μια μικρή παρέμβαση, επειδή είδα να αναφέρεται "η φάση" ;D :
έχω παρατηρήσει οτι όσα μαγαζιά παριστάνουν τους φορείς της φάσης (;D) κλείνουν γρήγορα. Η "φάση" δεν υπάρχει παιδιά, μην κοροϊδευόμαστε, θα μπορούσε να λέγεται και "κακή επιχειρηματική κίνηση" .
Για τα υπόλοιπα θα σχολιάσω συνοπτικά :
το να βγάζεις ενα χαρτζηλίκι από τους φίλους σου, που θα ερθουν να σε δουν απο κοινωνικη υποχρέωση δεν λεγεται φάση. Λεγεται πολυ πιο απλα ως "εχω ενα μαγαζι που τις Τεταρτες μπαίνει μέσα, οπότε βάζω εναν blue με ικανοτητες spam, περιμένοντας να μου κάνει τζίρο". Η μουσική δεν μπαίνει πουθενά στην εξίσωση και στις σπανιες περιπτώσεις που μπαίνει, το οικονομικό αποτέλεσμα είναι που θα κρίνει αν ήταν καλή η επιλογή του blue.
Η τακτική κερασμάτων στα περισσότερα Αθηναϊκά μπαρ είναι ούτως ή αλλως απαραδεκτη, ασχετα με τη μουσικη : ενώ στα μπαρ της επαρχίας ξέρεις οτι με 20-25€ δεν θα μπορείς να περπατήσεις από τα κεράσματα, στα περισσότερα in μέρη (ορισμός : in λέγεται το μέρος που πριν 2-3 χρόνια ήταν μια αποθηκη σε μια υποβαθμισμένη περιοχή και σήμερα ξέρεις οτι ακόμα και τα περίπτερα εκεί υπερκοστολογούν, επειδή απλά εκεί σε σπρώχνει ο free press) με τα ίδια χρήματα θα πληρώσεις 2 μπόμπες και ένα σφηνάκι. Αυτή η νοοτροπία (που μετά απο λίγο αποδεικνύεται αδυναμία στη δημιουργία ενος στεκιου) μετακινείται στη δήθεν "επαγγελματική" σχέση μεταξύ των μουσικών και του μαγαζάτορα.
Εν ολίγοις κατανοώ πλήρως τα νεύρα των μουσικών στη σκηνή, επειδή ζήτησαν μια μπύρα και την πλήρωσαν (ειναι σαν να ζητησω στον υδραυλικό που ήρθε στο σπίτι μου να μου πληρωσει τον καφε που του εφτιαξα), γιατί ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ το να κεράσεις ενα ποτο ΔΕΝ σε βάζει μέσα.
Εν πασει περιπτωσει αυτη ειναι η ερασιτεχνική μου ματιά πάνω στα πράματα και περιέχει μερικούς από τους λόγους που δεν παίζω σε μαγαζιά εδώ και χρόνια. Αν θελετε να υπάρχει "φάση" σας προτείνω να μαζευτείτε μερικες μπαντες και να νοικιάσετε μια αποθήκη κάπου, οπου με αυτοδιαχείριση θα διοργανώνετε events (πάρτυ) για τους φίλους σας.