να παίξεις και μόνος σου, ΠΟΛΥ. Γιατί και η μπάντα μια δυο φορές τη βδομάδα θα ναι το πολύ. Η πραγματική βελτίωση έρχεται από το personal effort. Η μπάντα θα σου δώσει άλλα πράγματα φυσικά, ανεκτίμητα, και που δε μπορείς να τα πάρεις μόνος σου, αλλά δε θα σου μάθει να παίζεις, όχι. Επιμένω, κάτσε ηχογράφησε δυο κομματάκια, ένα εύκολο και ένα που βγαίνει αλλά σε ζορίζει - πχ το παίζεις αργά αλλά όχι εκεί που πρέπει.

Το άκουσα αυτό που ανέβασες, είναι διαφορετικό αλλά ίσως όχι τόσο για να "ξεγελάσει" ένα AI. Δε νομίζω να είναι ο τίτλος το πρόβλημα, διαφορετικά θα κάνανε claim video που δεν είχαν καν μουσική, τύπου "An interview about Tarkus" για παράδειγμα.

Καλησπέρα, καλή χρονιά και καλώς ήλθες στο φόρουμ! Πριν πάρεις τοις μετρητοίς όλα τα παρακάτω που θα σου πω, έχε υπ όψιν σου ότι είμαι αυτοδίδακτος ντράμερ, και το μόνο που μου έχουν διδάξει ήταν μπουζούκι και μουσική θεωρία στο (μουσικό) σχολείο. Προσωπικά, εγώ δεν έκανα ποτέ ασκήσεις paradiddles ή κάτι άλλο. Όταν δυσκολευόμουν σε ένα σημείο, το έκανα slow-down, το έπαιζα σιγά σιγά 1000 φορές και εν τέλει το κατάφερνα. Δεν ήμουν τέλειος, αλλά με αυτό τον τρόπο έπαιζα "τα πάντα" χωρίς να έχω την απορία "εεε πώς μαθαίνεις μέταλ ντραμς?". Στο κάτω κάτω, τύμπανα είναι, τα βαράς και βγάζουν ήχο (που λέει ο λόγος). Όχι ότι είναι εύκολο, αλλά μου φαίνεται πολύ περίεργο στο να λέει κανείς ότι δε μαθαίνει να παίζει ροκ ή μέταλ. Είναι σαν να μου λες, θέλω να μάθω να μαγειρεύω μπριτζόλες, αλλά ο καθηγητής μου μιλάει για θερμοκρασίες και κοπές. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι καθένας μαθαίνει διαφορετικά, και ο καλός καθηγητής θα σε "διαβάσει" για να δει το πώς εσύ μαθαίνεις καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Ο καθηγητής όμως σίγουρα δε μπορεί να σε κάνει να μάθεις. Αυτό που κάνει είναι να σε καθοδηγεί σωστά, να σε διορθώνει, και να σου δίνει και τροφή που πολύ σωστά ανέφερες - γιατί πάνω απ'όλα πρέπει να μας αρέσει αυτό που κάνουμε. Όσο περισσότερο μας αρέσει, τόσο το περισσότερη όρεξη και κίνητρα έχουμε. Επειδή λοιπόν ο καθηγητής δεν μπορεί να σου περάσει πρακτικά το muscle-memory που χρειάζεται, εκεί έρχεται η προσωπική δουλειά που βάζει ο καθένας. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι ξεκάθαρα δική σου ευθύνη, και του κάθε μαθητή, να ψαχτεί, να μάθει, και να λιώσει στο παίξιμο. Στο κάτω κάτω, ο καθηγητής σου κάνει μάθημα 2-3 ώρες τη βδομάδα το πολύ, που από μόνο του δε θα οδηγήσει πουθενά. Ωστόσο πιστεύω ότι καλά στα χουν πει. Μαθαίνεις να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο, και μετά κάνεις ότι χρήση θες εσύ, όπου θες, και με όποιο τρόπο