Πνοή και Νύξη

https://www.musicaccessories.gr/kluson-bushing-adapter-nicker.html?sort=p.price&order=ASC

"200 μπουνίδια στο λεπτό κι εσύ φωνάζεις, μαμα; Όχι δεν είναι εδώ η μαμά Μάντεψε, είσαι στον Παναμά Και η @$#%$^@%πίδα σου έχει γίνει, να" Έλεος λίγο ρε σεις, είπαμε να χαλαρώσουμε μια Κυριακή. Τσιτώθηκα πρωινιάτικο.

https://www.buzzfeed.com/alexisnedd/i-seek-to-cure-whats-deep-inside?utm_term=.yjQGe8dXMp&fbclid=IwAR2GbIhVCrxr2Zdp9um-SCNR2tg1IDJV0fsh2xevxiuXppJmSePe1zM2zzQ#.ynLyaXQjKN

Πλάκα με κάνεις? Αβραάμ >>>>>Ρονάλντο (σοσόνιας). Μέχρι και μιχαλάκη είσαι τρέλα βάζω πάνω από τον σοσόνια. Έχω ατζέντα. Γενικά δεν μπορώ με τον Ρονάλντο βγάζω σπυράκια. Με πιάνει ναυτία. Δεν του αναγνωρίζω τίποτα. Αν ήτανε να έρθει τσάμπα να παίξει στο Βικελίδης θα πήγαινα για γιούχα. Μακριά από μας τέτοια μηχανήματα. CNC? όχι ευχαριστώ, θα το κόψω στο χέρι. Μου φάινεται αστεία η σύγκριση, ακόμη και με τον Μέσι. Από τότε που είχε πει αυτό το "είμαι φυλακισμένος στη Μαντσεστερ" ή κάτι τέτοιο, μακριά κι αγαπημένοι. Kαι κάτι άλλες ενδογηπεδικές αστειότητες και καραγκιοζλήκια. Πεταμένος, sorry. Messi, hats off (πλην κάτι φοραδιαφυγές, πατατάκια κλπ.). Eπίσης, δεν άντεχα τη Mπάρτσα του Γκουαρντιόλα. Παιδιά, με έπιανε ταχυπαλμία από τη βαρεμάρα. Πάντως σχετικά με αυτό που είπε ο Σπύρος, δεν μπορώ να κρίνω έναν παίκτη αν δεν έχω δει παιχνίδια του. Με τον ίδιο τρόπο, ο γιος μου που δεν θα έχει δει παιχνίδια του Ροναλντάκου θα νομίζει ότι ήταν κανένας υπερήρωας, χωρίς να έχει δει επιμέρους στήσιμο και συμπεριφορά παίκτη. Ε εγώ δεν μπορώ. Με εκνευρίζει ακομη και ο τρόπος που παίρνει φόρα για να εκτελέσει ελεύθερο. Άσε με τώρα με το ούλτρεξ. Παρομοίως και με τον Ζλάταν. Αν και αυτός είναι πιο κιμπάρης.

Ποτέ δεν υπηρξα φανατικός των "καλύτερων". Όταν έβλεπα μπάλα, ήθελα να ταυτίζομαι με τους αθόρυβους, αυτούς που δεν φαινόταν, αλλά το καταλάβαινες όταν δεν έπαιζαν ( όπως ο κομπρέσσορας ένα πράμα). Στην 5άδα έβαλα παίκτες που τους πρόλαβα. Δυστυχώς δεν έχω δει Κρόιφ, Πελέ, ΝτιΣτέφανο, Πούσκας, Μπεστ, Ρόσι, Εουσέμπιο, Κλεάνθη Βικελίδη κλπ. οπότε παρ' όλο που μπορεί να ήταν καλλιτέχνες, πήγα σε πιο γνώριμα πράματα. Νο1 νομίζω είναι ο Ζιντάν για μένα. Ήταν απίστευτα αρχοντικός, έτρεχε όρθιος, έκανε την μπάλα ό,τι ήθελε, εγκεφαλικός, όχι κοντοπ#(($ς όπως οι άλλοι. Το μόνο που με χαλούσε ήταν η Γιούβε και η Ρεάλ, καθώς και το "ψυχρό" παιχνίδι του. Ακόμη και οι πανηγυρισμοί του ήταν με μισή καρδιά (αγαπημένος μου πανηγυρτζής ο Σαραβάκος). Ε, όταν κοπάνησε τον Ματεράτσι που του έβρισε τη μάνα, στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, τον λάτρεψα. Μπουτραγκένιο, Χάτζι, Στόιτσκοφ, Μπίρτσλη, Λε Τίσιερ, Νταλίν, Μπατιστούτα, Ντασάεφ, Καντονά, Σίρερ, Nεντβεντ, Μαλντίνι, Tότι, Σόλσκιερ, Κολτσίδας, μερικοί, ενδεικτικά. Υ.Γ. Ποτέ μου δεν κατάφερα να συμπαθήσω Γερμανό παίκτη. Υ.Γ. 2. Δεν νοείται να είναι άλλος από τον Μαραντόνα καλύτερος όλων των εποχών. Δεν έχει υπάρξει πιο επιδραστικός παίκτης στο άθλημα. Καλοί οι Μέσιδοι, οι Ρονάλντοι και οι Αβραάμ Παπαδόπουλοι, αλλά...

Εγώ θα πετούσα τον Πελέ απ' έξω για να βάλω Ζιντάν. Ειδικά μετά την κεφαλιά στον Ματεράτσι έγινα οπαδός του, παραβλέποντας Ρεάλ και Γιούβε κλπ. αντιπαθητικά. Ο Jackson είναι ο βασιλιάς της pop. Δικαίως. Μικρός τον άκουγα, τον θαύμαζα, υπήρξε φιγούρα (στην κυριολεξία) που πλαισίωνε την παιδική μου ηλικία. Η ανθρώπινη ιστορία του πολύ θλιβερή δυστυχώς.

Εγώ είμαι άλλος, ούτε καν Νίκος αλλά θα πεταχτώ σαν Mακάρι να ίσχυε αυτό και να ήταν τόσο απλό. Κατά κανόνα, οι περισσότερες κιθάρες θα χειριστούν βαρύτερο gauge ως αναμενόταν, δηλ. γρηγορότερο response, μικρότερο touch sensitivity, λιγότερο εμφανές swell (ηχητικό swell/ανάπτυξη) και πιο εμφατικό projection. Σε πολλές των περιπτώσεων όμως, μπορεί να ξεπεραστεί ένα- μεταβλητό για κάθε όργανο- κατώφλι που το αυξημένο tension, καθιστά το καπάκι λιγότερο κινητικό και άρα/ίσως φτωχότερο. Φτωχότερο σε αρμονικό περιεχόμενο, σε "φάλτσα", σε δυναμική. Υπάρχει μπούσουλας και αυτός έχει να κάνει με το μέγεθος σε συνδυασμό με τη "ζωντάνια" του καπακιού μιας ακουστικής, το πόσο εύκαμπτο δηλ. είναι το κέντρο του, η περιοχή γύρω από τον καβαλάρη. Μικρές, ελαφριές κατασκευές χειρίζονται μικρότερα gauges με μεγαλύτερη ευκολία ενώ αντιθέτως "ξοδεύουν" πολύτιμη ενέργεια προσπαθώντας να μεταφράσουν ιδιότητες χορδών που δεν μπορούν να "σηκώσουν" . Μεγάλα, βαριά σκάφη (dreadnaught, jumbo, grand auditorium) χρειαζονται περισσότερη χορδή για να κουνήσουν μόρια αέρα. Bέβαια, όλα αυτά, επειδή έχω καλομάθει με κάτι vintage banner Gibsons και προπολεμικές Martin +κάτι χειροποίητες-κλάμα, όπου όλα αυτά έχουν εφαρμογή. Sorry για το εκτεταμένο off topic. Kατά τ΄ άλλα κι εγώ έχοντας ακούσει τα δέιγματα κατέληξα στο 10s come first, αλλά λίγο με μπέρδεψαν τα τελευταία δείγματα που ένιωσα το αντίθετο. Επίσης, έχοντας στραφεί σε 9άρες και short scale (μετά από 20 χρόνια 10άρες σε long scale), ομολογώ πως η διαφορά στην εκφραστικότητα και την άνεση είναι τεράστια. Ο ήχος είναι δεδομένα καλύτερος, αφού ειμαι λιγότερο κάγκουρας ενώ κάνω και καλές παρέες που με βάζουν στο σωστό ηχητικό μονοπάτι.

