kpeyos

Αν το χρησιμοποιείς με midi, πιο εύκολο το Eventide. Χωρίς midi το Strymon. Μιλάω μόνο για αυτά που έχω ακούσει. Αν πάρεις Eventide Factor μεταχειρισμένο θα πρέπει να μπορείς να σου εγγυηθεί ο πωλητής ότι δεν έχει θέμα με static noises. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να χαλάσει μετά. Η επισκευή του θα σου πάει πάνω από 100 ευρώ. Αν στο φτιάξουν Αθήνα. Αν το στείλεις Αμερική, τρέχα γύρευε τα μεταφορικά και τους χρόνους + τα 100 USD που χρεώνει flat fee η Eventide. Γι αυτό πρότεινα H9, αλλά το menu diving σε αυτό μάλλον θα σε ξενερώσει.

Ένα πετάλι που ξέχασα και παρουσιάζει ενδιαφέρον για τον OP είναι το Mooer Sea Machine. Είναι η προσπάθεια του Devin Townsend μαζί με τη Mooer να πιάσουν τα delays του AxeFX, το οποίο από μόνο του λέει πολλά. Δεν έχω παίξει με το συγκεκριμένο, αλλά ακούγεται πολύ πειστικό. Το μόνο πρόβλημα με τα Mooer είναι το ανύπαρκτο customer support και το γεγονός ότι μπορούν να σου βγάλουν την πίστη για να συνδεθούν ώστε να κατεβάσουν firmware updates κλπ. Αλλά στα 188 ευρώ, πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν.

Μια λεπτομέρεια εδώ που ίσως βοηθήσει μιας και ο OP δήλωσε ότι δεν έχει την εμπειρία για να επιλέξει μεταχειρισμένη. Οι καινούργιες Player, CV και Affinity είναι στην πλειοψηφία τους ασετάριστες. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να μπερδέψει κάποιον άπειρο στην επιλογή και πρέπει να το έχεις υπόψιν. Γενικά σε όλες αυτές τις καινούργιες θα πρέπει αν υπολογίσεις και κανα 50αρι με 70αρι για σετάρισμα και κόψιμο nut. Απ την άλλη στη μεταχειρισμένη πιθανότατα έχει ασχοληθεί ο προηγούμενος ιδιοκτήτης. Επίσης κιθάρα είναι, τι μπορεί να σου βγάλει; Αυτό που βλέπεις παίρνεις. Τώρα αν έχει κάποιο πρόβλημα η βέργα στο μπράτσο και άλλα τέτοια εξωτικά, αυτό και σε μαγαζί να πας δε θα το καταλάβεις.

Ναι παίζουν τα Timefactor στα μεταχειρισμένα. Απλά να το ακούσεις πρώτα από κοντά ότι δεν έχει θέματα με χρατσα χρουτσα κλπ, που δείχνουν πρόβλημα στο dsp chip. Η Eventide έχει τα πιο περίεργα modulated και filtered delays, είναι η ειδικότητα της. Από ευκολία χειρισμού, σίγουρα έχει το καλύτερο midi implementation. Αιώνες μπροστά απ τα Strymon. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θέλει λίγο διάβασμα. Σε ποιο απλή χρήση, οκ δεν είναι το αναλογικό πεταλάκι με τα τρία κουμπιά αλλά εύκολο μου φάνηκε εμένα. Το έδωσα γιατί κράτησα το Pitchfactor που κάνει επίσης απλά digital delays, δε με ενδιέφεραν τόσο οι εξειδικευμένοι αλγόριθμοι.