θες. Μπορείς να ακολουθήσεις τους κανόνες, να τους σπάσεις, ή να δημιουργίσεις δικούς σου. Αυτό υπάρχει παντού, και είναι πιστεύω ο πιο σωστός και πιο αποτελεσματικός τρόπος. Είναι αυτό που λέμε, fundamentals. Ο καθηγητής δε θα σου μάθει πώς να παίζεις ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Θα σου μάθει τρόπους να ξεκλειδώσεις το σώμα σου έτσι ώστε να γυρίσεις σπίτι, να βάλεις τα ακουστικά και να ξεκινάς να χτυπιέσαι όσο πιο "σωστά" γίνεται, όπου θες εσύ. Η ντραμς είναι 2 πράγματα, χρόνος & τεχνική, και αυτά είναι που πρέπει να σου μάθει ο κάθε καθηγητής. Η δουλειά του είναι να δει τι κάνεις σωστά και τι λάθος "live" έτσι ώστε να σου δώσει ότι feedback έχει μέσα σε αυτές τις λίγες ώρες που τον βλέπεις. Χρόνος είναι το τέμπο, να είσαι σωστός και να μη ξεφεύγεις. Αυτό έρχεται σιγά σιγά έρχεται σιγά σιγά, και όσο χτίζεις τεχνική, τόσο πιο αυθόρμητα βγαίνει. Ακούς, παίζεις, ελέγχεις με μετρονόμο, και κάνεις ότι χρειάζεται για να είσαι σωστός. Ο καθηγητής πρέπει να επισημάνει το αν ξεφεύγεις, και να σου υπενθυμίζει να χρησιμοποιείς μετρονόμο. Τεχνική είναι το πώς χρησιμοποιείς το σώμα σου για να παίξεις, και υπάρχουν οι δύο βασικοί πυλώνες, η ανεξαρτησία της κίνησης, και ο τρόπος. - Η ελευθερία της κίνησης δε χρειάζεται καν drum-kit για να αποκτηθεί. Υπάρχουν και αυτά τα χαζά, τύπου τρίψε το κεφάλι με το ένα χέρι κυκλικά ενώ χτυπάς με το άλλο το στήθος σου. Ο καθηγητής σου δίνει ασκήσεις, πχ paradiddle, έτσι ώστε να ξεκλειδώσεις το σώμα σου όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά γίνεται. - Ο τρόπος είναι το πώς χτυπάς τα ρημάδια τα τύμπανα, και δεν υπάρχουν και πολλοί. Στα χέρια είναι το χέρι και η τεχνική με δάχτυλα, και στο πόδι είναι η σωστή θέση και το heel-toe. Χονδρικά πάντα. Αυτή έιναι και η κύρια δουλειά του καθηγητή, να σου δείξει πώς ακριβώς είναι ο τρόπος, με μεγάλη λεπτομέρια και άμεση διόρθωση. Θα ήθελα να σε ακούσω να παίζεις κάτι, να δούμε αν αυτά που σου έχουν μάθει είχαν μέχρι τώρα αποτέλεσμα - και το τι θες εσύ να μαθεις. Η ερώτησή μου είναι, εσύ προσπαθείς να παίξεις μόνος σου? Από τα συμφραζόμενα, καταλαβαίνω ότι δεν είσαι 15 χρονών, και ότι έχεις τη δυνατότητα να παίξεις μόνος σου ότι θες. Σου αρέσει η rock και η metal. Έβαλες το αγαπημένο σου κομμάτι σαν backing track και να προσπαθήσεις να το παίξεις? Αν ναι, τι πήγε καλά, και τι όχι? Πού δυσκολεύτηκες? Είπες του καθηγητή σου, α, δυσκολεύτηκα σε αυτό το σημείο - τι να κάνω? Εγώ σου προτείνω μέσα στη βδομάδα να ηχογραφήσεις 2 αγαπημένα σου κομμάτια, ένα που θεωρείς πανεύκολο, και ένα πολύ δύσκολο που δε σου βγαίνει και θα ήθελες να μάθεις. Πόσταρέ τα μαζί και κάνε με tag!

