Πνοή και Νύξη

E οχι βέβαια. Βloopers και περίεργα είναι το θέμα κι είπα να θέσω και το κούρδισμα με capo ως φυσιολογικό. Βrain fart είναι το παρακάτω (και ακόμη πιο brain fart το ότι αυτός θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου)

Για να είμαστε δίκαιοι, σχεδόν επιβάλλεται να "ξανακουρδίσεις" την κιθάρα όταν βάζεις capo, με το capo πάνω στην κιθάρα.

Δεδομένου ότι οι 490 είναι wax potted, οπότε αποκλείουμε μικροφωνισμούς και squeals, η πρώτη μου σκέψη είναι ότι ο humbucker μπήκε σε mode μονοπήνιου κατά λάθος (μπορεί να ακουμπουν σε κάποιο γειωμένο σώμα τα δύο ενωμένα coil ends)

Δεν έχεις ήδη amp ή cab simulation στο behringer? Κατάλαβα λάθος; Τα EQ pedals έχουν make-up gain πάντα, οπότε μια χαρά δουλεύουν μέχρι και ως overdrive. Το Hustle Drive μάλλον δεν σου κάνει. Απ' όσο ξέρω το OCD δεν είναι πετάλι για καθαροβρώμικο. Είναι για βρωμικοφαζ. ΤΟυλάχιστον ο δικός μου κλώνος. Δεν θα καθαρίσει με το vol σου.

Με το EQ να προσομοιώσεις πιο ελεγχόμενα την επίδραση του ήχου που έχουν στο σήμα σου, τα συγκεκριμένα πετάλια στα συγκεκριμένα settings( χωρίς να χρειάζεσαι αυτά τα πετάλια). Στα αυτιά μου ακούγονται απλά σαν tone shapers με λίγο "ζμπρώξιμο" για να αρπάξει. Νιώθω ότι το κυρίως μενού τους (οι προενισχύσεις τους/gain) περνούν απαρατήρητα. Επίσης, δεν βλέπω να τα χρησιμοποιείς ως διπλό gain stage (το ένα μετά το άλλο ανοιχτά ταυτόχρονα), οπότε τι σημασία έχει η σειρά;

Θεωρώ την ισοπέδωση άδικη. Δηλ. επειδή εγώ έμαθα να ακούω με κασέτα ή τεντώνοντας τ' αυτιά μου, δεν σημαίνει ότι και κάποιος άλλος είναι το ίδιο δεκτικός ή αποτελεσματικός σε αυτή τη μέθοδο. Υπάρχουν διαβαθμίσεις στη μουσική αντίληψη του καθενός και εξαρτώνται από την εμπειρία και την κλίση. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζεται να προσπαθήσουν περισσότερο στο μηχανικό μέρος της μουσικής (τεχνική, ακρίβεια πχ) ενώ κάποιοι θέλουν περισσότερη δουλειά στο θεωρητικό (αντίληψη, οξυδέρκεια). Το σίγουρο είναι ότι όλοι, χρειάζονται μελέτη. Σίγουρα οι δάσκαλοι και οι μουσικοί, έχουν πιο σωστή εικόνα του τι συμβαίνει με τους μαθητές τους

Eγώ αυτά τα λέω "λεκέδες". Δεν τα χρειάζεσαι, πέτα τα προς την κατεύθυνσή μου να καθαρίσεις. Πάρε ένα EQ

Αυτά όλα είναι καθαρά. Πέτα τα. Παίξε καρφί.

