Ασχετοσχετικό, εμένα με λυπεί που γενιές ολόκληρες "δεν πιάνουν τα χέρια τους". Από το να κολλήσουν μια καρέκλα, μέχρι να ξεβιδώσουν το τηλεκοντρόλ για καθαρισμα. Έχουμε δώσει στην "παιδεία" τόσο λάθος δρόμο. Η λέξη "κατασκευάζω" ή "επιδιορθώνω" είναι άγνωστη στα παιδιά. Δεν λέω να έχουν όλοι κλίση σε αυτό, αλλά να αποκτήσουν τη νοοτροπία του "μπορώ". Έστω και ως δοκιμή. Κοιταζοντας πισω, θα ήθελα πάρα πολύ να υπήρχε ένας χώρος με προσβαση σε εργαλεία και βασικές γνώσεις ξυλουργικής, μεταλλοτεχνίας, γνωριμίας με τα υλικά και τους τρόπους. Οι δρόμοι ήταν δύο. Ή ο κλασσικός του γενικού λυκείου ή το τεχνικό, το οποίο όμως ήταν καθαρά επαγγελματικού προσανατολισμού. Καμμία μέση οδός. Ή φιλόλογοι ή μηχανικοί αυτοκινήτου. Ή γιατροί ή υδραυλικοί.
Ή ψυκτικοί από το Περιστέρι.
Αυτό που έγραψες, μου θύμισε τον παππού μου. Κηπουρός ήταν στους (πολύ) πλούσιους, "περιβόλια" τα έλεγε τα κτήματα των Αγγελοπουλαίων, Παπαθανασίου, Κουτρουμπήδων κλπ, της εποχής, στα Βόρεια Προάστια της αθήνας όπου δούλευε.
Λοιπόν, όταν ερωτεύτηκε τη γιαγιά μου και ήθελε να την πα΄ρει να πάνε να ζήσουν στην Πάρο απ' όπου καταγόταν, του είπε ο μέλλων πεθερός του "και πώς θα την πάρεις την κόρη μου; Σπίτι έχεις;"
Κατέβηκε στο νησί, μάζεψε τρεις φίλους του, "ρε μάγκες" είπε, "ελάτε να με βοηθήσετε να φτιάξουμε ένα σπίτι". Και το έφτιαξαν φίλε... έτσι την παντρεύτηκε. Δεν είναι σπουδαίο βεβαια -μιλώντας με σημερινους όρους, η πλακώστρωση στην αυλή είναι στραβή (αλλά εμένα μ αρέσει), το μπάνιο είναι ένα δωμάτιο πλάι στον ξυλόφουρνο κ.λπ., αλλά σε αυτό έζησαν και ζούμε μέχρι σήμερα - θέλω να πω, στέκει καλά το πέτρινο, μόνο υδραυλικά έχει χρειαστεί και κανένα βάψιμο, σοβάντισμα που και που. Εκεί μεγαλώσαμε με την αδελφή μου.
Αυτό εγω, λοιπόν, δεν το'χω. ΄ Μπορώ να κάνω κάποια πράγματα, να βάψω, να σκάψω , να φυτέψω κλπ, αλλά να ρίξω πλάκα στη στέγη ή να χτίσω πέτρα, όσο και να έχω προσπαθήσει στο σπίτι που έφτιαξα, δεν τα κατάφερα. Ό,τι κι αν έβλεπα, όσο κι αν (πιστεύω ότι) σκάμπαζα περισσότερο από τους παλιούς. Μια φορά, λέω σε ένα μάστορα -γαμώ τους τύπους- που έχει την ηλικία μου και κυκλοφορεί σαν τον Ιντιάνα ζόουνς, φέτες και με καπέλο της ερήμου, ρε Γιάννη, θέλω να την κάνουμε έτσι τη σκάλα για την ταράτσα. Και μου απάντησε "Μιχαλάκη, το στηθαίο πρέπει να πάει έτσι και όχι αλλιώς". (ξέρεις τώρα, το στυλ το ready made, το "Κυκλάδέ" , το ανέμπνευστο, που έχει κάνει όλες τις Κυκλάδες να μοιάζουν με την Κυψέλη).
Ρε συ του λεω, οι παλιοί το έκαναν αλλιώς απ' ό,τι λες. Δεν έχεις δει στα μοναστήρια πώς είναι; Στηρίζεσαι στο στηθαίο γιατι όταν γερνάς, από κάπου πρέπει να ακουμπα΄ς για να ανέβεις σκάλες...
Απάντηση: -Οι παλιοί δεν ξέραν.
Εγώ: Ε, εσύ που ξέρεις, κάνε το όπως αυτοί που δεν ξέραν.
Εκεί κόλωσε και το σκεφτόταν μια ώρα... ?
τελικά έγινε αυτό που ήθελα (ευτυχώς)
Σόρι για την πολυλογία και το off topic - το λοκντάουν φταίει