1: Distribution. Όταν ένα κομμάτι περνάει από έναν music distributor, το κομμάτι μπαίνει σε μια βάση δεδομένων. Γι αυτό και όταν πας να ανεβάσεις τη μουσική σου πχ στο Youtube Music ή στο Spotify μέσω πχ DistroKid, CDbaby, TuneCore, κτλ, θα δεις ότι "διαφημίζουν" ότι θα μπορείς να έχεις αναγνώριση δικαιωμάτων στη μουσική σου. Αυτοί τα δηλώνουν σε όλες τις μεγάλες πλατφόρμες δικαιωμάτων, και έτσι χτίζεται και μια βάση δεδομένων αναγνώρισης. 2: Τεχνολογία και ανάλυση. Παλιά οι μεγάλες εταιρίες είχαν εκπρόσωπους που έκαναν claim χειροκίνητα. Πλέον υπάρχει το αρκετά εξελιγμένο artificial intelligence. Με τη βοήθεια του AI λοιπόν, το σύστημα σίγουρα αναλύει όλα τα frames ένα ένα, και εννοείται το αρχείο ήχου ξεχωριστά, και αυτό όσο ανεβάζει κανείς το βίντεό του, πριν καν το δημοσιεύσει. Περνάνε τα αρχεία από τη βάση δεδομένων, και βάσει είτε της κυματομορφής, είτε της συνοχής συχνοτήτων (μελωδική γραμμή) βρίσκουν αν ταιριάζει με κάποιο άλλο. 3: Παραλλαγές και δικαιώματα. Η βάση δεδομένων έχει και covers, και remixes, και όλα τα παρεμφερεί που έχουν εξακριβωθεί από το σύστημα ως ίδιο ή παρόμοιο - το official κομμάτι, επίσημα covers, live από σχολικές μπάντες, κτλ. Αυτό γίνεται γιατί και στα cover, πάλι πρέπει να έχεις ειδική άδεια πνευματικων δικαιωμάτων, άλλο για performance, άλλο για playback, τροποποίηση-remix, κτλ. Κανονικά όλα πρέπει να χουν περάσει από distributor, αλλά και αν δεν έχουν, σιγά σιγά το σύστημα τα βρίσκει μόνο του. Όσο περισσότερο εκπαιδεύεται το AI, και όσο μεγαλύτερη η βιβλιοθήκη που έχουν χτίσει, τόσο πιο εύκολα θα τα βρίσκουν. Αρκετοί αλλάζουν το pitch σε +-1 ημιτόνιο, ή πχ το περίεργο 432hz κούρδισμα, ή ακόμα και τη διάρκεια και το τέμπο, προκειμένου να μπερδέψουν το ρομπότ. Το ίδιο γίνεται και στα βίντεο, με το κύριο συστατικό να είναι το καθρέπτισμα της εικόνας (το κάνουν δλδ flip).

To mail αυτό έχει ξαναχρησιμοποιηθεί για τον ίδιο λόγο και αναφέρεται στο forum του insomnia. Αν βαριέσαι, φάε απλά το χρόνο του.

Συμφωνώ με Ρομπέρτο, σου πάει πολύ, ιδιαίτερα μέσω αυτού του τρόπου ερμηνείας που σε χαρακτηρίζει τόσο. Αυτό τον χαρακτήρα τον έχεις αναδείξει πολύ ωραία, και με όμορφο και μη στάσιμο στίχο που δίνει το κάτι παραπάνω.

Η μαγεία των Spitfire Chamber Strings είναι στο συνδιασμό του δωματίου και στο μικρό μέγεθος παικτών. Έχον πετύχει ένα πολύ χαρακτηριστικό ήχο με μοναδικό texture. Με το reverb που έχεις βάλει έχει χαθεί όλο αυτό και ακούγεται πιο "μεγάλο" ενώ είναι ένα VST που έχει ηχογραφηθεί με στόχο το ακριβώς αντίθετο. Το να "φτιάξεις" το δικό σου εικονικό δωμάτιο είναι σωστή σκέψη, αλλά προϋποθέτει να έχεις όσο πιο ωμό ήχο γίνεται, όπως πχ το LA Scoring Strings. Σε άλλα vst όπως στα περισσότερα Spitfire, αρκεί να αφήσεις μόνο το πρώτο κοντινό μικρόφωνο και να κλείσεις τα υπόλοιπα. Αν αφήσεις τα υπόλοιπα, παίρνεις πολύ από τον ήχο του δωματίου, συνεπώς το έξτρα reverb θα κάνει λίγο (έως πολύ) χάος, και είναι πολύ δύσκολο να το ελέγξεις. Ως έχει, τα έγχορδα ensemble είναι "μεγάλα", το solo βιολί ακούγεται σαν να παίζει μόνο του στο μπάνιο, και έχει σχετικά ίδιο ήχο με το πιάνο, και τα κρουστά είναι τόσο κοντά που ακούγονται φουλ συνθετικά. Κατ' εμέ, ο καλύτερος τρόπος να διαχειριστείς μια τέτοια περίπτωση είναι να προσπαθείς να τα παίρνεις ένα ένα και να τα ταιριάζεις σιγά σιγά πριν βάλεις οποιοδήποτε τρελό εφέ (εκτός αν μιλάμε για sound design). Όταν νιώθεις ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω, τότε βάζεις τα έξτρα plug-ins, σιγά-σιγά, ένα-ένα. Ελπίζω να βοήθησα έστω και λίγο, και σίγουρα θα περιμένω να ακούσω και τα επόμενα με χαρά!

