TamTam

Εμένα πάλι μου αρέσει όπως είναι. Έχει αραιές φράσεις και αναπνέει. Όσο σου βγαίνει και όσο σου γουστάρει, τόσο πρέπει να το "κόβεις".

Τα συγχαρητήριά μας στη διαχείριση! :)

Γιατί κρίμα; Έιναι μια άλλη τεράστια συζήτηση περί τέχνης αυτή (δες το σχόλιό μου - έκανα edit), που δεν μπορεί να γίνει με όλους, όταν υπάρχουν συμφορουμίτες που θα χλευάσουν ή που θα φέρουν ως παράδειγμα υποκειμενισμού τις ... πουτάνες. Edit: Ας ανοίξει ένα άλλο thread π.χ. για φωτογραφία , τέχνη γενικότερα (όπως αυτά που έθεσε ο Ζάικος και σηκώνουν πολλή ενδιαφέρουσα συζήτηση). Αν ανοιξουμε συζήτηση εδώ στο ίδιο thread θα γίνει περί ανέμων και υδάτων. Για να καταλάβεις που κινούμαι, τον H. Newton τον βαριέμαι μέχρι θανάτου - από τους αγαπημένους φωτογράφους είναι o Doisneau.

Όχι Λάκη και ειδικά εσένα. Δεν τόλμησα γιατί είναι μια τεράστια συζήτηση ειδικά για τη φωτογραφία (και την εικαστική τέχνη) και όπως έγραψα δεν γινόταν να συμετέχω και στις δυο. Στα υπόλοιπα για τη μουσική, αλλά και στην τέχνη γενικότερα, ναι, και ένας "άσχετος" να πιάσει μια κιθάρα και να τη σπάσει, μπορεί να θεωρηθεί τέχνη από την στιγμή που ο ίδιος ισχυριστεί ότι είναι τέχνη. Δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο στην Τέχνη. Και αυτό ισχύει από την εποχή της "πηγής" του Μαρσέλ Ντυσάμπ, ο οποίος αναποδογύρισε μια λεκάνη ουρητήριου και το ονόμασε "έργο τέχνης". https://www.artsy.net/article/artsy-editorial-duchamps-urinal-changed-art-forever Θα πρεπε να με νοιάζει επειδή η "πηγή του Ντισάμπ" σημερα θεωρείται ως το έργο που άλλαξε τη συγχρονη τέχνη και τον φιγουράρει στο Γκουγκενχάιμ και τον γράφει η εγκυκλοπαίδεια; Προσωπικά, αναγνωρίζω τη σημειολογία πίσω από αυτό, αλλά εκεί τελειώνει η προσωπική μου εμπλοκή με αυτό το έργο. Δεν μου αρέσει, δεν με αφορά , δεν μου άλλαξε τη ζωή με τρόπο που θα θεωρούσα καθοριστικό. Καλημέρα Συγνώμη για το ακόλουθο βίντεο... ::) (για να δώσω ένα παράδειγμα το βάζω) Έχω και άλμπουμ του ανθρώπου αυτού ... ;D

Εγώ πάντως ούτε που τολμησα να αναφέρω τις λέξεις polaroid art ή nan goldin. Εδώ συζητάμε ακόμα για το αν μπορεί, λόγου χάρη ένα συγκρότημα της πανκ σκηνής, να αξιολογείται από κάποιον ως σημαντικό καλλιτεχνικά, τη στιγμή που δεν έχει πάρει Grammy ή δεν έχουν περάσει 40 χρόνια από το θάνατο κάποιου μέλους του για να το γράφει η εγκυκλοπαίδεια ΄και το R&R Hall of Fame. .

Εσύ μετράς δηλαδή το ποιος καλλιτέχνης είναι πιο σημαντικός επειδή θα στο πουν τα βραβεία; Αλί στους Syd Barrett, Aρθούρο Ρεμπώ και λοιπούς αβράβευτους... Έτσι θα χάσεις πολλά, δεδομένου ότι μπορεί να περιμένεις 50 χρόνια να αναγνωριστεί κάποιος Πολίτης Κέην. Anyway, εγώ συνέκρινα δυο παιξίματα , δυο κιθαριστών. Σε κάθε περίπτωση είναι πιο accurate από τη σύγκριση των Yes με τους 2002GR. ;D

Με συγχωρείς αλλά το γεγονός ότι μπορώ να τους συγκρίνω, σημαίνει αυτοστιγμή ότι δεν υπάρχει καμία αντικειμενικότητα σε αυτή τη σύγκριση που αποκαλείς "λάθος". Δεν εξετάζω αν κάποιος είναι "καλύτερος ή χειρότερος". παρατηρώ απλάς ότι κανένας από τους δυο δεν μπορούσε/μπορεί να παίξει όπως ο άλλος and that's the truth. AYTO είναι αντικειμενικό. Το ποιον θεωρεί ο καθένας μας πιο σημαντικό για την τέχνη και γαι τη ζωή του, είναι το υποκειμενικό.

