kpeyos

To tailpiece πρέπει να σχηματίζει μια γωνία προς τα κάτω για να κρατάει το κούρδισμα η γωνία χωρίς να είναι υπερβολική και φθείρει/σπάει τις χορδές. Το ύψος (string action) το σετάρεις όπως σε εξυπηρετεί. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος.

Εντάξει δεν χρειάζεται να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες για το pedigree των ξύλων, γιατί κάπως έτσι θα μας πάρουν στο ψιλό οι "ξυλομάχοι" και θα γίνει χαμός σε ένα topic που έτσι κι αλλιώς έχει λιώσει στην ανάλυση στα απανταχού guitar fora. Μια γενικότερη προσέγγιση του στύλ βαρύτερο ξύλο = σκληρότερο ξύλο = λιγότερος συντονισμός = λιγότερο resonance = περισσότερη χορδίλα στη χροιά = περισσότερα πρίμα και το αντίθετο μου φαίνεται αρκετά δόκιμη ανάλυση αλλά μέχρι εκεί...

Ανάμεσα σε κάποιες Studio από τα μέσα του '90 (αυτές ιδίως με τα περίεργα χρώματα) έπαιζε να βρείς και καμιά καλή. Και τα τονισμένα μπασοπρίμα των 490R & 496T θεωρώ ότι τους πήγαιναν. Πάντως ακόμη και τότε ήθελε γνώση του μοντέλου πολλές δοκιμές και τύχη. Και φυσικά η Studio και η Std είναι δύο διαφορετικές κιθάρες. Πιο δίκαιο είναι να συγκρίνει κανείς τις Studio με μια SG. Κι εγώ που διάλεξα με τον τρόπο που διάλεξε ο φίλος σου, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι κυρίως στις Std η ποιότητα ήταν όπου 'να ναι. Παίζει βέβαια σε μικρότερα μαγαζάκια να πετύχαινες καμιά καλή (εγώ πέτυχα και μια φοβερή στη Sunset). Στις Historic το consistency όμως ήταν πολύ πιο ικανοποιητικό. Δεν έχω παίξει ακόμη κιθάρα από Limba. Η Gibson και η PRS ισχυρίζονται κάτι για "αέρινα μεσαία" και σίγουρα δείχνει πολύ όμορφη, δεν έχει όμως τον ίδιο αντίκτυπο στο Gibson κοινό. Τα 4,7kg δεν ειναι μεγάλο βάρος για Les Paul. Το ιδανικό βάρος για μια LP είναι 4,5kg +/- 500 γραμμάρια. Στις R0 με το λεπτότερο μπράτσο και τα 4,0 kg είναι OK. Από την άλλη οι πολύ βαριές Les Paul πάνω από 5,0 kg (όπως οι '68ri που συνήθως είναι γύρω στα 5,5kg) δεν μου αρέσουν. Όχι φυσικά γιατί έχουν περισσότερο compression, αλλά λόγω διαφοράς στην αττάκα και χροιάς. Οι ελαφρύτερες έχουν λίγο περισσότερο "αέρα" και "σκάσιμο" στην αττάκα και λιγότερα πρίμα.

Σίγουρα μπορείς να βρεις κι εσύ googlάροντας. Εγω βάζω δύο που βρήκα στα γρήγορα. Η βασική διαφορά που θα δεις στη δική σου κιθάρα (η φωτο σου είναι λίγο θολή δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα) είναι ότι έχει μια λεπτή φλίδα και από κάτω είτε ένα κομμάτι μαόνι, είτε ένα κομμάτι alder και μετά μαόνι. Έχω δει και tops με τρείς φλίδες και μετά μαόνι...εξαρτάται από το μοντέλο. Αυτές από κάποια retopping projects του mylespaul. Θα προτιμούσα να έχω βρεί φώτο από historics αλλά και εδώ φαίνεται νομίζω...