Το δύσκολο είναι να εντοπιστεί το έναυσμα. (και όχι η αφορμή, η αιτία ή σκεπτικό) Το έναυσμα νομίζω ήταν η βιτρίνα του Μπράβου στην Εγνατία με μια κόκκινη κόπια Stratocaster(12-13 χρονών). Aυτή εικόνα με έκανε να θέλω να "πιάσω" κυριολεκτικά και μεταφορικά το όργανο που με ενδιαφέρει περισσότερο. Είχα έρθει σε επαφή παλιότερα (7-8 χρονών) με ηλεκτρική κιθάρα αλλά δεν με εντυπωσίασε. Τελικά λόγω ματαιώσεων που αφορούν το οικονομικό, το εκπαιδευτικό και το κοινωνικό υπόβαθρο της Μπανανίας μας, έπιασα κιθάρα στα 17 μου, με τη συγκυρία μιας 12χορδης κιθάρας που παράτησε στο σπίτι ο μεγάλος αδελφός. Η αφορμή να ασχοληθώ, ήταν η ευκαιρία να χάνω μαθήματα ως μέλος της σχολικής μπάντας. Θράσος και άγνοια κινδύνου.

Αυτό το Νταλαροειδές ο Άντερσον. Η υπόλοιπη μπαντα μια χαρά είναι

Κι εγω είχα σπαστεί με τον Jethro τον Tull κάποτε, που μας είχε ζαλίζει με το μην καπνίζετε και τέτοιες μπούρδες σε συναυλία ανοιχτού χώρου. Θα έπρεπε να το αναγράφουν στα εισητήριά και στην προπώλησή τους ρητά. Σέβομαι την επιθυμία του (ή την ανάγκη να μην αναπνέει καπνό) αλλά απεχθάνομαι το bullying και τη νουθεσία, εκ των υστέρων

Tι διάλο, τι μασονίες είναι αυτές; Παντού backstage πχια; Θα ήθελα να διαφωνήσω κάθετα σε αυτό. Τουλάχιστον ως πρώην καπνιστής/εξαρτημένος, χωρίς να έχω να διαχειριστώ τα αποτελέσματα τεράστιας φήμης και αναγνωρισιμότητας, κρίσεις άγχους και πανικού, κατάθλιψη και λοιπά ψυχολογικά που αντιμετωπίζουν πολλοί καλλιτέχνες, σίγουρα δεν ήταν ακριβώς επιλογή της.

Για να είμαι δίκαιος θα βάλω και την πηγή

Έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο του Βeato και μου άρεσε. (Τι ωραίος, λαχταριστός ήχος αυτή η Southern Jumbo της "κακιάς" Gibson που σπάνε τα ΄χεστοκ τους) Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλα τέτοια intros. Ρίχτε προτάσεις. Κάνω την αρχή:

Συμφωνώ σε αυτό, υπάρχει διαβάθμιση. Άλλο να παίζεις ramones και άλλο zappa όπου ο όγκος της πληροφορίας που έχεις να διαχειριστείς είναι εξωπραγματικός. Βέβαια και το επίπεδο του μουσικού είναι ανάλογο, οπότε υπάρχει μια αντιστοιχία στο μέγεθος της προσπάθειας που καταβάλλεται

Εμένα πάντα με βοηθάει, καταστέλλει τις άμυνες της αμφιβολίας και λύνονται χέρια, σώμα και μυαλό. Λειτουργεί κυρίως ως κατευναστικό του άγχους, του τρακ και του φόβου. Αποδεδειγμενα, sober, παίζω χειρότερα. Αλλά μη φανταστούμε πιώμα. Μιλάμε για επίπεδα 2 μικρές μπυρες πριν και μία κατά τη διάρκεια (συνήθως 2μιση ώρες). Μπορώ και χωρίς, αλλά όσες φορές έτυχε, έπρεπε να καταβάλλω διπλάσια προσπάθεια για να ανταπεξέλθω. Επίσης, ως μη επαγγελματίας/ημιερασιτέχνης, παίζω για να περνάω καλά, οπότε κάνω ό,τι θα έκανα αν έβγαινα έξω. Πίνω 2 ποτά. Το ότι οι θρυλικές μπάντες έπαιζαν υπό επήρρεια ουσιών και "είχαν έμπνευση επειδή έπαιρναν καλά πράγματα" φυσικά ανήκει στη σφαίρα του αστικού μύθου. Θεωρώ κι εγώ ότι όταν έπρεπε να κάνουν δουλειά (recording, performing) ήταν αρκούντως sober. Aπλά αυτό το αρκούντως είναι διαφορετικό για τον καθένα. Ο Keith Moοn μπορεί να χρειαζόταν 1 μπουκάλι vodka για να έρθει σε κατάσταση πνευματικής εγρήγορσης. Αν έχω φτάσει σε επίπεδο "ζάλης" από το αλκοόλ, τότε δεν βγαίνει το πράμα. Έρχεται φθορά πνευματική και πολύ σύντομα σωματική. Είναι δεδομένο ότι παίζω χειρότερα. Ο καθένας έχει το κατώφλι του.

