BillTrantos

Τα έχουμε πει Mr.Cigar, είμαι πολύ κουλός για τέτοια. ;D Προσπαθώ σιγά, έχω διάφορες ιδέες ως βάση, αλλά δεν κάθομαι να τα βάλω κάτω και να παίξω. Μάλλον νομίζω ότι δεν είμαι έτοιμος. Ο καιρός θα δείξει.

Πολύ ωραίος ήχος και το κομμάτι μου άρεσε πολύ. Πάω να ακούσω και τη συνεργασία με gvour. :) Edit: Και πολύ ωραίο solo!!

Η γνωστή ιστορία. Βεγγαλικά από σήμερα, το κουτάβι που υιοθέτησα πρόσφατα να κλαίει, κάτι έπρεπε να κάνω. Αρπάζω την κιθάρα και λέω ας παίξω με το νέο ήχο που έφτιαξα το μεσημέρι. Μετά το Gary Moorικό intro η μικρή ήδη λαγοκοιμότανε, οπότε είπα να το συνεχίσω λίγο ακόμα, just in case. ;D Βαρέστε ελεύθερα, το παίξιμο ως γνωστόν ασταθές, ο ήχος μ'αρέσει αρκετά μπορώ να πω. Πληροφορίες για αυτόν υπάρχουν στο παρακάτω link, αλλά μπορώ να γράψω και περισσότερα πράγματα εδώ αν ενδιαφέρει κάποιον με modelling μηχάνημα. [soundcloud] [/soundcloud]

Το πάθαινα κι εγώ για αρκετά μεγάλο διάστημα, μέχρι που αποφάσισα να ρίξω ένα τόνο την Les Paul. Πλέον για pop rock, rock άντε και hard rock χρησιμοποιώ την Strat με HS-3 Dimarzio και toneless wiring -ναι είμαι βλάσφημος-. Για οτιδήποτε πιο βαρύ παίζω με τη Les Paul. Το πρόβλημα λύθηκε οριστικά όταν κούρδισα μία Yamaha Pac σε Open C για να πειραματίζομαι και με κάτι διαφορετικό. Προσωπικά, επειδή περνάω φάσεις που μελετάω διαφορετικά είδη μουσικής, δε θα μπορούσα με μία κιθάρα σε ένα κούρδισμα. Φαντάζομαι αν ποτέ καταλήξω σε κάτι (ελπίζω όχι), να γίνει μία από τις 3 κιθάρες η "main". Προς το παρόν χαίρομαι που μπορώ να ακούω πολλούς διαφορετικούς ήχους. Στα clean-crunch προτιμώ τους μονούς, στα υπόλοιπα τους διπλούς, αλλά that's just me.

Εξαιρετικός παίκτης και πολύ καλός άνθρωπος δείχνει. Ενώ παλιά είχε ηχάρα δεν ξέρω τι έχει γίνει τελευταία. Τον είχα δει/ακούσει από κοντά το 2012 και ενώ το παίξιμό του ήταν τρομερό, από ήχο τίποτα.

Δε μου αρέσει καθόλου η λέξη "καλύτερο" ;D Έχω πολλά αγαπημένα solos σε αυτή τη δεκαετία, γιατί λόγω ηλικίας μετά το '10 άρχισα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με τη μουσική και συγκεκριμένα με τον "σκληρό" ήχο. Θα παραθέσω 3, γιατί δε μπορούσα να διαλέξω ένα, να με συγχωρείτε ;D Gus G. - Dreamkeeper (2014) solo στο 2.48 Καμία "καινοτομία", αλλά μου άρεσε το vibe, το πάντρεμα τεχνικής και ωραίου vibrato, συν τα πολύ ταιριαστά bends. Steel Panther - F@cking my heart in the @ss (2014) solo στο 3.11 Παρά τον κάφρικο και σατιρικό τους στίχο, είναι όλοι παικταράδες και γράφουν ωραία τραγούδια. Αυτό είναι από τα αγαπημένα μου solos του Satchel, βγάζει συναίσθημα και συνδυάζει αρκετές τεχνικές. Alluvial - Gabrielle (2017) solo στο 1.20 Εκτιμώ πάρα πολύ την αισθητική και το παίξιμο του Wes Hauch. Σε αυτό το κομμάτι παραθέτει όλα αυτά τα στοιχεία που μου αρέσουν στο παίξιμό του. Dynamics, απίστευτα bends, wide vibrato, ο τύπος τα έχει όλα.