Δεν καταλαβαίνω γιατί το compression σε μια κιθάρα είναι κακό και δεν τις επιτρέπει να παίξει καλά καθαρά και απορώ γιατί... - οι καλές ακουστικές είναι κομπρεσσαρισμένες σε όλο το μήκος της ταστιέρας τους - οι περισσότεροι κιθαρίστες που παίζουν με Fender χρησιμοποιούν κομπρέσσορες για να εξισορροπήσουν τις διαφορές εντάσεων μεταξύ των χορδών και των διαφορετικών σημείων της ταστιέρας. - στο Nashville οι κιθαρίστες χρησιμοποιούν τις περισσότερες high end κομπρεσσαρισμένες Tele και Strat. Ίσα ίσα που πιστεύω ότι αν παίζεις με τίγκα γκάζια και φάζια που είναι εξ' αρχής κομπρεσσαρισμένα μπορεί και να μη σου λέει κάτι το φυσικό κομπρέσσάρισμα μιας κιθάρας, αλλά όσο πηγαίνεις σε πιο καθαρούς ήχους τόσο μεγαλύτερο ρόλο αυτό παίζει. Απλά οι πολύ βαριές LP της Norlin είχαν παααρα πολλά πρίμα και τόσο κακή κατασκευή που μόνο με τόνους γκάζι καλυπτόταν. Αυτό και το pick response στο οποίο ξεκάθαρα υπερέχουν οι vintage style μονοί των Fenderoειδών έναντι των humbuckers μάλλον μπερδεύουν την υπόθεση...

Όχι, δεν έχει όλα τα χαρακτηριστικά. Βασικά εύκολα από τις φωτογραφίες (σε αυτή που δείχνει το long tenon έχοντας βγαλμένο τον μαγνήτη) φαίνεται ότι η κιθάρα δεν έχει solid καπάκι αλλά μπανανόφλουδα. Άρα δεν έχει το κυριότερο χαρακτηριστικό που σίγουρα δεν είναι το long tenon αλλά το σκληρό solid καπάκι. Εκτός από κάποιες Agile που κοστίζουν γύρω στο 1000αρικο και το διαφημίζουν ότι έχουν solid maple καπάκι ΣΩΣΤΟΥ ΠΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΛΙΔΑΣ κανένα φθηνό copy δεν έχει solid maple καπάκι.

Καταρχάς η Les Paul είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους είχε κάποιους συγκεκριμένους κανόνες στην κατασκευή της από τότε που ο αείμνηστος νονός της την συνέλαβε ως ιδέα. Ο πρώτος και απαράβατος κανόνας είναι ένα πολύ σκληρό και ΚΑΘΟΛΟΥ resonant top. Ο Les Paul αν μπορούσε θα έφτιαχνε ολόκληρη την κιθάρα από συμπαγές κελεμπέκι (γνωστό και ως solid maple) αλλά δεν το έκανε γιατί αυτή θα ζύγιζε 100 κιλά. Ο λόγος: Ήθελε μια κιθάρα στην οποία το ξύλο δεν θα απορροφούσε ενέργεια από τις χορδές και άρα θα κέρδιζε άπειρο sustain, μηδενική ανάδραση και φυσικό compression χωρίς dead spots. Γεγονός επίσης είναι ότι οι chambered και οι weight relieved Les Pauls, πολλές φορές πάσχουν από κακό resonance κι ακούγονται boxy (τίγκα στα χαμηλομεσαία), το οποίο είναι εντελώς απάλευτο και δεν διορθώνεται με τίποτα, ενώ το ακουστικό sustain τους είναι ανύπαρκτο. Με λίγα λόγια δεν έχουν κανένα από τα "original" σχεδιαστικά χαρακτηριστικά του ιστορικού αυτού μοντέλου. Γεγονός επίσης είναι πως πάντα και σε όλες της τις εποχές η Gibson USA έβγαζε πολλά άθλια όργανα με κακοκομμένα nut και τετράγωνα τάστα που φυσικά ακούγονταν μουντά και άθλιά και βελτιώνονταν άρδην με μια επίσκεψη (όχι φθηνή) σε έναν καλό μάστορα. Εν τέλει εμένα μου φαίνεται πολύ λογικό να θέλει κάποιος που αγοράζει μια Les Paul να ακούγεται όπως οι Les Pauls που έπαιζαν στα British Blues του '60 και όχι σαν μια Tele των 400 ευρώ, γεμάτη ανισορροπίες, που κανονικά θα έπρεπε να χαρίζεται μαζί της κι ο compressorας αλλά γούστα είν' αυτά... ;D