Sorry για το hijack, το πιο κοντινό που είχα ποτέ σε μηχανή είναι η πριονοκορδέλα, αλλά έχω ακούσει από πολλούς "σοβαρούς" και "ορκισμένους" βετεράνους μοτοσυκλετιστές, να περιγράφουν την εμπειρία βόλτας με μια Harley ως "guilty pleasure". Έλεγαν πόσο ευχαριστήθηκαν, αλλά δεν το φώναζαν, σαν να το θεωρούσαν πάντα "ξεπεσμό".

Paolo Nutini, Fleet Foxes, Raconteurs, Amy Whinehouse, Absynth Minded, Arcade Fire, The Strokes, Jet, White Stripes, Gorillaz, Franz Ferdinand, Nightwatchman μερικά από τα ονόματα που θυμήθηκα on-the-fly, και κινούνται στην ευρύτερη pop-rock/εμπορική κατηγορία.

Ωραίο κόλπο, μακάρι να δούλευαν όλα τόσο εύκολα. Η βίδα μπορεί να προκαλέσει πολλά, από το να βυθιστεί στα νερά του ξύλου υπό πίεση και να μη βγαίνει, να χαθεί κάπου μέσα στο όργανο, να "μασήσει" τα σπειρώματα του post ή του bushing, να "γρεζάρει" το slot του κεφαλιού από το κατσαβίδι κλπ. Ask me how I know.

Noμίζω ότι αυτός ο ΠΑΟΚ δεν το χάνει. Μπορεί να είμαι Αρειανός, αλλά το momentum και η δύναμη που έχει αντλήσει φέτος είναι φαινομενικά. Ό,τι καλύτερο έχω δει τα τελευταία 15 χρόνια από όλες τις απόψεις (οπαδικά, παικτικά, επικοινωνιακά). Αυτός ο Ιβάν να κρατούσε λίγο το στόμα του κλειστό θα ήταν καλύτερα. Τώρα έχουν να διαχειριστούν κάτι πιο δύσκολο. Να παραμείνουν πρωταθλητές αγωνιστικά αλλά και από άποψη νοοτροπίας (γιατί την ώρα που πανηγύριζαν το πρωτάθλημα, πολλοί καημένοι ασχολήθηκαν με τον γαύρο, το χάρτινο της ΑΕΚ και την Γ' Εθνική του "σκουληκιού", λες και του χρόνου θα παίζουν μόνοι τους).

Ούτε ο ΒάνεΜπάστεν ούτε και ο Ρόμπερ Πλάντ. Τσακίστε τους τσιρίδες σε κάθε γειτονιά. Γενικά θα ήμουν πιο χαρούμενος με "άλλους" τραγουδιστές σε πάααρα πολές μπάντες. (απεχθάνομαι τον Gillan πχ.-σταυρώστε με-μέρες που είναι-αλλά ήρθα για να σώσω τον κόσμο). Δυστυχώς δεν θα ήταν οι ίδιες μπάντες όμως, οπότε κάνω την καρδιά μου πέτρα. Ο πιτσιρικάς, ειδικά με την περμανάντ, έχει έναν συνδυασμό από Plant και Daltrey(επιτέλους ένας καλός τραγουδιστής, όχι ηδονισμένοι τσιριδοφονιάδες).