Έτσι ήμουν κι εγώ με τη μπάντα μου. Εγώ hard rock, 80s rock-metal, modern metal (από heavy έως melodic death και djent), οι συμπαίκτες μου από funk, rock, έως low bap και ρέγγε. Στην αρχή που παίζαμε μόνο διασκευές δεν υπήρχε θέμα, όταν όμως γράψαμε 2-3 τραγούδια φάνηκε πολύ και είναι και ένας από τους λόγους που όταν σπάσαμε λόγω σπουδών στεναχωρήθηκα λιγότερο γιατί δεν έβλεπα μέλλον με τέτοιες διαφορές. Κατά τη γνώμη μου είναι δύσκολο έως απίθανο να δουλέψει σχήμα με εντελώς διαφορετικές επιρροές και ακούσματα. Εύχομαι τα καλύτερα όμως!

Εξαιρετικός. Και το τραγούδι και η ερμηνεία και ο ήχος ως συνολικό αποτέλεσμα είναι top class.

Δύσκολη βδομάδα, πάλι καλά που έρχεται ΣΚ :angel: https://www.youtube.com/watch?v=27IaXrXaRfo

Παρά το γεγονός ότι στα μεγαλεία του Κορκολή ήμουν πολύ μικρός, μου αρέσει πολύ η μουσική του, την οποία άκουσα πολύ αργότερα. Έκανες πολύ ωραίο cover, μου άρεσε πολύ. Θα ήταν ενδιαφέρον να το ηχογραφήσεις ξανά, να δούμε τι κάνουν 15 χρόνια σε μία φωνή. :)

Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά! Η αλήθεια ότι αισθάνομαι καλύτερα, είχα μπλοκάρει αρκετά. Έχει μερικά λαθάκια που θα μπορούσα να αποφύγω, αλλά δεν είμαι καλός στο "κόψε-ράψε" με τα DAWs.

Καλώς σας ξαναβρήκα! Με αρκετούς έχω να μιλήσω χρόνια, περίπου όσα είχα να παίξω κιθάρα πάνω από 10 λεπτά τη βδομάδα. Το τελευταίο διάστημα το μικρόβιο γύρισε και είπα να αρχίσω να παίζω σιγά σιγά πάλι. Το παρακάτω clipάκι είναι αυτών των ημερών. Βαράτε ελεύθερα! https://soundcloud.com/billtrantos/zakk-wylde-sold-my-soul-main-solo