Από αυτό που κατάλαβα ένας "Φεντεράτος" 2x6L6 ενισχυτής με καλό headroom χαμηλό αν γίνεται noise floor και effects loop για να συνδέεις και άλλα preamps εκεί σαν το αγαπημένο σου V-Twin θα σου έκαναν μια χαρά δουλειά, σωστά; Θα μπορούσα να προτείνω βέβαια και την λύση rack power amp με 6L6 τελικές και δυο τρείς rack ή "πεταλάτες" προενισχύσεις αλλά μάλλον θες οπωσδήποτε combo...Αν και μάλλον θα έπιαναν και λιγότερο χώρο στο σπίτι. Να υποθέσω πως δεν θα είχες πρόβλημα να επενδύσεις και σε κάποια πετάλια ή θες όλα να τα κάνει ο ενισχυτής; Πάντως από την περιγραφή αυτή κι εγώ μάλλον σε βλέπω είτε για Fender της Rivera εποχής, είτε για κάποιον Rivera Quianna ή Mesa Lonestar.

+1. Είναι αμαρτία κατά την γνώμη μου να δώσεις τόσα λεφτά και να πας σε 1x12 combo εκτός πια και αν όντως έχεις παίξει με ενισχυτές σε αυτό το φορμά και έμεινές ικανοποιημένος. Πάντως κι εγώ προτιμώ το κεφαλή/καμπίνα από το combo γιατί είναι πιο πρακτικό στο κουβάλημα, σου δίνει επιλογές με τον ίδιο ενισχυτή να έχεις περισσότερες καμπίνες διαφορετικού εντελώς ύφους και στο τέλος της ημέρας έχεις και λιγότερες φθορές από vibration κλπ στον ενισχυτή. Τώρα, νομίζω ότι τουλάχιστον πρέπει να μας δώσεις κάποια στοιχεία για το τί θεωρείς εσύ καλό καθαρό ήχο και καλό γκάζι. Αλλιώς δεν έχει νόημα να προτείνουμε. Το πιο πραγματικά all around που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι να κοιτάξεις να κοιτάξεις στα μεταχειρισμένα έχοντας σπάσει το budget στα δύο και ο ένας ενισχυτής να είναι κάποιος DrZ στα 30/40 watt με half power switch και ο δεύτερος κάποιος δικάναλος high gain 80-100 watt με τα γκάζια του γούστου σου. Αν πας σε Mesa, επειδή προτάθηκε πολύ, πρόσεξε το noise floor. Προσωπικά ποτέ δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω στους Mesa που έχω ακούσει.

Αν θες παραδοσιακό les paul ήχο, όχι. Κιθάρες με κολλημένες φλίδες ξύλου στο καπάκι αποτελούν το αντίθετο ακριβώς της φιλοσοφίας που είχε ο Les Paul όταν σχεδίαζε αυτήν την κιθάρα. Δεν ξέρω αν μπορείς να βρείς καλύτερη ποιοτικά Les Paul στα 700 ευρώ. Η κατασκευή μιας σωστής Les Paul είναι μάλλον ακριβή υπόθεση. Στα 700 ευρώ και λιγότερα παίζουν πολλές Fender Std που είναι περισσότερο κιθάρες σε αυτά τα λεφτά όντας πιο απλές στην κατασκευή του. Αν επιμένεις σε Gibson, προσπάθησε να φτάσεις μέχρι την SG Std που μεταχειρισμένη έρχεται κοντά στο budget που περιγράφεις. Προτίμησε μοντέλα 2008-2011. Ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά τουλάχιστον είναι ποιοτικός και αυθεντικός Gibson ήχος.