Δυο αντικειμενικά στην ίδια πρόταση , ίσον ένα υποκειμενικό; Αντικειμενικά, ο Steve Vai είναι καλίτερος κιθαρίστας από τον BB King. Αντικειμενικά, ο Steve Vai δεν μπορεί να παίξει αυτό που παίζει ο BB King. Υποκειμενικά, μου αρέσει περισσότερο ο Steve Vai. (Ή o ΒΒ King - δεν έχει σημασία) Και για το ποιος από τους δυο είναι για μένα πιο σημαντικός ως καλλιτέχνης, πραγματικά τίποτα αντικειμενικό δεν μπορεί να έχει σημασία, ούτε οι πωλήσεις τους ούτε το τι έφαγαν το μεσημέρι, ούτε το αν πήραν βραβείο και από ποιους.

Πριν αρκετά χρόνια, είχα πρωινή εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας, με ξένη ροκ μουσική. Ο Σύμβουλος που είχαμε ήταν Αυστραλός, από τη Village roadshow και μαζί με την εταιρία που αντιπροσώπευε, είχε εισηγηθεί σε έναν νέο σταθμό όπως είμασταν εμείς, να παίζουμε απαρεγκλιτα playlist. H διοίκηση τoυ σταθμού (Διευθυντής, Διευθυντής ροής κλπ) και όλοι οι συντελεστές δεν ήταν καθόλου άσχετοι, είχαν στο παρελθόν στήσει πετυχημένα ραδιόφωνα σε άλλους ομίλους κ.ο.κ. αλλά αφού αυτή ήταν η απόφαση του big boss - πολυεκδότη και της διοίκησης, οφείλαμε να την ακολουθήσουμε ως επαγγελματίες που ήμασταν. Πέρα από τα προβλήματα της ίδιας της χρήσης playlist που είναι πολλά και όχι της παρούσης, προέκυψε και το εξής: ότι ο Αυστραλός, ένας υπερεπιτυχημένος στο χώρο του, επαϊων αλλα και εξαιρετικά φιλικός, και πρόθυμος να βοηθήσει / εξηγήσει το concept του κ.λπ. που κόστιζε στο σταθμό μια περιουσία να τον πληρώνουν τον μήνα (άρα αδύνατον να τον αμφισβητήσει κανείς), είχε την άποψη ότι τα κομμάτια που θα έπρεπε να είναι στην playlist από κάθε καλλιτέχνη, θα έπρεπε να είναι εκείνα που "αντικειμενικά" είχαν σημειώσει τη μεγαλύτερη επιτυχία ως τότε στα διεθνή charts. Έτσι παίζαμε από Rory Gallagher π.χ. to Μoonchild αλλά όχι το Edged in Blue, από τον ίδιο δίσκο. Από New Order ή από Depeche Mode τα γνωστά (δυο) και ούτω καθεξής. Μάταια προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι π.χ. οι Depeche Mode έχουν ένα από τα πιο ισχυρά fan club στην Ελλάδα και ότι θα ήταν καλοδεχούενο στο κοινό να ακούσει και κάτι άλλο εκτός από τα γνωστα ή ότι ο Gallagher έχει εξαιρετικά midtempo ραδιοφωνικά κομμάτια και είναι εξίσου αγαπητός στο ελληνικό κοινό, κλπ κλπ. Για συγκροτήματα δε, όπως οι Madrugada, εξαιρετικά δημοφιλή στη χώρα μας αλλά με πολύ αδύναμες πωλήσεις στα charts για τα γούστα του αυστραλού, ούτε λόγος. Από James, δεν θα άκουγες ποτέ κάτι άλλο εκτός από τo hitάκι τους κι ας είχαν τραγούδια ύμνους που κάθε γκόμενα κόβει φλέβα. Το concept ήταν απαρέγκλιτο και αντικειμενικό, βασισμένο σε μετρήσεις των charts και των συνολικών πωλήσεων. Με τα χίλια ζόρια, καταφέραμε ύστερα από δυο χρόνια στο σταθμό, να τον πείσουμε να δοκιμάσουμε το εξής: να κάνει προ-ακρόαση των προτάσεων κάθε παραγωγού από νέες κυκλοφορίες, κάθε μήνα, και από αυτά να επιλέγει εκείνος αν θα προσθέσει κάποια στο playlist. Θυμάμαι ότι ένα κομμάτι από εκείνα που είχα προτείνει και είχε "περάσει" στο playlist ήταν από ένα άγνωστο συγκρότημα, που όμως κάθε φορά που το έπαιζα στην εκπομπή, ο κόσμος τηλεφωνούσε να μάθει ποιο είναι. