Waterfall-K

@cos_dr Ποιο V-Synth έχεις από τα τρία?

Antiquity... Τι να γράψω? τα έχω πει όλα εδώ και χρόνια.

Κι εγώ το έτρεξα λίγο, και το σταμάτησα μόλις έπεσα πάνω στο σημείο που λέει ότι δεν είναι multitimbral.?

Μία ώρα και 11 λεπτά?? Μία ώρα και 11 λεπτά βίντεο ρε Cos?? Μία ώρα και 11 λεπτά δεν θα καθόμουν να δω βίντεο ούτε για το νέο Montage.?

Καλά, αυτό συμβαίνει σε όλα ανεξαιρέτως τα θρεντς στο ΝΟΙΖ από ένα σημείο και μετά, ακόμα και στο "Τι τρώτε σήμερα?"?

?

Το V-Synth ήταν από τα ελάχιστα Roland synths που μου άρεσαν οι ήχοι του. Θα το αγόραζα άνετα. Άστους να βρίζουν Cos, δεν ξέρουν! Μόλις μου θύμησες σε ποιο θρεντ είμαι.? Λοιπόν, Μάπα look και Μάπα καρα-συνηθισμένος ήχος. Από το 13λεπτο βίντεο του Doctor Mix, μόνο ο τελευταίος arp ήχος ήταν της προκοπής, όλοι οι προηγούμενοι ήταν για ύπνο. Αυτούς ή παρόμοιους ήχους ακούμε μια ζωή, δηλαδή γιατί να αγοράσει κανείς το GAIΑ 2, τι το καινούργιο φέρνει? ? To πρώτο GAIA είχε πολύ όμορφο ήχο, ωραιο look, specs και τιμή, στο τσακ ήμουν κάποτε να το χτυπήσω. Το GAIA 2 δεν....Απορώ γιατί το ονόμασαν GAIA 2.

ΔΓ/ΔΑ....

«The rank refers to the daily sales, taking into account availability»

Βασικά ή μας δουλεύει ή δεν έχουμε καταλάβει με ποιο τρόπο βγάζει αυτές τις λίστες.

Φυσικά φίλος.?

Που διαφωνείς τότε? Κι εγώ το ίδιο λέω, τα M??g ήταν (και παραμένουν) Spitfire. Πως θα έβλεπες μία σημερινή ρέπλικα του Spitfire να κοστίζει τα πενταπλάσια από ένα F22? Φαντάζομαι θα το θεωρούσες ανέκδοτο.?? Ε, κάπως έτσι γίνεται και με την Moog σήμερα.?

Τρία Hydrasynth υπάρχουν με πλήκτρα. Εγώ τους αφήνω. Τώρα γιατί σου έχει βιδωθεί στο μυαλό ότι οι "pros" επιλέγουν Moog εν έτει 2023, μόνο ο Carl Young θα μπορούσε να μας εξηγήσει. Note: Οι συντριπτική πλειονότητα των "pros" δεν ξέρει που πέφτει το κουμπί EDIT πάνω στα synths τους. Ας είναι καλά οι χρυσοπληρωμένοι sound designers και τα άπειρα sound sets που μπορεί να αγοράσει ο κάθε "pro/διάσημος". Και τα περίπου $40,000 ενός Fairlight CMI II της ίδιας εποχής είναι σήμερα $118,000. Είπαμε, το Mirage κόστιζε $1,700 το 1984, την στιγμή που ένα Fairlight κόστιζε $40Κ. Οπότε το Mirage ήταν μονόδρομος για την πλειονότητα των μουσικών. Η διαφορά της Fairlight και της Moog είναι ότι η πρώτη πούλαγε στα $40Κ ό,τι πιο προηγμένο και high tech υπήρχε στον πλανήτη Γη εκείνη τη στιγμή, σε αντίθεση με την Moog που συνεχίζει να πουλάει τεχνολογία των '60s σε τιμές Fairlight των '80s. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις αυτό το τόσο απλό, τζάμπα χάνουμε τον χρόνο μας συζητώντας τα ίδια και τα ίδια αυτονόητα.

Πες του ρε συ ότι διαθέτει Bi-timbrality να καταλάβει ο άνθρωπος...?