Ωπ! Welcome to Noiz Χάρη... Ο Κώστας δεν παίζει πια στους Birthmark μιας που ασχολείται με πολλά άλλα πράγματα. Μπορείς να τον πετύχεις με τους "Blush" ή τους "Cat People" αυτή την εποχή. Το DMM είναι το τρίτο σε σειρά προτίμησης μου αναλογικό delay (μετά από το DM-2 και το Rockman Stereo Echo) και το Brigadier είναι, με μεγάλη διαφορά απο το δεύτερο, το αγαπημένο μου ψηφιακό delay. To Brigadier το συστήνω σε όλους όσους θέλουν ένα πεντακάθαρο ψηφιακό delay με άπειρο headroom. Χωρίς το treble roll off που έχουν κάποια ψηφιακά delay για να κρύψουν τις αδυναμίες τους, χωρίς το "ψεύτικο / χρωματισμένο" high end που έχουν κάποια άλλα ψηφιακά delay το οποίο κάποια στιγμή κουράζει και χωρίς τα εκνευριστικά artifacts κάποιων άλλων. Έχω αλλάξει δεκάδες delay κυριολεκτικά και υπάρχει πραγματική διαφορά κλάσης όταν μιλάμε γι αυτό το πετάλι. Το DMM απευθύνεται σε όσους τους αρέσει αυτός ο ήχος. Δεν μπορεί να το υποκαταστήσει το Brigadier, αν αυτό με ρωτάς, αν και βέβαια όλα έχουν να κάνουν με το πόσο "ψείρας" είναι κάποιος. Εγώ δεδομένα είμαι πολύ... ;D

H πεταλιέρα που χρησιμοποιώ με τους Birthmark...εν ώρα δράσης... :)

To cannabis rex δεν το έχω ακούσει στον συγκεκριμένο ενισχυτή. Σε marshallοκύκλωμα 18watt που το είχα ακούσει δεν μου άρεσε. Ας πούμε ότι είχε μια "χωνίλα". Πάντως γι αυτόν τον ενισχυτή αποτελεί στάνταρ πρόταση σε διάφορα φόρα. Προσωπικά από την περιγραφή σου θα πήγαινα σε Celestion G12M (Greenback). Ιδανικά μάλιστα σε Scumback M75 65 watt (κλώνος του G12M). Είναι καταπληκτικό μεγάφωνο και για 1x12 καμπίνα. Tα 65 watt θα βοηθήσουν αν παίζεις πολύ δυνατά. Αν αντίθετα παίζεις πολύ χαμηλά το περισσότερο διάστημα καλύτερα να πας σε 25watt. H Fender σε κάποια μοντέλα της βάζει τo Celestion G12H. Έχει περισσότερα πρίμα από τα G12M αλλά και πάλι είναι πιο γλυκό από το stock Jensen.

@MikeSyn Πού είσαι βρε άνθρωπε στο forum όταν σε χρειαζόμαστε;;; (οι μη παίζοντες με Tonelab...) ;D

Πόσο πληρώνουμε το όνομα; Ως υπεραξία, όσο αυτό το όνομα (brand name) αξιολογεί την εκάστοτε φορά πως μπορεί να μας υπερχρεώσει το προιόν του σε σχέση με ένα ίδιας ποιότητας και χαρακτηριστικών προιόν άλλης εταιρείας. Για την αξία που έχουν τα brand names στο marketing και την υπεραξία που προσδίδουν στα προιόντα μπορεί κανείς να ψάξει στο νετ και στην αντίστοιχη βιβλιογραφία. Πάντως το ίντερνετ μέσω της ενημέρωσης καθώς και η παγκοσμιοποίηση της αγοράς έχουν βοηθήσει πολύ ώστε να παίρνει σήμερα ο καταναλωτής περισσότερο value for money. Προσωπικά νοιώθω πως όλες μου οι αγορές σε μουσικά όργανα έχουν γίνει με αυτό πάντα ως κριτήριο και έτσι δε νοιώθω να με έχουν υπερχρεώσει σε κάτι.

