To Θέμα είναι όχι απλώς τεράστιο, αλλά για πολλούς θέμα ζωής που ίσως δεν καταφέρουν ποτέ να λύσουν.
Θα πω μια γνώμη από την άποψη κάποιου που προσπάθησε στη ζωή του να πλησιάσει το ιδίωμα, άσχετα αν δεν το κατάφερε και άσχετα αν υπάρχει η τάση να σου κολλάνε φίλοι σε κάθε ευκαιρία λέξεις με τη ρίζα τζαζ...
Για μένα τα κλειδιά είναι: (ίσως με τέτοια περίπου σειρά)
1. Ανοιχτά αυτιά και ακρόαση
2. Εξάσκηση συνοδεύοντας διάφορα κομμάτια
3. Παίξιμο με πολλούς μουσικούς
4. Πειραματισμός
5. Τόλμη
6. Εμπειρία
Εχω γράψει παλιότερα ότι βασικά δεν χρησιμοποιώ κλίμακες ή θεωρία per se, αλλά προσπαθώ να παίξω ακούγοντας τι παίζουν οι άλλοι, τι έχει ήδη παιχτεί και τι υποψιάζομαι ότι θα ακολουθήσει (αυτά στον καθαρό αυτοσχεδιασμό). Όταν υπάρχει κάτι γραμμένο που πρέπει να ακολουθήσω και πάλι στην περίπτωση αυτή χρησιμοποιώ βασικές δομές που είναι κυρίως μείζονες και ελάσσονες κλίμακες, πολύ συχνά μιξολύδιο τρόπο, χρωματική και εξατονική. Πολλές φορές μένω σε μια τυπική blue κλίμακα που σε κάθε στιγμή θα τη φορτώσω χρωματικά.
Ειναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω γιατί δεν ακολουθεί θεωρία ή αν ακολουθεί δεν μπορώ να την "διδάξω" καθώς είναι by ear...
Ποτέ δεν διδάχτηκα σωστά θεωρία, ό,τι έμαθα το έμαθα μόνος μου και όταν μαθαίνεις μόνος δεν μαθαίνεις και τα πιό σωστά πράγματα.
Θα έλεγα να παρακολουθήσεις τα βίντεο του Pat Martino και την θεωρία του
καθώς και πολλά άλλα σοβαρά βίντεο που υπάρχουν.
Ο Wes είναι ένα πολύ σωστό μάθημα γενικά, αρχίζοντας θα έλεγα από τις τελευταίες του δουλειές που ήταν πιό εκλαϊκευμένες και mainstream και μετά να πας στα πρώτα hard bop δείγματά του.
Ο Rosenwinkel θα έλεγα ότι πρέπει να μπεί στην άκρη ιδίως για αρχάριους ή έστω απλά προχωρημένους καθώς είναι πολύ εγκεφαλικός και πολύπλοκος.
Μια χρυσή τομή ήταν και θα είναι πάντα ο Martino, ο οποίος μάλιστα έρχεται και συχνά Ελλάδα, οπότε επιβάλλεται μια ακρόαση και παρουσία στα σεμινάριά του. Η άποψη του Martino είναι ότι μπορείς να παίξεις τα πάντα με ένα ακόρντο και κλίμακα την m7.