Ήταν φτηνότερο πάντα σε σχέση με τα άλλα samplers της εποχής. Πριν το Mirage, με $1,700 όχι sampler δεν αγόραζες, αλλά ούτε πασατέμπο. Το αμέσως ακριβότερο κόστιζε 8 χιλιάρικα (Emulator II), και μην πιάσουμε τα Fairlight και τα Synclavier που χτύπαγαν πενταψήφια και εξαψήφια νούμερα. Κανένα οπαδιλίκι δεν υπάρχει, ούτε καν υπέρ της Yamaha, η οποία είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, η μεγαλύτερη κατασκευάστρια μουσικών οργάνων και synths στον πλανήτη. Το "μεγαλύτερη" παρ'το όπως θες, μέσα θα είσαι. Το να δηλώνει κανείς ότι το F22 είναι το καλύτερο πολεμικό αεροσκάφος στον πλανήτη δεν δείχνει οπαδιλίκι, δείχνει γνώση του αντικειμένου και κατανόηση της πραγματικότητας. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή με το να δηλώνει κανείς ότι το Spitfire είναι το καλύτερο πολεμικό αεροσκάφος στον πλανήτη (οποιαδήποτε σύνδεση του Spitfire και της Moog βρίσκονται μόνο εις την κεφαλήν σου). Δεν έχω πάρει κανένα και ούτε θα πάρω, έχω δηλώσει άπειρες φορές ότι δεν με ενδιαφέρουν τα αναλογικά synths. Όταν και αν με το καλό μπει στη digital κατηγορία, βλέπουμε. Όλα αυτά που γράφω στο παραπάνω σεντόνι είναι μπας και τα διαβάσεις και ξεκολλήσεις από τη σύνδεση της τιμής και του μεγέθους ενός synth από τις synth δυνατότητες του. Τιμή και synth δυνατότητες ΔΕΝ πάνε πάντα παρέα, πότε θα το καταλάβεις? Όταν θα κατανοήσεις ότι ένα Hydrasynth Explorer των €610 είναι ΑΠΕΙΡΕΣ φορές ΚΑΛΥΤΕΡΟ synth από ένα Moog One των €11,000, τότε η αποστολή μου θα έχει λάβει τέλος. Δεν τρέφω και μεγάλες ελπίδες βέβαια, αλλά η προσπάθεια συνεχίζεται.... Καλό. Όχι, πραγματικά καλό...? Ο μόνoς που έχει φτιάξει στο μυαλό του ένα μοντέλο είσαι εσύ trοlley, συνεχίζοντας εν έτει 2023 να θεωρείς την Moog σαν την Σαρλίζ Θερόν του synth κόσμου. Δηλαδή κάπου έλεος ρε φίλε, λυπήσου μας...

Τα ίδια και χειρότερα φίλος παθαίνουμε κι εμείς στα Άπειρα κιθαριστικά θρεντς....? Με μόλις €330 αγοράζει καινούργιο ένα Mininova, το οποίο είναι ένα Ultranova σε μικρότερο καλούπι. Πολύ βαθύ και powerful synth το Ultra/Mininova, πατάει κάτω synth-ετικά synths με υπερπολλαπλάσια τιμή. Είχα το Ultra, το πούλησα, το μετάνιωσα (classic?) και τον περασμένο Μάιο το αντικατέστησα με το Mininova. Μικρό synth-τερατάκι σε αστεία τιμή και με απίστευτες δυνατότητες, γι αυτό και του συγχωρούμε την monotimbrality του.?