Είναι μια καταπληκτική παρατήρηση το ότι: 1. Όταν βάζεις distortion μπροστά από έναν ενισχυτή βγάζει distortion. 2. Όλα είναι θέμα γούστου. 3. Δεν διαλέγουμε ενισχυτή βάσει των πεταλιών μας (αν και ο op αυτό ακριβώς θέλει απ' ότι λέει). Μετά από το παραπάνω post και αφού φεύγω για άλλη μια φορά λίγο σοφότερος θα προτείνω κι εγώ στον op να δοκιμάσει τα πετάλια του στον orange πριν προβεί σε αγορές.

Όχι εγώ αλλά ο OP θέλει έναν ενισχυτή ο οποίος να δανείζεται κατά το δυνατόν την προσωπικότητά του από τα πετάλια κατά περίσταση "χωρίς εκπλήξεις". Σε αυτόν δεν προτείνουμε; Φοβερό χιούμορ... ;D Κι αυτό λίγο δύσκολο... Φέρνεις κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα τα οποία δεν έχουν σχέση. Ένας Marshall κι ένας Silverface δεν αντιδρούν το ίδιο όταν τους boostάρεις με ένα πετάλι στην προενίσχυση πράγμα που σχετίζεται πολύ περισσότερο με αυτό που ρωτάει ο op.

Γεγονός πάντως είναι πως με έναν silverface π.χ ή ακόμα και έναν blackface fender παιγμένο όμως πιο χαμηλά ή ακόμα καλύτερα έναν hiwatt εάν υπάρχει το budget μπορείς να παίξεις και να διαμορφώσεις κατά τη γνώμη μου έναν πολύ πιο flat ήχο με πολύ λιγότερο εμφανή τα εγγενή του χαρακτηριστικά. Όσο για το headroom του συγκεκριμένου Orange, επειδή έχω παίξει με τον συγκεκριμένο ενισχυτή θα διαφωνήσω. Από τη στιγμή που ο ενισχυτής "ξεμπουκώνει" και μετά το headroom του είναι μάλλον περιορισμένο. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για κάποια πενηντάρια Marshall.

Θα σου πρότεινα πρίν δώσεις 250 ευρώ για μικρόφωνο να πάς να ηχογραφήσεις με μερικα μικρόφωνα για κανα δίωρο σε κάποιο καλό στούντιο με πολλές επιλογές μικροφώνων για να δείς τί μπορεί να σου κάνει καλύτερα. Θα δώσεις 20-30 ευρώ αλλά σίγουρα θα αισθάνεσαι πιο ασφαλής για την τελική επιλογή σου. Στα κλαρίνα υπάρχουν και κάποιοι που προτιμούν δυναμικά για λιγότερο "κλίκ'" από τα κλειδιά. Επίσης κάποια πυκνωτικά σίγουρα θα τονίζουν πολύ τον ήχο από το γλωσσίδι. Γι αυτό και πάλι προτείνω δοκιμές. Επίσης κάποιος έμπειρος sound engineer θα σε συμβουλέψει και για το καλύτερο mic placement. Οι περισσότεροι ηχογραφούν με το μικρόφωνο πάνω από το στέλεχος αν δεν κάνω λάθος και όχι κοντά στην καμπάνα.

Μια μικρή διαφωνία που εχω στο όλο thread είναι πως τόσο ο Orange όσο και ο Marshall έχουν πολύ χαρακτηριστικά ηχοχρώματα τα οποία περνούν πάντα στον τελικό ήχο. Έχει δηλαδή αρκετά να κάνει με το αν σου αρέσουν οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες ενισχυτών. Για flat ενισχυτές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πεταλομηχανές θα πρότεινα κάτι σε πιο ουδέτερο και με μεγαλύτερο ακόμη headroom. Κάτι σε Fender μάλλον.