Μικρή ανάσταση στο thread, μιας και το έχασα, για να πω τη μικρή μου ιστορία. Ξεκίνησα να παίζω ηλεκτρική κιθάρα μετά από 2 χρόνια ενασχόλησης με κλασική, σε ηλικία 13 ετών. Κάθε φορά που έβγαζα κάτι το απολάμβανα, κυρίως γιατί ένιωθα όλο και πιο κοντά στον υποσυνείδητο στόχο που είχα θέση στον εαυτό μου, δηλαδή να γίνω εν τέλει καλύτερος απ'ό,τι μπορούσα, έστω και ένα κλικ υπέρβασης. Κατά την εφηβεία ασχολήθηκα με μπάντες, έπαιξα σε μαγαζιά με κόσμο, έγραψα τραγούδια, έβγαλα γκομενάκια επειδή κρατούσα μία Les Paul, έκανα video clip της πλάκας, φωτογραφήσεις της πλάκας, γενικά το ζούσα ως το cool παιδί που ήξερε να παίξει το intro riff του Crazy Train και ψάρωνε τα υπόλοιπα παιδιά στην τάξη. Εκεί ήταν και που έχασα την απόλαυση. Μου μπήκε η έμμονη ιδέα στο μυαλό να γίνω ο Έλληνας Jeff Loomis/John Petrucci/Yngwie Malmsteen, όπως θέλεις πες το. Ώρες ατελείωτες την ημέρα με μετρονόμους, ασκήσεις, scales, κλπ. Με την πάροδο του χρόνου σταμάτησα να παίζω. Έπιανα κιθάρα μία φορά τη βδομάδα, γρατζουνούσα για 10 λεπτά και την άφηνα. Είχα μπουχτίσει πολύ και όχι μόνο δεν το απολάμβανα, ίσως και να το σιχάθηκα. 2 χρόνια μετά από αυτήν τη διακοπή, άρχισα σιγά σιγά να παίζω πάλι κάθε μέρα. Στην αρχή για 10 λεπτά, μετά για 20', τώρα για 30'. Προσπαθώ να εκτιμήσω αυτό που ήδη μπορώ να κάνω, βάζοντας ημερήσιους στόχους και όχι να φτάσω στο κιθαριστικό Everest σε μία μέρα. Μετά από αυτό το σεντόνι*, η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω, είναι να το βλέπεις πάντα με αγάπη. Έτσι θα απολαμβάνεις και τις κακές μέρες και τις καλές, είτε παίζεις 10 λεπτά, είτε 4 ώρες. *Ελπίζω αυτό το σεντόνι να απαντά στα μηνύματα που πολλά καλά παιδιά μου στείλατε όλον αυτόν τον καιρό ρωτώντας πού χάθηκα. Ελπίζω από εδώ και στο εξής να τα λέμε εδώ συχνότερα.

Μου άρεσαν πάρα πολύ οι Slash's Snakepit, όπως και οι VR. Μόλις σταμάτησε τα ντρόγκια ξανάγινε ο τρομερός κιθαρίστας που ήταν. Εξαιρετικός παίκτης. Ήταν ένας από τους ήρωές μου μεγαλώνοντας και χαίρομαι που τον βλέπω να πηγαίνει καλά. *Μου αρέσει πολύ επίσης και ο Miles Kenedy και με τον Slash και με τους Alter Bridge με τον τρομερό Tremonti.

Πολύ ωραία δουλειά!!

O Hammett πάλι εκτός τόπου και χρόνου. ;D

Κομματάρα και το Moth Into Flame. Δεν έχω ξανακούσει τόσο καλές νέες κυκλοφορίες από Metallica όσο βρίσκομαι εν ζωή. ;D

Και μόνο που έχει κιθαρίστα τον Nuno Bettencourt η Rihanna, αξίζει να ασχοληθείς κιθαριστικά. Ωραία ιδέα, ωραία παιγμένη.

Νομίζω ότι καλό θα ήταν να ακούσεις ένα Axe Fx II με το τελευταίο firmware, έχει αρκετές διαφορές ως προς το Ultra που έχει να αναβαθμιστεί εδώ και 5 χρόνια ακριβώς. Εγώ απλά κάνω τη δουλειά μου με αυτό παραπάνω από ικανοποιητικά, γι'αυτό και δεν αναβαθμίζω, πέρα από το τεράστιος κόστος.

Πληροφοριακά -λογικά το ξέρεις ήδη- το AX8 έχει ακριβώς την ίδια ηχητική ποιότητα με τον Axe Fx 2. Ίδιοι ενισχυτές, ίδια εφέ, απλά μικρότερη μνήμη, το οποίο πρακτικά δε σε αφορά, γιατί εγώ που έχω Axe Fx Ultra σκέψου, ποτέ δεν έχω φτάσει στο όριο της μνήμης ενός preset.

