TamTam

E, καλά, αν είναι να το πάμε τόσο παλιά, μην ποστάρεις μόνο πιάνα ή Franz Listz ξέρω 'γω. ;D Είναι και η φυσιολογία/προσωπικότητα κάθε οργάνου που υπαγορεύει τη μορφή της δεξιοτεχνίας. Το βιολί, για παράδειγμα, είναι ουσιαστικά τρεις χορδές τεντωμένες στα όρια πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο, χωρίς τάστα (γεγονός που επιβάλλει να παίζεις με μόνιμο vibrato αν δεν θες να ακούγεσαι σαν ζητιάνος στην Ομόνοια). Το πιάνο, ως κρουστό έγχορδο , με όλα αυτά τα πλήκτρα αραδιασμένα (pardon me την εκλαϊκευση) είναι πιο εγκεφαλικό. Ο ηλεκτρισμός και οι παραμορφώσεις, έκαναν βέβαια τα πράγματα πιο εύκολα για όποιον θέλει να παίξει δεξιοτεχνικά και με εκφραστικότητα, όμως ο Νικόλα Παγκανίνι ήταν ο πρώτος Hendrix :) αυτού του πλανήτη, (έσπαγε και έκαιγε τα βιολιά του επί σκηνής και όταν κάποτε του είπαν ότι η παρτιτούρα που έδωσε στην ορχήστρα ήταν αδύνατο να παιχτεί από βιολί, ανέλαβε να τους αποδείξει ο ίδιος ότι "αυτά γίνεται να παιχτούν σε βιολί αφού εκείνος μπορεί να τα παίξει") , και συνθέσεις του όπως το διάσημο "διαβολικό καπρίτσιο" ίσως αποδεικνύουν ότι η "metal-classic" δεν εφήυρε τίποτα. (#φατε_με) ;D

Αυτό, που κάνει τέρατα με κλειστα μάτια, χωρίς καν να παίζει το βλέφαρο, και όχι μόνο δεν χάνει νότα, αλλά δημιουργεί επί τόπου φράση, με ξεπερνάει ρε φίλε. Για να έχεις τέτοια πένα (την καλύτερη πένα -δεξί- που έχει υπάρξει), δεν χρειάζεται μόνο να μελετάς 25 ωρες το 24ωρο... Νομίζω ότι είναι πολύ κρίμα που δεν τον γνωρίσαμε ως μέλος κάποιου σούπερ γκρουπ όπως π.χ. οι Van Halen ή οι Maiden, γιατί πραγματικά θα έλαμπε μέσα στο context ενός αξιοπρεπούς songwriting και μιας καλής μπάντας (that said, τα κομμάτια του δεν μου αρέσουν). Πιστεύω ότι πολύς κόσμος τον θυμάται σαν δεξιοτέχνη και όχι συνθετικά γι αυτόν τον λόγο. Κάποιοι άλλοι, πιο street wise, όπως ο Gary Moore ας πούμε, ανακάλυψαν έστω και αργά τα blues και τους βγήκε σε καλό... Γνώμη μου, εντάξει; :)

Στο Youtube πάντως, αν γράψεις στο ψαχτήρι "shredding", πρώτα βίντεο (με εκατομμύρια views) σου βγάζει αυτούς τους τύπους χαααχ χαα χα

Thomann και Behringer Σιγά τα ¨οράματά¨ τους που δεν συμβαδίζουν... :-X ας μη μιλήσω καλύτερα

Ισχύει. Αμέσως μετά κυκλοφόρησαν και μια σειρά από rehoused πετάλια behringer με τη φίρμα της TC και κάποιες αναβαθμίσεις, αλλά από την TC έλεγαν ότι δεν θα σταματήσουν να κατασκευάζουν ό,τι κατασκεύαζαν και ότι απλά συγχωνεύτηκαν. Βασικά, δεν έψαχνα για TC Toneprint pedal, αλλά κάτι της TC Helicon - δεν το βρήκα προς μεγάλη μυο έκπληξη και έτσι βάλθηκα να το ψάξω...

Μανώλη μου κάνει εντύπωση, διότι δεν βρίσκεις πια ούτε το tremolo Pipeline που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα ... Κάτι άλλο πρέπει να παίζει με τη σειρά Toneprint τους... Απόσυρση μυρίζομαι και ελπίζω να βγω λάθος.

Λήξτε το ρε παιδιά, να ασχοληθούμε με τους guitar freaks των βίντεοζ!

Ε τώρα, ντάξει... ;D

Για ευρωαναλυτής καλά ομίλησες! Ο ξι μινόρε είμαι εγώ ορέ?

