The Dead Weather-Horehound

[Evilnye]

Και μόνο αυτό δεν φτάνει να τους απορρίψει κανείς βρε συντρόφισσα;  

Είπα να μη γίνω γραφική

Αλλά εφόσον ισχύει και το,

Έχουν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν, σε ιδέες και ρυθμικά

βλέπεις και αυτή την άποψη.

 

[matawan]

Νομίζω ότι το βλέπετε λίγο ΑΝΑΠΟΔΑ το θέμα τόσο των White Stripes, όσο και του Tarantino. Δεν εκμεταλλεύονται υπάρχοντα trends, η δουλειά τους είναι τόσο ξεχωριστή και δυνατή που  ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ μόδα.

 

[audiokostas]

Μπααα δε νομίζω.

Αλλά είναι θέμα ερμηνείας

 

[matawan]

Ωραία λοιπόν, ποιός δυτικός σκηνοθέτης πριν τον Ταραντινο, στον BLOCKBUSTER κινηματογράφο, αξιοποίησε μία σπονδυλωτή αφήγηση? Απ'οσο θυμάμαι, κανείς πριν την επιτυχία του παλπ φιξιον, ενώ μέτα, πήξαμε στις ταινίες παζλ.

Επιπλέον, πριν τους White Stripes, η μόνη σχετικά γνωστή μπάντα που θυμάμαι (αν ξέρετε κι άλλες πείτε, γιατί μου αρέσει πολύ το format αυτό) να βγαίνει με κιθάρα και ντραμς ήταν οι Swearing at Motorists. Έκτοτε, όμως ξεπετάχτηκαν κι άλλες. Δεν είναι αυτό μια, έστω και πρόχειρη και αδρή, αντικειμενική επιχειρηματολογία υπέρ των όσων αναφέρω?

 

[audiokostas]

Όχι 

 

[matawan]

ΕΝΤΑΞΕΙ, ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΣΚΛΗΡΑ και θα βρω κατι καλύτερο την επόμενη φορά!

 

[Vintager]

Οι οποίοι βέβαια (Black Keys), για να μην ξεχνιόμαστε, μαζί με αυτή τη γενιά του garage/punk/blues έρχεται κατευθείαν από τις επιρροές των R.L.Burnside, Junior Kimbrough, Robert Belfour και άλλων.

Που είναι προφανές ότι ο White έχει μελετήσει.

Δεν τους ήξερα αυτόυς. Και καθότι είμαι φαν του garage/blues θα τα ακούσω αμέσως.

Κώστα καταλαβαίνω πως ο καθείς με τα γούστα του. Και το σέβομαι απόλυτα αυτό. Το εντυπωσιακό με τους Stripes είναι πως κατάφεραν να κάνουν παγκόσμια επιτυχία παίζοντας πεντατονικές. Νομίζω πως αυτό έχει να γίνει πολύ καιρό.

 

[audiokostas]

ΕΝΤΑΞΕΙ, ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΣΚΛΗΡΑ και θα βρω κατι καλύτερο την επόμενη φορά!

Θα περιμένω  ;D

Κώστα καταλαβαίνω πως ο καθείς με τα γούστα του. Και το σέβομαι απόλυτα αυτό.

Σε ευχαριστώ

Είναι θέμα ερμηνείας.

Αλλά μου δίνουν και οι δύο την ίδια εντύπωση.

Εξυπνοι (προπαντός) με γνώσεις στο αντικείμενό τους και με κάποιο ταλέντο αλλά οι δουλειές τους είναι όμορφα πλασαρισμένες μετριότητες που πατάνε αρκετά έξυπνα σε μία μαρκετίστικη trend/design/δήθεν πατίνα, που δεν εκτιμώ ιδιαίτερα.

 

[Evilnye]

Ωραία λοιπόν, ποιός δυτικός σκηνοθέτης πριν τον Ταραντινο, στον BLOCKBUSTER κινηματογράφο, αξιοποίησε μία σπονδυλωτή αφήγηση? Απ'οσο θυμάμαι, κανείς πριν την επιτυχία του παλπ φιξιον, ενώ μέτα, πήξαμε στις ταινίες παζλ.

Επιπλέον, πριν τους White Stripes, η μόνη σχετικά γνωστή μπάντα που θυμάμαι (αν ξέρετε κι άλλες πείτε, γιατί μου αρέσει πολύ το format αυτό) να βγαίνει με κιθάρα και ντραμς ήταν οι Swearing at Motorists. Έκτοτε, όμως ξεπετάχτηκαν κι άλλες. Δεν είναι αυτό μια, έστω και πρόχειρη και αδρή, αντικειμενική επιχειρηματολογία υπέρ των όσων αναφέρω?

Όχι  

+1

Επειδή η επιχειρηματολογία που φέρνεις είναι διαφορετική για τα δύο πράγματα που κρίνεις.