Έχουν περάσει από τα χέρια μου delays όπως της Strymon, της TC, τα διπλά πετάλια της Boss και το Timefactor Eventide, δεν έχω δοκιμάσει της Chase Bliss. Γενικά δεν είμαι fun του ήχου της Strymon. Είναι πολύ πλαστικός για τα γούστα μου. Η Eventide είναι μακράν η κορυφαία στα digital (ποια Boss;;) αλλά έχει τον δικό της ήχο, πολύ μακριά από οτιδήποτε αναλογικό. Επίσης τα factor βγάζουν δύσκολα προβλήματα (καίγεται το dsp chip). Η Boss είναι σαν ήχος η Strymon του φτωχού. Υπερφιλτραρισμένα τα πάντα. Τα TC πλέον μου ακούγονται dated, σαν να επιστρέφω στα 90s, είναι τα χειρότερα όλων. Η πιο value πρόταση μου αν εκτός από delays θες και κορυφαία reverbs και modulation είναι για μένα το Fractal FM3. Ναι, κοστίζει περισσότερο αν όμως πρόκειται να επενδύσεις σε όλα τα προηγούμενα fx σοβαρά λεφτά, στο τέλος θα σου βγει φθηνότερο. Αν πάλι δε θες να οας εκεί, σου προτείνω ένα H9 Core στο οποίο θα επιλέξεις τους αλγόριθμους που σε ενδιαφέρουν (δεν βγάζει τα προβλήματα των factor). Για το chase bliss όπως είπα δεν ξέρω, μου φαίνεται όμως ότι αν τα presets είναι το βασικό σου θέλω, μάλλον δεν μπορεί να χτυπήσει τα προηγούμενα. Τέλος κανένα από αυτά που πρότεινα δεν θα είναι το ίδιο καλό με ένα Big Box DMM, με ένα 3005 DM2, με ένα πραγματικό Tape Echo ή έστω με ενα Catalinbread Belle Epoch σε αυτούς τους ήχους. Κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις. Στο board μου εγώ αυτή τη στιγμή έχω ένα DM2, ένα CTC Time v.2 για tap tempo και tape και ένα Pitchfactor για digital και μακριά delays.

Δεν είπα καθόλου αυτό, ίσα ίσα είπα το αντίθετο, ότι όντως υπάρχουν πολλά κομμάτια που γράφονται έτσι και είναι υπέροχα ή το χρειάζονται. Νομίζω ότι ήταν σαφές. Απλά εγώ πολλές φορές όταν ακούω tool ή άλλες progressive μπάντες, δε νοιώθω ότι το περίεργο μέτρο προσθέτει κάτι. Ίσα ίσα σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις μου ακούγεται και η αδυναμία της μπάντας να το κάνει δικό της. Πολλές φορές για παράδειγμα ακούω τα πάντα να πατάνε unison πάνω σε έναν κούτσό ρυθμό, ακριβώς γιατί κανείς δε φαίνεται να έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει απ τη δυσκολία του. Καταλαβαίνω βέβαια ότι κάποιες μπάντες πουλάνε ακριβώς αυτό που ο μέσος δυτικός ακροατής θεωρεί περιεργίλα. Προφανώς κάποιες από αυτές τις μπάντες είναι και ιδιαίτερα δημοφιλείς οπότε αυτό είναι απλά μια δική μου άποψη. Άλλο όμως το να παίζεις 5/4 ή 21/8 ή Λύδιες ή Λόκριες σαν να τις έμαθες πρώτο χρόνο στο ωδείο και άλλο να τα κάνεις κάνεις όλα αυτά να έχουν μουσικό ενδιαφέρον.

Τα μουσικά όργανα είναι κι αυτά καταναλωτικά αγαθά σε τελική ανάλυση. Κι όπως συμβαίνε με πάρα πολλά καταναλωτικά αγαθά πρέπει να ξεχωρίζουμε το worth απ το value. Τα Ελληνικά δυστυχώς είναι λίγο φτωχά στην συγκεκριμένη περίπτωση και γι αυτό μπερδευόμαστε όταν μιλάμε γενικά για "αξία" μιας που συμπεριλαμβάνει και τους δύο αυτούς πολύ διαφορετικούς όρους. Για να το θέσω με ένα παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος αγοράζει ένα κρασί των 5.000 ευρώ. Είναι 500 φορές καλύτερο από ένα κρασί των 10 ευρώ; Είναι 50 φορές καλύτερο από ένα κρασί των 100 ευρώ; Το αγοράζει για να το πιεί, για να το κρατήσει ως επένδυση ή για να το δείχνει στους φίλους του; Προφανώς αν θες απλά να πιεις ένα καλό κρασί δε θα αγοράσεις την τελευταία ρετσίνα αλλά σε καμιά περίπτωση δε χρειάζεται να αγοράσεις ένα Chateau Petrus. Έτσι και για τις κιθάρες: Τα τελευταία χρόνια έχω βρει στις αγγελίες κιθάρες με 300 ευρώ που της πήρα για project (να περάσει κι ο χρόνος στην καραντίνα) αλλά όταν τις έπιασα στα χέρια μου διαπίστωσα πως πέρα από ένα σετάκι κλειδιά δεν χρειάζονταν τίποτα παραπάνω για να χτυπήσουν όργανα δεκαπλάσιας αξίας. Ούτε καν μαγνήτες και ηλεκτρικά που ήταν μια στάνταρ αναβάθμιση τις προηγούμενες δεκαετίες.Άρα, αν απλά θες να παίξεις ηλεκτρική κιθάρα, αυτό το ποσό αρκεί κατά τη γνώμη μου. Από την άλλη αν αγοράσεις μια κιθάρα με value στη σωστή τιμή και την προσέξεις και θα έχεις ένα πολύ καλό όργανο και ουσιαστικά τα λεφτά σου στην τράπεζα μιας που μπορείς ελέω ιντερνετ να το μεταπωλήσεις χωρίς χασούρα. Αν είσαι λοιπόν από αυτούς που βαριούνται εύκολα ή αλλάζουν μουσικά projects με διαφορετικές ανάγκες, αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που πρέπει να λάβεις υπόψιν.