Κατανοώ περισσότερα από όσα φαίνεται ότι κατανοώ. Ο X-Minor έχει justification αλλά νομίζω ότι ο LK είναι ο τελευταίος στον οποίο πρέπει να απευθυνθεί (και ίσως γι' αυτό δεν καταλαβαίνει). Ίσως δεν έχει και νόημα, Κυριακάτικα! Πριν με προλάβετε, να σας πω ότι βράζω όρυζα. ::)

Έχρηζε (ας διορθώσω κι εγώ κάτι στο μαγαζί) ;D

Παρντόν και σόρι τότε, μαλακία που μπλέχτηκα, απλώς μου φάνηκε ξαφνικό :)

;D Εγκρίνεις ? ;D

LK, απλά να σημειώσω ότι τη λέξη "κράξει" εσύ την εισήγαγες στη συζήτηση. Δεν είναι απαραίτητο ότι ισχύει κιόλας, δεδομένου ότι κανένας δεν έκραξε κανέναν. Η διαφωνία δεν είναι κράξιμο. Παρακαλώ, συνεχίστε.

Δεν είναι όλα θέμα αντιπαλότητας ρε παιδιά. Καταλαβαίνω αυτό που έγραψε ο Όττο, αλλά και αυτό που έγραψε ο Βαρτάνις. Show off κάνουν οι άνθρωποι για ψυχαγωγικούς λόγους και το κάνουν και εξαιρετικά! Απλά γράφτηκε ποιοι μας αρέσουν πιο πολύ. Υπάρχει ένα point βέβαια, ότι οι πιο ροκάδες (και ουχί απαραίτητα οι πιο "μελωδικοί" ή οι πιο δεξιοτέχνες σε βαθμό δυσκολίας), get all the money... Ίσως επειδή κάποια στιγμή κουράζεσαι να τους παρακολουθήσεις - αν έλειπε και το βίντεο, δύσκολα θα μπορούσα να το ακούσω έως το τέλος.

Ο τύπος είναι και καλά μούρη. (χωρίς αυτό που παίζει μάλιστα να είναι καλύτερο από των άλλων)

<3

Εχει κανείς ιδέα για ποιο λόγο δεν βρίσκεις πια τα πετάλια των Δανών στου Θωμά το μαγαζί; Μπήκα να τσεκάρω κάτι και τα μόνα που βρίσκω είναι αυτά τα ολίγα... TC Electronic Guitar and Bass Effects – Thomann Belgium Εδώ και αρκετό καιρό, ο Thomann (αλλά και η TC, γιατί έβλεπα παρόμοιες τιμές και σε άλλα εξωχώρια online stores) ξεστοκάριζε σωρηδόν Dark Matter, Mojo Mojo κλπ, για ένα 50άρικο. Στο site της TC Εlectronic πάντως, δεν τα έχουν στα discontinued. Ξέρει κανείς κάτι;

Συμφωνώ... Αυτό που ανάρτησε ο X-minor βέβαια, μου αρέσει πιο πολύ από το χριστουγεννιάτικο που ανάρτησα εγώ (και όχι, τα κορίτσια δεν έχουν να κάνουν κάτι). Απ΄όλους τους παίχτουρες, αυτού πυο μου αρέσει το παίξιμο πιο πολύ (ίσως επειδή είναι πιο rock απ' ότι των υπολοίπων που συχνά απλώς shreddάρουν για το θεαθήναι) είναι ο Rob Chapman, Βαρετό, αλλά εμπνευστικό από την άλλη, σου τη δίνει να πιάσεις την κιθάρα και... να παίξεις αργά! ::)

Χωρίς το youtube βέβαια, καθώς και μια σειρά από τεχολογικά επιτεύγματα που επιτρέπουν πλέον να έχει ο καθένας μας ένα μικρό home studio στον υπολογιστή του, τίποτε απ' αυτά δεν θα ήταν ποτέ εφικτό. Η ερώτησή μου είναι: απ' όλους αυτούς τους You Tubers/shredders, ποιου το παίξιμο σας αρέσει περισσότερο; Ομολογώ ότι αυτοί που γνώριζα είναι λιγότεροι από αυτούς που μου είναι άγνωστοι. [ Αν έχει ξαναποσταριστεί μέσα στις γιορτές και απλώς δεν το βρήκα στο φόρουμ, παρακαλώ σβήστε το ]

Ναι, φυσικά, φίλε μου. Διαφωνώ στο ότι λες πως δεν έχει ενδιαφέρον το να συζητάμε για αυτό { "Έχει ενδιαφέρον (πλάκα κάνω) ότι συζητάμε αν είναι καλό ή κακό το fuzz (γενικά)" } προσωπικά βρίσκω άκρως ενδιαφέρον το thread που άνοιξε ο yameth, κι ας διαφωνώ σε πολλά με όσα έγραψε. Και διαφωνώ επίσης στο ότι { "εδώ μιλάμε (και) ως guitar freaks" } , γιατί το θεωρώ άτοπο δεδομένου πως ούτε guitar freak νιώθω, ούτε τεχνικός ήχου και φάνηκε σα να μιλάς και εκ μέρους όλων. Ενώ νιώθω σαν τον Neil Young! ::) Αν κατάλαβα κάτι λάθος απ' όσα έγραψες, ζητάω συγνώμη προκαταβολικά.

