Shelter

Μετά τη φωτογραφία του @LK με τη στραβοκάστερ, μου ήρθε για κάποιο λόγο στο μυαλό. Βέβαια για να είσαι βιντατζ κορεκτ πρέπει να πέσει κόντρα στρατιωτική. Με τα ξυράφια του @Spyros Delta

Μια φορά σε ενα Korg microkey 37αρι. Αν θυμαμαι καλά κάπως έτσι το έλεγαν. Είχε και μια έκδοση που ήταν όλο μαύρο. Βέβαια παίζει κάποιο ρόλο ότι δεν ειναι και το βασικο μου οργανο ?

Δεν κακολογησαμε τα hammond. Για τα μαυρα λέω.

Και εγώ αλλά να τα βλέπω σε άλλους γιατι στην πράξη παθαινω εγκεφαλικό όταν πάω να παίξω ?

Δεν ξέρω αν ειναι πηγαίο υποκριτικό ταλέντο αλλά μια εμπλοκή με την οθόνη την έχει πάντως.

Το μονο αντιδοτο στη βαρεμάρα της εργασιακής ημέρας είναι να βλέπεις τη Μαλέσκου να κάνει μπαντιλικια με Alfa Romeo Spider! Το sirens θα το ακούσω σπιτι αργότερα.

cok merci Εν τω μεταξυ βάζω για δημοσια διαβούλευση το εξης θέμα: -Ποιος παιζει την κιθάρα με το εκπληκτικό tremolo στην ηχογράφηση του "Put your head on my shoulder" του Paul Anka? Να είναι άραγε ο ίδιος ο Don Costa που υπογράφει και την ενορχήστρωση?

Δεν τα ρίχνουμε όλα στην ποπ. Αν η μουσική σου/μου για κάποιο λόγο δεν παίζεται, ξεχνιέται και χάνεται. Και μαζί με αυτή και εμείς. Αυτό είναι και ίσως το μόνο που με την πάροδο των χρόνων δεν άλλαξε, από τότε που άρχισε να καταγράφεται η μουσική και η ιστορία της. Μερικούς τους ξέρουμε κατά τύχη (δηλαδή κατά τύχη γλίτωσαν τη λήθη), ασχέτως αν υπήρξαν υπεραξίες στον τομέα τους. Σε άλλα είδη τέχνης είναι ακόμη πιο χονδροκομμένο αυτο το φαινόμενο.

Απεναντίας Πήρε μια καλλιτεχνική περσόνα που ήδη είχε χτίσει μέρος του κοινού της μόνη της και τη βοήθησε πολύ ωστε να γινει αυτό που ειναι, γιατι ακριβώς αντιλήφθηκε οτι εδω υπάρχει ήδη κέρδος. Ετσι και αλλιώς κανένας στη "βιομηχανια" δεν ασχολειται μαζι σου αν ήδη δεν φέρνεις κάποια χρήματα στο ταμειο (στο οποιο θα προστεθει το αν εχεις την προοπτικη να φέρεις περισσότερα). Το ερώτημα θα ήταν αν η T.S ήταν η μόνη που είναι υπερ-ταλαντούχα, υπερ-εργατική, υπερ-φάτσα, υπερ-whatever σε αυτη την περιοχή γιατι υπάρχουν και άλλοι αλλά τους τρώει το σκοτάδι. Μάλιστα πολύ προσφατα η Miley Cyrus έκανε μια δήλωση ότι της βγήκε η παναγία μέχρι να ασχοληθεί κάποιος μαζί της (αναφερόμενη στη βιομηχανια) και τουλαχιστον αυτή τα κατάφερε.

