Φάση που δεν μου συνέβη εμένα, αλλά σε μπάντα φίλων μου:
Live εμφάνιση πρόπερσι στην Πολυτεχνειούπολη πάνω στου Ζωγράφου, το live να πηγαίνει κατά διαόλου:
Ξεβιδώνεται η μπότα, το stand του mic του κιθαρίστα που έκανε backing, ομοίως το stand των πλήκτρων να φλερτάρει ψιλοεπικίνδυνα με το έδαφος, να μην ακούει κανένας μα κανένας τον άλλον, και με τέτοιες συνθήκες κουτσά στραβά βγαίνει το setlist ως το τελευταίο τραγούδι (Whole Lotta Love) που όλως περιέργως βγαίνει καλά.
Και στα μισά γίνεται το θεϊκό:
Ένας παππούς της περιοχής του Ζωγράφου που γυρίζει κάθε απόγευμα κατά τις 6 στον χώρο της Πολυτεχνειούπολης, φτάνει στον χώρο, και ατάραχος πάει παίρνει το μικρόφωνο, αρχίζει να μας λέει τον πόνο του για την γυναίκα του που πέθανε... Το κοινό να θέλει να γελάσει γιατί το θέαμα είναι φοβερά τραγελαφικό (δεν ξέραμε ποιος τα είχε πιο χαμένα, η μπάντα ή ο παππούς) αλλά να μην γελάει κανείς επειδή τον λυπάται...
Με τα πολλά ο τραγουδιστής παίρνει πίσω το μικρόφωνο και το τραγούδι συνεχίζει... Αλλά ο παππούς τι απέγινε; Πήγε πίσω απ'την σκηνή και χόρευε τσάμικο με το καπέλο του στον ρυθμό του τραγουδιού...