δεν κάνει το ντύσιμο και η εμφάνιση τον καλλιτέχνη, η ψυχή με τις δημιουργίες του μου αρκούν, δεν πάω να απολαύσω το λούκ του καλιτέχνη
αλλά τις μουσικές του, τα άλλα περι λουκ ας τα αφήσουμε για καλλιτέχνες
τύπου fame story και ρουβάδες που στην τελική αυτοί έχουν γνώση στο ότι πουλάνε λουκ και όχι μουσική έκφραση , ας μην μεταφέρουμε αυτές τις αηδίες και στο ροκ γιατί σε λίγο μας βλέπω για την παραλιακή με τα σκυλάδικα (άσε που το μπαστάρδεμα του λαϊκού το κάνανε οι ροκάδες σεσιονάδες τις παραλιακής ξεκαυ....οντας παίζοντας με τους ροκ κ.λ.π. ήχους
και εγέννετο το σκυλάδικο! πάντα κατά την ταπινή μου άποψη)
η γνησιότητα και ο αυθορμητισμός αρκούν στην σκηνή, σίγουρα με τον καλό ήχο τον σωστό φωτισμό μπορούν να βάλουν πιο εύκολα τον ακροατή
μέσα στην μουσική. όπως και τα videowall με εικόνες, φωτό με θέματα κ.α.
δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα κάνω live kai θα έχω την στολή μου.
μιλάμε για μεγάλο ψωνισμό ή για παρεμφερεί εμπόρειο αλλά σκυλάδικου στυλ.
τον πραγματικό ακροατή δεν τον κερδίζεις με τα φούμαρα αλλά με τις μουσικές σου.
θα ήθελα να μου πείτε πόσοι αγοράσατε ένα δίσκο επιδή ο καλλιτέχνης
φόραγε σκουλαρίκι, είχε δαχτυλιδι μακριά μαλιά πέτσινο μπουφάν και παντελόνι, κορδέλες και φύκια, τα παραπάνω δεν νομίζω να φτιάχνουν μουσική αν είναι στην καθημερινότητα σου και στο στύλ σου γιατί όχι
ο καθένας έχει το πρωσοπικό του στυλ και είναι ωραίο αυτό, αλλά αυτό
δεν συμαίνει ότι πρέπει να κάνεις τον καργκίοζη στην σκηνή το κοινό του ροκ στην ελλάδα ευτυχώς δεν παραμιθιάζετε με τέτοια στυλίστικα κόλπα
και αν δούμε την ελληνική ροκ ιστορία κανεις δεν έγινε διαχρονικός με το
λουκ του αλλά μόνο μέσα από την μουσική του έκφραση.
και κάποιες εκκεντρικές προσωπικότητες τις διεθνους ροκ σκηνής στην δεκαετία του `70 κάνανε την δικιά τους επανασταση, πιστεύω ότι σήμερα αυτά έχουν ξεπεραστεί αφού έχουν περάσει στο σταρ σύστημα.
*βλέπε λουκ βύ..η, Ρό.ου, Δάν.η, Σφα...νάκη κλπ.
(πολύ καλά για να πάς για ψώνια στο σουπερμάρκετ όχι όμως και για να παίζεις πάνω στη σκηνή!)
