Για το Falling Into Infinity και την κάπως ερμαφρόδιτη μουσική του κατεύθυνση θυμάμαι αμυδρά απ' την εποχή που καιγόμουν με Theater ότι πιθανότατα οι κύριοι ένοχοι ήταν η EastWest, η τότε εταιρία τους, και ο παραγωγός του album Kevin Shirley.
Για μένα δικαίως είναι ένα αμφιλεγόμενο album γιατί ακόμα και τα καλά του τραγούδια είναι παιγμένα...νιανιά: Αν ακούσει κανείς τα Trial Of Tears, Hollow Years, Lines In The Sand, Peruvian Skies πρώτα στο Once In A Livetime και μετά στο Falling Into Infinity, μάλλον θα θέλει να κάψει τα αυτιά του. Και εντάξει, η εταιρεία μπορεί να θέλει ό,τι θέλει (δηλ. ραδιοφωνατζίδικες καταστάσεις), οι Theater νύσταζαν; ;D
Τώρα για το No Prayer For The Dying...με κίνδυνο να γίνω δυσάρεστος θα πω ότι έχει πολύ καλύτερη παραγωγή και πολύ λιγότερα fillers από τους ορισμένους δίσκους των Maiden που είχαν προηγηθεί, kate me. Δεν είναι το καλύτερό τους, δεν είναι καν το αγαπημένο μου...αλλά σώζεται.
Έχω την εντύπωση ότι το ...And The Circus Leaves Town δεν τα είχε πάει καλά ούτε εμπορικά, ούτε από πλευράς κριτικών (Bloody, το input σου κρίνεται αναγκάιο ;D).
Ίσως πράγματι να μην έχει ούτε τον τσαμπουκά ούτε την "top of our game" αίσθηση που άφηνε το Welcome To Sky Valley που είχε προηγηθεί, αλλά έχει ένα κάρο καλά κομμάτια και μια φλου μελαγχολία που...πως να το πω κόσμια...δε σ' αφήνει να βαρεθείς.
Άσε που προσωπικά νομίζω ότι σαν δίσκος προλαβαίνει να "εξελιχθεί" περισσότερο από το WTSV, παρόλο που πρέπει τα δυό τους να είναι αρκετά κοντά σε total running time αν εξαιρεθούν οι σιωπές του Spaceship Landing...