kpeyos

Κατ' αρχάς: Κανόνας μετά από 30 χρόνια για να μην παιδεύεσαι: Αν δεν παίζει η κιθαρα, ένα σετ μαγνήτες δε θα την κάνουν ξαφνικά ένα εκπληκτικό όργανο. Μερικές κιθάρες είναι μαγικές. Μερικές είναι φλόμπες. Έτσι είναι η ζωή. Δεύτερον: Αν θες να σου φύγει η απορία τα σκας, παίρνεις ένα σετ που θεωρείται από τον πολύ κόσμο ή από τον μέσο όρο αν προτιμάς αδιαμφισβήτητα εκπληκτικό και ξεκινάς απευθείας με αυτό. Έτσι έχεις ένα σετ αναφοράς, χωρίς πολλά μα-μου-κι-αν-το-ένα-κι-αν-το-άλλο. Αν θες να το κάνεις και χωρίς να χάσεις πολλά χρήματα, κοίτα reverb και αγόρασε μεταχειρισμένους από Ευρώπη. Ακόμη κι αν τελικά καταλήξεις στο ότι δε σου κάνουν, θα έχεις πάρει μια δική σου καλά πληροφορημένη απόφαση και θα ξέρεις πώς να προχωρήσεις. Αυτό αξίζει τα 20-30 ευρώ που θα χάσεις. Εγώ θα πήγαινα σε Fralin Vintage Hot. Ο τύπος έχει ένα βασικό μοντέλο όλο κι όλο και θεωρείται holy grail. Θα το βρεις κάποια στιγμή στα μεταχειρισμένα σχετικά εύκολα και είναι φοβερά έυκολο να το ξαναπουλήσεις αν δεν σου κάνει. Όσον αφορά και τους μαγνήτες του Nick Silver που ρωτάς, τα clips πείθουν. Όμως δεν νομίζω ότι εμφανίζονται συχνά μεταχειρισμένοι. Επίσης αν τους αγοράσεις καινούργιους, δεν ξέρω τί μεταπωλητική αξία έχουν σε περίπτωση που δε σου κάνουν.

H Fender δεν διαφημίζει τα super duper special wow sets που είναι τυλιγμένα από την Abby Ybarra? Άρα αν πραγματικά θες να το πάμε βάσει της παραδοχής της εταιρείας που έβγαλε την Strat, τότε θα πρέπει να δεχτούμε πως all pickup winders are not created equal.

Ο Fralin Vintage Hot και οι Lollar Blackface (Sixty Four) είναι πιο complex από οτιδήποτε Fender έχω ακούσει, αλλά ακόμη και μεταξύ αυτών των δύο υπάρχουν διαφορές: περισσότερο sparkle οι Fralin, καλύτερα μεσαία οι Lollar. Είναι γενικά θέμα γούστου. Αν ψάχνεις σε φθηνότερους οι Q Pickups στο reverb ακούγονται τιμιότατοι στα clips. Γενικά τα vintage voiced strat σετ παίζουν σε αγγελίες από 120-130€ για Fender, 150-180€ για Seymour Duncan και 180-200€ για Fralin, Lollar και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Γι αυτό σου γράφουν ότι είναι χώμα η τιμή της Fender για το prewired pickguard.

Φήμες λένε πώς αν πάει η φάση καλά θα βάλουν και την Ελλάδα στο πρόγραμμα. Ήδη κυκλοφορούν προσχέδια της αφίσας:

Με δεδομένο ότι οι κιθαρίστες είναι ικανοί να τσακώνονται για το αν ένας Peavey 5150 είναι ίδιος με έναν Peavey 5150 με άλλο logo και πολύ περισσότερο με ένα Peavey 6105 (απλή αλλαγή ονόματος όταν αποχώρησε ο Van Halen), δεν αλλάζεις ΤΙΠΟΤΑ από ένα επιτυχημένο μοντέλο. Ούτε τη γραμματοσειρά στο logo.

+1 To Master of Puppets είναι ένα σημείο καμπής στο οποίο άλλαξε όλος ο ήχος όλου του σκληρού rock/metal, ή αν προτιμάς προστέθηκε μία πολύ σοβαρή εναλλακτική επιλογή στους Marshall. Οι Dual & Triple Recto είναι όλος ο ήχος του μοντέρνου rock των 90s από τους Soundgarden μέχρι τους Evanescence και από τους Rammstein μέχρι τους Radiohead. Σήμερα μπορεί στον σκληρό ήχο να έχουν επικρατήσει οι 5150 αλλά κι αυτοί δεν έχουν λιγότερο βάρος ή knobs. Το πιθανότερο, απλά η Gibson έχει τόσο κακό track record που όλοι την περιμένουν στη γωνία.

