Shelter

;) ;D έπρεπε να πάρω και τους μαγνήτες αλλα... Έχε χάρη που τότε με την tele σου με πέτυχες σε αφραγκιές.

Partcaster: Fender alder C.A.R body, Allparts neck fatback, nitro finish, 6105 frets, joe barden bridge, bill lawrence singleblade bridge pickup.

Επιτέλους! :)

:o Άς την κιθάρα κάτω βρε αθεόφοβε! ;D Μια χαρά είναι η κιθάρα σου. Bigsby έχεις στην Gretsch.

Βέβαια τώρα δεν μπορεί να τις σηκώσει! Τις έχεις κάνει τις δημόσιες σχέσεις σου και εσυ.

Σύμφωνα με αυτό, όσο πιο βαριά η τελεκάστερ τόσο καλύτερη. ;D

Eκει με έχει προλάβει άλλος. ;)

Θα είχε ενδιαφέρον ένα thread με την αιτιολόγηση της προτίμησης στην telecaster.

Περιεργάστηκα προχθές μια στρατοκάστερ του 70. Ήταν ασήκωτη, και κάποιος παλιός ιδιοκτήτης την είχε σκάψει για floyd rose. Βέβαια ο νυν ιδιοκτήτης έχει βάλει δίβιδο τρέμολο και έχει αφήσει την τρύπα. Είχε όλα αυτά που δεν βολεύουν και τα σύγχρονα όργανα δεν έχουν, όμως είχε κάτι η ρημαδα που σε έκανε να μην την αφήνεις κάτω...

:D ;)

warmoth pinecaster & fender am.str

;D ;D ;D

Σωστά. Δεν το σκέφτηκα. Kαι για όσους παραδίσουν ιδιαίτερα μαθήματα επίσης. ;)

Αν και συνήθως δεν ασχολούμαι πολύ με το τι νέο βγαίνει, η ιδέα ότι μπορείς να τα έχεις όλα σε ένα πακετάκι 40 x 40 x 20cm και 7.7 kg και 105ευρώ )mustang I, είναι αρκετά ελκυστική για όσους ταξιδεύουν, ή μελετάνε σε περιεργες ώρες. Εγώ που βαριέμαι και τα πολλά καλώδια ψήνομαι. ;D

;) Ευχαριστούμε. Αναμένουμε ημερομηνίες και τοποθεσίες ζωντανών εμφανίσεων.

Από την αρχή δεν είχα σκοπό να συμμετέχω σε αυτή την συζήτηση. Η παραπάνω φράση όμως θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα ‘‘ολισθηρή‘‘. Όλα διδάσκονται, φτάνει να δώσεις την απαιτούμενη προσοχή και αφοσίωση. Καμιά φορά αυτή η αφοσίωση παίρνει μια ζωή και πολλές φορές δεν φτάνει κιόλας. Αλλά και η φράση ‘‘παρατάω τα μπλούζ γιατί ο b.b.king τα παίζει καλύτερα‘‘ δηλώνει απλά μια αλλαγή προτεραιοτήτων, άρα απουσία της αφοσίωσης. Στην Αμερική το μπλουζ είναι διαδεδομένο, και υπάρχει έστω και σε μικρότερες ποσότητες σε όλες σχεδόν τις μουσικές. Το ίδιο και η country, και η jazz και ένα σωρό άλλα πράγματα. Tο ίδιο συμβαίνει σε όλα τα μουσικά ιδιώματα. Αλλά η μουσική αυτή αν και παύει πια να είναι αμιγώς μπλούζ, διαθέτει το πολιτισμικό αποτύπωμα του. Έχω καταλάβει πως στην αμερικανική κουλτούρα γενικά υπάρχει αυτή η έντονη διαπεραστικότητα μεταξύ ειδών και κινημάτων στις τέχνες και όχι μόνο. Άλλες φορές πιάνει τόπο και άλλες όχι, αλλά θεωρώ από προσωπική πείρα σε διάφορα πεδία πως στην τέχνη είναι θεμελιώδες. Ο μέσος αμερικανός ακόμα και αν δηλώνει πως αδιαφορεί για τα μπλουζ (υπάρχουν πολύ τέτοιοι), έχει εισπράξει αρκετό buzz από αυτά ώστε να τα κάνει επαρκώς σωστά αν του ζητηθεί. Το ίδιο και με την Country, και με άλλα είδη. Ο μέσος έλληνας που παίζει blues είναι επαρκώς εξοικειωμένος με την συνολική Αμερικανική κουλτούρα ώστε να κάνει κάτι που να είναι καλλιτεχνικά αποδεκτό? Θα ‘‘πέρναγε‘‘ στο Αμερικανικό κοινό? Γίνεται... αλλα θέλει πολύ διάβασμα για τα πάντα που αφορούν το εκεί, και αν ειναι δυνατον εμπειρία, και ο χρόνος είναι πολύ λίγος για να το συζητάμε εδώ.