Ναι παίζω, αλλά όχι για την επιτήδευση όπως μου ακούγεται ότι κάνουν κάποιοι progressives, οι tool κλπ. Αν ταιριάζει όμως, αν έχει γραφτεί το κομμάτι έτσι, κανένα πρόβλημα. Κάποτε θυμάμαι κάποιος έφερε κάποιος μια ιδέα σε 6/8, αλλά οι στίχοι ήταν αραιοί και ακούγονταν λίγο χασμωδία καθώς προσπαθούσαν τα φωνητικά να ακολουθήσουν το μέτρο. Η λύση βρέθηκε όταν "φάγαμε" ένα όγδοο απ το μέτρο στις στροφές. Το κομμάτι έσφιξε και μετά καθώς άνοιγε ξανά στα 6/8 στο ρεφρέν ακουγόταν σαν ρυθμικό λύσιμο του tension.

Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται αποκλειστικά για rock, μπορεί να ακούσει άπαντα της πενταετίας 67-72 και να σταματήσει εκεί. Αυτό δε σημαίνει ότι η κάθε εποχή δεν είχε τη δική της μουσική υπογραφή. Προσωπικά πολύ περισσότερο βαριέμαι να ακούσω την 100στη σύγχρονη κόπια του Hendrix εν έτει 2021, παρά τους Daft Punk η τον Weeknd ή ακόμη και τη δική μας Σtella. Ίσως επειδή θεωρώ ότι στον συγκεκριμένο ήχο υπάρχει ακόμη χώρος για ενδιαφέροντα πράγματα. Έχω κάνει πολλάκις τη συζήτηση για τα 80s, με το γκρουπ που παίζω μάλιστα φτασαμε να βγάλουμε πριν τρία χρόνια κι ένα εμβόλιμο concept άλμπουμ ως tribute σε αυτά, ακριβώς επειδή θεωρούσαμε ότι είναι εξαιρετικά αδικημένα. Είναι δύσκολο σήμερα κάποιοι να καταλάβουν από πού προερχόταν η μόδα με τα ασημένια συνθεσάιζερς, τις βάτες, τον ψυχρό ήχο, κλπ. Ήταν κι αυτό όμως ένα είδος πρωτοπορίας και αντίδρασης για τα τότε δεδομένα. Κυρίως σε ότι αφορά την πρώτη πενταετία τους.

Τα 80s έχουν επιστρέψει εδώ και μια 5ετία τουλάχιστον στο mainstream. Από το Stranger Things και μετά, έχει υπάρξει μια σχετική υστερία. Τα Juno που τα έβρισκες συνήθως στην ανακύκλωση έχουν φτάσει να πουλιούνται 2.500€. H Behringer κυκλοφόρησε ολόκληρη σειρά από classic inspired synths. Σε ότι αφορά την pop δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, ένα άκουσμα του top20 νομίζω πείθει από μόνο του. Οι κιθαρίστες ως συνήθως είναι late to the party, αλλά πλέον βλέπεις πολλά κιθαριστικά youtube channels με τίτλους "rack is back" και τις τιμές κλασσικών preamps όπως το Marshall JMP1 και το ADA MP-1 να έχουν φτάσει σε τιμές έως τρεις φορές επάνω από αυτές που θα τα έβρισκες πέντε χρόνια πριν.