Ο Randall Smith, ιδρυτής και Chief Designer της Mesa Boogie εδώ και 55 χρόνια αποχωρεί από την εταιρεία η οποία ελέγχεται πλέον από τη Gibson. Υπάρχει έντονη φημολογία ότι η Gibson τον απέλυσε: https://guitar.com/news/industry-news/randall-smith-left-gibson-mesa-boogie/

Αν παίζεις έστω και κάποιες φορές με δύο χέρια, μπασογραμμή ή ακκόρντα και μελωδία ταυτόχρονα, το 61 βολεύει άπειρα περισσότερο. Αλλιώς είναι περιττό βάρος και όγκος, οπότε πας στο 49άρι.

Κιθάρα: Την πας σε έναν μάστορα, αλλάζει ποτενσιόμετρα με μετρημένα στα 500kOhm και βάζεις πάνω δύο μαγνήτες με χαμηλή έξοδο. Προτείνω ένα ζευγάρι Seymour Duncan 59 ως βέλτιστη λύση για δημοτικά, αλλά υπάρχουν και φθηνότεροι. Χορδές οι γνώστες προτείνουν flatwounds, οπότε πας σε LaBella. Τώρα με την πεταλιέρα, ένας καθαρός λαμπρός ήχος με λίγο reverb & θα είσαι οκ. Δες πχ τον ήχο του τύπου στην αρχή, βασισμένο σε έναν Fender Twin ενισχυτή:

Καλύτερα πολυεστέρας (που δεν είναι και ιδιαίτερα παχύς στις εδώ που τα λέμε) παρά αγυαλιστο νίτρο που σου μένει στα χέρια μόλις ιδρώσεις και η ποιότητα είναι λες και την έβαψε την κιθάρα μεθυσμένη μαϊμού? Αλλά ας πούμε ότι αυτό είναι θέμα γούστου. Οι H1 έχουν μαγνήτες επιπέδου Squier με μπάρα αντί για μαγνητικά pole pieces, μιλάμε για χάλι. Σε σύγκριση στις Classic Series παίρνεις τουλάχιστον κιθάρα με πραγματικούς Strat μονούς, vintage voiced, που μπορείς και να τους κρατήσεις. Άσε που με τα ίδια λεφτά παίρνεις Charvel με έβενο ταστιέρα και μαγνήτες Seymour Duncan. Τί συζητάμε;

Το θέμα είναι γιατί να του αρέσουν κάποιου αυτές οι κιθάρες. Σώματα από δεκαεφτά κομμάτια ξύλο, απαίσιοι μαγνήτες, χάλια φινίρισμα. Ένα USA στο headstock δεν αξίζει από μόνο του τόσα χρήματα.

Αν πας σε μεταχειρισμένη που δεν θα τη δεις, τότε αναγκαστικά καλή τη πίστει. Το βίντεο βοηθάει όπως είπε και ο @gkourmoul1, αξιολογήσεις αν υπάρχουν πχ στο Reverb είναι επίσης αρκετά ενδεικτικές. Γενικά τα περισσότερα παιδιά κι εδώ μέσα δε θα ξεφτιλιστούν για 5-6 κατοστάρικα. Εμένα στα 20+ χρόνια στις αγγελίες και με άπειρες συναλλαγές, μόνο ένας εξυπνάκιας μου 'τυχε κι αυτός ακόμη δέχτηκε τελικά να του επιστρέψω την κιθάρα.

OK οπότε μιλάμε για μεταχειρισμένη αν θες να ανέβεις level. Και καλύτερα HSS (διπλός-μονός-μονός). Η Schecter που σου πρότεινα στο προηγούμενο post είναι B-Stock και end-of-life (έχει κανονικά σταματήσει να κυκλοφορεί) και ο Thomann τη δίνει σε τιμή που δεν τη βρίσκεις εύκολα ούτε σαν μεταχειρισμένη. Βέβαια είναι στα 700€, πρέπει να ανέβεις λίγο. Kαι βέβαια έχουμε και αυτή τη ωραιότατη Fender American Standard για να τελειώνεις μια και καλή με κιθάρα στα 850€ https://smart.noiz.gr/details.php?id=578997 Πέριττό να πώ ότι υπάρχουν άπειρες MiM Fender στις αγγελίες στις τιμές που ψάχνεις. Αν ψωνίσεις μεταχειρισμένη βεβαιώσου μόνο ότι τα τάστα είναι σε πάρα πολύ καλή έως άψογη κατάσταση και ότι δουλεύει η βέργα του μπράτσου.

Υπάρχουν πάρα πολλά μοντέλα Μεξικάνικων Fender. Αν μιλάς για τις καινούργιες, προτείνω να πας στην καινούργια σειρά Player II, ειδικά αν προτιμάς τις Rosewood ταστιέρες. Γενικά φαίνονται πιο προσεγμένες. Πιθανότατα θα χρειαστούν και πάλι ένα καλό setup & κόψιμο/καινούργιο nut για να φτάσουν σε πραγματικά καλό επίπεδο. Σε Μεξικάνικη πάντως προσωπικά προτείνω να βρείς μια μεταχειρισμένη 10ετίας Classic Series 50s ή 60s. Eίναι από τις καλύτερες intermediate κιθάρες που κατασκευάστηκαν ποτέ, κάποιοι τις προτιμούν και από πολύ πιο high-end μοντέλα. Να αποφύγεις σε μεταχειρισμένες αυτές που γράφουν "Made In Mexico" κάτω από το Fender στην μπροστινή πλευρά του μπράτσου. Eίναι η πρώτη Μεξικάνικη σειρά που ακόμη μάθαιναν και είναι χάλια σε ταστοδουλειά, χειρότερη ίσως και από τις σημερινές Squier. Να αποφύγεις επίσης τις Made in USA "Highway" Series, που ήταν κι αυτές intermediate μοντέλα. Επίσης χάλια. Τώρα για το θέμα μονοί/διπλοί κλπ είναι θέμα γούστου δικού σου. Σε αυτό το στυλ κιθάρας αξίζουν ως VFM (αλλά με μικρότερη μεταπωλητική αξία) και οι Charvel και Schecter. Κιθάρες όπως αυτή η Charvel ή αυτή η Schecter είναι πολύ καλύτερες απ' ότιδήποτε καινούργιο Fender μπορείς να βρεις, αλλά με κάποιες μικροδιαφορές, οπότε είναι και πάλι θέμα γούστου.

Νομίζω ότι οι πραγματικά επιβλαβείς μονώσεις ήταν αυτές που κατασκευάζονταν από αμίαντο, ο οποίος πλέον απαγορεύεται. Πλέον όλα τα υλικά μόνωσης έχουν πιστοποιητικά ότι είναι "asbestos-free".

Tο Southern Harmony και ο Marc Ford ήταν ίσως ο λόγος που αγόρασα την πρώτη μου ηλεκτρική το 1996. Ως τότε έπαιζα πλήκτρα και μπάσο ως ένας μικρός JPJ ?. Tα πρώτα δύο άλμπουμ των BC είναι από τα ελάχιστα straight rock albums που αγάπησα. Δεν έχω γενικά τέτοια ακούσματα. Από το τρίτο και μετά με εχασαν κι αυτοί...έπεσε ο Marc στο ποτό και στα ναρκωτικά, ο τραγουδιστής έκλαιγε τη μοίρα του κλπ κλπ

Αν αποκτήσουν σοβαρές ταστιέρες αντί γι' αυτά τα σκατουλί εκτρώματα που είχε η πρώτη σειρά, θα μιλάμε για μια από τις πιο VFM σειρές όλων των εποχών. Στην αγορά μεταχειρισμένων οι υπερτιμημένες σήμερα Classic Series θα πέσουν αρκετά σε αξία ενώ η 1η σειρά player θα πάει πανέρια.

Πιο πολύ ακούγεται σαν σύγχρονος boutique παρά σαν παλιός Marshall. Όχι ότι είναι απαραίτητα κακό.