Ενδιαφέρουσα σύνθεση. Υπάρχουν όμως πολλά θεματικά που δεν οδηγούν κάπου. Θα κρατούσα το πρώτο θέμα και θα έπαιζα γύρω του μέχρι και το τέλος. Όμως είναι τώρα, μου φαίνεται ότι μέσα σε 3 λεπτά έχει πάρα πολλή πληροφορία. Για παράδειγμα, το ελληνικό στοιχείο στο τέλος φαίνεται πολύ ξένο και απρόοπτο. Το κύριο πρόβλημα βέβαια να είναι το τι VST έχεις διαλέξει. Το κάθε όργανο που χρησιμοποιείς (σαν "μάρκα" VST, όχι σαν είδος οργάνου) είναι πολύ διαφορετικό με όλα τα υπόλοιπα. Αυτό σημαίνει ότι έχει ηχογραφηθεί με διαφορετικό τρόπο, σε διαφορετικά δωμάτια, και το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι αρκετά... ψεύτικο, καθώς στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να ακούσεις τόσα διαφορετικά "δωμάτια" ταυτόχρονα. Έρχονται και στο τέλος τα κρουστά που ακούγονται σαν Generic Midi και χάνεται όλη η μαγεία. Επίσης το μπάσο μου βγάζει πολύ μπάσο... Στο συγκεκριμένο κομμάτι θα χρησιμοποιούσα κάτι σε Chamber Strings, μικρή ορχήστρα ή κουαρτέτο. Θα ταίριαζε πολύ, θα έδενε καλύτερα και δα έβγαζε περισσότερο "νόημα" για αυτό που θες να περάσεις, κατά τη δική μου γνώμη πάντα.

Διαβάστηκε

Θα αργήσω να πάω στο σπίτι να το ακούσω από τα μόνιτορ, οπότε δε μπορώ να πω κάτι για τη μείξη. Σαν σύνθεση μου άρεσε, αν και άργησε λίγο να πάρει μπρος, αρκετά. Καλό ήταν που είχε κάποιες αλλαγές και δε το κρατήσατε ίδιο μέχρι το τέλος. Να σκέφτεστε ότι ο μέσος ακροατής δεν έχει (πλέον) το attention span για να περιμένει μέχρι το τέλος, δυστυχώς. Θα ήθελα και ένα σημείο με φωνή στο δυνατό κομμάτι, μόνο μια φορά, έτσι για δύναμη και hype. Αρκετές φορές ακούμε ένα κομμάτι και περιμένουμε πώς και πώς να έρθει ένα συγκεκριμένο σημείο. Ωραία και η φωνή, αλλά ρε παιδιά, προφορά ρε παιδιά. Δεν είναι τρομπή το να ψάξεις πώς προφέρεται κάτι. Google λέξη λέξη αν χρειάζεται. Πρέπει να ακούσεις το πώς προφέρεται, και όχι το πώς γράφεται. Ακούγομαι κακός κάθε φορά αλλά αν θέλει κάποιος να τραγουδάει ξένο, ας το κάνει όσο πιο σωστά γίνεται. Δε μπορώ να ακούω ΓΟΥΑΙΛ ΆΙ ΡΟΟΥΜ, με αυτό το περίεργο R που βάζουν όλοι οι ελληνόφωνοι... Ωστόσο έχει πολύ ωραία χροιά, πατάει καλά και ταιριάζει στο στυλ. Μου θυμίζει λίγο Hetfiled αλλά χωρίς το πολύ γρέτζι. Είναι μια καλή προσπάθεια γενικότερα.

