Λοιπόν, τα πράγματα είναι αρκετά απλά... Υπάρχουν δύο περίοδοι στην Ελληνική (και ξένη) μουσική: Η εποχή πριν το 1930 και μετά από αυτό.
Πριν το 1930 ένα τραγούδι πρώτα καθιερώνονταν στην συνείδηση του κόσμου και ΜΕΤΑ γινόταν δίσκος. Η καταγραφή του άλλωστε δεν μπορούσε να υποκαταστήσει την ζωντανή του ερμηνεία, δεδομένου ότι τα μέσα (γραμμόφωνα) δεν ήταν τόσο διαδεδομένα, και η ηχητική ποιότητα ήταν απαράδεκτη. Η καταγραφή του ήταν απλώς ένα μέσο για να μην ξεχαστεί στην λήθη, και μια ένδειξη του ότι το κομμάτι είχε την λαική αποδοχή...
Ειδικότερα στη Ελλάδα, η μικρασιατική καταστροφή έχει φέρει πολλούς ανθρώπους από την Ιωνία στην Ελλάδα. Μαζί τους φέρνουν όργανα και ήχους ανατολικούς, και είναι η εποχή που κορυφώνεται η γνησιότερη λαική έκφραση, το ρεμπέτικο. Οι άνθρωποι που το υπηρετούν, στην ουσία αφηγούνται βιωματικές καταστάσεις. Όταν η Ρόζα μιλάει για βασιλειάδες και δικτάκτορες, θεούς και κοσμοκράτορες δεν το κάνει σκεφτόμενη τις πωλήσεις αλλά περιγράφωντας την ζωή της. Γι αυτο δεν έχει ανάγκη να μετατρέψει την ηρωίνη σε ούζο....
Κατά την δεκαετία του 50 αρχίζει ο σφικτός εναγκαλισμός της μουσικής από τις εταιρίες... Ένα απλό μεσο καταγραφής, ο δίσκος, πλέον δεν επιβραβεύει τους καλλιτέχνες, αλλά τους καθορίζει... Τα τραγούδια πλέον δεν ηχογραφούνται μετά το φιλτράρισμα της κοινής γνώμης αλλά προηγούνται αυτής... επιπλέον ο κόσμος έχει πρόσβαση σε δωρεάν μουσική μεσω των ραδιοφωνικών συχνοτήτων. Απαραίτητη (σχεδόν) προυπόθεση για να ακουστεί κάτι εκεί είναι να έχει πρώτα δισκογραφηθεί. Ο έλεγχος που ασκείτε είναι τεράστιος...(βλ. πρακτικά δίκης Καζαντζιδη-Νικολοπουλου... :wink: )
Η ουσία είναι η εξής: Πλέον ο κόσμος διαλέγει από τα διαθέσιμα προιόντα, με την λογική του super market. Τα καλά ράφια δίνοντε εκεί που θέλει η βιομηχανία, και όποιος θέλει ποιότητα θα πρέπει να ψάξει πολύ. Το σύστημα δισκογραφικές-ραδιοτηλεόραση-νυχτερινά μαγαζιά έχει τις βάσεις του στην δεκαετία του 50 και πολύ δύσκολα θα αλλάξει. Για ποιά ελληνική μουσική μιλάμε; τι σχέση έχει το τσατσα, η ρούμπα, και το τουρκοτσιφτετέλι με την Ελλάδα; Τι σχέση έχουν οι δυτικές αρμονικές και συγχορδιακές ακολουθίες με την Ελλάδα; Που είναι οι δωρικές κλίμακες της βυζαντινής μουσικής; Εξορίστικαν, για να έρθουν οι τύποι με τα νταμς, τα κοντραμπάσα, τα αρμονια εποχής και να μας πουν ότι παίζουν "αυθεντική ελληνική μουσική;
Αυτό που ονομάζεται "λαικό" είναι η καταστροφή της αισθητικής των Ελλήνων. Και είναι κρίμα που οι μεγάλες μορφές του (Τσιτσάνης, Βαμβακάρης) κατατάσονται ΚΑΙ σαν λαικοί, ενώ στην ουσία είναι
ρεμπέτες. Ρεμπέτες όμως που εππιρεασμένοι από την εποχή των πρώτων σκυλάδικων( ιδίως ο Τσιτσάνης) δώσανε τα φώτα τους στους επόμενους, για να μπορούμε όλοι μας να "απολαμβάνουμε" τα "αριστουργήματα" τύπου "τα ματάκια σου με καίνε, γιατί είσαι μανεκένε" :lol:
Πριν το 1930 ένα τραγούδι πρώτα καθιερώνονταν στην συνείδηση του κόσμου και ΜΕΤΑ γινόταν δίσκος. Η καταγραφή του άλλωστε δεν μπορούσε να υποκαταστήσει την ζωντανή του ερμηνεία, δεδομένου ότι τα μέσα (γραμμόφωνα) δεν ήταν τόσο διαδεδομένα, και η ηχητική ποιότητα ήταν απαράδεκτη. Η καταγραφή του ήταν απλώς ένα μέσο για να μην ξεχαστεί στην λήθη, και μια ένδειξη του ότι το κομμάτι είχε την λαική αποδοχή...