Άμα δεις τι ακούνε τα μέλη της μπάντας που παίζω 14 χρόνια τώρα, θα καταλάβεις ότι το ετερόκλητο είναι ίσως και θεμιτό. Ή απλά διαγωνιζόματε 14 χρόνια τώρα για το ποιος θα επικρατήσει. Το πρόβλημα είναι μάλλον τα (μη) λεφτά.

Mια χαρά το βρήκα. Εμένα de με αφορά το πώς τη βρίσκει και τι φοράει ο καθένας πάνω στη σκηνή. We only live once. Ο πιτσιρικάς έχει ηχάρα, πολύ ωραίο feel, πολύ έξυπνα one-guitar-band παιξίματα. Το σόλο μπορεί να ήταν κάπως, αλλά είχε ψυχή. (δεν μπόρεσα να πάω πιο κάτω, βαρέθηκα). Έχω ακούσει πολύ χειρότερα από πολύ καλυτερους κιθαρίστες live.

Ω τι σύμπτωσις, κι εγώ Νεάπολλη (city, με δύο λου). Πατρικό, μπαρμπάδες κλπ. Από τότε που "φύγαν" οι παππούδες ξενέρωσαν τα Πάσχα-τα (20κάτι χρόνια πριν...). Δυστυχώς το Πάσχα στην (ελληνική)πόλη απέχει παρασάγγας από οτιδήποτε κοντινό στο "πολύ ωραία", εκτός αν είναι εξωτερικό (οπότε δεν είναι και Πάσχα). Με τρία ξενιτεμένα αδερφια (αθροιστικά) σε Αγγλία, Γερμανία και Γαλλία αντίστοιχα, χτυπάω το κεφάλι μου που δεν κλείσαμε εγκαίρως κάτι από αυτά. Next time. Καλές γιορτές, χαμηλά τη χοληστερίνη και προσοχή στους δρόμους.

1. Queen-Coming Soon 2. Queen-March of the Black Queen 3. Queen-Millionaire Waltz 4. AC/DC-Gone Shooting 5. AC/DC-Riff Raff 6. AC/DC-What's next to the moon 7. Dire Straits-Angel of mercy 8. Dire Straits-Once upon a time in the West 9. Red Hot Chili Peppers- So much i 10. The Clash- Police on my back 11. ZZ top-Francine 12. Extreme-Decadence Dance 13. Tom Waits- Ol' 55 14. Tom Petty and the Heartbreakers- Wake Up Time 15. The Nightwatchman- Black Spartacus Heart Attack Machine 16. Pink Floyd- Run Like Hell 17. R.E.M.- Monty's got a raw new deal 18. U2-I need your love 19. The Raconteurs- Old Enough 20. Paul McCartney- This One Αυτά με βάση το θυμικό μου και το κατά πόσο έχω ακούσει τι και σε τι επιστρέφω τακτικά, με ανακούφιση. Λείπουν ΠΑΡΑ πολλά που πιθανόν να χωρούσαν ισάξια (Zep, Stones, Beatles, Leppard, GnR, Aerosmith, Nazareth, Lou Reed, Tρύπες, Jethro Tull, Lizzy, Creedence, Pogues, κ.ο.κ ), τώρα που το σκέφτομαι λυπάμαι που άφησα τόσους απ' έξω... Δυστυχώς η instrumental μουσική δεν υπήρξε ποτέ το φόρτε μου και το να καταρτίσω 50-50 λίστα θα ήταν άδικο αφού στην πραγματικότητα ο χρόνος ακρόασης έχει υπάρξει περίπου 95-5. Παρ' όλα αυτά μπορώ να κάνω μνεια σε Vivaldi, Chopin, Eric Satie, Debussy, Kαραΐνδρου, Marc Orton, Yann Tiersen, Xατζιδάκι, Jean Michel Jarre, Vangelis, Ry Cooder-Manuel Galban, Dave Brubeck, Paco De Lucia, Tommy Emmanuel, Θανάσης Παπακωνσταντίνου/Λαϊκεδέλικα, Focus, όσα στα γρήγορα μπόρεσα να θυμηθώ, κομμάτια των οποίων, ή και ολοκληρωμένα έργα αφιέρωσα αρκετό χρόνο ακρόασης κι επιστρέφω σε αυτά.

