Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται αποκλειστικά για rock, μπορεί να ακούσει άπαντα της πενταετίας 67-72 και να σταματήσει εκεί. Αυτό δε σημαίνει ότι η κάθε εποχή δεν είχε τη δική της μουσική υπογραφή. Προσωπικά πολύ περισσότερο βαριέμαι να ακούσω την 100στη σύγχρονη κόπια του Hendrix εν έτει 2021, παρά τους Daft Punk η τον Weeknd ή ακόμη και τη δική μας Σtella. Ίσως επειδή θεωρώ ότι στον συγκεκριμένο ήχο υπάρχει ακόμη χώρος για ενδιαφέροντα πράγματα.
Έχω κάνει πολλάκις τη συζήτηση για τα 80s, με το γκρουπ που παίζω μάλιστα φτασαμε να βγάλουμε πριν τρία χρόνια κι ένα εμβόλιμο concept άλμπουμ ως tribute σε αυτά, ακριβώς επειδή θεωρούσαμε ότι είναι εξαιρετικά αδικημένα.
Είναι δύσκολο σήμερα κάποιοι να καταλάβουν από πού προερχόταν η μόδα με τα ασημένια συνθεσάιζερς, τις βάτες, τον ψυχρό ήχο, κλπ. Ήταν κι αυτό όμως ένα είδος πρωτοπορίας και αντίδρασης για τα τότε δεδομένα. Κυρίως σε ότι αφορά την πρώτη πενταετία τους.