Ισχύει αυτό που λες με την ποιότητα του ήχου, αλλά εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας μας ποιότητα.
Πριν από αυτό όμως, ελπίζω να συμφωνήσει ότι υπάρχει ένα βασικό ζήτημα εδώ: το ψηφιακό αποτελεί εξ ορισμού... sampling. Στοιχειοθετεί την πραγματικότητα σα να λέμε. Την σαμπλάρει και μας τη μεταφέρει ψηφιακά. Αυτό είναι από μονο του... προσομοίωση πραγματικότητας. Όχι;
Εν συντομία: Αν κατανοήσει κάποιος το παραπάνω, θα κατανοήσει και γιατί ένας δίσκος βινυλίου, (ή ένα μηχανικό, original hammond) μπορεί να ακούγεται περισσότερο "ζεστό" από το πιο τέλειο digital disc / προσομείωση. Ο λόγος είναι ότι το πρώτο εμπεριέχει και θόρυβο, ενώ το δεύτερο όχι.
Το πιο τέλειο digital Πιάνο, δεν θα ακουστεί ποτέ όπως ένα φυσικό πιάνο. Μπορεί να είναι ιδανικότερο για συναυλίες, ηχογραφήσεις κλπ δεν αντιλέγω - κι εγώ ψηφιακά όργανα χρησιμοποιώ, ψηφιακή μουσική ακούω. Αλλά είναι different animal. Και δε σνομπαρω τους κολλημένοςυ με το βινύλιο ή τα ορίτζιναλ μηχανήματα, όργανα κλπ.
Για να επιστρέψω στον θόρυβο, λοιπόν: Ο θόρυβος είναι δομικό στοιχείο των συμαπντικών συχνοτήτων. Ακόμα και των συχνοτήτων που ΔΕΝ ακούμε. Αυτές μας κάνουν συχνά να "νιώθουμε" τη μουσική, έναν ήχο, σε αντίθεση με έναν άλλο.
Κάποτε είχα διαβάσει για εργαστηριακά πειράματα σε ανθρώπους, που τους έβαλαν σε μονωμένα δωμάτια, από τα οποία αφαιρεσαν σταδιακά τις μη ακουστές συχνότητες. Δύσκολα άντεχαν αυτή τη "σιωπή", και πήγαιναν να τρελαθούν. Ο λόγος είναι ότι στη φύση δεν υπάρχουν "σιωπές". Ακόμη κι όταν δεν ακούμε τίπτοα, υπάρχει ο διαρκής, "θόρυβος του σύμπαντος", συχνότητες που δεν ακούμε, αλλά μας καθορίζουν.
Μη γελάτε ρε! (όσοι τέλος πάντων)
Σοβαρολογώ.