Κι εγώ το παθαίνω αυτό, αλλά με πολύ ιδιαίτερα όργανα. Tα mainstream πάντα το ίδιο πράγμα μου βγάζουν. Αλλά συμφωνώ.

Δύσκολα μου βάζεις. Θα σου αναφέρω μερικές που με καίνε να τις φτιάξω για μένα, αλλά δεν έχω χρήματα να με πληρώσω. a) SG, μαόνι και ξερό πσωμί. PAFs στα όρια του μονοπήνιου, Pelham Green, Μaestro Vibrola. b) Telecaster, Bigsby, διπλά bindings πάντα (η μόνη tele που μου αρέσει χωρίς bindings είναι η butterscotch blackguard). Ιce Blue Metallic ή ημιδιάφανο Candy Apple Red. Maple ταστιέρα. Χαλασμένο φινίρισμα c) Stratocaster. Κλασσικό τρέμολο αλλά με 3-tele saddles αντί για 6. Lake Placid Blue ή Sherwood Green, μαπλέ ταστιέρα, gold anodized πιγκάλ, 3-θέσιος toggle (όχι blade) στο lower horn (think jazzmaster) και 1 vol, 1 tone, mid pickup mini switch ή 1vol, 1 tone, 1 blend-in pot για τον μεσσαίο. Για μία και μοναδική πρέπει να το σκεφτώ πολύ H Firebird μου πάντως είναι μια υποψήφια. Edit: Ξέχασα να βάλω binding στις ταστιέρες. Tις θέλει κανείς; Θα κάνω άλλες αναγκαστικά.

Όχι το συμπληρωσα sorry

1 (Mία) Όλες οι άλλες είναι απλά δικαιολογίες που τρέφουν κάποια εγκεφαλική δυσλειτουργία, είτε αυτό λέγεται καταναλωτισμός, είτε λέγεται συλλογή αντικειμένων, ανάγκη για κάλυψη συναισθηματικού κενού, είτε ματαιοδοξία, είτε πλεονασμός, παρορμητισμός, μόδα, ρεύμα, κατάθλιψη κ.ο.κ. Εγώ προσωπικά θέλω άλλη κιθάρα κάθε μήνα σχεδόν, για διάφορους λόγους κυρίως αισθητικούς αλλά και μιμητισμού (κόλλησα με κάποιον καλλιτέχνη πχ) και αν είχα δυνατότητα θα το έκανα.