H Behringer ποντάρει κυρίως -όχι μόνο- στην τιμή. Κατασκευαστικά τα synths της είναι τουλάχιστον άψογα, και όσο για τις δυνατότητες τους? Τα περισσότερα δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα απολύτως από τα αντίστοιχα -και ακριβότερα- όργανα άλλων εταιρειών, ενώ κάποια μοντέλα της υπερέχουν χαλαρά συγκρινόμενα με όργανα που στοιχίζουν μια περιουσία. Μπες στη σελίδα της Moog, και θα θυμηθείς το ίδιο ηλεκτρολογάδικο στην Άνω Κυψέλη αλλά όπως ήταν το 1960.? Έτσι ε? Πιάσε ένα στυλό και γράφε: - Πάμπολλα μοντέλα της Roland (τo Juno-106 είναι ένα κλασικότατο παράδειγμα) - Πάμπολλα μοντέλα της Korg (τα MS-10 κ' MS-20 σού λένε κάτι?) - Stylophone του 1968, κυριολεκτικά ένα παιχνίδι που πούλησε κοντά στα 3 εκατομμύρια κομμάτια, και τουλάχιστον τα μισά σε μουσικούς (ρώτα τους Παπαθανασίου, Kraftwerk, David Bowie και άλλους να σου πουν...) - Yamaha CS-80. Αυτό ήταν μεν πανάκριβο, αλλά αν δεν υπήρχε ο Παπαθανασίου να το χρησιμοποιήσει σε διάφορα κλασικά του έργα, και ιδιαίτερα στο Blade Runner, δεν θα το ήξερε ούτε η...Yamaha. Παρά την υπερ-τεράστια -και μεταθανάτια- φήμη του, το CS80 πούλησε κάτω από 800 κομμάτια σε όλο τον πλανήτη, κι αυτό όχι τόσο λόγω της υπέρογκης τιμής του, αλλά λόγω του ότι ήταν ένα από τα πλέον basic synths που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ και με αστείες/σχεδόν μηδαμινές δυνατότητες δημιουργίας νέων ήχων. Τα $7-8 χιλιάρικα που ζήταγαν γι αυτό ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα της εμπορικής αποτυχίας του. - Ensoniq Mirage. Πιο φτηνό και πιο low-spec sampler δεν υπήρχε στην εποχή του. Πούλησε σαν φρέσκο ψωμάκι και χρησιμοποιήθηκε από άπειρους μουσικούς, διάσημους και μη. - EDP Wasp. Ακόμη ένα διάσημο toy synth που βρήκε μια θέση σε επαγγελματικά και μη setups. - Crumar Crucianelli Compac Piano. Το ξέρεις? Αμφιβάλω. Ο Παπαθανασίου πάντως -και πολλοί άλλοι- το ήξερε. Βλέπεις οι επαγγελματίες/διάσημοι μουσικοί δεν αγοράζουν σκεπτόμενοι "Ωπ, αυτό κάνει 10 χιλιάρικα, άρα θα γ@%^$ει και θα δέρνει". - Wurlitzer el. pianos. Ναι, τα Wurlitzer el. pianos, τα οποία ήταν low cost ηλ. πιάνα και κατασκευασμένα για την home market. - Hohner Clavinet. Πάμφθηνο/υπερ-διάσημο/υπερ-χρησιμοποιημένο. - Yamaha 4-operator FM models (DX-11/21/27/100 κλπ). Πούλησαν κι αυτά σαν φρέσκα ψωμάκια και χρησιμοποιήθηκαν παντού και από τους πάντες, από Jarre και Παπαθανασίου μέχρι τον τελευταίο "αρμονίστα" στα πανηγύρια όλου του πλανήτη. Το DX-100, το φθηνότερο synth της DX σειράς και με mini keys, είναι το πιο διάσημο και πολυχρησιμοποιημένο FM synth μετά το DX7. - Διάφορα φτηνιάρικα transistor/combo organs. θες ονόματα? Elka, Vox, Farfisa, Orla, Fender, Gibson, GEM, Ace Electronics (Ace Tone organs) κ.α. Μην γράψω τώρα ποιοι τα έχουν παίξει και σε πόσα άλμπουμς τα έχουμε ακούσει γιατί θα μας πάρει βράδυ. Όλα αυτά απευθύνονταν στην Home market, εντελώς φτηνιάρικα organs που έγιναν διάσημα μόνο και μόνο γιατί κάποιες από τις αμέτρητες μπάντες που τα χρησιμοποιούσαν σε studio & lives έγιναν αργότερα μεγάλα παγκόσμια ονόματα. Doors, Animals και πρώιμοι Pink Floyd είναι μόνο μερικά και τρανταχτά παραδείγματα. Πάνω σε αυτά τα "σπιτικά" φτηνιάρικα organs χτίστηκαν ολόκληρα μουσικά είδη. - Hammond organs. Yeap. Άπειρα home μοντέλα της εταιρείας έγιναν διάσημα και έπαιξαν παντού και ηχογραφήθηκαν από τους πάντες. Τι να πρωτοαναφέρω εδώ? To "Green Onions" είναι ένα κλασικό παράδειγμα, το οποίο παίχτηκε πάνω σε ένα πτωχό-πλην τίμιο home μοντέλο Hammond M3. Για το Hammond L-100 τι να πούμε? Ρωτήστε καλύτερα τον Keith Emerson, το είχε ηχογραφήσει αμέτρητες φορές, και είχε καταστρέψει (κυριολεκτικά) κάμποσα από αυτά σε lives. Hammond A100? Το τρίτο πιο διάσημο Hammond μοντέλο μετά τα B3 & C3 προοριζόταν κι αυτό για την home αγορά και ήταν πολύ πιο φτηνό από τα "επαγγελματικά" B3 & C3. Η home φύση του δεν του στάθηκε εμπόδιο στο να γίνει must για άπειρα γκρουπς, στούντιο και life venues. Ο Don Airey θα σας πει περισσότερες λεπτομέρειες, ρίξτε του ένα τηλ. Θα έγραφα κι άλλα αλλά πείνασα.? EDIT: Να μην ξεχάσω τα άπειρα φτηνά -έως φτηνιάρικα- ακουστικά πιάνα. Στα 1000 άλμπουμς, τα 990 με τέτοια έχουν ηχογραφηθεί. Δεν ηχογραφούσαν όλοi με ένα Yamaha CFX των 200,000 (βλέπε Chick Corea πχ) και ούτε όλα τα στούντιο, διάσημα και μη, διέθεταν πανάκριβα concert πιάνα. Η studio & live δισκογραφία της Κλασικής μουσικής φυσικά είναι η εξαίρεση. Πέρα από τα φτηνά/φτηνιάρικα ακουστικά πιάνα είχαμε και τα φτηνά/φτηνιάρικα ξεκούρδιστα ακουστικά πιάνα. Όχι, δεν πωλούνταν ξεκούρδιστα επίτηδες. Barrelhouse piano, κλασικός ήχος πιάνου που έγινε διάσημος λόγω του out of tune ήχου του. Toν βρίσκεις πλέον σε άπειρα πληκτροφόρα όργανα σαν preset ήχο.