Τα πιο συνήθη mid gain distortions πλέον είναι αυτά που προσωμοιώνουν ενισχυτές: Marshall, Boogie, Vox, Bad Cat, Bogner, Revv, οι επιλογές είναι πάρα πολλές. Εξαρτάται προς τα πού θέλεις να κινηθείς. Τα πιο ευέλικτα distortions είναι τα κυκλώματα του BJFE. Μπορείς να τα βρείς και σε υλοποιήσεις από Bearfoot FX και με κάποιες διαφοροποιήσεις στα Mad Professor. Πραγματικά πρωτότυπα κυκλώματα τα οποία έχουν και το καλό ότι κάνουν stacking (μπαίνουν το ένα πριν ή μετά το άλλο) καλύτερα κι από τουβλάκια της lego.

Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Σήμερα για να είναι ισσοροπημένοι κυρίως σαν ένταση και δευτερευόντως σαν συχνοτική απόκριση προτιμάται ο bridge να είναι πιο δυνατός από τον neck. Το πόσο δυνατός είναι ένας μαγνήτης εξαρτάται από μια σειρά πραγμάτων αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται απ την ωμική αντίσταση του μαγνήτη: Όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο πιο δυνατός. Παλιότερα, όταν είχαν πρωτοβγεί αυτοί οι μαγνήτες, έμπαιναν σχεδόν τυχαία στις διάφορες θέσεις στις κιθάρες. Επίσης, κάποιοι μπορεί να έχουν συγκεκριμένο λόγο έναν μαγνήτη που συνήθως μπαίνει neck να τον βάλουν στο bridge. Άλλοι πάλι χρησιμοποιούν τον ιδιο μαγνήτη και στις δύο θέσεις. Εκεί πηγαίνει λοιπόν το και ναι και όχι.

Εγώ πάλι δοκίμασα πριν αρκετά χρόνια κάποια Tonebender clones (Hudson Stroll, Lumpy 's Tone Shop MKII και κανα δυο ακόμη της ίδιας κατηγορίας τιμής που δεν θυμάμαι) αλλά τελικά κράτησα αυτό του δικού μας Analog Design Audio. Είχα αγοράσει την οικονομική του έκδοση μάλιστα (έβγαζε και μία με NOS Mullards νομίζω) αλλά και πάλι δεν υπήρχε καμία σύγκριση με τα προηγούμενα, ήταν πολύ καλύτερο.

To "industry standard" disrortion αυτές τις μέρες για το budget που έχεις είναι το Fulltone OCD (v4). Βέβαια μπορείς να βρείς ένα Telegun MSD στις αγγελίες στα 120 ευρώ και ένα BadCat Xtreme Tone στα 250 ευρώ που και τα δύο είναι πετάλια που αξίζουν δοκιμης, ειδικά το Telegun σε αυτά τα λεφτά. Κάπου πήρε επίσης το μάτι μου ένα Wampler Slostortion. Δεν έχω πάιξει με το συγκεκριμένο, αλλά τα βρωμοπέταλα του τύπου είναι όλα τα λεφτά. Κάποια από τα πετάλια που προτάθηκαν παράνω μου φαίνονται προσωπικά κάπως "λίγα" για το budget που διαθέτεις

Επεισή υπάρχουν γύρω στο 1δις πετάλια distortion και overdrive με τα οποία μπορείς να παίξεις και ακκόρντα, δώσε κανα στοιχείο ακόμα... Πόσα θες να ξοδέψεις; Υπολοιπο set-up; Ήχος alternative όπως;