Ο αρκουδιάρης είναι ο Kevin Barry. Ένας πολύ καλός session κιθαρίστας και lap steelάς απο την Μασαχουσέτη. Δυστυχώς στα βίντεο αυτά δεν φαίνεται πολύ καλά το πλούσιο ταλέντο του. Όμως όλη αυτή η παλιοπαρέα στελεχώνεται απο μουσικούς με γερά chops. Ο μπασίστας του Levine παίζει και με τον Campilongo στο τρίο του, και με τον Tom Waits καμιά φορά, και διάφοροι από αυτούς και με την Norah Jones. Επίσης που και πού ο Levine παίζει στο Living Room, που παίζει και ο Campilongo κάθε Δευτέρα, και την περασμένη εβδομάδα είχε guest τον Nels Cline!

[flash=200,200] [flash=200,200] Αν και μάλλον δεν ενδιαφέρει και πάρα πολλούς εδω μέσα, και όσοι θα ενδιαφέρονταν μπορεί και να τον γνωρίζουν, ο Duke Levine είναι ένας μουσικούς που έχει μετρήσει χιλιόμετρα αμερικανικού τραγουδιού. Μερικές απο τις συνεργασίες του είναι: Peter Wolf, Mary Chapin Carpenter, Aimee Mann, Otis Rush, Lucy Kaplansky, Jennifer Kimball, Jimmy Ryan, Dennis Brennan, Carol Noonan, Kenny White, Shawn Colvin, Kathy Mattea, Graham Parker, Jonatha Brooke, Slaid Cleaves, Chris Trapper, Antje Duvekot, Del Fuegos, David Johnston, και Ellis Paul. Ακούστε οπωσδήποτε την διασκευή του στο Caravan του Juan Tizol. Όπως και το Frisellικό Beneath the Blue. http://www.myspace.com/dukelevine

Καλό θα ήταν να ρίξετε μια ματιά σε αυτό το πολύ ωραίο δείγμα της τέχνης των παππούδων, αλλά όποιος βαριέται μπορεί να πάει κατευθείαν στο 5ο λεπτό που υπάρχει το αντικείμενο του θέματος. [flash=200,200]http://www.youtube.com/watch?v=0UKG_SCzrEE&feature=related Καλό για ταξίδια ε? ;D

Δεν έχει emotion με υπόκλιση... ;)

[flash=200,200] http://blackdub.net/ http://en.wikipedia.org/wiki/Daniel_Lanois http://en.wikipedia.org/wiki/Brian_Blade Η τραγουδίστρια είναι κόρη του αείμνηστου Chris Whitley, και βασικά του μοιάζει πάρα πολύ.

nik huber? To λέω γιατι στην πρώτη μαντεψιά έσκισα... ;D!

Αν και προσωπικά δεν "ακούω ξυλα" και μου είναι ψιλοαδιάφορα, κάνω blind guess... ;D Crucianelli.

:D :D :D

Ειδικά στο 1:17 ;D Γενικά αν και προσέχω την δουλειά σου και μου άρεσε και πολύ το τελευταίο που ανέβασες στο myspace, πρέπει να πω ότι νομίζω ότι εδώ το παραέκανες με τα εφε. Προσωπική γνώμη πάντα: Θα έβαζα λιγότερο "βάθος" στο τρέμολο και θα έκανα πιο μικρό το delay. Επίσης δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλα τρόμαξα με το μπάσο (είναι πάρα πολύ δυνατά) και το ταμπούρο.