'Ετσι, πανάκριβο ήταν και τότε. Αλλά: ήταν το πρώτο synth σε τέτοιο (μικρό) μέγεθος, και κυρίως, ήταν απλούστατο στη χρήση. Το 1970 που κυκλοφόρησε το Minimoog τα synths που υπήρχαν στην αγορά ήταν μετρημένα στα δάχτυλα, και τα περισσότερα -αν όχι όλα- ήταν modular/semi-modular, και κόστιζαν μια περιουσία. Το να γίνει λοιπόν επιτυχία το Minimoog ήταν μονόδρομος. Όλα τα μεγάλα ονόματα της μουσικής της εποχής πήραν κι από ένα, και εκεί βασίζεται και η φήμη που απέκτησε. "Όλοι έπαιζαν με ένα Minimoog" σου λένε τα fanboys, αλλά δεν σου λένε ότι όλοι έπαιζαν με αυτό επειδή δεν υπήρχε στην αγορά κάτι ανάλογο για να διαλέξουν. Στα τέλη των '70s πλέον η Moog είχε ξεπεραστεί από άλλες εταιρείες, αφού από το 1970 ως και το 1984 κυκλοφορούσε κάτι portable μονοφωνικές πατάτες, με εξαιρέσεις τα πολυφωνικά Polymoog (1975) και Memorymoog (1982), τα οποία όμως κουβάλαγαν πολλά προβλήματα και δεν ήταν ικανά να κρατήσουν την εταιρεία στη ζωή. Ήρθε και η χαριστική βολή για τα αναλογικά γενικώς με την κυκλοφορία του -πραγματικά πρωτοποριακού- DX7 το 1983 στα $2Κ, and the rest is history. Το θέμα "καινοτομία" τέλειωσε για την Moog το 1970 με την κυκλοφορία του Minimoog, και από τότε ως και τις μέρες μας με κάποιες διακοπές ενδιάμεσα, τα προϊόντα που βγάζει η Moog είναι στην πλειονότητα τους γελοιωδώς υπερκοστολογημένα και τεχνολογικά ξεπερασμένα. Η παντελής έλλειψη καινοτομίας και η υπέρμετρη απληστία της την έφερε για ακόμα μια φορά στην χρεωκοπία. Αν ακολουθούσε νορμάλ τιμολογιακή πολιτική και πουλούσε τα synths της σε τιμές που συμβαδίζουν με τις δυνατότητες τους, αν δηλαδή πούλαγε πχ το Minimoog Voyager στα $600 και όχι στα...$4,000, τότε η Moog σήμερα θα ήταν μια πολύ μεγάλη και πλούσια εταιρεία, και σχεδόν κάθε synth setup θα είχε και από ένα synth της. Η Behringer σύντομα θα γίνει ο leader στα αναλογικά synths, αν δεν έχει γίνει ήδη δηλαδή, τουλάχιστον σε επίπεδο πωλήσεων. Δεν χτυπιέται πλέον αυτή η εταιρεία στον συγκεκριμένο τομέα, όταν κατά δήλωση της (του) η ενασχόληση με τα synths θεωρείται επισήμως το...χόμπι της, μια ενασχόληση απ'την οποία δεν προσδοκούν κάποιο κέρδος. Εξού και οι "εξωγήινα" χαμηλές τιμές τους.? Το αφεντικό τρελάθηκε και χαρίζει synths.?