Επειδή το budget σου είναι αρκετά μεγάλο θα σου πρότεινα να βρείς μεταχειρισμένο ένα Strymon Brigadier παρόλο που ξεφεύγει από την περιγραφή σου. Οι λόγοι: 1. Ναι έχει πέντε και όχι δύο knobs αλλά το Bucket Loss και το Modulation δεν χρειάζεται να τα χρησιμοποιείς καθόλου. Set and forget. 2.Ναι είναι ψηφιακό, αλλά πίστεψε με έχοντας δοκιμάσει πααααρα πολλά αναλογικά delays είναι εντελώς φυσικό. Ούτε ψηφιακά artifacts, ούτε όμως "κομμένο" high end για μην ακούγονται αυτά. Καμία σχέση με οποιοδήποτε Boss, TC κλπ στα οποία εγώ τουλάχιστον εύκολα αναγνωρίζω τον ψηφιακό χαρακτήρα ή τα μειονεκτήματα του. 3. Το κάθε αναλογικό delay έχει τελικά δικό του ήχο και θα πρέπει να δοκιμάσεις κάποιο για να δεις αν σου κάνει. Π.χ το Deluxe Memory Man έχει artifacts, το DM2 χαμηλό headroom σκοτεινό πολύ blending (εγώ όπως το αγαπώ γι αυτά ακριβώς), το RockMan Stereo Echo πολύ compressed κ.λ.π. Μετά υπάρχουν τα DM3 και AD9 που ακούγομται πάλι διαφορετικά. Και αναφέρω τα top κατά τη γνώμη αναλογικά delays τα οποία εκτός από τη μοντέρνα έκδοση του DMM δεν έχουν κάν tap tempo. Το Brigadier είναι πολύ πιο ουδέτερο, είναι απλά ένα πολύ καλό, πολύ φυσικό delay. Πιο κοντά από ότιδήποτε άλλο θυμίζει το Rockman Stereo Echo (θυμίζω: αναλογικό τέρας με τέσσερα Panasonic MN3005) αλλά χωρίς το compression. 4. Το Brigadier έχει όχι μόνο tap αλλά και strum tempo το οποίο πραγματικά είναι σε άλλο επίπεδο όσο αφορά την ευκολία χρήσης. 5. Έχει άπειρο headroom. Φοβερά βασικό αν το χρησιμoποιείς μετά από πετάλια μεγάλης εξόδου. Μπαίνει ακόμα και μετά από preamps ή και σε effects loop ως έχει. 6. Είναι mono/stereo. Ακόμη και αν δεν θα το χρησιμοποιήσεις stereo live, σε ηχογραφήσεις είναι πολύ χρήσιμο option. 7. Έχει δυνατότητα oscillation ή οποία ελεγχεται και με το πόδι (αρ. footswitch) Εγώ από τότε που το πήρα και μετά από δεκάδες delay αναλογικά, tape και ψηφιακά το έχω μόνιμα στην πεταλιέρα. Έχω σκεφτεί μόνο μήπως το δώσω κάποια στιγμή για να πάρω το Timeline που είναι μια μεγαλύτερη έκδοση με περισσότερους ήχους και δυνατότητες.

Σήμερα οι Epi βγαίνουν Κίνα και Ινδονησία. Παλίοτερα στην Κορέα και ακόμη πιο παλιά στην Ιαπωνία. Η γενικότερη άποψη στα φόρα για τα αντίγραφα Les Paul είναι: Ιαπωνία>Κορέα>Κίνα>Ινδονησία (από την καλύτερη στην χειρότερη). Κάποιες έχουν στικεράκι και γράφουν άλλες θα τις καταλάβεις μόνο από serial το οποίο αν το googlάρεις θα ξέρεις με τί έχεις να κάνεις κάθε φορά. Γνώμη μου: Πάρε τη φθηνότερη (κάτω από 200 ευρώ) και την πιο βαριά (αφού θες να πάιξεις high gain) Les Paul που θα βρείς μεταχειρισμένη (μην κολλάς στα camo). Έτσι κι αλλιώς αυτές οι κιθάρες είναι Les Pauls μόνο στα looks.

Ναί έχει να κάνει το νίτρο και την έκθεση του σε καιρικές συνθήκες. (Ήλιος-υγρασία). Επίσης το nitro είναι πολύ πιο μαλακό σαν coating από την πολυουρεθάνη, γδέρνεται και φθείρεται πιο έυκολα ακόμα και από τον ιδρώτα.