Και την τιμή τους, που στις περιοδίες της στην Αμερική είναι πραγματικά εξωφρενική. Ωστόσο διατηρώ την εντύπωση ότι η T.S και ο λόγος της επιτυχιας της είναι εντελώς διαφορετικός απο αυτό που διάφοροι εδώ προσπαθούμε να εξηγήσουμε. Τα πιο νέα παιδιά και ειδικότερα τα λευκά κοριτσια κάτω των 25 ετών στην Αμερική (που ειναι το κύριο σώμα του κοινού της) μάλλον την βλεπουν σαν ένα διαφορετικού είδους πρότυπο που έχει μεν να κάνει με τη μουσική αλλά όχι αυστηρά και σίγουρα οχι όπως εμείς ξέρουμε. Τα τραγούδια της είναι στιχουργικά αυτό που εκφράζει ακριβως αυτο το σύνολο κοινού. Ειναι το περιεχόμενο αυτών που θα ήθελαν να πουν αν επικοινωνούσαν άμεσα μεταξύ τους. Η μουσική είναι ένα περιτύλιγμα σε σε αυτό το στιχουργικό πυρήνα. Επισης η ίδια η T.S και η δημόσια εικόνα της τουλάχιστον, ειναι μια τύπισα που ενώ έχει όλα τα προσοντα να ειναι λ.χ endorser της Fender, brand ambassador κάποιου αρώματος, κεντρικό πρόσωπο μιας καμπάνιας ενός οικου μόδας ή μιας προεκλογικής εκστρατείας ενός υποψηφίου κλπ, αυτή τα γειώνει όλα αυτά και κάνει φιλανθρωπιες, και δείχνει να χειρίζεται με αρκετά διαφορετικό τρόπο τη δημόσια εικόνα της αντίθετα με το τραβηγμένα ακραίο lifestyle των μεγάλων stars της μουσικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας (ενώ ξεκάθαρα εχει τη δυνατοτητα να έχει). Και είναι ένα γυναικείο πρότυπο πολύ πιο επιθυμητό και προσβάσιμο στη μέση αμερικανίδα teenager που μπορει να βλέπει την Cardi B και την Doja Cat σαν φρίκουλα. Παρεμπιπτόντως, αν και φυσικά η βιομηχανία την αβαντάρει αβέρτα, η ίδια δε μοιάζει για ζάβλακας/χάπατο που κάνει ότι του λένε. Ειναι εκφραστής της γενιάς της (και της επόμενης) συνολικά σαν φιγούρα και λιγότερο σαν μουσικός. Ο τρόπος που συμβαινει αυτο ειναι ο σύγχρονος δηλαδη όπως ακριβως γινεται μεσω των SM. Έτσι και αλλιώς κανεις δεν αγοράζει μουσική σε φυσική μορφή πια και αυτη δεν φαίνεται να παιζει τον ιδιο ρολο στις ζωές των ανθρώπων όπως συνεβαίνε σε άλλες δεκαετίες.

Ωραιος. Το Ecuador που πήρες δεν το εχω δοκιμασει κιόλας, με εβαλες σε περιεργεια...

Καλοκάπνιστα! Σε ποιο νησι?

Ναι έχει ωραία συλλογή ο μπάρμπας και έχει και ωραίο γούστο.

Μόλις μου έγινε απολύτως ξεκάθαρο γιατι κάνει χαμούλη.

Κλασική τέλε έχω. Είχα και esquire. Απλά κάποια στιγμή ήθελα σιγουρα εναν πιο δυνατο neck γιατι έτσι και αλλιώς έπαιζα και παιζω αρκετα με τον neck. Και ο middle HB βγάζει ενα επιπλεόν ενδιαμεσο αλλά δυνατο ηχοχρωμα που βρισκω πολυ χρησιμο. Δεν ειναι κλασσικη τελε αλλά για μένα και αυτά που παιζω είναι λιγο one axe to rule them all. Ασε που εγω το metal θα το περασω στα γεράματα. Οσο μεγαλωνω θελω γκαζια. Επισης πολυ χρησιμο ηχοχρωμα ο HB neck + Bridge in series

Εγώ χρειάζομαι. Άμα παίξεις τη δική μου θα μου λες οτι χρειάζεσαι και εσύ μετά! Στον επόμενο τόνο θα χρειαστώ άλλη μία στο ίδιο χρώμα με 3 HB ? (Το μόνο που όντως ίσως περισεύει τελικά είναι ο 5θέσιος. Ίσως ενας 3θέσιος με toggle ήταν καλύτερα. Αλλα βαριέμαι να αλλάζω τώρα).