Ειδικότερα στη Ελλάδα, η μικρασιατική καταστροφή έχει φέρει πολλούς ανθρώπους από την Ιωνία στην Ελλάδα. Μαζί τους φέρνουν όργανα και ήχους ανατολικούς, και είναι η εποχή που κορυφώνεται η γνησιότερη λαική έκφραση, το ρεμπέτικο. Οι άνθρωποι που το υπηρετούν, στην ουσία αφηγούνται βιωματικές καταστάσεις. Όταν η Ρόζα μιλάει για βασιλειάδες και δικτάκτορες, θεούς και κοσμοκράτορες δεν το κάνει σκεφτόμενη τις πωλήσεις αλλά περιγράφωντας την ζωή της. Γι αυτο δεν έχει ανάγκη να μετατρέψει την ηρωίνη σε ούζο....
Κατά την δεκαετία του 50 αρχίζει ο σφικτός εναγκαλισμός της μουσικής από τις εταιρίες... Ένα απλό μεσο καταγραφής, ο δίσκος, πλέον δεν επιβραβεύει τους καλλιτέχνες, αλλά τους καθορίζει... Τα τραγούδια πλέον δεν ηχογραφούνται μετά το φιλτράρισμα της κοινής γνώμης αλλά προηγούνται αυτής... επιπλέον ο κόσμος έχει πρόσβαση σε δωρεάν μουσική μεσω των ραδιοφωνικών συχνοτήτων. Απαραίτητη (σχεδόν) προυπόθεση για να ακουστεί κάτι εκεί είναι να έχει πρώτα δισκογραφηθεί. Ο έλεγχος που ασκείτε είναι τεράστιος...(βλ. πρακτικά δίκης Καζαντζιδη-Νικολοπουλου... :wink: )
Η ουσία είναι η εξής: Πλέον ο κόσμος διαλέγει από τα διαθέσιμα προιόντα, με την λογική του super market. Τα καλά ράφια δίνοντε εκεί που θέλει η βιομηχανία, και όποιος θέλει ποιότητα θα πρέπει να ψάξει πολύ. Το σύστημα δισκογραφικές-ραδιοτηλεόραση-νυχτερινά μαγαζιά έχει τις βάσεις του στην δεκαετία του 50 και πολύ δύσκολα θα αλλάξει. Για ποιά ελληνική μουσική μιλάμε; τι σχέση έχει το τσατσα, η ρούμπα, και το τουρκοτσιφτετέλι με την Ελλάδα; Τι σχέση έχουν οι δυτικές αρμονικές και συγχορδιακές ακολουθίες με την Ελλάδα; Που είναι οι δωρικές κλίμακες της βυζαντινής μουσικής; Εξορίστικαν, για να έρθουν οι τύποι με τα νταμς, τα κοντραμπάσα, τα αρμονια εποχής και να μας πουν ότι παίζουν "αυθεντική ελληνική μουσική;
Αυτό που ονομάζεται "λαικό" είναι η καταστροφή της αισθητικής των Ελλήνων. Και είναι κρίμα που οι μεγάλες μορφές του (Τσιτσάνης, Βαμβακάρης) κατατάσονται ΚΑΙ σαν λαικοί, ενώ στην ουσία είναι
ρεμπέτες. Ρεμπέτες όμως που εππιρεασμένοι από την εποχή των πρώτων σκυλάδικων( ιδίως ο Τσιτσάνης) δώσανε τα φώτα τους στους επόμενους, για να μπορούμε όλοι μας να "απολαμβάνουμε" τα "αριστουργήματα" τύπου "τα ματάκια σου με καίνε, γιατί είσαι μανεκένε" :lol: