kpeyos

Εντάξει γι αυτό εξαίρεσα φετιχιστές και συλλέκτες απ το topic. Λατρεύω το Klon (clone) μου το οποίο δεν ήταν φθηνό, αλλα είναι ίσως η μία εξαίρεση (άντε δύο μαζί με το παλιό μου DM-2 με το οποίο έχω ψυχολογική εξάρτηση). Και πάλι βέβαια για κανένα απ τα δύο δε θα έδινα χρήματα για να το αποκτήσω με τα οποία αγοράζει κάποιος έναν Mesa Boogie πχ. Να με συγχωρείς τότε. Δεν ήξερα ότι υπάρχει κάποιος σε αυτόν τον πλανήτη που δε χρειάζεται άλλη μια κιθάρα/ενισχυτή. ?

Α οκ, σόρυ. Ναι αυτό πχ. Τον τελευταίο καιρό με παρόμοια χρήματα απ τα μεταχειρισμένα έχω πάρει μια Epiphone με original EMGs για την πλάκα μου, έναν Orange Tiny Terror Combo, ένα Roland System 1, μια αξιοπρεπέστατη Κινέζικη Hamer και μια fully upgraded Affinity Tele που τελικά έφυγε λόγω συνωστισμού. Τί να δώσω σε overdrive...

Δεν είναι καν θέμα σύγκρισης μεταξύ δυο διαφορετικών πεταλιών. Τη στιγμή που γράφεται αυτό υπάρχουν στις αγγελίες εδώ 83 κιθάρες και 86 ενισχυτές στην περιοχή 100-200 ευρώ. Βάζω στοίχημα ότι τουλάχιστον τα μισά από αυτά θα σου δώσουν πολύ περισσότερες επιλογές απ ότι ένα overdrive.

Δεν είναι αυτό το θέμα μου. Έχω δώσει πάρα πολλά σε όλα αυτά που αναφέρεις και μέχρι σήμερα και σε πετάλια ακόμη. Απλά σε αυτή την τελευταία κατηγορία που αφορά πετάλια, όταν μπορώ με τα ίδια χρήματα να έχω μία ακόμη εντελώς διαφορετική κιθάρα, ενισχυτή, synth, αξιοπρεπέστατα που θα μου δώσουν 100 επιλογές παραπάνω σε παιξίματα, πλέον μου φαίνεται υπερβολή το να πάρω ένα overdrive, distortion, compressor, younameit που έστω είναι 20% καλύτερο απ το φθηνό. Όχι γιατί δεν έχουν μπει δουλειά, RnD, χρυσά βύσματα 24k κλπ. To πετάλι μπορεί όντως να είναι κοστολογημένο πολύ λογικά. Απλά από θέμα κόστους και utility για τη δική μου τσέπη, με βάσει την καινούργια αυτή εικόνα και τις επιλογές που υπάρχουν σήμερα στην αγορά, δεν αξίζει στην πραγματικότητα τον κόπο. Για να γίνω πιο ξεκάθαρος ακόμη: Αν ήμαστε στα 90s, όταν οι αξιοπρεπείς κιθάρες, μπάσα κι ενισχυτές ξεκινούσαν απ τα 1000 ευρώ (και για τα synths ας μη το συζητήσουμε), μπορεί να φαινόταν πιο λογική μια τέτοια αγορά λόγω και του anchor point που έχουμε στο μυαλό μας. Αλλά σήμερα με τόσες επιλογές;

Κι εγώ τα έχω δώσει, απλά όταν πλέον μπορώ να πάρω άλλον ένα αξιοπρεπή ενισχυτή ή ακόμη και μια αξιοπρεπή κιθάρα με αυτά τα λεφτά, αρχίζω να πιστεύω ότι δεν αξίζει. Πρίν λίγους μήνες πχ, βρήκα έναν Tiny Terror Combo με Celestion G12H στα 250 ευρώ. Μιλάμε για ενισχυτάκι φοβερό που μου έχει δώσει χίλιες λύσεις. Με τί καρδιά να πάω να δώσω τα ίδια για έναν καλοβαμμένο κλώνο του Tubescreamer πχ; Άσε που για μένα που ασχολούμαι παράλληλα και με τα synths, νομίζω ότι τα επόμενα δέκα 300άρια ευρώ που θα μου περισσεύουν είναι ήδη κλεισμένα.