Προτιμώ τις DR Pure Blues για ηχογραφήσεις. Έχουν τον πιο "στρογγυλό" ήχο με όσα πρίμα χρειάζονται (όταν είναι καινούργιες) και μπόλικη "νότα". Δυστυχώς τα "όσο πρέπει" πρίμα τους πέφτουν πολύ γρήγορα και δεν είναι πολύ πρακτικές για all around set. Για all around set λοιπόν προτιμώ τις DR Tite Fits. Αρκετά μοντέρνος και μπασοπρίμος ήχος μέν αλλά με πολύ "punch" που κρατάει αρκετά. Με την λογική του ότι πλέον παίζω κάποιες ώρες τη βδομάδα και όχι την ημέρα με βγάζουν σχεδόν ένα μήνα και έτσι δεν τις θεωρώ έξοδο. Οι ErnieBall έχουν τον πιο "vintage correct" rock ήχο κατά τη γνώμη μου αλλά πεφτουν τόσο γρήγορα που δεν αξίζει καν τον κόπο. Παίζει να χρειάζομουν ένα σετ κάθε τρίτη πρόβα αν τις χρησιμοποιούσα. Οι GHS Boomers μου φαίνονται και αυτές μοντέρνες αλλά χωρίς το punch τη διάρκεια των DR. Οι D'Addario έχουν τον πιο all around ήχο μεν, τις βρίσκω βαρετές όμως, ακρίβως ίσως επειδή δεν έχουν καμία ιδιαίτερη προσωπικότητα. Τις Elixir τις δοκίμασα μια φορά. Moυ φάνηκε εντελώς "ξενος" ό ήχος τους. Τα καθαρά μου φαίνονταν πιο καθαρά και τα βρώμικα πιο βρώμικα. Μπορώ να καταλάβω γιατί θα άρεσαν σε κάποιο που παίζει metal για παράδειγμα, αλλά σε μένα δεν έκαναν. Συμφωνώ με τη λογική να αλλάζονται οι χορδές όσο πιο συχνά γίνεται αλλά όσον αφορά τη λογική των πιο φθηνών χορδών που μπορεί να βρει κανείς, εμένα τουλάχιστον η εμπειρία μου με τις φθηνές Pyramid του Thomann (3 ευρώ το σετ) δεν ήταν καθόλου καλή. Ακόμη και καινουργιες ήταν πολύ πιο mellow απ' ότι θα μπορούσε να είναι χρήσιμο στις περισσότερες εφαρμογές τουλάχιστον. Οπότε αποφεύγω τις χορδές στα τυφλά.

Για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι ότι είμαι άρρωστος με τον ήχο του Kossof (όταν πρόκειται για pure rock ήχο) και εκείνος έπαιζε με H55 και 12άρες στη Les Paul (εγώ δεν κατάφερα ποτε να παίξω με τέτοια gauges βέβαια). Ο δεύτερος είναι ότι την χρησιμοποιώ και ως μπασοκαμπίνα ορισμένες φορές με τον BS40 όταν θέλω γκαζωμένο ήχο μπάσου μαζί με ένα TC Electronics Classic Bass Distortion. Ο τρίτος είναι ότι ήδη έχω τα G12 65 στα 75Hz στην Marshallοκαμπίνα οπότε μου δίνουν άλλη μία επιλογή όπου και όποτε την χρειάζομαι. (Πάντως θα ήθελα και μια να έχω και μια mismatched με ένα Alnico Blue και ένα G12H στα 75Hz κυρίως για τον Teisco που αδικείται μέχρι στιγμής...) Μου έκλεψαν όλο το αυτοκίνητο μέσα από παρκινκ. Εκείνη την περίοδο ηχογραφούσα κι έτσι μόλις είχα γυρίσει με όλον τον κιθαροεξοπλισμό και την Gibson στο πορτ μπαγκαζ. Θεώρησα πως μέσα στο κλείστο πάρκινκ θα ήταν ασφαλή... ::) Οι ενισχυτές και η PRS ευτυχώς ήταν στο στούντιο και το Korg στο σπίτι. Tα μπάσα τα απέκτησα μετά. Απλά την συγκεκριμένη κιθάρα την είχα επιλέξει μέσα από πααααρα πολλές πριν καμιά δεκαρία χρόνια μια περίοδο που πηγαινοερχόμουν στις HΠΑ. Αυτό με πείραξε περισσότερο και ένα Jen wha που επίσης είχα επιλέξει από ένα pawn shop στην Sunset Blvd και ήταν θεικό και μέχρι στιγμής αναντικατάσταστο. Το Analogman Sunface με τα normal gain ΝΚΤ275 όπως και το Replex της H&K ήταν επίσης "δυνατές" απώλειες αλλά στα λεφτα που βλέπω να παίζουν αυτή την εποχή δεν το σκέφτομαι να τα ξανααποκτήσω. Εντάξει πάντως υπάρχουν και σημαντικότερα προβλήματα απ' το να σου κλέψουν το gear. Ευτυχώς τα επαγγελματικά μου είναι μέχρι στιγμής OK και επανήλθα σχετικά σύντομα. Αν σκεφτείς πόσα παληκάρια ξεπουλάνε όσο όσο το gear τους λόγω ανάγκης αυτή την εποχή, για να φέρω ένα πολύ χαλαρό παράδειγμα, συνεχίζω και με θεωρώ τυχερό.