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στη Sony music, με ευχαρίστησαν επειδή λέει, ο δίσκος είχε καταφέρει να πουλήσει στην Ελλάδα 150 αντίτυπα (ποσό αδιανόητο για ένα άλμπουμ που δεν υπήρχε πουθενά παρεκτός στην πρωινή ζώνη του σταθμού και κανένας δεν είχε να πει κάτι γιάυτό). Το κομμάτι δεν ήταν κάτι σπουδαίο, ήταν όμως πολύ όμορφο και αρκετά catchy. Τα γράφω όλα αυτά, όχι για να πω πώς θα έπρεπε να λειτουργεί το ραδιόφωνο/media και ότι οι παραγωγοί θα έπρεπε να τους επιτρέπεται να είναι ουσιαστικοί παραγωγοί αντί για "παραγωγοί ατμόσφαιρας", αλλά για να δείξω ότι ο υποκειμενισμός δεν αντίκειται στην αντικειμενικότητα (μια χαρά πήγαινε και τότε ο σταθμός), αλλά ότι όταν μιλάμε για τέχνη, οφείλουμε κατά κάποιο τρόπο να εμπιστευόμαστε το έστιγκτο μας -βάσει και μιας στοιχειώδους γνώσης- για να μας οδηγήσει. Αντιλαμβάνομαι τις επιφυλάξεις όσων χρειάζονται εξωτερικευμένα αντικειμενικά μέτρα για να πορευτούν, όμως νομίζω ότι τα πράγματα είναι χειρότερα όταν αυτά τα μέτρα και σταθμά προσμετρώνται ως ο μοναδικός μας μπούσουλας. Επιπλέον, η υποκειμενική σημασία που δίνουμε σε ένα έργο τέχνης που το καθιστά για μας αθάνατο, δεν αντίκειται καθόλου στο ότι αυτό μπορεί να είναι ή να γίνει ευρέως γνωστό, mainstream, επιτυχία εμπορική κλπ. Καλύτερα για τα γούστα μας -όπως έγραψα και παραπάνω στον SF. Το αντίθετο όμως, το να κρίνουμε δηλαδή τη σημαντικότητα ενός έργου με βάση μόνο τις αντικειμενικές του "δαφνες" επιτυχίας (πωλήσεις, βραβεία κλπ), γιατί θα πρέπει να αποκλείει την υποκειμενική θεώρηση; Γιατί θα πρέπει να αγνοεί τις ειδικές συνθήκες του ακροατή-κοινού του έργου τέχνης, όπως αυτή η περίπτωση που περιέγραψα παραπάνω με τους Depeche Mode, τον Rory κλπ; Δεν είναι λοιπόν, άσπρο ή μαύρο. Αυτό ή το άλλο. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Καλές είναι οι μετρήσεις ακροαματικότητας, τα charts και τα βραβεία. Χρειάζεται να ξεκαθαρίζουν το ποιος είναι τι και πότε. Όμως αυτό δεν λέει πολλά για τον συγκεκριμένο κάθε ένα από μας, άνθρωπο, πληθυσμό, ηλικιακό κοινό κλπ. που θα συγκινηθεί ή θα ανατριχιάσει αν ακούσει το δικό του αγαπημένο τραγούδι στο ραδιοφωνο. Αν συμβεί αυτό, ο σταθμός και ο παραγωγός, τον έχει κερδίσει αυτοστιγμή. Ο Αυστραλός σύμβουλός μας, το κατάλαβε, δεδομένου ότι όταν ο σταθμός άρχισε να παίζει (και) αυτά που του εισηγούνταν οι παραγωγοί, πήγε πολύ καλύτερα στις μετρήσεις. (σόρι για το σεντόνι) έγιναν οι ταλιατέλες