Αν είναι σε άριστη κατάσταση μπορείς να ξεκινήσεις απ' τα 300€. Τα 270€ είναι πιο κοντά στον μέσο όρο που πωλούνται απ ότι φαίνεται στο price history του Reverb που έχω επισυνάψει, αλλά σου αφήνω κι ένα περιθώριο για να μπορείς να δεχτείς ένα μικρό παζάρι απ τον πιθανό αγοραστή.

Με την άνοδο των Κινέζικων πλέον βλέπουμε από ενισχυτές μέχρι κλασικά synthesizers στην περιοχή των 200-300 ευρώ όλο και συχνότερα. Σε αυτή την αγορά εμένα μου φαίνεται απίστευτη υπερβολή το να δώσω 200+ ευρώ για ένα κλασικό πεταλάκι, απ αυτά που κάνουν ένα πράγμα όλο κι όλο. Παρόλα αυτά υπάρχουν εκεί έξω άπειρα boutiques και όχι μόνον σε αυτή την κατηγορία τιμής. Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τους φετιχιστές και τους συλλέκτες, εσείς πιστεύετε ότι συνεχίζουν να αξίζουν τον κόπο; Και αν ναι, ποια;

Αν πάμε σε εξωτικές λύσεις υπάρχουν και τα Scumbacks που είναι πιο vintage sounding (λιγότερο σκληρά). Επίσης υπάρχει και η λύση ασετόν, γυαλόχαρτο, doping κλπ. Όπως βέβαια υπάρχει και η λύση να παίξεις το μεγάφωνο στις εντάσεις που πρέπει για καμιά κατοστή ώρες ?

Καλά τα μεγάφωνα είναι φυσικά θέμα προτίμησης, οπότε περί ορέξεως... Επίσης καλά είναι τα βιντεάκια υπάρχουν άπειρα και καλό είναι να τα συμβουλευτεί ο ενδιαφερόμενος έχοντας όμως υπόψιν ότι άλλο οι εντάσεις δωματίου, άλλο οι εντάσεις ηχογράφησης, άλλο το αυτί και άλλο το μικρόφωνο. Το G12 H Anniversary από κει και πέρα δεν μπαίνει μόνο σε μουντούς Orange αλλά και σε άπειρους boutique 1x12 (DrZ anyone?). Ο λόγος είναι ότι έχει την τάση να τους κάνει να ακούγονται "μεγαλύτεροι" λόγω του αυξημένου συχνοτικού του εύρους: έχει πιο βαθιά μπάσα και λίγο λιγότερα μεσαία από την υπόλοιπη σειρά της Celestion όπως τα greenbacks, τα V30s κλπ που ταιριάζουν καλύτερα σε μεγαλύτερες καμπίνες. Επίσης τα G12H έχουν πολύ λεπτομερή πρίμα, γι αυτό και προτιμούνται από καλής ποιότητας ενισχυτές. Αν βέβαια ο ενισχυτης δεν είναι κάτι της προκοπής ή δεν μπορεί να ανοιχτεί στις εντάσεις που πρέπει τότε μπορεί να ξύσει. Και πάλι θα ξύσει λιγότερο βέβαια από ένα Alnico ή V30 αλλά περισσότερο από ένα greenback.