Σαν το Steven Slate Drums τίποτα για μένα. Μετά θα έβαζα τα MixWave. Στα ΕΖDrummer / Superior Dummer τα περισσότερα κιτ είναι φουλ εφεδιασμένα και σχεδιασμένα να κάνουν ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν είναι "mix ready" τύμπανα. Πάντα χρειάζονται πολύ πείραγμα και πολύ κόψιμο το reverb για να ακουστούν σχετικά πειστικά. Δε θα τα πρότεινα σε αρχάριο αν μπορεί να πάει στα προηγούμενα. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσον τα ηλεκτρονικά τύμπανα που πάιζει ο OP έχουν δυναμικές. Αν δεν έχουν πολλές καλό είναι να παίξει με το "humanize" (ή ότι αντίστοιχο έχει το daw που χρησιμοποιεί). Άλλο ένα κόλπο είναι να ακούσει σε ποια velocities ακούγεται καλύτερα το σετ. Με την εμπειρία μου αυτό συνήθως είναι στο 70-80%. Μετά το 90% μπορεί τα samples να αλλάζουν και να γίνονται λιγότερο πειστικά.

Θυμάμαι την Trident που ηχογραφούσαμε πριν το studio την αλλάξει σε SSL. Πολύς χαρακτήρας και χρώμα, μόνο καθαρή δεν την έλεγες. Αλλά ποτέ δεν έξυνε τίποτα και έβγαινε πάντα ένα ωραίο punch στα μεσαία, ισως τα έφερνε λίγο πιο μπροστά. Τί ζητάς από τις φωνές και τα έγχορδα όταν επιλέγεις μια Trident προσομείωση;

@npap Δεν είναι κακοπροαίρετη η κριτική μου, απλά προσπαθώ λίγο να βοηθήσω τον @j.g.!!! στο επόμενο βήμα. Σίγουρα πρόκειται για μια home παραγωγή αλλά ίσως αν καταλάβει πέντε βασικά πράγματα, θα μπορέσει εύκολα να βελτιώσει το επίπεδο της παραγωγής του -ΑΝ είναι αυτός ο σκοπός του. Γιατί αν του αρέσει ως έχει, τότε μια χαρά. Το πώς να μην ακούγονται τα τύμπανα χωρίς αυτό το "machine gun effect" του ίδιου sample, το γιατί ένα φοβερά hi-end sample τυμπάνων μάλλον δε δένει με lo-fi κιθάρες, το πώς οι κομπιουτερέ κιθάρες μπορούν να ακούγονται πιο φυσικές και η ρυθμιση των levels μιας μίξης, δεν είναι σήμερα μια εκπληκτική τέχνη - οι περισσότεροι ερασιτέχνες και οι home παραγωγές πλέον τα κατέχουν αυτά. Όσο για την τότε punk σκηνή, και γράφοντας ως Εξαρχειώτης της τότε φάσης: Κατ' αρχάς όταν έγραψα "κατα λαθός" εννοούσα αυτό που έγραψες κι εσύ. Ο αρχικός σκοπός δεν ήταν να βγει lo-fi. Καθώς όμως λαμπάτο Marshall τότε δεν είχε κανείς και λεφτά για studio και κανονικές ηχογραφήσεις επίσης δεν είχε κανείς (αφού ακόμη και το τελευταίο χρέπι απαιτούσε να δουλεύεις δυο μήνες για ένα demo), συνήθως οι περισσότεροι κατέληγαν να ηχογραφούν με καναν Marshall Valvestate την πρόβα και αυτό ήταν και το demo tape. Αν ήσουν μια αναγνωρισμένη underground μπάντα τότε μπορεί να σκεφτόσουν και την ακραία ακριβή λύση να γράψεις σε 8-κάναλο, νοικιάζοντας και καναν ενισχυτή από backline που θα σου πήγαινε όλο αυτό σημερινά εύκολα 5-6 χιλιάρικα για 5-6 κομμάτια. Τώρα για ηχογραφήσεις τυμπάνων τί να συζητήσουμε; Καινούργια δέρματα + κούρδισμα + στήσιμο + αξιοπρεπής χώρος + καλό ντραμσετ με πιατίνια της προκοπής + καλό σετ μικρόφωνα; Αυτά στην Αθήνα του '80 μόνο Νταλάρας - Αλεξίου παίζει να τα είχαν :) Παρόλα αυτά οι μίξεις τους δεν ήταν εντελώς ότι να 'ναι. Υπήρχε κάποιες φορές αυτή η σκυλάδικη αισθητική που μόνο με punk δεν είχε σχέση και ήθελε τον τραγουδιστή να ακούγεται πολύ πιο πανω απ την υπόλοιπη μπάντα αλλά μέχρι εκεί. Εν κατακλείδι, αυτό που έγραψα για το ψηφιακό-κουμπιουτερέ αντίστοιχο μια τότε παραγωγής, δεν το θεώρησα προσβλητικό για κάποιον που του αρέσουν αυτές οι παραγωγές. Τώρα αν ο δημιουργός παρεξηγήθηκε γιατί θεωρούσε πως είναι μια αντικειμενικά καλή μίξη και πως τύμπανα και κιθάρες ακούγονται φυσικά, αυτή δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πρόθεσή μου. Αν θέλει όντως να ακούγονται πιο φυσικά, νομίζω ότι μπορούμε να του δώσουμε κάποια hints.