Το μόνο αληθινά φιλοσοφικό ερώτημα που με απασχολεί αυτό το απόγευμα, είναι αν θα κάνω τη σάλτσα τόνου με ρύζι ή με μακαρόνια. Μπροεί να μην φτάσω ποτέ στα τελικά του Μάστερ Σεφ, διότι δεν με απασχολεί, όμως όλοι όσοι έχουν δοκιμάσει συμφωνούν ότι είναι έργο τέχνης. Το πιθανότερο είναι ότι επειδή ΄δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο γι' αυτό, να καταλήξω να το κάνω με ταλιατέλες. :)

Αυτό το λες εσύ. Εγώ λέω ότι "χαίρομαι που η αντικειμενική πραγματικότητα συμφωνεί με τη δική μου, υποκειμενική πραγματικότητα (και κριτήριο για το τι είναι ταινιάρα)". Σε καλύπτει αυτό; Δεν αναιρεί τη δική σου θεώρηση. Εσύ μπορείς να πιστεύεις σε αυθεντίες και ειδήμονες -κι εγώ εμπιστεύομαι φυσικά εκείνους που ξέρουν και όχι τις φτωχές μου γνώσεις- εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Ειδικά στην τέχνη, το μεγαλείο ενός έργου που "μιλάει" στον καθένα ξεχωριστά και με διαφορετικό τρόπο, δεν υπόκειται σε αντικειμενικότητα. Μπορεί να συμπίπτει, αλλά η αφετηρία της επιτυχίας του έργου μέσα μας, δεν είναι επειδή αυτό βρίσκεται στα charts ή επειδή πήρε Όσκαρ.

Γίνονται δυο συζητήσεις παράλληλες / κινηματογράφος-φωτογραφία και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, αλλά δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω και στη φωτογραφία . Εγώ τι να προσέξω φίλε μου; Δεν επικαλούμαι εγώ καμία "αντικειμενικότητα". Ας το προσέξουν όσοι την ευαγγελίζονται. Για μένα, δεν πά να ψήφισε και ο θεός ο ίδιος, ή ο εξωγήινος του Κούλη. Αυτό λέω. Ότι για μένα θα ήταν ταινιάρα όποτε κι αν την έβλεπα. Ακόμη κι όταν δεν πήρε το Όσκαρ, ακόμη κι όταν ψηφίστηκε από τους ειδήμονες. Και αυτό είναι κάργα υποκειμενικό, αφού αφορά το προσωπικό μου κριτήριο, όπως και του καθενός μας άλλωστε. Όπως και εκείνων που ψήφισαν (φυσικά υποκειμενικά, όπως λέει ο Σπύρος Δ).

Προφανώς ρε Μάνο! Μιλάμε για μια ταινία - σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου. Σε ψηφοφορία του 1998 από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) ανακηρύχθηκε η καλύτερη αμερικανική ταινία όλων των εποχών, αφήνοντας στη δεύτερη θέση το Νονό (1972) του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Η λίστα περιλαμβάνε 100 ταινίες και για την κατάρτισή της κλήθηκαν να ψηφίσουν 1.500 δημιουργοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, συγγραφείς και άλλοι παράγοντες της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας. Διαφωνούμε όμως, στο δια ταύτα. Το να αναγνωριστεί μετά από ένα εκατομμύριο χρόνια ότι η βραχογραφία του σπηλαίου των προανθρώπων είναι τέχνη, εμένα δεν μου λέει τίποτα για την "αντικειμενικότητα" και τα κριτήρια αυτού του ενός εκατομμυρίου χρόνων που μεσολάβησαν μέχρι να αναγνωριστεί ως έργο τέχνης. Ο Πολίτης Κέην προβλήθηκε το 1941 και μισό αιώνα μετά, η AFI τον αναγνώρισε ως ταινιάρα. Δακρύσαμε! :)

Σωστά. Να τα λες όμως όλα. Πήρε 1 Oscar καλύτερου... screenplay και έχασε εκείνα της καλύτερης ταινίας, καλύτερου ηθοποιού (πρώτου ρόλου), σκηνοθεσίας , μουσικής... Συμφωνα με την "ασφαλή" και "αντικειμενική ένδειξη" λοιπόν, δεν ήταν ούτε η καλύτερη ταινία, ούτε ο καλύτερος σκηνοθέτης/ηθοποιός ο Ουέλς, τι λέμε τώρα. Και όποιος σύγχρονος πίστευε το αντίθετο, ήταν καταφανώς λάθος, με κριτήριο... το ίδιο το κριτήριο. Προσπαθείτε να ερμηνεύσετε τη βίδα με εργαλείο το κατσαβίδι και πάλι δεν βγαίνει. Στην τέχνη η αντικειμενικότητα είναι απλά ανύπαρκτη και όπου εφαρμόζεται αφορά τα περί τέχνης και όχι την ίδια την τέχνη ως έργο και ουσία. ¨ Ολα τα παραδείγματα που απαριθμούνται στη συζήτησή μας - φωτογραφίας, κινηματογραφίας και μουσικής αυτό αποδεικνύουν αενάως: ότι κάποιοι θα τα θεωρούν αριστουργήματα και κάποιοι άλλοι όχι ή όχι και τόσο.