+10000000 για το σχόλιό σου Ηλία. Το κομμάτι του G Clark σπέρνει! Σχετικά πρόσφατα άρχισα να χρησιμοποιώ ένα fuzz circuit ως βάση του ήχου μου -αντί για overdrive που είχα ως σήμερα. Με χαμηλωμένο volume εχω καλύτερο έλεγχο και παρατήρησα ότι οι ψηλές χορδές (μι, σι και σολ) μου ακούγονται πιο "γεμάτες" απ' ότι με το OD, σε crunch ήχους. Το OD το προσθέτω με μεγάλο gain από πάνω, για παχιά σόλο (με fuzz χροιά, αφού το fuzz προηγείται και είναι always on), ενώ αν θέλω να προκαλέσω όλεθρο/άπειρο sustain κλπ (σαν τον ήχο του Gary Clarck στο κομμάτι που έβαλες) έχοντας και τα δυο πετάλια engaged, απλά ανοίγω το volume της κιθάρας πιο πολύ στέλνοντας μεγαλύτερο input στο fuzz.

Ακριβώς! Ο τίτλος του thread θα έπρεπε πλέον να λέγεται "The World of FUZZ"! ΚΤΓΜ, μέχρι στιγμής στη συζήτηση, διακρίνονται α) αυτοί που δεν ξέρουν/δεν γουστάρουν το fuzz, no matter what β) αυτοί που το γουστάρουν no matter what γ) αυτοί που είναι στη μέση -άλλοτε το γουστάρουν, άλλοτε όχι- αλλά ακόμη κι όταν δεν είναι του γούστου τους, κατανοούν ή ανέχονται τη χρήση του σε κομμάτια όπως του Edwyn Collins. Τον ήχο του Mike Oldfield στο συγκεκριμένο, τον βρίσκω κι εγώ απεχθή, όμως, και στην στούντιο βέρσιον, δεν είχε και πολύ καλύτερο! Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε ποτέ τα έργα του Οmmadawn και Tubular Bells να είναι από τα αγαπημένα μου (άσχετο, αλλά θυμάμαι για τα συγκεκριμένα ότι και στο Ποπ+Ροκ της εποχής, έβγαινε κάθε φορά Multi-Instrumentalist ή Συνθέτης της χρονιάς, σε μόνιμη κόντρα με τον Vangelis). Τέλος, το ότι αναφέρθηκα στις ιλουστρασιόν παραγωγές δεν σημαίνει ότι δεν θα βρούμε καλλιτεχνάρες με υπέρλαμπρο ήχο! Οι Queen είναι από τους πρώτους που μπορώ να σκεφτώ. και όσο για το Partyman του μακαρίτη, ας πούμε, σκοτώνει από κάθε άποψη - ως songwriting, ηχητικά, ερμηνευτικά, ενορχηστρωτικά, παντελώς τα πάντα όλα.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη συζήτηση και προφανώς συντάσσομαι με τους fuzzrocious τύπους και με όλα όσα έγραψε ο SF. Θα ήθελα να πω μόνο το έξής σαν τροφή για σκέψη: αναλογιστείτε μόνο ότι τα περισσότερα απ' όσα μας αρέσουν δεν είναι"τέλεια": Rolling Stones, punk scene, post punk, Nirvana και grunge, Frank Zappa, τα blues και δεν συμμαζεύεται (αυτά μου έρχονται πρώτα στο μυαλό). Το να αναζητάμε την ιλουστρασιόν ενορχήστρωση και τον "αψεγάδιαστο" ήχο είναι από μόνο του ψέγος για ένα έργο που προτίθεται να μιλήσει στο συναίσθημα του ακροατή, από μπάντες και καλλτέχνες που άφησαν ή αφήνουν το στίγμα τους κάνοντας αυτό που έχουν στο μυαλό τους μια δεδομένη στιγμή.

Ο αγαπημένος καραγκιόζος αλλά τρομερός παίχτουρας Steve T, έχει κάνει βίντεο και γι' αυτό. ;D :D