Γιατρέ μου έχω πρόβλημα - Single και Humbucker

[RayDTutto]

Όταν πιάνω τις στρατ μου είμαι σίγουρος ότι είμαι single coil person. Όταν πιάνω τις κιθάρες με τους διπλούς είμαι βέβαιος ότι γεννήθηκα να βαράω τη λα σε humbuckers. Τι μου συμβαίνει;

 

[noe13]

οταν πιανεις κιθαρα με διπλους που σπλιταρονται???

 

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Τη λα σε καθαρο - single. Τη λα σε βρωμικο - bucker. Ειπε ο Κομφουκιος.

 

[RayDTutto]

οταν πιανεις κιθαρα με διπλους που σπλιταρονται???

Δεν πιάνω τέτοια μιάσματα εγώ

 

[Έκτορας]

Εγώ πάντως όταν αγόρασα Strat για να πειραματιστώ, κατέληξα ότι μου αρέσει... η ησυχία. Και της άλλαξα τους μαγνήτες σε noiseless.

"Απ'εκεί και πέρα" που έλεγε ένας πολιτικός, τα βρίσκω αυτά τα όργανα θεμελιωδώς διαφορετικά, σε βαθμό που παίζω διαφορετικά σε καθένα. Έχουν και οι δύο τη θέση τους στο οπλοστάσιο, αλλά διλήμματα ή κρίσεις ταυτότητας δεν έχω. Σαν μια καλή Les Paul με ένα καλό σετ PAF-style μαγνήτες και '50s wiring, δεν έχει... Για εμένα, δηλαδή.

 

[schreivox]

  Πιθανότατα έχεις βρει τα όργανα που σου ταιριάζουν και στις δυο κατηγορίες και τα ευχαριστιέσαι.  Να ρωτήσω. Από p-90 πώς πάμε; 

 

[fenderiarhs]

Παρε βιολι. Η φαγκοτο.

 

[Yameth]

Αυτό το δίλημμα δεν το καταλαβαίνω... Είναι σαν να λέμε είτε πάω στο Καραισκάκη είτε στην Λεωφόρο μια χαρά αισθάνομαι. Μπράβο ρε φίλε, δεν είσαι κολλημένος οπαδός!

Παίξε την κάθε κιθάρα γι αυτό που σε εμπνέει.

Ντε και καλά πρέπει να έχεις μια κιθάρα σημα κατατεθέν επειδή είχε Strat o Gilmour και Les Paul o Gary Moore στις επιτυχίες τους? Αυτά είναι στενομυαλίες και πρέπει να σκεφτόμαστε και λίγο out of the box.

Εξ άλλου όλοι οι πρωτοπόροι έβγαλαν τον μοναδικό ήχο τους με ότι είχαν διαθέσιμο.

Ετσι λέω εγω... αλλά μπορεί και να σφάλω.

 

[bouzoukleri]

Όταν πιάνω τις στρατ μου είμαι σίγουρος ότι είμαι single coil person. Όταν πιάνω τις κιθάρες με τους διπλούς είμαι βέβαιος ότι γεννήθηκα να βαράω τη λα σε humbuckers. Τι μου συμβαίνει;

Time Machine

Eddie Van Halen εσύ;

 

[X-minor]

Αυτό το δίλημμα δεν το καταλαβαίνω... Είναι σαν να λέμε είτε πάω στο Καραισκάκη είτε στην Λεωφόρο μια χαρά αισθάνομαι. Μπράβο ρε φίλε, δεν είσαι κολλημένος οπαδός!

Παίξε την κάθε κιθάρα γι αυτό που σε εμπνέει.

Ντε και καλά πρέπει να έχεις μια κιθάρα σημα κατατεθέν επειδή είχε Strat o Gilmour και Les Paul o Gary Moore στις επιτυχίες τους? Αυτά είναι στενομυαλίες και πρέπει να σκεφτόμαστε και λίγο out of the box.

Εξ άλλου όλοι οι πρωτοπόροι έβγαλαν τον μοναδικό ήχο τους με ότι είχαν διαθέσιμο.

Ετσι λέω εγω... αλλά μπορεί και να σφάλω.

Συμφωνώ μεν αλλά καταλαβαίνω και τι εννοεί ο ποιητής.

Πολλοί βρίσκουν το λιμάνι τους σ'έναν συγκεκριμένο τύπο κιθάρας κι από 'κει κι έπειτα δεν αλλάζουν την συνταγή. Η "if it ain't broke don't fix it" προοπτική, τρόπον τινά.