Αγνοώ/αδιαφορώ...

Πες το μας τώρα γιατί αν περιμένεις ως την 40η σελίδα μπορεί και να περάσουν μέρες. Πάω να φτιάξω μια μακαρονάδα, έχεις μια ωρίτσα να το γράψεις.?

Δεν είναι μόνο θέμα πιάνου όπως είπαμε παραπάνω. Σήμερα υπάρχουν hardware synths με 256-300-voice πολυφωνία, και φυσικά 16-part multitimbrality. Εκεί αρχίζουν τα πραγματικά ωραία στην σύνθεση ήχου, να φύγεις από τα 2 oscillators/EGs/filters/LFOs κλπ και να πας σε ήχο με 32/64/128 oscs/EGs/filters/LFOs, και για να γίνει αυτό χρειάζεται μεγάλη multitimbrality και ακόμα μεγαλύτερη πολυφωνία. Δεν θα είχαν και πολύ νόημα όλα αυτά αν δεν μπορούσαμε να τα παίξουμε πολυφωνικά. Το να καθόμαστε σήμερα και να μιλάμε για 22-voice πολυφωνία σε οποιοδήποτε σύγχρονο digital synth είναι ανέκδοτο

Σήμερα, όχι. Κάποτε υπήρχαν workstations με 16-voice πολυφωνία. Πέρα από αυτό, μην ξεχωρίζεις τα workstations από τα synths, τα workstations είναι πρώτα και κύρια synths. Το ότι διαθέτουν και έξτρα καλούδια (sequencers, effects, arpeggiators, vocoder, sampler κλπ) δεν τα βγάζει από την synth κατηγορία. Τα workstations ήταν η φυσική εξέλιξη των synths. Αρχικά ακόμα και τα digital synths ήταν σκέτα synths (DX7 πχ), μετά τους πρόσθεσαν κάποια υποτυπώδη εφέ, μετά κάποια μορφή sequencer ή arpeggiator και πάει λέγοντας, πράγματα που κάποτε έπρεπε να σκάσεις χοντρά λεφτά να τα αγοράσεις ξεχωριστά. Workstations και synths λοιπόν Δεν είναι δύο διαφορετικές κατηγορίες οργάνων, τα workstations είναι μια ακόμα synth κατηγορία, η ανώτατη synth κατηγορία.

Και τι περίμενες ρε φίλος εν έτει 2023? 16-part multitimbrality? Αυτά τα έκαναν οι άσχετοι το...1989.?

Εννοείται.