εγω μικρός μεγάλωσα με τα τραγούδια του.
Όχι μόνο τα δικά του, όλα της εποχής του 60. Τα έπαιζαν τα ράδια συνεχώς. Τότε δεν υπήρχαν ξένα. Με το δίκανο τα έβρισκες.
Του Ζαμπέτα ξεχώριζαν.
Ήταν σχεδόν πάντα χαρούμενα, είχαν κελαηδιστή πενιά, ήταν πολλά και πλούσια, τα άλλα είχαν ένα δυό, και είχαν απίστευτες εισαγωγές γιατι ο άνθρωπος τις θεωρούσε πιό σημαντικές από το ίδιο το τραγούδι. Κάθε τραγούδι του ήταν δυο. Η εισαγωγή και το τραγούδι.
Και τα σόλα του ήταν περιορισμένα. Όλη η τέχνη του ήταν στην εισαγωγή και τα γεμίσματα. Και φυσικά οι τρίλιες του.
Ψάξτε να βρειτε το βιβλίο. 3 τόμοι ήταν, αλλά διαβάζεται μονορούφι.