Πέρσι έγραψα μόνο 4 κομμάτια, και κάνοντας αυτή τη σκέψη, απογοητεύομαι. Ήταν καλή χρονιά όμως, ιδιαίτερα συγκριτικά με το όχι πολύ μακρινό παρελθόν. Φέτος θέλω απλά να γράφω περισσότερη μουσική. Βασικά θέλω μόνο μουσική, να τα αφήσω όλα τ'άλλα, αλλά σιγά σιγά. Θέλω να το κάνω σαν τον ΣΦ ρε παιδί μου, κάθε βδομάδα και άλλο κομμάτι. Πλέον έχω ότι χρειάζομαι. Μένει μόνο να μετακομίσω όσο πιο σύντομα γίνεται, και μετά βουρ. Όποτε βάζω μεγάλους και μακροχρόνιους στόχους τείνω να αποτυγχάνω πλήρως. Αντιθέτως, οι μικροι και πιο καθημερινοί στόχοι φαίνεται να κατακτούνται πιο εύκολα, και μου δίνουν τροφή για το κάτι παραπάνω. Οπότε ας το πάω βδομάδα-βδομάδα και βλέπουμε. Εύχομαι σε όλους μια υγιή και πολύ δημιουργική χρονιά!

Σ' ευχαριστώ πολύ! Το ξανάκουσα και μου ήρθαν τα παρακάτω σαν ιδέα. Ακριβώς μετα το ρεφραίν στο 1:44, θα σταματούσα το πιάνο για 1 μέτρο και θα έβαζα ένα γλυκό σόλο τσέλο, με το πιάνο να παίζει αργά σε mid-high register, όχι πολύ ρυθμικά από πάνω του. Στο 2:01, μπαίνει όλο το έγχορδο ensemble, αλλά το τσέλο συνεχίζει να δίνει πόνο χωρίς να το καλύπτουν τα υπόλοιπα έγχορδα. Την ψηλότερη φωνή που έχεις βάλει στο βιολί θα την κατέβασα 1 οκτάβα κάτω, και ενώ θα κρατούσα τις οκτάβες, θα το έκανα πιο γεμάτο με επιπλέον φωνές στην αρμονία του κομματιού (σπασμένες συγχορδίες), για να γεμίσει και να γίνει πιο grande. Το κόψιμο στο 2:27 μου αρέσει, και θα κρατούσα το πώς εξελίσεις τα έγχορδα μέχρι και το επόμενο ρεφραίν, είναι πολύ όμορφο. Για την απόλυτη κορύφωση θα επαναλάμβανα το ρεφραίν αμέσως μετά, με όλα τα έγχορδα να μπαίνουν στο φούλ, τελειώνοντας με ένα ritardanto στο πιάνο. Αλλάζει βέβαια αρκετά με όλα αυτά. Σίγουρα όποιον και να ρωτήσεις, κάτι θα έκανε διαφορετικά αν το έγραφε ;)

Αν και το άκουσα από το κακολάπτοπ της δουλειάς, μου άρεσε πολύ ρε ρομπέρτο. Έχεις βρει ένα δικό σου στυλ και τα κάνεις όλα να ακούγονται ωραία. Έχω μια μικρή ένσταση για το sequence όταν πρωτομπαίνουν τα βιολιά, θα τα προγραμμάτιζα πολύ διαφορετικά, σε πιο γεμάτο και κλειστό arrangement. Αλλά οκ, είναι το πώς θα το κανα εγώ, όχι ο ρομπέρτο. Μπράβο και πάλι! Εύχομαι καλές γιορτές και με το καλό ο νέος χρόνος!

Αν μιλάμε για αποστολή εξ αποστάσεως, τότε και ο πωλητής μπορεί να φοβάται με τον ίδιο τρόπο όπως και ο αγοραστής. Ο ένας δε θέλει να χάσει τα χρήματά του, ενώ ο άλλος δε θέλει να δώσει τσάμπα το προϊόν του. Γι αυτό υπάρχουν οι μέσες λύσεις, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις καλό είναι να γίνονται χέρι με χέρι τέτοιες σημαντικές συναλλαγές.

Και εμένα μου βγάζει Vangelis, λογικά λόγω του συνδιασμού synth+piano σε τέτοιο ρυθμό και ύφος. Είναι αρκετά απλό, δε θα το έλεγα main theme αλλά σίγουρα μπορεί να γίνει. Συνήθως ένα soundtrack είναι παραπάνω από απλή μουσική. Έχει storytelling, είναι μια περίληψη με μουσικό τρόπο. Δε ξέρω βέβαια και ακριβώς την υπόθεση της ταινίας, την εποχή, τα συναισθήματα που περνάει ο χαρακτήρας, και τι θες ακριβώς να κάνεις με το soundtrack. Προσωπικά δε μου αρέσει που είναι τόσο ψηλά το ηχητικό εφέ, μου φαίνεται λίγο σκληρό στα δικά μου αυτιά.