Ωραίο promo video για μια εταιρεία που τυπώνει(!!!) μέταλλο και μάλιστα τιτάνιο. Αυτό ΔΕΝ έχει ξαναγίνει σε κιθάρα. Το video προβάλλει την εταιρεία και όχι το όργανο. Η δουλειά που έχει γίνει στο όργανο φυσικά είναι ...Σουηδική δηλ. άψογη. Στο όργανο έχει γίνει ΣΟΒAΡΗ δουλειά από μια εταιρεία που ούτε καν με κιθάρες ασχολείται. Ένα πρωτότυπο είναι για το οποίο πήραν τον Γκουίνεθ Γουίλτζερ πωστονλέν, ως ένα από τα σπουδαιότερα εξαγώγιμα προϊόντα της Σουηδίας το συνδύασαν με το δυνητικά εξαγώγιμο προϊόν τους, δηλ. το additive manufacturing για να προμοτάρουν -επιτυχημένα κατά τη γνώμη μου- τις υπηρεσίες τους. Σουηδός βιρτουόζος-Σουηδοί κατασκευαστές-Σουηδικό ατσάλι. Τρίπτυχο ευκολοχώνευτο και εύκολα αποτυπωθέν στο μυαλό. Όσον αφορά την κιθάρα, έχει πολλά καινοτόμα στοιχεία, δηλ. πράγματα που δεν έχουν ξαναεφαρμοστεί στην κατασκευή οπότε ναι, είναι ένα καινοτόμο αντικείμενο. Scalloped steel ταστιέρα, Full steel neck structure, printed (ξανα!!!) titanium body. To σώμα απ' ό,τι διαβάζω έχει τυπωθεί ενσωματώνοντας ένα δίκτυο διατάξεων με σκοπό να γίνει ανθεκτικό, ελαφρύ αλλά να έχει και κάποιο flexibility. Δημιουργός του σχεδίου ο Holt ο οποίος έχει εμπειρία κατασκευής αλουμινένιων οργάνων, των Drewman Guitars. Κάπου στο video ο Iνγκμαρ πωστονλέν λέει "Τhe neck is the most important for me". Δεδομένης της ας πούμε -όχι και τόσο συγκαταβατικής περσόνας- του Σουηδού, αν ήμουν ο σχδιαστής δεν θα έπαιζα με τη φωτιά. Το heel φαίνεται να αναπαριστά ένα Stratocaster με το slope να ξεκινάει μετά το 12-13 τάστο και να καταλήγει μεταξύ 15-16. To video ως video λίγο αμερικανιά με μια δόση ατόφιου Σουηδικού...χιούμορ(??)

εννοείται ότι δεν απευθυνόμουν σε εσένα. Sorry αν φάνηκε. Δε χρειάζεται να γεμίζουμε disclaimer. Ορίστε μ' έχουν πάρει από φόβο.

Ποιο practice vs stage όργανο βρε τώρα βρε, Xίλιες φορές να ασχοληθώ με το θρεντ "Η κιθάρα μου δεν είναι τόσο καλή για εγγραφή σε studio, τι να κάνω?"

Δεν έχει καθόλου αυξημένη βαρύτητα, μιλάω σαν μουσικός εδώ και όχι σαν τεχνικός. Όταν έχω να κάνω αγγαρεία στην κιθάρα (δηλ. να δοκιμάσω licks, να "βγάλω" ένα κομμάτι, να "στήσω" ένα σόλο, προτιμώ να μην ξοδεύω ώρες από τις χορδές ή τα τάστα ή το hardware της "κουστουμάτης"- η οποία υπ' όψη- είναι Epiphone). That's me. Ούτε το προτείνω, ούτε συμβουλεύω για αυτό. Έχω ένα όργανο handyman για τέτοιες δουλειές. Όταν πρέπει να πάω στην πρόβα, να φτιάξω ήχο και να εξασκηθώ σε αυτά που μελέτησα στη handyman, τότε πάω στο κουστούμι. Αυτό ακριβώς είναι το σκεπτικό μου. Δεν βρίσκω τίποτα το μεμπτό σε αυτό και δεν θα απολογηθώ, ούτε θα δικαιολογηθώ σε κανέναν για την επιλογή μου. Και ούτε θα επιτρέψω σε κανέναν να με χλευάσει γι' αυτό ή να αστειευτεί ή να αμφισβητήσει, όχι την ορθότητα αλλά την πρόθεση. Και αν ήθελα θα το έγραφα και στο blog μου και θα έβαζα και link. Γιατί αυτό μου αρέσει να κάνω. Να φτιάχνω, να μιλάω και να γράφω για κιθάρες. Δεν κατάλαβα. Όλο το forum βρίθει από έμμεσες αναφορές σε Fender, Gibson, Thomann, Seymour Duncan, Κlon, JHS, Roland κ.ο.κ. Ο blogger και ο youtuber της διπλανής πόρτας μας πείραξε;