Ας κάνω κι εγώ ένα update...Αυτό ειναι το gear που έχω καταφέρει να ξαναμαζέψω μετά την σχεδόν ολική κλοπή του προηγούμενου. Αν κάποιος θέλει να δει τί ήταν πραγματικά σημαντικό για μένα μπορεί να κάνει την συγκριση με το προηγούμενο post μου και να εντοπίσει τις ομοιότητες. Όσο για την R0 Les Paul μου, δεν έχω βρει ακόμη αντάξιά της για να την αντικαταστήσω. Κιθάρα: PRS Singlecut USA 2003 Natural w/ Jay Z. Schroeder Adjustable Bridge Μαγνήτες: Kloppmann '58 - Neck Tom Holmes H455 - Bridge Χορδές: DR Pure Blues 10s Μπάσα: 1. Warwick Corvette (Made In Germany) - All Stock 2. Parts Precision (SX Body, Musicraft Maple Neck, Sheptone Vintage P Pickup) Set Up with Thomas Infeld Flats 105s Keys: Korg CX3 (1979) Amps: Marshall JCM800 4104 combo w/2x12 Celestion G12 65s (1983) - NOS Mullards Teisco Checkmate 25 (1966) - NOS Mullards/Mazda Klemt Echolette BS40 (1964) - NOS Mullards Cabs Avatar 2x12 w/Scumback H55s 100watt speakers Effects: ProAnalog Supa Wha KR Megavibe Small - Univibe Clone KR Doubler - Octavia Clone KR Tremolo - Arbiter Trem Face Clone Fulltone '69 MkI - Fuzz Face Clone Analog Design MkII - Marshall SupaFuzz Clone Toneless Boost - S H O Clone Toneless Fuzz - Modded Lovetone Big Cheese Clone Analogman Beano Boost - Treble Booster BSM HS/M - Treble Booster BSM OR - Treble Booster Greg Covington Fireplace - Treble Booster Boss DS1 Silver Screw (1980) - Distortion Boss DM2 - Analog Delay Boss CEB3 - Bass Chorus (used on guitar) Pigtronix EP1 - Filter/Phaser Pigtronix Attack/Sustain - Compressor/Slow Gear Clone amd more Pigtronix Mothership (on the way) TC Electronics XII Stage Phaser Electroharmonix Small Stone v1 (1974) Phaser w/Toneless Mods Ibanez FL 301 (1979)- Flanger Strymon Brigadier - DSP Delay Rockman Stereo Echo - Analog Stereo Delay Aria Echo Box - Lo-Fi Cartridge Tape Echo. Cartridge Mods by Toneless. Dynacord Echocord Super - Solid State Tape Echo/Reverb Attenuator Motherload Elemental Mics Shure SM57 Golden Age R1 MkII Picks V-Picks