Celestion G12H Anniversary

Έιχα διάφορους τέτοιου είδους ενισχυτές. Σήμερα από τη Marshall σχολή έχω έναν 50άρη JCM 4104 και έναν Matchless Chief που είναι ουσιαστικά ένας overbuilt 100άρης plexi με πιο ευέλικτο voicing. Το πρώτο σχόλιο μου σε αυτό το thread είναι πως μεγαλύτερες διαφορές θα ακούσεις με διαφορετικά μεγάφωνα παρά με διαφορετικά κεφάλια της ίδιας σχολής. Αν το ίδιο μαρσαλοκέφαλο το παίξεις με V30, με G12 65, με G12 H30, με Alnico Gold με EV κλπ κλπ... οι διαφορές είναι επιπέδου άλλος ενισχυτής. Οι καμπίνες είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που αλλάζει όλη την απόκριση στα μπάσα και στα μεσαία ανάλογα με την κατηγορία και την υλοποίηση. Το δεύτερο σχόλιο για τους Marshalls (και σχεδόν για οποιοδήποτε καλό ενισχυτή) είναι πως πρώτα επενδύεις σε καλό reactive attenuator και μετά σε ενισχυτή. Είτε τον θες για πρόβα, είτε για το σπίτι. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως η επάνοδος των single channel θηρίων συνέπεσε με τον ερχομό των attenuators. To master volume είναι απλά μια λύση ανάγκης είτε είναι normal, είτε ppimv. Αλλιώς είναι σα να αγοράζεις Ferrari με ελαστικά που έχουν όριο ταχύτητας τα 80χλμ. Από κει και πέρα όπως ήδη ξέρεις φαντάζομαι άλλο voicing οι EL84 άλλο οι EL34. Δεν είναι τόσο μεγάλη η διαφορά όσο το να άλλαζες μεγάφωνα, αλλά είναι πιο jangly, λιγότερο throaty. Οπότε μια διαφορά ο 20w με τον 50w plexi την έχουν. Ο JTM45 είναι πιο dark σαν ήχος (όταν τον ανοίξεις) & spongy στην ατάκα απ τον plexi σε ένα γενικό. Όλα αυτά σε περίπτωση που θες να παίξεις με το γκάζι του ίδιου του ενισχυτή. Αν θες να παίξεις καθαρά με πετάλια για το drive, είναι άλλη συζήτηση.

Κατ' αρχάς συμφωνώ με τον προλαλήσαντα. Σ αρέσει ο Silverface, πάρε Silverface. Έτσι κι αλλιώς παίζουν μπόλικοι στην Ελλάδα κι εδώ στα μεταχειρισμένα και σε αγγελίες παντού. Από κει και πέρα απλά επισημαίνω ότι πολλές φορές το gear μας είναι ένα σύνολο πραγμάτων που ακούγεται καλύτερα με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Δίνω παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής: Αν πχ, έπιανες κι έβαζες ακόμη πιο "ψόφιους" μαγνήτες στη Strat σου (πχ τους CS '69), τους έβαζες και ψιλοχαμηλά, ειδικά τον μεσαίο, τότε θα έβλεπες βελτίωση στο σκάσιμο του Bassbreaker. Μπορεί όμως μετά ο Silverface να σου φαινόταν ότι ξύνει ή είναι υπερβολικά "λεπτός¨σαν ήχος. Αντίστοιχα ο DSL Marshall, που δεν τον θεωρώ κακό ενισχυτή, είναι στημένος για άλλο είδος καθαρού ήχου. Βάλε και σ αυτόν το κακομοίρη όμως έναν κομπρέσσορα μπροστά και παίξε ένα can't stop, πριν τον ρίξουμε στα τάρταρα.

Με συγχωρείς αλλά ο όρος σκάσιμο από μόνος του δε μου λέει τίποτα. Σκάσιμο άλλος λέει και μπορεί να θέλει το quack που έχει στη θέση 4 μια strat, το twang ενός bridge μαγνήτη Telecaster ή μιας Jazzmaster ή μιας Gretsch ή μιας Rickenbacker κλπ. Όλοι αυτοί εντελώς διαφορετικοί ηχοι μεταξύ τους. Άλλος μπορεί με το σκάσιμο να εννοεί ακόμη και το εφέ απ το υπερβολικό spring reverb που είχαν παλιά οι surfers. Κατ' αρχάς ίσως θα έπρεπε να διευκρινίσεις εσύ ήχους με "σκάσιμο" που θα ήθελες να προσεγγίσεις κι έπειτα να μας δώσεις ένα πιο πλήρες gear list. ΟΚ, ο ενισχυτής σου είναι Marshall DSL αλλά ή κιθάρα σου; Το λέω γιατί ίσως μπορεί έτσι να βρεθεί μια πιο βιώσιμη οικονομικά πρόταση (πχ έναν μαγνήτη, ένα μεγάφωνο, ένα πετάλι reverb) ώστε να φτάσεις εκεί που θες. Μπορεί να έχει να κάνει ακόμη και με μια απλή αλλάγή στο setup του ίδιου του οργάνου, ένα χαμήλωμα των μαγνητών σου πχ.