Δηλαδή πχ ο Ταραντίνο εφαρμόζει μια άλλη μορφή αφήγησης. Αυτό αποτελεί έναν άλλο τρόπο έκφρασης, όχι με άλλα μέσα. Ουσιαστικά μια άλλη ερμηνεία.

Τώρα η καινοτομία των Stripes τι είναι ότι είναι χωρίς μπάσο (κακή ιδέα κιόλας ). Η καινοτομία τους είναι στις ιδέες και τους ήχους που δίνουν, οι οποίες προσωπικά για εμένα δε στηρίζονται και από την άμπαση επιλογή. Αντιθέτως με ένα μπασάκι θα ταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσες ;D

Δηλαδή η αντίστοιχη καινοτομία που θα μπορούσε να έχει ένας σκηνοθέτης σύμφωνα με αυτά που λες για τους stripes θα ήταν να επιλέξει να κάνει μια ταινία ασπρόμαυρη σήμερα.

Το οποίο εν μέρει εξυπηρετεί μια άποψη, αλλά δεν προσφέρει επιπλέον σε ουσία.

 

[matawan]

+1

Επειδή η επιχειρηματολογία που φέρνεις είναι διαφορετική για τα δύο πράγματα που κρίνεις.

Δηλαδή πχ ο Ταραντίνο εφαρμόζει μια άλλη μορφή αφήγησης. Αυτό αποτελεί έναν άλλο τρόπο έκφρασης, όχι με άλλα μέσα. Ουσιαστικά μια άλλη ερμηνεία.

Μα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, κινηματογράφο κάνει. Τι μέσα να χρησιμοποιήσει δλδ? Αυτό που κάνει είναι να ανατρέπει σε επιπεδό φόρμας, όχι περιεχομένου, το μέχρι τότε καθιερωμένο στον MAINSTREAM κινηματογράφο γραμμικό μοντέλο αφήγησης.

Δεν είμαι σίγουρος οτι καταλαβαίνω τι εννοείς.

 

[Evilnye]

Μα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, κινηματογράφο κάνει. Τι μέσα να χρησιμοποιήσει δλδ? Αυτό που κάνει είναι να ανατρέπει σε επιπεδό φόρμας, όχι περιεχομένου, το μέχρι τότε καθιερωμένο στον MAINSTREAM κινηματογράφο γραμμικό μοντέλο αφήγησης.

Δεν είμαι σίγουρος οτι καταλαβαίνω τι εννοείς.

Ναι κ εγώ δεν είμαι ικανοποιημένη από τη διατύπωσή μου.

Οκ ο Ταραντίνο ανατρέπει (δεν είπα πουθενά το αντίθετο) επίσης μ αρέσουν οι stripes, αλλά συμφωνώ με τα λεγόμενα του audiokosta. Ήδη δε βγάζει νόημα ;D

Σε αυτά που είπες και σχολίασα όμως παρακάτω, εννοώ ότι η ουσιαστική καινοτομία των stripes είναι στις ιδέες τους και όχι στην επιλογή ενός (ουσιαστικού) οργάνου λιγότερου.

Η ανατροπή του Ταραντίνο είναι ότι είπες και εσύ στον τρόπο αφήγησης και όχι πχ στο γεγονός του να βάλει ένα ασπρόμαυρο στοιχείο. Το οποίο σιγά τα ωά, αν δεν εξυπηρετεί μια ουσία.

(Ούτε τώρα νομίζω ότι βγάζει πολύ νόημα, απλά προσπαθώ να γράψω το ανάλογο του ενός και του άλλου το οποίο θα μπορούσε να είναι επιχείρημα όσον αφορά την καινοτομία ενός καλλιτέχνη.)

 

[audiokostas]

Αυτό που κάνει είναι να ανατρέπει σε επιπεδό φόρμας, όχι περιεχομένου, το μέχρι τότε καθιερωμένο στον MAINSTREAM κινηματογράφο γραμμικό μοντέλο αφήγησης.

Καταρχήν και μόνο που αρχίζεις και αναφέρεις όρους blockbuster & maintream αποδυναμώνεις τα επιχειρήματά σου.

Και δεν θα αναφερθω στον Ευρωπαικό κινηματογράφο αλλά και ο Αμερικάνικος mainstream έχει πλείστα όσα τέτοια παραδείγματα.

Δεν έχεις διαβάσει καλά.

Παρόλα αυτά ο Ταραντίνο το πάσαρε (προφανώς επιτυχημένα) ως novelty.

Τεσπά και δεν θα επκταθώ. Επέτρεψέ μου.

 

[matawan]

Αγαπητέ audiokostas, με όλο το σεβασμό, έχω διαβάσει ΠΟΛΥ καλά.

 

[audiokostas]

Λάθος δικό μου τότε.