Νομίζω ότι ο Elliot έχει καταληφθεί από κάποιο γεροντοέρωτα και τα βλέπει κάπως υποκειμενικά στην καλύτερη. Αδύνατο και άκυρο να συγκρίνουμε καλλιτέχνες από διαφορετικές εποχές για προφανείς λόγους (και πρωτίστως όχι καλλιτεχνικούς). Συμφωνώ ότι δεν ακούγεται αλλά ωστόσο έχω στο μυαλό μου ότι μέσα στη γενικότερη σύγχρονη καλλιτεχνική δυστοπία, ακόμα και αυτή (Swift) ενδεχομένως να αποτελεί κάποιου είδους ανάχωμα στη μαλακία που ακόμα δεν φαίνεται ξεκάθαρα. Γράφει τα κομμάτια της μόνη της, παίζει, μπορεί να κάνει ενδεχομένως και παραγωγή, και σίγουρα έχει πίσω της αρκετό κόσμο. Τώρα το γεγονός ότι σε εμάς (40+) φαίνεται και ακούγεται νερόβραστη είναι γεγονός, αλλά μόλις κάνω να σκεφτώ τι βγάνει το spotify σαν top artists ξανασκέφτομαι ότι από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη ίσως καλύτερα να ελπίζω ότι στο μέλλον μπορεί με αφορμή την Taylor Swift να βγει κάτι πιο ενδιαφέρον. Και από ανθρώπους.

Gibson GA-50T, 1948 με built in tremolo Και το 1955, Fender Tremolux Premier 66, o πρώτος κιθαριστικός ενισχυτής με τρέμολο (1947)

Απο το εγχειρίδιο πεζικού του Α.Σ όπου ο Έλβις εξηγεί πως περνάμε τον αορτήρα 3 σημείων στην τελεκαστερ φαντάζομαι!

Δεν το χαλάς. Ετσι και αλλιώς το ένα το ανέφερα στο πρώτο post. Tο δεύτερο δεν το ανέφερα γιατι θεωρώ ότι σαν σκέψη προέρχεται απο το πρώτο.

Σαν modulation effect θέλει ένα μέτρο. Αλλά όταν παίζεις καθαρά ή σχεδόν καθαρά και έχεις πολλά κομμάτια στη σειρά κάποια στιγμή θέλεις ένα modulation να αλλάξει λίγο η χροιά σου. Πάντως αν παίζεις αρκετά με το βάθος του και την ταχύτητα μπορεις να δώσεις διαφοροποίηση στον ήχο και να μην ακούγεται μονότονο. Ευχαριστω για την πρόταση, μου είχε διαφύγει!

Στο Glory Box δε σου αρεσει το τρεμολο στην κιθάρα?

