Haris

Μεγειά και καλόπαιχτο! Από παλιότερο θρεντ (θα το βρεις ολόκληρο εδώ) : Δύο προσθήκες: - Ο μηχανισμός των χορδών του Super Sensitive είναι λίγο περίπλοκος, και - εκτός αν ξέρεις ακριβώς τι κάνεις - ίσως είναι καλύτερα να μην τον βγάλεις αλλά να τον καθαρίσεις όσο καλύτερα μπορείς επάνω στο κέλυφος. - Αν λέγοντας φθαρμένο, εννοείς ότι το χρώμιο έχει "πεταχτεί" (pitting) σε σημεία, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στα Super Sensitive και Supraphonic γιατί το χρώμιο δεν αντιδρά καλά με το αλουμίνιο που υπάρχει από κάτω. Μην σε πολυαπασχολεί όμως, δεν επηρεάζει τον ήχο. Δες το σαν battle scars ενός οργάνου που έχει ζήσει πολλά... ;) Καλή επιτυχία!

Επειδή το είδα από κοντά, έχω να πω ότι οι φωτογραφίες δεν ...του κάνουν δικαιοσύνη. Η low-tech προσέγγιση του luthier, τού έχει δώσει μία road worn, smoky bar, καστομ-μόντα βιντατζίλα, right out of the box. Μόνη μου ένσταση, το χρώμα του πίκγκαρντ αλλά από ότι μου 'πε (ο luthier ντε) έχει μερικές ιδέες.

Έλα μωρέ, θα την έχει πλύνει και θα έχει βάλει και μαλακτικό. Μην είσαι σιχασιάρης... Δεκαπέντε χιλιάρικα για ένα (καλό ειν' η αλήθεια) ντράμσετ, ένα CD (καλό ελπίζω, για το καλό τους) και μια μπαντάνα που έχει ποτιστεί με τίμιο ιδρώτα. Δε ντιλ οφ δε σέντσουρι ladies and germs!

Και η ερώτηση που κρέμεται στα χείλη όλων μας: Υπήρχε χρηματικό βραβείο ή μόνο fame άνευ fortune; ;D (Μην απαντήσεις, αστειεύομαι...) Συγχαρητήρια κι από μένα και πάντα τέτοια! Θα ακούσω το κομμάτι το βράδυ που θα είμαι χαλαρός από δουλειά.

Εμένα απ' το 82 με τσάντιζει που συνεχώς περιτριγυρίζεται από ωραίες γυναίκες. Α στο διάλο! ;D Ωραίο κομμάτι.

+1. Και - με ίσως μοναδικό "αντίπαλο" τον Marky Ramone - το πιο γρήγορο δεξί χέρι της εποχής του. Αυτά τα αφιονισμένα 8α και 16α στο hi-hat ήταν από τα στοιχεία που καθόρισαν τον ήχο της πρώτης περιόδου των Maiden.

Ως χρόνιος φαν των Πέρπλ, ελπίζω κι εγώ να μην είναι ενδεικτικό.

Πςςς... Φοβερή γκρούβα, εξαιρετικά φωνητικά (ακόμα και του Γκάντι! :D), άψογο παίξιμο, πολύ ωραίες συνθέσεις. 'Nuff said!

+2!

Για ροκ και άλλα βαβουρο-είδη, ο συνδυασμός Emperor επάνω / Ambassador κάτω στα τομ είναι κλασικός και δοκιμασμένος, και νομίζω ότι θα σου κάνει. Για την κάσα, μπορείς να πετύχεις όσο στακάτο και μαζεμένο ήχο θέλεις, ανάλογα με το πόσο muffling (βλ. μπουγάδα στο εσωτερικό :)) θα χρησιμοποιήσεις. Υπάρχουν και "προ-μαφλαρισμένα" δέρματα - π.χ. Remo Powerstroke 3 - αλλά έχουν το μειονέκτημα ότι αν δεν σου αρέσει ο ήχος τους, you are stuck with it... Ξεκίνα όμως αγοράζοντας τα δέρματα και μαθαίνοντας σιγά-σιγά να κουρδίζεις, και ξανασυζητάμε για muffling κ.λπ. To CS που προτείνει ο After Hours - παρότι δεν θα ήταν η προσωπική μου επιλογή (είμαι ταγμένος coated-ambassadorάκιας, ειδικά για το ταμπούρο) - είναι όντως ένα καλό και ανθεκτικό δέρμα με στακάτο ήχο.