https://smart.noiz.gr/details.php?id=419793

Mπορούμε να προσδώσουμε γεωγραφικά ή κλιματικά χαρακτηριστικά σε αυτά; Δεν μιλάμε για το ίδιο είδος μουσικής, παρ' όλο που αλλάζει ο τόπος, το ύφος και ο τρόπος; (τα όργανα)

Aυτά που περιγράφετε ρε παιδιά είναι αντίκτυπος στερεοτύπων/trends που έπονται της σχέσης της προέλευσης της μουσικής σε σχέση με το κλίμα. Δηλ. reggae=καλοκαιρινή, metal=χειμωνιάτικη κ.ο.κ. Υπήρξε γένεση/άνθιση/εξέλιξη του ρεμπέτικου στη Σμύρνη, στον Πειραιά και στη Νέα Υόρκη σχεδόν ταυτόχρονα. Oι Ιρλανδοί και οι Άγγλοι έχουν πανομοιότυπο κλίμα, αλλά η παραδοσιακή τους μουσική διαφέρει ριζικά. Eλβετία και Πίνδος, ορεινοί όγκοι-απομονωμένες κοινότητες. Yodeling οι μεν, μοιρολόγια και πωγωνίσια οι δε. Aπό την άλλη, με τι μοιάζουν αυτά; Σε προσωπικό επίπεδο, η ζέστη/κρύο/υγρασία/ξηρασία δεν επηρρεάζει σε τίποτα το παίξιμο/έμπνευση, ή την ακρόαση μουσικής.

Boηθάει να μαλακώσει. Φυσικά όλη αυτή η διαδικασία αλλάζει και τη γεωμετρία του σπασίματος (το όξινο του ξυδιού, το ζεστό νερό και η τριβή από το ξύσιμο, επηρεάζουν τη γεωμετρία των επιφανειών προς κόλληση που είναι απολύτως κρίσιμη για σωστή εφαρμογή). Στην πράξη αυτό είναι αδύνατο-στα περισσότερα σπασίματα/ρωγμές. Είναι μόνο εφικτό σε "καθαρές" επιφάνειες, πχ για την αφαίρεση κόλλας από βγαλμένη ταστιέρα ή καθαρών ενώσεων και όχι σπασίματα. Προσωπικά σε επανακόλληση σπασίματος, δεν εγγυώμαι για αποτελεσματική και ανθεκτική στο χρόνο, κόλληση. Εdit/διόρθωση περί skunk stripe. Είδα τη φωτό ξανά και μου φαίνεται μικρότερο το κακό απ' όσο θεώρησα αρχικά (νόμισα ότι αποκολλήθηκε και μπαινοβγαίνει). Αναθεωρώ και ζητώ συγγνώμη για τα "περι κόλλας", σε αυτή την περίπτωση, όπως είπε ο @Superfunk, superglue νερουλή, εφαρμογή στα όρια του skunk, κούνημα μανικιού για να "ρουφηξει" μέσω τριχοειδούς φαινομένου την κόλλα και σφιγκτήρες για 1-2 λεπτά. Μετά τρίψιμο να επιπεδοποιηθεί και τέλος.

