Οποτε περνω πανω απο τον οπλοβαστο με τις κιθαρες για να παρω μια να παιξω, συχνα με πιανω να αποφευγω τις στρατ, διοτι με αγχωνουν. Το εκανα και προ λιγου. Ολη αυτη η πολυπλοκοτητα που εχει με τη γεφυρα και τις 5 θεσεις στο switch, μην εχει χαλαρωσει κανα ελατηριο, μη το ενα μη το αλλο, σε συνδυασμο με τον "στενο" ηχο της γεφυρας, την εντονη ατακα και τα πολλα μαζεμενα χειριστηρια, με κανουν να στρεφομαι ειτε σε lp, ειτε σε tele. Εχουν μια πιο core αισθηση, μια απλοτητα στα παντα.
Εαν θα παρω στρατ να παιξω (ή prs cu24), παρολο που τις εχω φερει στα μετρα μου, δεν θα χαλαρωσω με αυτες στον καναπε. Θα περιμενω πως και πως να τις αφησω και να πιασω κατι πιο απλο. Στην τελε μπορω να παιζω μονο με bridge μαγνητη, και να ριχνω το tone οποτε θελω να ακουστω σαν neck. Ειναι πολυ κοντα ο τονος. Το μυαλο μου δεν απασχολειται με κατι αλλο. Στις στρατ, τα tone pots σχεδον δεν κανουν διαφορα στον ηχο. Πραγματικα με αγχωνουν, οπως και η g400. Μιλαω παντα για χαλαρο παιξιμο στο σπιτι (97% της συνολικη χρησης που τους κανω).
Οταν εχω live, θα προτιμησω ευκολα την στρατ ή την prs cu24, οχι λογω τρεμολο, αλλα διοτι μου διδουν την ασφαλεια των ηχητικων επιλογων, σε συναρτηση με το εκπληκτικο playability. Σουπερ λαιμος και ταστιερα, ευκολια στα χειριστηρια με συνεχη χρηση volume και switch, και βεβαιοτητα οτι θα εχω τον ηχο που πρεπει. Οταν ειμαι στην τσιτα, θελω ο,τι πιο εξελιγμενο και ευκολοπαιχτο εχω.