@j.g.!!! Όταν λέω εκτός μίξης εννοώ ότι η ένταση, η χροιά και ο χώρος τοποθέτησης τους δεν είχε καμία σχέση με την υπόλοιπη μίξη. Πχ αυτό το υπέρλαμπρο hifi ταμπούρο σαν ήχος σε σχέση με τις sludge noise κιθάρες δεν κολλάει πουθενά. Και είναι και πάρα πολύ δυνατά. Όταν λέω ψηφιακό-κομπιουτερέ δεν εννοώ ότι χρησιμοποιήθηκε υπολογιστής. Εννοώ ότι κάνει μπαμ πως οι ήχοι δεν είναι φυσικοί. Ούτε τα τύμπανα, ούτε οι κιθάρες. Αλλά επειδή ακριβώς είναι τόσο προφανές, έχει κάποιο χαρακτήρα επειδή όπως και οι μπάντες του 80 είναι κατά λάθος low fi, απλά με τον αντίθετο τρόπο. Μου φάνηκε απίστευτο να ήταν αυτά τα τύμπανα-πολυβόλο φυσικά. Μπήκα στο κανάλι σου, παίζεις με ηλεκτρονικά τύμπανα. Πάνω κάτω το ίδιο είναι λοιπόν.

Στην αρχή νόμιζα ότι το drum machine είναι εκτός μίξης μέχρι που μπήκε η φωνή και ήταν τόσο εκτός μίξης που τίποτα άλλο δεν είχε σημασία στην πραγματικότητα. Γενικά θα το χαρακτήριζα το ψηφιακό-κομπιουτερέ αντίστοιχο μιας τετρακάναλης low budget πανκ μπάντας των Ελληνικών 80s. Έχοντας ζήσει αυτές τις εποχές έχω μια συμπάθεια στο είδος παρόλα αυτά ίσως λόγω ηλικίας κουράστηκα γρήγορα και δεν άκουσα πολύ.

Ο κύριος λόγος που αγόρασαν τον βασικό τους αντίπαλο στις achtops ήταν για να τον βγάλουν εκτός αγοράς. Είναι περίπου σαν να αγοράσω εγώ τον Ολυμπιακό. Δεν πρόκειται να ξαναδεί Α' Εθνική :) Δεν έχει νόημα να έχεις μια εταιρεία να ανταγωνίζεται με διαφορετικά brands τον εαυτό της.

Μετά από 30 και πλέον έτη ύπαρξης όλη η μουσική και η δημοσιογραφία του MTV παύει να είναι διαθέσιμη online. Mένει μένει μόνο ένα site στην ίδια διεύθυνση για τα reality shows και την trash TV. Το ίδιο το κανάλι είχε ήδη αλλάξει κατεύθυνση από τα μέσα του '90 και ίσως το M στο όνομα είχε μείνει απλά να θυμιζει τις χρυσές του εποχές που εκατομμύρια κόσμου περίμενε να μπει το αγαπημένο του videoclip. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι είναι κι αυτή μια πράξη που σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής για μια ολόκληρη γενιά κι ένα μύνημα ίσως προς τους GenX ότι πλέον κι αυτοί έχουν περάσει από το "legacy status" στο "end-of-life -> unsupported". https://www.showbiz411.com/2024/06/25/paramount-shuts-down-mtv-website-wipes-history-after-20-plus-years?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR0tl6YSphmhjEfCsw-SzGNgAsNBiQQ426AA5R7TFzxIZ2fX-FnzdzNzXvk_aem_EQkI93xDNfkEw_TgFkt37A# https://variety.com/2024/digital/news/mtv-news-website-archives-pulled-offline-1236047163/