Θεωρητικά, αν υποθέσουμε ότι μιλάμε για κάποιον mini combo, απλά παίρνεις το καλώδιο του ενισχυτή σου που πηγαίνει στο μεγάφωνο, το προεκτείνεις, του κολλάς κι ένα jack και το βάζεις σε μια καμπίνα με μεγάφωνο στα ίδια ohm. Πρακτικά αυτό που θα ακούσεις από ένα 12άρι σε σχέση με ένα 8άρι π.χ μεγάφωνο μπορεί να σου αρέσει, μπορεί και όχι. Συνήθως αυτά τα ενισχυτάκια είναι σχεδιασμένα με voicing που ταιριάζει στο stock ηχείο. Επίσης με τόση ποικιλία σε μικρούς ενισχυτές, φθηνά modelers και VSTs που μπορείς να συνδεσεις για practice στο σπίτι σου δεν ξέρω καν αν αξίζει. Για ποιον ενισχυτή μιλάς συγεκριμένα;

Εδώ ίσως είναι χρήσιμο να αναφέρουμε ότι πολλά studios πλέον προσφέρουν αρκετά οικονομικές υπηρεσίες online reamping, γι αυτούς που δεν έχουν την εμπειρία και δε θέλουν να μπλέξουν. Ίσως είναι και προτιμότερο απ το να δώσει κάποιος μερικά χιλιάρικα σε μουσικό εξοπλισμό ή υπολογιστές, κάρτες ήχου, di κλπ για ένα project να επιλέξει αυτή την οδό. Συνήθως μιλάμε για ένα κόστος αρκετά κάτω από 10 ευρώ το track.

Η εγγραφή από σκέτο di με σκοπό το μετέπειτα reamping είναι για μένα συνταγή αποτυχίας. Για χρόνια δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το reamping μου ακουγόταν χάλια και νόμιζα ότι έφταιγε το chain, τα reampers της Radial κλπ. Μετά κατάλαβα ότι η κύρια χρήση του reamping είναι να γράψεις με τον ενισχυτή και το di ταυτόχρονα ακούγωντας όμως τον ενισχυτή και μετά αν θες να διορθώσεις τη θέση του μικροφώνου ή να κάνεις κανα quantizing στο di και να το ξαναπεράσεις. Αν έχεις πάιξει με το di σκέτο ή με έναν εντελώς διαφορετικό ενισχυτή και πας να κάνεις reamping, οι πιθανότητες είναι ότι θα απογοητευτείς με το αποτέλεσμα.

Τα IRs σου δίνουν μια σχεδόν τέλεια ηχογραφημένη καμπίνα (πρέπει να τσεκάρεις αν έχει κάποιο resonant peak κι αν ναι να το αφαιρέσεις). Ο ενισχυτής φυσικά και παίζει ρόλο, τον ίδιο ρόλο που θα έπαιζε αν ηχογραφούσες με δική σου καμπίνα και μικρόφωνο.

Οι μετατροπές σε μια κιθάρα (εγώ δε θα τις ονομάσω ούτε αναβαθμίσεις, ούτε προσαρμογές) πάντα σχεδόν αφαιρούν από την αξία του συνόλου των parts. Ως προς την προσέγγιση θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Superfunk στη λογική του "κράτα τα original parts κι όταν έρθει η ώρα ξαναφέρε την κιθάρα σε stock και πούλα ξεχωριστά". Όμως υπάρχουν και οι πιθανές εξαιρέσεις. Πχ: Αν ο άλλος πουλάει μια Fender Player με αναβαθμισμένο wiring και τέλειο setup από μάστορα, σε τέλεια κατά τ' άλλα κατάσταση εγώ μπορεί να την προτιμήσω από μία καινούργια. Με βγάζει απ τον κόπο, μου γλυτώνει κι ένα 100ρικο που είναι το 20% της αξίας του οργάνου. Οταν πηγαίνουμε σε πιο παρεμβατικές καταστάσεις, μαγνήτες, τάστα κλπ, αρχίζει κι αλλάζει το πράγμα. Πρέπει κατ αρχάς να συμπίπτουν τα γούστα με του ιδιοκτήτη. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Πχ: αν την έχει κάνει ο Κακανιάρης Nitro σε ένα χρώμα που μου αρέσει, σίγουρα είναι αναβάθμιση. Αν έχει βάλει ο Οικονομάκης τάστα που με βολεύουν, τότε ναί με τρέλα σε σχέση με τη στοκ κιθάρα. Αν έχει κι ένα σετάκι Fralins, να τους πληρώσω κάτι τις. Κι άλλα πολλά... Οι πιθανότητες όμως είναι ότι σε αυτές τις πιο παρεμβατικές καταστάσεις δεν θα υπάρχει απόλυτη αντιστοιχία γούστων, οπότε κάπου θα πρέπει να χάσει ο πωλητής κάτι παραπάνω. Είναι σα να πουλάς partscaster από ένα σημείο και μετά. Ξέρεις απ όταν την φτιάχνεις ότι είναι παντρειά, οπότε μετά δεν είναι πώληση, είναι διαζύγιο άρον άρον... Πάντως για να μη μένουμε μόνο στις μετατροπές, υπάρχει μια πικρή αλήθεια που πρέπει να την αποδεχτούμε: Αν δε γράφει Fender, Gibson ή Martin επάνω, σίγουρα θα πονέσει στην μεταπώληση.