Το κάθε fuzz είναι διαφορετικό και ο μόνος γενικός κανόνας που έχω συναντήσει είναι ότι εαν προηγείται οποιοδήποτε buffer πριν από αυτά, έστω και ως μέρος του ίδιου του κυκλώματος του fuzz, αλλάζει η ικανόντητα του να "καθαρίζει" είτε με το volume της κιθάρας, ή ακόμα και με το pick attack εάν έχει αυτή την ικανότητα. Χάνουν με λίγα λόγια μεγάλο μέρος της απόκρισής τους. Σε κυκλώματα που έχουν την ιδιότητα να καθαρίζουν απότομα όπως τα παραδοσιακά normal gain fuzz face, ανεξάρτητα εάν είναι γερμανίου ή πυριτίου, μπορείς να παρατηρήσεις ότι αυτό γίνεται πολύ πιο σταδιακό. Για παράδειγμα αντί να έχεις έναν πλήρως καθαρό ήχο στο 8 του volume θα χρειαστεί να κατεβάσεις πολύ περισσότερο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό κι έχω συναντήσει πολλούς κιθαρίστες που το προτιμούν. Σε υψηλότερου gain fuzz όμως είναι σίγουρα πρόβλημα αν θέλεις να μπορείς να έχεις διάφορα ηχοχρώματα με το fuzz σου βασισμένος στις δυναμικές που θα του παρέχεις. Τώρα όσον αφορά τη συμβατότητα υπάρχουν διάφορες λύσεις... 1. Τοποθέτηση buffer μέσα στο wha. Υπάρχουν διάφορα όπως αυτό της foxrox ή της Area51 που μπορούν να γίνουν retrofit μέσα στο υπάρχον wha σου. http://www.foxroxelectronics.com/FWR.html . 2. Αγορά wha με buffer. Όλα τα RMC για παράδειγμα έχουν. http://www.realmccoycustom.com/ To μόνο μειονέκτημα στις παραπάνω περιπτώσεις είναι ότι τα wah με buffer είναι λίγο πιο σκληρά στα πρίμα (αν τα συγκρίνεις με πολύ ποιοτικά wha τα οποία δεν έχουν buffer) πράγμα που θα το καταλαβαίνεις κυρίως όχι όταν παίζεις με το fuzz αλλά όταν πάιζεις το wha καθαρό. 3. Αγορά fuzz με buffer στην είσοδο όπως το παράδειγμα που προαναφέρθηκε. Βέβαια το MXR είναι μάπα με το buffer οπότε εγώ θα σου πρότεινα το Axis Fuzz του Mayer. http://www.roger-mayer.co.uk/axis.htm Πάντα βέβαια σε όλες τος περιπτώσεις θα έχεις προσθέσει ένα buffer πριν το fuzz οπότε θα ισχύουν όσα έγραψα στις πρώτες παραγράφους.

Προσωπικά μετά από αρκετα ακούσματα έχω επιλέξει το Golden Age R1 MkII ώς το πιο κοντινό στον ήχο που ακούω στο δωμάτιο. Από μικρόφωνα με πολύ έντονο χρώμα μου αρέσει το AKG BULS 414. To 57άρι μπορεί vα είναι industry std κι ίσως κι εγώ να το πρότεινα, αλλά στον δικό μου ήχο δεν κάνει. Νομίζω πάντως πως ένα πραγματικά καλός προενισχυτής, όχι φυσικά ο on board της κάρτας, συν κάποιες γνώσεις mic placement και equalization είναι πολύ σημαντικότερα από ένα πολύ ακριβό μικρόφωνο. Ίσως με τα λεφτα που περισσεύουν από το μικρόφωνο, θα μπορούσε να βρεί ο OP κάποιον φθηνό μεταχειρισμένο Avalon, ή της Golden Age το Pre 1073 από προενισχυτές, αν και τον τελευταίο δεν τον έχω ακούσει από κοντά.