Ουπς, μεγάλη παράλειψη... Τα διαφανή Emperor στα πρότεινα για τα τομ και την κάσα. Για το ταμπούρο η επίσημη :) πρότασή μου είναι coated (λευκό σαγρέ) Ambassador, με εναλλακτική το coated Emperor, που είναι πιο χοντρό, για την περίπτωση που θέλεις λίγο πιο μαζεμένο ήχο. Επίσης, οι πιο πάνω προτάσεις αφορούν μόνο τα επάνω δέρματα. Τα κάτω δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να τα αλλάξεις προς το παρόν. Αν με το "κάθετα" εννοείς από ένα κλειδί στο ακριβώς απέναντι, ναι έτσι γίνεται.

Μήπως επειδή η είσοδος της κάμερας είναι στερεοφωνική και το μικρόφωνο μονοφωνικό; Αν ισχύει αυτό, μπορείς να συνδέσεις ένα stereo μικρόφωνο ή - αν θέλεις μεγαλύτερη ευελιξία ως προς την τοποθέτηση - δύο μονοφωνικά μικρόφωνα με ένα ανταπτοράκι, 2 mono θηλυκά jacks σε ένα stereo αρσενικό mini jack: Το "+ακουστικά" με μπέρδεψε. Μιλάς υποθέτω για άλλη υποδοχή;

Βρε μην αρπάζεσαι, πλάκα κάνουμε. Για τα μεγέθη: Δεν κάνω τον έξυπνο αλλά κάνε ένα κόπο και ξαναμέτρησέ τα, ειδικά των δύο τομ. Όχι τίποτα άλλο για να μην αγοράσεις δέρματα που δεν κάνουν. Ακόμα καλύτερα, όταν θα πας για δέρματα, πάρε μαζί σου τα παλιά για να είσαι σίγουρος ότι είναι ίδια.

Εκτιμώ όλες τις γνώμες (καλά, σχεδόν όλες...) Το πολύ-πολύ να διαφωνώ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως ισχύει η δεύτερη υπόθεσή σου.

@trolley: Δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά με 'ψησες να πάρω το δίσκο.

Τα instrumental είναι εξαιρετικά. Το πρώτο θυμίζει στιχουργικά πρώιμες - πολύ πρώιμες - Τρύπες και, μετά από 30 χρόνια, δεν (μου) είπε τίποτα συγκλονιστικό. Χαίρομαι ιδιαίτερα που ο Καρράς υπάρχει μουσικά και γράφει ακόμα.

Τέιπ ρικόρντερ (24-κάναλο)

Καλώς ήλθες και συγχαρητήρια που έκανες την υπέρβαση να αφήσεις την κιθάρα και να ασχοληθείς με ένα αντρικό όργανο! ;D Οτιδήποτε άλλο θελήσεις, εδώ είμαστε.

Αυτό θα πει κοινές προσλαμβάνουσες. Αν έπρεπε να διαλέξω μια εικόνα για σύμβολο εκείνης της εποχής, θα ήταν η Big Red 335 του. Πάω να βάλω το Going Home και άλλα...

Μ' άρεσε περισσότερο από το Where are we now (που επίσης μου άρεσε). Μου φαίνεται θα τον πάρω κι εγώ το δίσκο. Κανένας Bowie-κός που τον έχει, να μας κάνει ένα σύντομο review; Κάτι του στυλ "ναι, μετράει" ή "χμμ... εντάξει, δεν θα τον πεις κακό αλλά..." αρκεί ;).

Εξάκτλι. Ο άνθρωπος δεν έκατσε να κάνει επίδειξη τεχνικής. Χαλαρά και άνετα γρατζούνισε το, ξεχειλισμένο από mojo, τίμιο ξύλο που κρατούσε στα χέρια του. Είναι ο Μarr γραμμένος στην ΑΕΠΙ; ;D

+1

Παρότι και για μένα η περίοδος με τους Experience ήταν αυτή που όρισε τον "ήχο" του Hendrix, και παρότι, σαν ντράμερ, είμαι μέγας φαν του Mitchell, δεν θα χαρακτήριζα τους Miles/Cox "κατώτερους των περιστάσεων", απλά διαφορετικούς. Τώρα, για τη μετά τους Experience δισκογραφική ανομβρία, δεν καταλαβαίνω γιατί τους θεωρείς εν μέρει υπεύθυνους, εκτός αν ξέρεις κάτι που δεν ξέρω.

Μα εκεί είναι το θέμα, ότι δακτυλοpadίζει συνοδεύοντας αυτούς τους δύο εξωγήινους, και όχι τους AC/DC... :D (Όχι, δεν έχω τίποτα με τους AC/DC, γκρουπάρα είναι, μην αρπάζεστε!)

Δυστυχώς, υπάρχει ο παλιοπ... ;D Ανπιστεύταμπλος...