Ως τεχνικός επί 11ετίας και μετά από χιλιάδες σετάπ αλλά και δεκάδες κουβέντες με συναδέλφους εγχώριους και εξωτικούς, θα πω ένα πράγμα. Embrace the buzz. Ή αλλιώς μάθε να το αντιμετωπίζεις παικτικά. Να μην παρεξηγηθώ, είναι δύσκολη πολλές φορές η συνειδητοποίηση της διαφοράς ενός προβληματικού fret buzz (λόγω ψηλότερου τάστου πχ) και του buzz που βγάζει ΚΑΘΕ κιθάρα σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό. Δυστυχώς για όλους, η γεωμετρία δεν είναι αρκετή για να λύσει το θέμα που έχουν κάποια όργανα: Ότι δηλ. ακόμη και με τέλειο fret dress (πχ plek), ακόμη και με συντηρητικό setup (medium/high action) εξακολουθεί να buzzάρει. Να έχει δηλ. αυτό το -σε δεύτερο βαθμό συνήθως- "σύρσιμο" της νότας. Η εμπειρία μου λέει, ότι η εμπειρία και η αντίληψη του παίκτη βοηθάει στο να το αντιμετωπίζει παικτικά, σε μεγάλο βαθμό. Ο τρόπος που θα δουλέψει κάποιος το όργανο δυστυχώς δεν είναι κάτι που διδάσκεται ούτε σε σχολές ούτε στο youtube, αλλά έρχεται με την παρατήρηση. Πολλοί δεν ανέχονται τέτοιου είδους θέματα και αναλώνονται σε ένα αέναο κυνήγι του "τέλειου" οργάνου και καλώς πράτουν.
Η ακουστική κιθάρα, ωφελείται από ένα ελαφρύ relief, αφού η περιοχή χρήσης της περιορίζεται στα βόρεια της ταστιέρας. Θέλει εξαιρετικό nut και σωστό saddle, καθώς και bridge pin slotting όπου κρίνεται απαραίτητο. Είναι θεμιτό να έχει ελαφρώς υψηλότερο action από την ηλεκτρική αλλά δεν χρειάζονται και υπερβολές. Θεωρώ καλό starting και finishing point το 1,8mm e και 2,4mm Ε. Τα περισσότερα εργοστασιακά όργανα χρήζουν βαριών χορδών για να "κουνήσουν" τα ακούνητα καπάκια και τα βαριά βερνίκια τους και να δώσουν ήχο ικανοποιητικό. (12s και άνω)
Επειδή οι περισσότεροι ΔΕΝ παίζουμε σε Bluegrass μπάντες ή σε "αμικροφώνητα" κοντσέρτα, ο ήχος και η έντασή του είναι κάτι που μας απασχολεί ελάχιστα. Στο "καρφί" οι περισσότερες κιθάρες ακούγονται ψιλοΐδιες ανεξαρτήτως μεγέθους (ή είδους χορδών). Θεωρώ ένα 11άρι σετ (αναλόγως scale length) αρκετά generic για all around καταστάσεις. Δεν μου αρέσουν οι Elixir (τις βρίσκω αδύναμες-ειδικά την G, πάνω σε piezo equipped όργανα) και τις βρίσκω επίσης εύθραυστες (σπάνε εύκολα στα break points-κλειδί/saddle). Eπίσης, τις τυλιχτές τις περιβάλλει ένα σύνολο αρμονικών εν είδει "αέρα/αύρας/ρόγχου" που πολλές φορές περνά στο piezo. Μετά από πολλά χρόνια χρήστης (και είμαι καλά) προτιμώ phosphor bronze οικονομικά. (Martin, Galli). Αλλιώς πάλι phosphor πιο εξεζητημένα (Martin SP, D' Addario κλπ). H πρόσφατη ρετρομάνια με τις nickel και τις nickel bronze, monel steel κλπ. θεωρώ ότι βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε trend και όχι στην πραγματικότητα. Σε πολύ λίγα όργανα "ταιριάζουν" τέτοια σετ, αλλά όταν ταιριάζουν το πάντρεμα είναι εξαιρετικό.
Για καλό articulation στα σόλα θεωρώ μια μπαμπάτσικη πένα απαραίτητη (blue chip τις ανέφερα τις προάλλες), αλλά πρόσφατα είδα ότι και η Dunlop βγάζει μια απομίμησή της (primetone). Δυστυχώς η πραγματικότητα του live και των συστημάτων τους, πνίγει σε γενικές γραμμές δυναμικές και λεπτομέρειες. Σπάνια σε live με ακουστική, ακόμη και με επιμελές compression, με πένα, με βαρύτερες χορδές, κατάφερα να "κρατήσω" για πολλή ώρα τη μουσικότητα που χρειάζεται. Πάντα ξεκινάμε ταπεινά και καταλήγουμε να "βαράμε" για πολλούς λόγους, ακόμη και κούρασης (χεριού και ακοής). Το compression θα σου κάνει καλό γιατί θα "μαζευτείς" και θα προσπαθείς να παίζεις πιο "αεράτα", ενώ όταν θες να "χώσεις" θα σου μαζεύει τα peak. Ένα volume boost (EQ boost ακόμη καλύτερα) είναι απαραίτητο. Όπως είπαν κι άλλοι, kapo και ευφάνταστα παιξίματα (καμιά φορά ακόμη και η ενστικτώδης αποδόμηση ενός κομματιού σε επίπεδο "παραλιακού παιξίματος" έχει ενδιαφέροντα αποτελέσματα).
Βάλε τη ζώνη ψηλά (Katsamba bros level) αν παίζεις όρθιος.
Πάρε κιθάρα χωρίς cutaway (για να γίνεις δημιουργικός λόγω περιορισμού)
Πάρε slide (γυάλινο κατά προτίμηση, το brass πάνω στις bronze είναι λίγο επιθετικό)