Πολύ μπακάλικα, κόψε μεσαία ή υψηλομεσαία, συνήθως στην περιοχή γύρω απ' τα 2k για πιο hi-fi αποτέλεσμα που ταιριάζει καλύτερα σε μπαλάντες και πιο άδειες μίξεις ή δώσε στη συγκεκριμένη περιοχή για πιο "τηλεφωνικό" ήχο που κόβει σε μια πιο busy μίξη. Δεν ισχύει μόνο για λαϊκά αλλά γενικά. Μετά έχει να κάνει και με το μικρόφωνο που χρησιμοποιείς, το compression και το reverb. Όλα αυτά είναι παράγοντες που θα τη βοηθήσουν να κάτσει καλύτερα στη μίξη. Επίσης υπάρχουν κι εργαλεία τα οποία όμως είναι πιο προχωρημένα όπως το Izotope vocal τα οποία διευκολύνουν την όλη διαδικασία.

Εγώ απ την άλλη σκέφτηκα ότι για τις περισσότερες των περιπτώσεων αρχάριων στην Ελλάδα, ρωτάς αν τη θέλει για ρεμπέτικο κι αν όχι, αν θα παίζει με δάκτυλα ή πένα και μπορείς να κάνεις με αυτά τα δεδομένα μια-δυο προτάσεις. Πιστεύω το να θέλει να παίξει Robert Johnson ή Tony Rice είναι σχεδόν απίθανο σε αυτή την κατηγορία. Για να κάνω και το blanket statement της ημέρας, πιστεύω ότι το 90% των Ελλήνων που ψάχνει ακουστική, ψάχνει μια Taylor.

Είναι φυσικό το ότι το thread απέκτησε πολλά posts: όταν προσβάλλουν τον άλλον το πιθανότερο είναι να απαντήσει και όλο αυτό μετά να ξεκινήσει μια ατέρμονη αντιπαράθεση, χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Σε οποιοδήποτε αντίστοιχο forum του εξωτερικού, όχι μόνο θα είχε κλειδωθεί το θέμα, αλλά θα είχαν διαγραφει όλα τα posts υβριστικού περιεχομένου και πιθανότατα θα είχε αποκλειστεί κι ο χρήστης. Η ανοχή σε τέτοιες συμπεριφορές απλά αποθαρρύνει τη συμμετοχή ανθρώπων με επίπεδο που μπορούν να προσφέρουν ή θέλουν να μάθουν. Εν τέλει θέλω να ρωτήσω τον OP: δε θέλει το μοναδικό forum που ασχολείται στην Ελλάδα με αυτό που αγαπάμε να είναι ένας feelgood χώρος; Γιατί; Προτιμάει να μπαίνει εδώ μέσα και να παρακολουθεί το ξεκατίνιασμα τρώγωντας πατατάκια;

Γενικά το πιο συχνό λάθος που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια ακολουθεί το εξής σενάριο: Ξεκινάει ένας αρχάριος να επιλέξει κιθάρα, έχοντας κι ένα καλό budget. Οι dreadnought του φαίνονται γκουμούτσες ενώ οι τύπου 000 όμορφες και γλυκούλες. Αγοράζει την 000. Πιάνει μια πένα και ξεκινάει να σφυροκοπεί χωρίς αύριο το "να μ' αγαπάς". Η κιθάρα του ακούγεται χάλια. Κάποια στιγμή πιάνει μια dreadnought Stagg των 100 ευρώ και ξαφνικά αναρωτιέται τί στο διάολο πήγε λάθος με την επιλογή του και η Stagg ακούγεται καλύτερα.