Κατ' αρχάς αν σε ικανοποιεί ο ακουστικός ήχος για το είδος της κιθαρας στην οποία αναφέρεσαι (δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος καλός για όλα τα μοντέλα) το δεύτερο που θα πρέπει να δεις είναι αν ο ενισχυτής είναι τέτοιος που να κομπλιμεντάρει την κιθάρα. Μην ξεχνάμε ότι ο λόγος που απέτυχε η Les Paul στην αρχική της παραγωγή στα 50s ήταν ακριβώς η έλλειψη κατάλληλων ενισχυτών. Οι ενισχυτές της εποχής ήταν πολύ μουντοί και βρώμικοι για τους PAFs και την ένταση που είχε η συγκεκριμένη κιθάρα. Κατά τ' άλλα οι μαγνήτες για μένα μπορούν να "φέρουν" μια κιθάρα μέχρι ενός σημείου μόνο γιατί υπάρχουν πολλοί κατασκευαστικοί περιορισμοί. Παράδειγμα: Η κιθάρα είναι ανεμική, οπότε ο ιδιοκτήτης αποφασίζει να τονώσει τον ήχο με έναν πιο μεγάλης εξόδου μαγνήτη. Αποτέλεσμα: Ο μαγνήτης λόγω του περισσότερου τυλίγματος "φιλτράρει" περισσότερα πρίμα - το όργανο γίνεται πιο μεσαίο και δεν αρέσει στον ιδιοκτήτη. Αποφασίζει λοιπόν να αλλάξει την μπάρα του ίδιου hot μαγνήτη με ένα πιο μαγνητικό υλικό, ας πούμε από AlNiCo II σε AlNiCo V ή AlNico VIII ή κεραμικό. Αποτέλεσμα: Τα πρίμα τώρα έχουν επιστρέψει, αλλά ο χαρακτήρας τους δεν είναι επιθυμητός, το attack έχει αλλάξει, η απόκριση στα μεσαία έχει αλλάξει και επίσης παρατηρείς ότι έχει κοπεί sustain από το όργανο και η ένταση μάλλον έχει πέσει λίγο σε σχέση με πρίν, μιας που ο μαγνήτης προσπαθεί τώρα να μεταφέρει κάτι που το όργανο (η χορδή καλύτερα) δεν έχει. Κλπ... Και φυσικά υπάρχει και μία πολύ σημαντική παράμετρος. Υπάρχουν κάποιοι σαν κι εμένα που θέλουν οι κιθάρες τους να ακούγονται καλά με συγκεκριμενους μαγνήτες. Για ένα μεγάλο κομμάτι του vintage κοινού οι μαγνήτες είναι μια σταθερά και όχι μια μεταβλητή για να κομπλιμεντάρουμε το όργανο. Δεν με ενδιαφέρει π.χ αν η κιθάρα μου θα ακούγεται αντικειμενικά καλύτερα με έναν P90 σε μέγεθος διπλού, με εναν Filtertron ή με έναν DiMarzio Super Distortion απ' ότι θα ακούγεται με συγκεκριμένους PAF style μαγνήτες επάνω αφού εγώ κυνηγάω εξ'αρχής το τελευταίο είδος ήχου... Φυσικά και παίζει. Απλά το thread ήταν για Gibson και έτσι μείναμε στα μαόνια περισσότερο. Δες όλους τους sessionάδες του Nashville που είναι αυτοί που περισσότερο απ΄όλους χρησιμοποιούν τις Tele τους και τις Strat τους καθαρές και θα δείς πόσες Tom Anderson, Suhr, Grosh, LSL κλπ παίζουν. Ποιός νομίζεις ότι είναι ο λόγος;

Δεν ήταν πρόθεσή μου φυσικά να θίξω ή να ειρωνευτώ κάποιον προσωπικά και ελπίζω να μην το πήρες έτσι. Κατ' αρχάς εξήγησα κάποιες σημαντικές (κρίνοντας κυρίως εκ του αποτελέσματος) κατασκευαστικές διαφορές. Κατά τ' άλλα και πάλι διαφωνούμε μιας κι εγώ έτσι κι αλλιώς δεν συμφωνώ με το pedigree των ξύλων αλλά με τις γενικές τους ιδιότητες - μια κιθάρα μπορεί να έχει μαόνι, να ζυγίζει 2,5 κιλά και να είναι ανεμική ή να έχει μαόνι να ζυγίζει 6 κιλά και να είναι τσιμεντόλιθος (για τα γούστα μου πάντα). Και επειδή αναφέρεις για ομοιότητες στα ξύλα, πέραν της διαφοράς στο top από το κελεμπέκι μέχρι τις φλούδες την οποία εξήγησα επαρκώς νομίζω, δυσκολέυομαι να πιστέψω ότι εξάγωνται Αμερικάνικα μαόνια π.χ στην Ινδονησία και δεν χρησιμοποιείται κάποιος τροπικός ευκάλυπτος της ίδιας οικογενείας δέντρων (ώστε να μπορούν να το χρησιμοποιούν στα specs) σε κιθάρες που κοστίζουν όσο μια Epiphone. Και επαναλαμβάνω ότι αυτό βέβαια δεν θα ήταν απαραιτητα κακό, το αναφέρω απλά επειδή μιλάμε για specs.