Αν και στα Leslie Speakers το θέμα του tremolo υπήρχε ήδη από το 1937, στην κιθάρα όχι απλά δεν υπήρχε, αλλά φαίνεται ότι οι οργανοπαίχτες δεν είχαν παρακολουθήσει την τεχνολογική αυτή καινοτομία του Donald Leslie και δεν σκέφτηκαν να την υιοθετήσουν. Ο πρώτος ενισχυτής με ενσωματωμένο tremolo unit ήταν ο Premier 66 που βγήκε στην αγορά το 1947, αργότερα την ίδια χρονιά η Danelectro ενσωμάτωσε tremolo και ακολούθησε ένας της Gibson την επόμενη χρονιά. Κάπου εκεί χρονικά, ίσως και το 1946 η DeArmond έβγαλε το θρυλικό standalone unit DeArmond Tremolo Control με το οποιο ο Duane Eddy ηχογράφησε το Rebel Rouser, το Stalkin', το Cannonball το the Lonely one και το Fourty Miles of Bad road. Επίσης τρέμολο ακούμε σίγουρα στο Rumble του Link Wray (1958), αλλά και εκπληκτικούς ήχους τρέμολο στα All I have to do is dream των Everly Brothers (απο τον Don Everly ή τον Chet Atkins) και Put your Hand on my shoulder του Paul Anka (προσπαθώ να μάθω ποιος να έχει παίξει κιθάρα σε αυτή την ηχογράφηση γιατί δίνεται credit μόνο στον μαέστρο της ορχήστρας). Ακούμε τρέμολο στο Flood του Muddy Waters το 1953 (άγνωστο με ποια συσκευή) και το 1955 με τον Bo Diddley στο Pretty Thing και στο Diddley Daddy. Ισως το DeArmond γιατι ο πρώτος fender ενισχυτής με τρέμολο βγαίνει το 1956 (Vibrolux). Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν ο Les Paul χρησιμοποιεί κάποια ανεπαίσθητα ήπια ρύθμιση στο Sweet Hawaian Moonlight το 1946. Ξεκάθαρα όμως ακούμε τρέμολο στα κομμάτια του Roosvelt Sykes : -Are you unhappy, -You can't do that to me -Sugar Babe Blues -Love has something to Say Όλα ηχογραφημένα μεταξύ 1941 και 1944 πριν από όλους τους ενισχυτές με built in tremolo. Πιθανότατα στα κομμάτια αυτά παίζει κιθάρα ο Big Billy Broonzy και αναρωτιέμαι αν παίζει να χρησιμοποιούσε κάποια custom ηλεκτρομηχανική κατασκευή με δονούμενο τύμπανο με ηλεκτρολύτη ή οινόπνευμα. Μου φαίνεται υπερβολικά ψαγμένη κατάσταση για τα δεδομένα της εποχής. Η τεχνολογία υπήρχε, αλλά δεν είχε βγει ακόμα σαν έτοιμο προϊόν στον κιθαριστικό χώρο. Φαίνεται πως ως το 1958 οι κιθαρίστες δεν συγκινήθηκαν από τον ήχο του tremolo και δεν ασχολήθηκαν ως το 1958 που έχουμε ένα καλό σύνολο από ηχογραφήσεις με τον συγκεκριμένο ήχο που έγιναν γνωστές. Εξαιρεση ο Pops Staples που το 1956 χρησιμοποιεί τρέμολο σε όλο το Uncloudy Day των Staple Singers. Προφανώς ως build in effect καποιου ενισχυτη. To 1960 o Hank Marvin στο Apache, η Sister Rosetta Tharpe στο What Are they Doin' In Heaven, το 1961 o Del Shannon στο Runaway και τα επόμενα χρόνια ακολουθούν οι Slim Harmo (Baby Scratch my Back), Buffalo Springfield (For What is Worth), Tommy James & the Shondells (Crimson and Clover), CCR (born in the bayou), O Billy Strange στο Bang Bang (My baby shot me down) με την Nancy Sinatra και φυσικά Rolling Stones (Gimmie Shelter). Ακραία ρύθμιση του tremolo εισάγοντας ένα νέο ήχο έχουμε από τον Johnny Marr το 1984 με το How Soon Is Now των Smiths. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που επαναλαμβάνεται. Σας αρέσει το τρέμολο σαν εφέ? Το χρησιμοποιείτε? Σε ποια ηχογράφηση το διακρίνατε και σας κίνησε το ενδιαφέρον? Ποια είναι η παλαιότερη ηχογράφηση που το έχετε εντοπίσει?

Εύστοχο αλλά δεν ξέρω γιατι να θες να προσπαθήσεις για να μοιάσεις στους Khruangbin. H μπάντα προσπαθεί περισσότερο στην εμφάνιση παρά στη μουσική. Επίσης είναι προφανές ότι ξοδεύονται αρκετά χρήματα στο εγχείρημα.