Άλλοι βρίσκουν πως βολεύονται με συγκεκριμένους μαγνήτες, συγκεκριμένες γέφυρες, συγκεκριμένο action κτλ. κτλ. κτλ.

Πολλές φορές, γίνεται η αποκάλυψη και βρίσκεις πως βολεύεσαι εξίσου και με διαφορετικά πράγματα απ'αυτά που είχες στο μυαλό σου μέχρι πρότινος. Κι είναι λογικό να "παραξενεύεται" κάποιος απ'αυτό το γεγονός.

Άλλες φορές πάλι, ανακαλύπτεις πως βολεύεσαι και μ'εντελώς διαφορετικά πράγματα απ'αυτά που νόμιζες, το οποίο είναι επίσης έκπληξη.

Που θέλω να καταλήξω. Καλό είναι κανείς να'χει πολλαπλά όργανα και ατελείωτο GAS. Όχι για το πορτοφόλι, "καλλιτεχνικά" όμως ποτέ δεν ξέρεις πως θα σου κάτσει...  ;D

 

[Alter]

Όταν πιάνω τις στρατ μου είμαι σίγουρος ότι είμαι single coil person. Όταν πιάνω τις κιθάρες με τους διπλούς είμαι βέβαιος ότι γεννήθηκα να βαράω τη λα σε humbuckers. Τι μου συμβαίνει;

ενταξει εχει λυθει το προβλημα  8)

 

[BillTrantos]

Το πάθαινα κι εγώ για αρκετά μεγάλο διάστημα, μέχρι που αποφάσισα να ρίξω ένα τόνο την Les Paul. Πλέον για pop rock, rock άντε και hard rock χρησιμοποιώ την Strat με HS-3 Dimarzio και toneless wiring -ναι είμαι βλάσφημος-. Για οτιδήποτε πιο βαρύ παίζω με τη Les Paul.

Το πρόβλημα λύθηκε οριστικά όταν κούρδισα μία Yamaha Pac σε Open C για να πειραματίζομαι και με κάτι διαφορετικό. Προσωπικά, επειδή περνάω φάσεις που μελετάω διαφορετικά είδη μουσικής, δε θα μπορούσα με μία κιθάρα σε ένα κούρδισμα. Φαντάζομαι αν ποτέ καταλήξω σε κάτι (ελπίζω όχι), να γίνει μία από τις 3 κιθάρες η "main".

Προς το παρόν χαίρομαι που μπορώ να ακούω πολλούς διαφορετικούς ήχους. Στα clean-crunch προτιμώ τους μονούς, στα υπόλοιπα τους διπλούς, αλλά that's just me.

 

[TakisMasterKey]

Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με αυτά που λέει ο yameth.

Προσωπικά με την κιθάρα είμαι μονογαμικός. Είναι μία chambered mahogany Fender Stratosonic του 2004, heavily modified με 2 humbuckers σε μέγεθος P-90 που έχει 12 επιλογές μαγνητών.

Πέρα από καθαρά συναισθηματικούς λόγους  ;D η "μονογαμία" κατ' εμέ έχει να κάνει με το ότι παίζοντας με ένα όργανο μπορείς να ανακαλύψεις και να αποκτήσεις την ταυτότητά σου, κάτι για το οποίο δεν χρειάζεται να διαθέτεις ΤΗΝ κιθάρα, αλλά αυτή που έχει προσαρμοστεί σε εσένα (κι εσύ σε αυτήν).

Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι κάπου-κάπου δεν μπορείς να την απατάς κιόλας 

 

[RayDTutto]

Αυτό το δίλημμα δεν το καταλαβαίνω... Είναι σαν να λέμε είτε πάω στο Καραισκάκη είτε στην Λεωφόρο μια χαρά αισθάνομαι. Μπράβο ρε φίλε, δεν είσαι κολλημένος οπαδός!

Παίξε την κάθε κιθάρα γι αυτό που σε εμπνέει.

Ντε και καλά πρέπει να έχεις μια κιθάρα σημα κατατεθέν επειδή είχε Strat o Gilmour και Les Paul o Gary Moore στις επιτυχίες τους? Αυτά είναι στενομυαλίες και πρέπει να σκεφτόμαστε και λίγο out of the box.

Εξ άλλου όλοι οι πρωτοπόροι έβγαλαν τον μοναδικό ήχο τους με ότι είχαν διαθέσιμο.

