Επειδή λίγο μπερδευτήκαμε με τα νομικά και τα ηθικά
Το θέμα του downloading παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον νομικά.
Θα μιλήσω νομικά (πολύ σύντομα) και όχι ηθικά, το ξεκαθαρίζω.
Θα μιλήσω ΜΟΝΟ με βάση το ισχύον ΕΛΛΗΝΙΚΟ δίκαιο και για τον downloader (όχι για τον uploader)
Κατ’ αρχάς ο σωστός όρος είναι downloading παράνομου υλικού και όχι παράνομο downloading.
Από άποψη προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας ήτοι το ν. 2121/1993, υπάρχει το άρθρο 18 παρ 1 με τίτλο «Αναπαραγωγή για ιδιωτική χρήση» το οποίο επιτρέπει την αναπαραγωγή για ιδιωτική χρήση , έργου δημοσιευμένου νομίμως. Φυσικά ο downloader δεν και κάνει καμία αναπαραγωγή ούτως ή άλλως.
Άρα ΔΕΝ μπορούμε να μιλάμε για εφαρμογή αυτής της διάταξης.
Τι θα ισχύσει τότε;
Αναγκαστικά θα πάμε στο 394 παρ. 1 Ποινικού Κώδικα:
Δεν θέλω να κουράσω με ανάλυση του άρθρου, αλλά το βασικό σημείο που αξίζει προσοχής εδώ είναι το «με οποιονδήποτε τρόπο».
Τι πρέπει να προσέξουμε εδώ, δεδομένου ότι το download είναι free.
1ον. Ο Άρειος Πάγος με την υπ’ αριθμ. 105/1962 απόφασή του έκρινε ότι ο δανεισμός ή η δωρεά των προϊόντων του εγκλήματος συνιστά «αποδοχή»
Όμως ως «αποδοχή» νοείται η εγκαθίδρυση ισχύος διάθεσης επί του πράγματος , αποκλείεται όμως η προσωρινή χρήση του πράγματος , η οποία δεν αποτελεί κλεπταποδοχή (Καρανίκας, γ’ 593). (βάζουμε ένα ερωτηματικό εδώ)
2ον.Πάμε παρακάτω λίγο, στο «ασφαλίζει την κατοχή του σε άλλον». Το έγκλημα του άρθρου 394 δεν προκαλεί ίδιον αυτοτελές εξωτερικό εγκληματικό αποτέλεσμα. Ο δράστης της αποδοχής διευκολύνει κυρίως τον κλέπτη να απαλλαγεί του προϊόντος της κλοπής κατ’ ασφαλή τρόπο , καθιστών το έργο του κλέπτη ευχερέστερο (Κατσαντώνης). Δεύτερο ερωτηματικό εδώ. Το παράνομο αρχείο εξακολουθεί να είναι online, άρα πως «με οποιονδήποτε τρόπο ασφαλίζει την κατοχή του σε άλλον»;
3ον.Τρίτον και σημαντικότερο. Το αδίκημα τους άρθρου 394 παρ. 1 όταν μιλάει για «πράγμα», προέλθον εκ εγκλήματος, εννοεί ενσώματο.
Άρα δεν μπορούμε για όλους αυτούς τους λόγους να πούμε ότι έχει εφαρμογή στην περίπτωση αυτή ούτε το άρθρο 394 παρ. 1 ΠΚ.
Η μόνη κατηγορία με βάση το Ελληνικό Δίκαιο που κατά τη γνώμη μου μπορεί ίσως να σταθεί σε αυτές τις περιπτώσεις είναι φορολογικής φύσης παραβάσεις (π.χ. αποφυγή καβολής δασμών , φόρων κ.λ.π).
Τίθενται βέβαια εξαιρετικά θέματα διεθνούς δικαίου (ιδιωτικού και δημοσιου) κυρίως σε σχέση με το ποιοί κανόνες δικαίου θα τύχουν εφαρμογής, άρα θέματα καθ’ ύλην και κατά τόπον αρμοδιότητας (π.χ ο uploader του παράνομου υλικού είναι κάτοικος Η.Π.Α., ο server , που έγινε το upload, είναι στη Ρωσία και ο downloader στην Ελλάδα).
Επί συνολικού αρχείο δικαστικών αποφάσεων από το 1954 και μετά το 1960 ΟΛΩΝ των ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ δικαστηρίων, δεν υπάρχει δικαστική απόφαση κατά downloader.
Φυσικά αυτό δεν το λέω για να δώσω θάρρος σε κανένα. Το λέω , διότι διαπιστώνω τεράστιο νομοθετικό κενό στο συγκεκριμένο θέμα και ίσως για να δώσω μια άλλη άποψη στη συζήτηση.