Δεν χρειάζεται να αναλωνεται κανείς σε εικασίες... Ένα σετ μαγνητών χρειάζεται, μια Epi και μια Gibson Historic για να διαπιστώσει αν και κατα πόσον η διαφορά στον ήχο είναι της τάξης του 10%. Καλό επίσης είναι να διαβάσει και να κατανοήσει κάποιος την αρχή λειτουργίας ενός μαγνήτη για να καταλάβει ποιοί είναι οι περιορισμοί. Ναι μεν μπορεί να επιδράσει δραστικά πάνω στο eq ενός οργάνου, δεν μπορεί όμως να δημιουργήσει συχνότητες που δεν υπάρχουν ενω επηρεάζεται και δραστικότατα από το resonance που αποκτά η χορδή λόγω των συχνοτήτων που είτε απορροφούνται είτε τονίζονται μέσω συντονισμών. Γενικά το να πιστεύει κάποιος στο αυστηρό pedigree των ξύλων μου φαίνεται λίγο αστείο, αλλά το να πιστεύει ότι ο ήχος μιας κιθάρας είναι 90% οι μαγνήτες και τα σημεία στήριξης εύκολα το λέω κι εντελώς παράλογο...

Καλά δεν είναι και πυρηνική φυσική όσον αφορά την αξιοπιστία/ποιότητα. Οι περισσότεροι τέτοιοι ενισχυτές υπάρχουν και σε κιτάκια για χομπίστες εδώ και χρόνια. Το πολύ πολύ να θέλουν κανένα upgrade σε καλύτερο μετασχηματιστή και μεγάφωνα, όπως και οι περισσότεροι "επώνυμοι" ενισχυτές.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αρχίσει για άλλη μια φορά το flaming για τα ξύλα. Όπως είπε και ο Superfunk το έχουμε συζητήσει άπειρες φορές, δεν έχουν προκύψει νέα δεδομένα, ο καθένας έχει διαφορετική και υποκειμενική άποψη για το τί είναι ο ήχος οπότε ας το αφήσουμε εδώ. Το αν έχουν σημασία οι μαγνήτες περισσότερο απο τα ξύλα, οι ενισχυτές περισσότερο από τους μαγνήτες, η ηχοληψία περισσότερο από τους ενισχυτές και τί σημασία έχουν όλα αυτά όταν μπαίνει στην εξίσωση ο ντράμμερ μπορεί να το εικάζει κάποιος όπως νομίζει. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Το μόνο που προσωπικά με ενοχλεί είναι πως αν ανήκα στους ξυλομάχους θα ήμουν πανευτυχής με τόσα σετ γαμιστερούς PAF type μαγνήτες που έχω σπίτι...

Πρέπει να πας σε μια καμπίνα με δύο μεγάφωνα 16Ohm συνδεδεμένα παράλληλα. Σε σειρά είναι λιγότερο σύνηθες μιας και το πρώτο μεγάφωνο λειτουργεί ήδη σαν φίλτρο πριν ο ήχος φτάσει στο δεύτερο.

Θα πρέπει βέβαια να τονιστεί ότι μιλάμε για HANDWIRED σε eyelet board, πιστές αντιγραφές κλασικών κυκλωμάτων. Και σε τιμές γύρω στα 600+κάτι ευρώ παραμένουν σχεδόν στην μισή τιμή από τις αντίστοιχες υλοποιήσεις του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Είναι μάλλον πιο φθηνοί και από τους φθηνο-surface mounted pcb ενισχυτές που φέρουν τα logo δυτικών εταιρειών και που έτσι κι αλλιώς κατασκευάζονται και αυτοί στην Κίνα. Περισσότερες πληροφορίες: http://www.yoosmart.com/jta-12-vintage-claen-12-amplifier-en.html?currency=EUR