έβαλα σήμερα και άκουσα ξανά το δίσκο.
Γενικό συμπέρασμα: μου αρέσει.
Και νομίζω ότι μουσικά είναι ότι πιο "τολμηρό" έχει κυκλοφορίσει ο Δεληβοριάς.
Ο τρόπος που γράφει στίχο πάντα μου άρεσε, ρεαλισμός, μεγάλες φράσεις και λέξεις που δεν ακούμε συχνά σε τραγούδια.
Απ ότι καταλαβαίνω, η επαφή του Δεληβοριά με τον Κατσάνο οδήγησε το δίσκο σε τέτοιες "εναλλακτικές" ηχητικές επιλογές και ενορχηστρώσεις.
Δεν είναι τα σπάνια όργανα που σε κερδίζουν. Είναι η απλότητα, η γερή βάση απ το κοντραμπάσσο, η ηλ.κιθάρα που δεν είναι πουθενά κοινότυπητα, κάποια εφέ στη φωνή και το πιάνο... το πιάνο!
Χαίρομαι που ακούω τέτοια προσέγγιση από έναν τέτοιο τραγουδοποιό κι ας νιώθω ότι αυτές οι επιλογές μπορεί να ξενίσουν και δυσαρεστήσουν μεγάλο μέρος του κοινού του.
και το αρνητικό: βρίσκω το δίσκο σύντομο{35λεπτά} και περιεκτικό αν και θα τον ήθελα συντομότερο και περιεκτικότερο!
και εξηγούμαι:
2-3 κομμάτια που "στερεονοβίζουν" με χάλασαν και με έβγαλαν απότομα απ την ατμόσφαιρα. Θα πρωτιμούσα να λείπουν απ το πακέτο αυτού του άλμπουμ.
θυμήθηκα και ένα κάπως "ιδιαίτερο" ρηβιού του Αόρατου:
http://www.mixgrill.gr/ar6055el_foivosdelivoriasoaoratosanthrwpos.html