Η Walden είναι μια απ τις καλύτερες κιθάρες για τον Έλληνα που ψάχνει μια φθηνή ακουστική για να σολάρει, δεδομένου ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε τόσους πολλούς flatpickers που θα παίξουν bluegrass στο στυλ του Tony Rice. Ήταν και ένα απ τα best kept secrets των επαγγελματιών στις μπουζουκοφάσεις τα προηγούμενα χρόνια (εκεί που δεν θέλεις να σέρνεις μια κιθάρα των 3.000€). Τώρα οι τιμές και της Walden έχουν πάρει την ανιούσα.

Κατ' αρχάς ξεκινάμε απ το ότι πρέπει να σε βολεύει το σχήμα του μπράτσου. Σε αυτό δεν υπάρχει γενικός κανόνας, μόνο διαφορετικά γούστα. Το δεύτερον είναι πού αναφέρεσαι όταν μιλάς για playability. Αν θες μια κιθάρα για γρήγορο alternate picking πχ, περιορίζεσαι σε πιο χοντρές χορδές με μεγαλύτερη τάση. Αν δεν σε νοιάζει αυτό και θες να σολάρει σαν ηλεκτρική, βάζεις πιο λεπτές χορδές και κάνεις τη ζωή σου πιο εύκολη. Από κει και πέρα, εγώ δε θα έπαιρνα μια Dread να της βάλω 10ρες, θα προτιμούσα κάποια auditorium πιο κοντά σε σχολή Τaylor, ίσως κάποια Walden αν μιλάμε για κοντά στα 500?

Μπράβο για τον χρόνο που πήρες για την αναλυτικότατη αυτή παρουσίαση. Όταν έγραψα ότι υπάρχουν κιθάρες για fingerstyle και για strumming, δεδομένου ότι μιλάμε για αρχάρια πήρα πάνω κάτω τον γενικό κανόνα. Ναι μπορείς να παίξεις fingerstyle με dreadnought αλλά δε θα έχει το ίδιο definition και δε θα βγάλει εύκολα διαφορετικές δυναμικές. Μπορείς να κάνεις strumming σε μια parlor (βλέπε ρεμπέτικα) αλλά με τον περιορισμό του light touch και των πιο λεπτών χορδών, ώστε να μην "σπάει" ο ήχος μιας που το bracing δεν είναι τόσο ενισχυμένο με αποτέλεσμα το καπάκι να παραμορφώνει άμα το ζορίσεις. Φυσικά σε όλα αυτά υπάρχουν εξαιρέσεις: Υπάρχουν και μικρές κιθάρες με πιο ενισχυμένο bracing που αντέχουν καλύτερα: μια Gibson για παράδειγμα που δεν έχει τόσο σκαμμένα καμάρια, είναι πιο κατάλληλη για πένα και κάπως πιο δυνατό παίξιμο από μια μικρή Martin. Έχει όμως και πιο μεσαίο και forward ήχο, πιο vintage blues, με λιγότερη λεπτομέρεια. Θα μπορούσαμε να επεκταθούμε κι άλλο, να μιλήσουμε για τα διάφορα καμάρια (bracing) και τον σημαντικότατο ρόλο που αυτά παίζουν στο voicing και το compression της κιθάρας και για άλλα πολλά, πχ για τον ήχο των Taylor που είναι κι αυτός μια σχολή ολόκληρη. Άπλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι χρήσιμη μια τέτοια ανάλυση για έναν αρχάριο και γιατί πρέπει στη συγκεκριμένη περίπτωση να επικεντρωθούμε σε εξαιρέσεις και υποκατηγορίες. Περισσότερο νομίζω μπερδεύεται κάποιος έτσι παρά βοηθιέται. Επίσης καλές οι ηχογραφήσεις αλλά εκεί με τη χρήση διαφορετικών μικροφώνων και λίγο eq, μπορείς να κάνεις την κιθάρα να ακούγεται όπως θέλεις. Ειδικά το να κάνεις μια μικρή κιθάρα να ακούγεται μεγαλύτερη, είναι σχετικά εύκολο.