Απλώς είχα την εντύπωση ότι ο όρος σπονδυλωτή αφήγηση ή πολλαπλών πλοκών, multiple plot, ensemble και στην λογοτεχνία αλλά και στον κινηματογράφο, προϋπήρχε του Ταραντίνο.

 

[matawan]

Μα φυσικά προυπήρχε! Απο τον Griffith ακόμη προυπήρχε! Αρχες του 20ου αιώνα.

Αυτό που είπα εγώ δεν ήταν όμως οτι ο Ταραντινο ΕΠΙΝΟΗΣΕ την σπονδυλωτη αφήγηση. Είπα οτι ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ ΜΟΔΑ. ΤΗΝ εφερε στο προσκήνιο.

Πριν απο αυτόν, ποιος μέσα στις τρεις τελευταίες δεκαετίες, κατάφερε να κάνει κάτι τοσο ΠΑΡΑΛΟΓΟ, ΜΕΣΑ στα πλαισια του MAINSTREAM κινηματογραφου και να τυχει ΤΕΤΟΙΑΣ αποδοχης τοσο απο ΚΟΙΝΟ όσο ΚΑΙ απο κριτικους?

 

[blue]

Το supergroup έβγαλε 2ο δίσκο με τίτλο "Sea of Cowards" το Μάϊο και εμφανίστηκε πιο πρόσφατα στο φεστιβάλ Glastonbury.

Aκουσα-Είδα και τα δύο και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. Μετά από πολλά χρόνια μεμψιμοιρίας γύρω από το αν θα προλάβουμε να ζήσουμε κάποια αλλαγή στη μουσική στασιμότητα της εποχής μας, αναρωτιέμαι μήπως έφτασε η στιγμή που απομακρυνόμαστε από τις μετριότητες και μετακινούμαστε σε μια ανέλπιστη κατάσταση όπου τα νέα κομμάτια δεν είναι "εντάξει καλά", αλλά έργα τα οποία αξίζει να ασχοληθείς σοβαρά - όπως για παράδειγμα να θέλεις να μάθεις κιθάρα για να τα παίζεις.

Ο Dean Fertita είναι εξαιρετικός, τον τοποθετώ στην κατηγορία κιθαριστών που αξίζει να ασχοληθεί κανείς γιατί πάει την "κακία" ένα βήμα πιο πέρα. Ως μπασίστας (ναι, μπασίστας είναι στους QOTSA, γι' αυτό παίζει τόσο καλή κιθάρα) είναι ο,τιπρεπει-στής (;D) και παίζει ΜΟΝΟ τις σωστές νότες με καταβολές προφανώς από μπλουζ-ροκ-ψυχεδέλεια, αλλά και με τη χρήση εφέ που διαφοροποιούν το παίξιμό του από το κλασικά γνωστό και τον τοποθετούν (στο δικό μου σύστημα αξιολόγησης) στους σύγχρονους μουσικούς-πρότυπα, συνδυάζοντας στοιχεία από τελείως διαφορετικές σχολές παιξίματος :

(από 1:40 για όποιον βαριέται να το δεί όλο)

YouTube - Broadcast Yourself.

Προσωπικά, έχω προασπαθήσει να αντιγράψω συγκεκριμένα παιξίματα ελάχιστες φορές στη ζωή μου, μεταξύ των οποίων βρίσκονται κομμάτια των Jonny Greenwood, Tom Morello, Μπάμπη Παπαδόπουλου, Joe Pass κ.α. Οι 3 πρώτοι ανήκουν στα ακούσματά με τα οποία μεγάλωσα και ο θεός Joe Pass αποτελεί την προσφυγή μου σε κάτι εξαιρετικό, ελλείψει ευκολότερων προσεγγίσεων, όταν "τελείωσα" με τα σύγχρονα. Τώρα, ξέρω ποιόν θα αντιγράψω νότα προς νότα και θα παίζω πανω από τους δίσκους του μέχρι να τον πλησιάσω όσο γίνεται, όχι για να βελτιώσω το παίξιμό μου ή για να βάλω στοιχεία του Fertita στο δικό μου, αλλά από καθαρή διάθεση για σπάσιμο, παρόμοια με αυτή που είχα όταν ήμουν 16 χρονών .

Για την τραγουδιάρα δεν έχω να πω πολλά, απλά αν έχει facebook, θα γραφτώ κι εγώ, θα την κάνω φίλη και θα της στελνω κάθε μέρα εικονικές προτάσεις γάμου.

 

[odis13]

Ναις! Θα τσιμπησω το δισκο μολις τον βρω. Παρολο που πλεον δεν ασχολουμαι με τετοιες μουσικες παρα στο ελαχιστο, ο προηγουμενος δισκος μου ειχε αρεσει πολυ οποτε φανταζομαι και ο δευτερος θα ειναι εξισου ωραιος.

Υ.Γ. Η τραγουδιαρα ειναι καταστροφη...