Ετσι λέω εγω... αλλά μπορεί και να σφάλω.

Παρά τον (προφανώς αποτυχημένα χιουμοριστικό) τίτλο, πρέπει να πω ότι δεν έχω κανένα δίλημμα ούτε πρόβλημα.

Ίσα ίσα το απολαμβάνω.

Σε αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι βοηθάει το Amplitube με το οποίο μπορώ να βρω στην κατάλληλη ένταση τον σωστό kate me ήχο για κάθε μαγνήτη (και για κάθε στιγμή - γιατί αλλιώς ακούω σήμερα το πρωί, αλλιώς χθες το βράδυ).

Anyway,  αυτό που ήθελα να τονίσω είναι ότι κάθε φορά ακούω από κάθε κιθάρα "τον πατέρα όλων των ήχων", τον "ήχο που δεν θα αλλάξω ποτέ", με ενθουσιάζει, χτυπιέμαι κανά μισάωρο, μετά πάω καμιά βόλτα, επιστρέφω πιάνω μια άλλη κιθάρα και φτου κι απ την αρχή.

  Πιθανότατα έχεις βρει τα όργανα που σου ταιριάζουν και στις δυο κατηγορίες και τα ευχαριστιέσαι.  Να ρωτήσω. Από p-90 πώς πάμε; 

Με αληθινό p90 δεν έχω παίξει ποτέ. Έχω παίξει με τους p-rails οι οποίοι είναι προγραμματισμένοι να χρησιμοποιηθούν για το μέλλον. Επειδή όμως δεν θέλω να τους βάλω σε Gibson scale κιθάρα, θα περιμένουν αρκετά μάλλον.

 

[schreivox]

Παρά τον (προφανώς αποτυχημένα χιουμοριστικό) τίτλο, πρέπει να πω ότι δεν έχω κανένα δίλημμα ούτε πρόβλημα.

Ίσα ίσα το απολαμβάνω.

Σε αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι βοηθάει το Amplitube με το οποίο μπορώ να βρω στην κατάλληλη ένταση τον σωστό kate me ήχο για κάθε μαγνήτη (και για κάθε στιγμή - γιατί αλλιώς ακούω σήμερα το πρωί, αλλιώς χθες το βράδυ).

Anyway,  αυτό που ήθελα να τονίσω είναι ότι κάθε φορά ακούω από κάθε κιθάρα "τον πατέρα όλων των ήχων", τον "ήχο που δεν θα αλλάξω ποτέ", με ενθουσιάζει, χτυπιέμαι κανά μισάωρο, μετά πάω καμιά βόλτα, επιστρέφω πιάνω μια άλλη κιθάρα και φτου κι απ την αρχή.

Με αληθινό p90 δεν έχω παίξει ποτέ. Έχω παίξει με τους p-rails οι οποίοι είναι προγραμματισμένοι να χρησιμοποιηθούν για το μέλλον. Επειδή όμως δεν θέλω να τους βάλω σε Gibson scale κιθάρα, θα περιμένουν αρκετά μάλλον.

Σε 'αληθινό' rig με ένταση χτυπώντας το front end του ενισχυτή  πάντως, πιστεύω μπορείς πιο εύκολα να τείνεις προς το ένα από τα δύο σετ-απ.

Φαντάζομαι οι p-rails είναι μια πολύ καλή περίπτωση μονού-διπλού.

Οι p-90 κατά μία έννοια καλύπτουν το ηχητικό φάσμα μεταξύ  στρατ/τελε μονοπήνιου και χάμπακερ, γιαυτό το ανέφερα.

 

[John Goumis]

  Εγώ συμφωνώ με το πνεύμα του ποστ, π.χ. όσο λεσπολ-άκιας και να είσαι, κάποια κομμάτια απλά δεν γίνεται να παιχτούν χωρίς στρατ, και το ανάποδο....

  Άντε τώρα να παίξεις SRV με την les paul. Ή να παίξεις ένα still got the blues ή sweet child o'mine με στρατ. Όσο γκάζι και να βάλεις, θα λείπει αυτός ο σφιχτός ήχος της les paul πως να το κάνουμε....

  Φυσικά ο καθένας θα προσεγγίσει το κομμάτι με το δικό του στυλ και ίσως εκεί είναι η μαγεία... αλλά εγώ προσωπικά σόρρυ αλλά να ακούσω σε μια συναυλία το opening riff της αλαμπάμας με humbucker, νιώθω ότι κάτι δεν μου πάει καλά