Σύμφωνοι SF, δεν διαφωνεί κανείς. Επειδή όμως εισήχθηκε από κάποιους ως καθοριστική, -αν όχι ως η μόνη- "παράμετρος σημαντικότητας", η αναγνώριση/καταξίωση του ίδιου του έργου τέχνης / καλλιτέχνη, αξίζει νομίζω να αναφέρουμε ότι ο Πολίτης Κέην, τη χρονιά που βγήκε, δεν είχε πάρει όχι ένα, αλλά κανένα Όσκαρ. Βέβαια, σήμερα, όλοι αναφέρονται σε αυτήν την ταινία που δεν πήρε κανένα Όσκαρ, ως σημείο αναφοράς - και αυτό θα πρέπει να μας πει κάτι.

Κάτι όμορφο και αγαπησιάρικο για Κυριακή πρωί

1) Δεν μιλάμε για ψευδοεπιστήμες εδώ, ατυχές παράδειγμα. 2) Δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα στην τέχνη. Θα μπορούσες να πεις ότι "υπάρχει καλή και κακή Τέχνη" - αλλά (αν καταλαβαίνω σωστά, συμφωνούμε σε αυτό: έχει να κάνει με το πώς την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας. Άρα, υπάρχει μόνο τέχνη και καλοδεχούμενες συζητήσεις γύρω από αυτήν. 3) Συγχέεις το χρηματιστήριο της τέχνης με την ίδια την Τέχνη. Πολλές φορές ταυτίζονται. " Η επιτυχία είναι το μόνο γήινο κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό". Μπορείς να φανταστείς ποιος το είπε; Ο Χίτλερ. Όλοι οι επιτυχημένοι άνθρωποι κάνουν το καλό - αυτό μας έμαθε και αυτό διακηρύσσουν σήμερα οι κληρονόμοι της βασιλείας του που επιδεικνύουν τη δήθεν αριστεία τους, βασιζόμενοι απλώς και μόνο στο γεγονός ότι είναι επιτυχημένοι (με την έννοια των αριθμών, των πωλήσεων ή του ότι θα τους γράφει η εγκυκλοπαίδεια). 4) Δεν είναι ζητούμενο να ασχοληθεί ο καθένας με το τι αρέσει στον άλλον. Αν παρατηρήσεις, συνήθως από οπαδιλίκι διακατέχονται αυτοί που ακολουθούν αυθεντίες και ιερά τέρατα σαν τον Στελάρα, τον Αγγελόπουλο (άντε και τον Μανώλη :) , τον Γκενσμπουργκ ή ξέρω γω ποιον. Κάποιοι άλλοι είμαστε όσο να 'ναι πιο ψύχραιμοι και φιλοσοφημένοι γιατί μπορούμε να αποκαλούμε τα σκουπίδια σκουπίδια και τη σκάφη σκάφη και μπορούμε να πούμε λόγου χάρη ότι (ακόμη και) ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης έχει κάνει 2 καλά άλμπουμ και 10 ckata! Εν κατακλείδι, ο σεβασμός που μπορεί να έχεις για κάποιον ως καλλιτέχνη, δεν είναι απαραίτητο να συμβαδίζει με το αν σε αγγίζει κάθε φορά αυτό που δημιουργεί καλλιτεχνικά. Για παράδειγμα, έχω σεβασμό στον Θ. Αγγελόπουλο αλλά βαριέμαι θανάσιμα τις ταινίες του (όχι όλες) και κάποιες μάλιστα τις βρίσκω και κωμικά κακές. ;D Αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία του (αυτό δα έλειπε) ή το respect που του οφείλω σαν έλληνας και σινεφίλ για τη συνεισφορά του στον ελληνικό κινηματογράφο. Συμπέρασματικά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν υπάρχει κανόνας - ούτε οι πωλήσεις ούτε η "επιτυχία" ούτε η ιστορικότητα ενός καλλιτέχνη μπορούν να σε "πείσουν" για την αξία του, παρά μόνο η προσωπική σου αισθητική και κριτική στα πράγματα. Και η καλύτερη απόδειξη γι' αυτό είναι ότι πολλά πράγματα που δεν μας άρεσαν πριν δέκα χρόνια, μπορεί μετά να μας αρέσουν, επειδή τα εκτιμήσαμε διαφορετικά ή επειδή αποκτήσαμε περισότερη γνώση γύρω από αυτά. :)

Ας αφήσω και αυτό εδώ, για τη σημαντικότητα του ερμηνευτή. Γνώμη μου!

Σύμφωνοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι πρέπει να μας αρέσουν ή να θεωρούμε σημαντικό οτιδήποτε γράφει μια εγκυκλοπαίδεια. Δεν αρέσουν σε όλους όλα, συχνά και μέσα από το ίδιο "βιβλίο": μπορεί ας πούμε να σου αρέσει ο Βιμ Βέντερς αλλά όχι ο Αγγελόπουλος, κι ας ήταν σύγχρονοι ο ένας στον άλλον κι ας είχαν σε εκτίμηση ο ένας στον άλλον. Το ότι μπορεί σε κάποιον να αρέσει κάτι αλλά να έχει απέχθεια για κάτι άλλο, όσο σημαντικό κι αν καταγράφεται από τους οπαδούς του (διότι περί αυτού μιλάμε σε πολλές περιπτώσεις και όχι κατ' ανάγκην για "ιερά τέρατα"), αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό; Για παράδειγμα, μπορώ να απεχθάνομαι τον Σερζ Γκενσμπουργκ ή τον Τζόνι Χάλιντει (για να αναφέρω δυο ιερά τέρατα) και να τους θεωρώ ατάλαντους κοπρίτες που απλώς καβάλησαν το κύμα την κατάλληλη στιγμή; Ή θα πρέπει υποχρεωτικά να τους ακούω συνεπαρμένος επειδή τους άκουγε και η μαμά μου "από σεβασμό" και επειδή λέει "τους ήξερε πριν καν υπάρξω εγώ";

Χαίρομαι πολύ για την απάντησή σου. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο παράδειγμα από το study του Βελάσκεθ . Αν δεν το έχεις υπόψη σου, δες το , πιστεύω θα το βρεις συναρπαστικά ενδιαφέρον (παρά το -φαινομενικά?- off topic :) edit: να πάρει πήγα να κάνω edit με ένα άλλο λινκ και το χασα anyway εδώ πιο συντομο και από το BBC https://bit.ly/2HfjET4

Συμφωνοι βρε Λάκη, υπερθεματιζω, αλλά εδώ συζητούσατε για τη σημαντικότητα του ερμηνευτή μιας συνθεσης, όχι για εικαστική τεχνη.

JimmyPap, σε προσθέτω στους φίλους. Η καταξίωση και η επιδραστικότητα δεν έχουν καμία σχέση με τα βραβεία και τα παραληρηματα των φανατικών, αδελφέ. Σε κάποια μέρη, όποτε περνάει το τρόλεϊ, το bulling πάει σύννεφο. Όποιος απεχθάνεται τον βάρδο της κλαούνας, της απονοιάς και της μιζέριας, που αντιπροσωπεύει αισθητικά την Ελλάδα ως ψωροκώσταινα, είναι φίλος μου. Νομετελειακά, αισθητικά, υπαρξιακά, και καλλιτεχνικά. "Έχουμε έναν υπέροχο ήλιο από πάνω μας κι εμείς κλαίμε σα να μην υπάρχει αύριο". -Στελάρας

Σωστά. Ας μείνουμε στα μπουζούκια, για τα οποία μιλουσε εξάλλου το thread. Όχι; Συνακολουθα: οι λαϊκοι βάρδοι δεν έχουν forum? Αν ναι, μπορεις να πας να τους μιλησεις για κλασικη μουσικη και για διχτυα ψαρεματος.

Και όχι μόνο μπουζούκια, αλλά και λαούτα και σάζια και λύρες και βιολιά. Να τα λέμε όλα (τα άσχετα).

Αν έρθει κανείς να σου πουλήσει το πειρατικό του πρόγραμμα ή σου ζητήσει να κόψεις εισιτήριο για να δεις πειρατική ταινία, να του την πεις Νόε13. Τώρα , είναι απλά άτοπο το σχόλιό σου, παρ' ότι συμφωνώ με αυτό.