Οι ρωγμές (ειδικά η μία η μεγάλη) δύσκολα είναι μόνο βερνίκι, πιθανολογώ ότι έχει βάθος. Θα πρέπει να ξανατσεκαριστεί από τεχνικό με feeler gauge για να δει τι βάθος έχει και δια της αφής/πίεσης για να δει αν κουνιέται. Πιθανολογώ ότι η πτώση (ή η πίεση που δέχτηκε) ήταν αρκετά μεγάλη με πολύ έντονο κραδασμό. Σε αυτές τις περιπτώσεις εκτονώνεται ο κραδασμός σε "αδύναμα" σημεία, δηλ. ενώσεις διαφορετικών κομματιών ξύλου (skunk, μέρη σώματος) και ξεκινούν με καποια αφορμή (εδώ πχ. είναι στο ύψος των βιδών του pickguard, όπου η βίδα απωθεί ίνες ξύλου και περιμένει μια ευκαιρία για να εκτονωθεί) To ράγισμα στο neck pocket είναι όντως το πιο κρίσιμο και εκεί πρέπει να δωθεί προσοχή στο αν είναι επιφανειακό ή όχι (μάλλον είναι επιφανειακό γιατί η γεωμετρία του σημείου δύσκολα δίνει ρωγμή. Η λωρίδα στο μανίκι είναι εύκολα επισκευάσιμη (να χαρείτε όχι superglue, έχω ξεκινήσει σταυροφορία χρήσης "σωστής" κόλλας στην φουκαριάρα την οργανοποιία. Έχω πετύχει κολλήσεις μη αντιστρέψιμες λόγω κακής επιλογής κόλλας. Ζεστή ζωική. Hot hide glue. Aν-για κάποιο λόγο ξαναγίνει το κακό- είναι πολύ εύκολο να επανενεργοποιηθεί η ίδια κόλλα-χωρίς να χρειάζεται καθάρισμα, ή εξ' ολοκλήρου εξαγωγή του μέρους προς κόλληση. Δεν χρησιμοποιείται λόγω "μανούρας" στην προετοιμασία. Κάθε εργαστήριο που σέβεται την τέχνη του και το όργανο του μουσικού-πρέπει να δουλεύει Hot hide glue πρωτίστως. Να το ζητάτε). Όπως και να 'χει θα πρέπει να τσεκαριστεί υπεύθυνα από τεχνικό για να σου δώσει εκτίμηση κατάστασης.

με brasso και λίγο steel wool όλα λύνονται (ή αλλιώς με σκέτο silvo) Aν και με τον ήχο που θα σου βγάλουν οι Mule, δεν θα είχες πρόβλημα να ήταν και λαχανί, πίστεψέ με.

https://smart.noiz.gr/details.php?id=416910&utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+noiz%2FGxqE+(Noiz.gr+-+Αγγελίες) Πάρ'τους χθες Μόλις τους είδα να εμφανίζονται στα δεξιά της οθόνης, σε θυμήθηκα

Δεν μπορώ να πω ότι γνώρισα τo Blues μέσα από κάποιο κομμάτι "αμιγώς Blues" αλλά εμμέσως, μέσα από τους Stones, τους Beatles, τους πρώιμους ΖΖ top, τους Zep κ.ο.κ. Η πρώτη επαφή με το blues αν την κάνω αναπολώντας ήταν εδώ (κάπου αρχές 90s-13/14 χρονών) Ο πρώτος, συνειδητοποιημένα "blues δίσκος" που αγόρασα: Kαι φυσικά ζώντας στη Θεσσαλονίκη των 90s, έπεφτα συχνά πυκνά πάνω στα ονόματα της σκηνής Nίκο Ντουνούση και Ηλία Ζάικο. Δεν πρόλαβα εποχές Παραρλάμα δυστυχώς αλλά η post-Παραρλάμα ατμόσφαιρα και ενέργεια υπήρχε και συνέχισε να είναι έντονη για χρόνια-δεκαετίες αργότερα. Το '98/'99 με την (indie-post punk!) μπάντα που έπαιζα τότε είχαμε ανοίξει τη συναυλία των Nick & the Backbone στην Υδρόγειο. Δεν μπορώ να πω ότι έχω εντρυφήσει στο blues ούτε ότι συνέχισα να είμαι ένθερμος ακροατής, καθώς σχετικά γρήγορα το μουσικό μου ενδιαφέρον στράφηκε αλλού, αλλά πάντα το παίξιμο ή η ακρόαση blues είναι μια mini home-coming εμπειρία.