Πολύ ωραίο, περίμενα να δω πώς θα γυρνούσες στο αρχικό θέμα μετά τα γκάζια, αλλά με άφησες με την απορία, καλύτερα ίσως. :)

Αυτό που λένε τα 2 τελευταία παιδιά είναι για μένα η ουσία στην ερώτησή σου. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας θα ακούσεις πράγματα που δεν ακούς τώρα στη μουσική. Άσε στο πλάι την κιθάρα, άκου τη μουσική που σου αρέσει, αλλά πήγαινε δειλά δειλά και στα "διπλανά" της είδη κι ας σου φαίνονται ξένα. Όταν ήμουν στις αρχές του μουσικού ταξιδιού μου είχα εντελώς άλλες επιδιώξεις, άλλα ακούσματα, άλλες προτεραιότητες. Με ένοιαζε η ταχύτητα, τα τρελά σολίδια, τα sweeps και όλα αυτά. Αυτά αν έχεις πειθαρχία είναι το εύκολο κομμάτι. Κάθεσαι κάτω με τον μετρονόμο και μέρα με τη μέρα ανεβαίνεις από 2-3 έως 5 bpm. Αργά ή γρήγορα θα παίξεις αυτό που θέλεις. Η ουσία για μένα δεν είναι εκεί. Πέρασα 2-3 χρόνια χαμένος σε αυτό το παραμύθι που είχα φτιάξει περί ταχύτητας και πουθενά δεν οδήγησε. 2-3 τενοντίτιδες και 1-2 "ούαου, γρήγορα παίζεις για την ηλικία σου" ήταν η ανταμοιβή μου. Κάθε φορά όμως που με άκουγε ένας καλός-έμπειρος παίκτης μου έλεγε "πρόσεξε τα bends και τα vibratα σου, αυτά ξεχωρίζουν τις μηχανές από τους κιθαρίστες". Μετά έμπλεξα με μία μπάντα που δεν ήταν ακριβώς του γούστου μου, αντί για metal έπαιζα modern pop-rock. Εκεί κατάλαβα αυτό που σου λένε τα παιδιά πιο πάνω. Άκουσα κι άλλα πράγματα, από jazz και blues έως post rock και Djent. Έτσι άρχισα να βρίσκω τη μουσική μου ταυτότητα και πάντα παρέα με τον μετρονόμο προσπαθώ να παίξω όπως θέλω αυτά που έρχονται καμιά φορά στο κεφάλι μου. Χρησιμοποίησε την κιθάρα για να παίξεις μουσική, να βγάλεις από μέσα σου αυτό που έχεις, όχι για να τρέχεις πάνω σε μια ταστιέρα και να ακούσεις 2-3 ουάου. Αυτά από έναν ακόμα κουλό κιθαρίστα, ούτε καν ερασιτέχνη δε θα με χαρακτήριζα. ;D *Παίζοντας Μύρωνα Στρατή ρίχνω γκομενάκια, όχι με Zakk Wylde και Steve Vai. ;D ;D

Offtopic: Δεν ξέρω αν είναι ιατρικά αποδεδειγμένο, αλλά επειδή αθλούμαι σε διάφορα επίπεδα -από χαλαρά ως πρωταθλητισμό- εδώ και χρόνια, υποστηρίζω ότι η τενοντίτιδα δεν περνάει 100% ποτέ. Όχι ότι πάντα πονάς, αλλά με το πρώτο υπερβολικό ζόρισμα, ή λάθος σε ζέσταμα, κλπ σε ξαναπιάνει. Είχα πάθει τενοντίτιδα στο γόνατο από υπερβολικά βάρη και κακό ζέσταμα. Ξεκουράστηκα ένα μήνα και ο πόνος έφυγε. Με το που πάω να το ζορίσω όμως έκτοτε αρχίζει πάλι ο ίδιος πόνος, ξεκουράζομαι-βάζω πάγο για 2-3 μέρες και ξαναπερνάει. Έχουν περάσει 2 χρόνια και ακόμα τα ίδια. Δεν πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχει ολική επαναφορά του τένοντα. Μόνο με χειρουργείο που εννοείται ότι γίνεται σε πολύ πιο σοβαρές περιπτώσεις. (ολική ρήξη πχ και άλλα)

Τεράστιος prince. Γαμώτο τι γίνεται φέτος; Από τους αγαπημένους καλλιτέχνες. Κρίμα γιατί ήταν ακόμα νέος, στο Superbοwl που τον είδα τελευταία φορά ήταν καταπληκτικός και είχε ακόμα πράγματα να προσφέρει.

Επιστρέφω με λίγο πιο αναμενόμενες μουσικές επιλογές, όπως με έχετε συνηθίσει! ;D