Ενδιαφέροντα ακούσματα, καλό παίξιμο και ωραίος ήχος! Νομίζω σε αρκετά σημεία η σόλο κιθάρα είναι χαμηλά στο μιξ, ειδικά αν το λάβουμε σαν "κιθαριστικό" άλμπουμ. Θα την ήθελα ένα τσικ παραπάνω. Μου άρεσε πολύ και το album cover art!

Πολύ χρήσιμο!

Δεν ήξερα ότι πουλάνε χορδές στη λαϊκή!

Το καλύτερο και πολύ σωστό, 2 πακέτα χορδές για να μη σε βρει ποτέ απροετοίμαστο, ωραίος! Το βιβλίο του Slash καλό?

Πολύ καλή δουλειά, ωραίο και το βίντεο. Το κομμάτι μου φάνηκε λίγο άδειο και η μείξη μέτρια, αλλά είναι και λίγο θέμα γούστου, έχω συνηθήσει σε πιο μοντέρνο είδος μιξ.

Εμένα μου αρέσει πολύ. Δε θα βάλω να ακούσω από μόνος μου, αλλά αν την πετύχω θα την ακούσω παραπάνω από ευχάριστα, ειδικά συγκριτικά με τη σύχρονη mainstream μουσική, βλέπε trap, που ξερνάω.

Ισχύει, αλλά εκεί φταίει το Apple Pay, Viva Wallet κτλ, γιατί αναγνωρίζουν το Freedom Pass σαν κανονική κάρτα. Από την άλλη το Freedom Pass είναι τέρμα μούφα οπότε καλά κάνουν. Η παρέα του αδερφού μου έχει μαζέψει 5-6 και παραγγέλνουν αβέρτα

Είναι όμορφο, καλά εκτελεσμένο. Μου άρεσε πάρα πολύ το intro/verse, έφερνε σε Porcupine Tree, αλλά δεν περίμενα να πάει τόσο σε Metallica ειδικά στη φωνή, και δε πιστεύω ότι ταιριάζει στο 100% αλλά είναι ξεκάθαρη προτίμηση. Η μείξη της φωνής στο ρεφραίν ήθελε λίγο παραπάνω δουλίτσα νομίζω. Στις κιθάρες θα έβαζα κάποια έξτρα overdubs για να γεμίσει λίγο παραπάνω, μιας και μου φαίνεται αρκετά ξερό. Το "behind your head" δεν μου άρεσε ούτε μένα σαν έκφραση. Συνήθως είναι right behind you, behind your back ή shoulder, όχι head. Καταλαβαίνω ότι θέλατε να δημιουργηθεί μια menacing εικόνα αλλά τα αγγλικά είναι γνωστό ότι δε δουλεύουν 100% κυριολεκτικά. Όσον αφορά το βίντεο, πολύ ωραίο και ταιριαστό, αν και αρκετά σημεία που απεικονίζεται το παίξιμο των οργάνων είναι out of sync.

Προσπάθησε να τα πάρεις όλα ένα ένα χωρίς εφέ, ξεκινώντας με χαμηλές εντάσεις και πάντα πρώτα από τα τύμπανα. Μπότα, ταμπούρο, πρώτα, και μετά πιάτα και τομς στο τέλος. Όταν είσαι ευχαριστημένος, φτιάχνεις το μπάσο σιγά σιγά και μετά τις κιθάρες. Βρίσκεις μια ισορροπία, κάνεις σωστό EQ και Compression για να ακούγονται σωστά και σταθερά όλα, χωρίς να συγκρούονται πολλές συχνότητες μεταξύ τους. Μετά βάζεις ότι άλλα όργανα έχεις (πχ synths), και στο τέλος πάντα μπαίνει η φωνή. Στο τέλος, βρες το πιο "σκληρό" και δυνατό σε ένταση μέρος (πχ το τελευταίο ρεφραίν), και ανεβάζεις τη συνολική ένταση με έναν limiter/maximizer, μέχρι που να μη περνάει το -1db. Υπάρχουν πολλά άλλα κόλπα και εργαλεία, αλλά πάρε το σιγά σιγά και με το μαλακό, όσο σκληρό και αν είναι το κομμάτι ?