Ρεπερτόριο - Έλεος πια!

[fleamail]

Με αφορμη ενα live που παρακολουθησα εχθες το βραδυ, εχω να κανω ενα ξεσπασμα που ποιο πολυ αγανακτιση θα το ελεγα. ΔΕΝ ΒΑΡΕΘΗΚΑΤΕ ΝΑ ΠΑΙΖΕΤΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ?

Ειδα 3 μπαντες και μονο η μια ειχε κατι να προσφερει! Παραθετω ποιο κατω, για να σας βαλω στο κλιμα, μερικα τραγουδια απο το playlist ενος συγκροτηματος που πραγματικα ενω εχει δυνατοτητες και ηταν δεμενο, με απογοητευσε με τις επιλογες του που μπορω να πω δεν ειχαν σχεδον καμια σχεση μεταξυ τους...

Doors, sex pistols, cranberies, puddle of mud, him, deep purple, rem και διαφορες διασκευες που εχουν γινει hitακια στην Ελλαδα, μαζι με 2-3 δικα τους τραγουδια που ηταν καθαρο 80's μεταλ. Κανενα ενιαιο στυλ, μηδαμινο δεσημο μεταξυ των τραγουδιων και γενικα ηταν σαν να ακους εναν dj που παιζει οτι του κατεβει. Δεν μπορω να καταλαβω δεν εχετε βαρεθει να παιζετε το smoke on the water και το loosing my religion? Ακομα και τα κοριτσακια που κουβαλατε στα live για να κανετε μοστρα, τα εχουν βαρεθει αυτα. Δεν πληρωσα 9 ευρω για να δω και να ακουσω χιλιοακουσμενα τραγουδια. Και ο κοσμος γυρω μου φαινοταν ξενερωμενος και αυτο αποδειχτηκε οταν ανεβηκε η τελευτεα μπαντα που επαιξε δικα της τραγουδια και ενδιαφερουσες διασκευες, κατι το ξεχωριστο. Ξαφνικα σταματησε η φασαρια απο κατω, εβλεπες τα κεφαλια γυρισμενα προς την σκηνη και τον κοσμο να δειχνει ενδιαφερον. Ποτε θα σταματησει αυτο το πραγμα? Εαν υπαρχει καποιος εδω μεσα που ανηκει σε μια τετοιου ειδους μπαντα θελω πολυ να ακουσω την γνωμη του, διοτι θα το σκεφτω παρα πολυ την επομενη φορα που θα ειναι να παω σε τετοιο live. Ελεος πια :x :evil:

 

[wasted]

Χο, χο χο ωραία παρατήρηση! :lol:

Μια απάντηση του τύπου "αυτά μας αρέσουν, αυτά παίζουμε" θα σε κάλυπτε;

Κατά καιρούς συμμετέχω σε μπάντες με τις οποίες παίζω κυρίως κλασσικό ροκ, σαν αυτό που ανάφερες, ελληνικό "έντεχνο", (διαφωνώ κάθετα με τον όρο, αλλά τον χρησιμοποιώ για να γίνω κατανοητός), και προς το τέλος ίσως μερικά λαικά παιγμένα με ροκ ύφος. (πχ υπάρχω, είδα τα μάτια σου κλαμμένα κ.λ.π.).

Γενικά, δεν το κάνω για τις αρπαχτές, μάλλον λεφτά βάζω παρά βγάζω, αλλά γιατί πράγματι μ΄αρέσει αυτή η μουσική και νοιώθω προσωπική ευχαρίστηση έτσι. Και η μελέτη μου στο σπίτι στις ίδιες γραμμές κινείται. Δεν ξέρεις πόσο ωραία ένοιωσα όταν έπαιξα σωστά το σόλο του "moonlight shadow" ή του "smoke on the water". Τι θαταν καλύτερο δηλαδή, να παίζουμε Franz Ferdinand;

Στο κάτω κάτω εγώ προσωπικά δίνω σημασία στο δέσιμο της μπάντας, και νομίζω ότι αυτός είναι ο κύριος παράγοντας για ένα ευχάριστο αποτέλεσμα και για τον ακρόατή όποιο και αν είναι το ρεπερτόριο.

Αν εσένα δε σου αρέσει, δικαίωμά σου, και πολύ καλά κάνεις, το σέβομαι απόλυτα μπορείς κάλλιστα με τη μπάντα σου να δώσεις τις δικές σου προτάσεις και πολύ ευχαρίστως να σε ακούσω.

¶λλες αναζητήσεις πάντα υπάρχουν, αλλά δεδομένων των συνθηκών είναι πολύ δύσκολο να τις κάνεις πράξη. (Πρωϊνή δουλειά, έλλειψη συνεργατών που θα ταυτιστούν απόλυτα με αυτό που έχεις στο μυαλό σου κλπ)

Όσο για τα κοριτσάκια , άστο καλύτερα... :wink: (σ.σ. αυτό είναι humor)

 

[Superfunk]

αγαπητέ fleamail θα ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ απόλυτα, δυστυχώς ακόμα και η "εμπορική" ελληνική μουσική (έντεχνη & άτεχνη...) έχει κολήσει κάπου στα 80's ,τι να κάνουμε γερασμένο κράτος (το 50% των ελλήνων είναι άνω των 50..) γερασμένη μουσική

άλλο πράγμα να επηρεάζεσαι απο το κλασσικό ροκ & άλλο να παίζεις ακόμα το smoke on the water...(αλλα απο την άλλη πως θα επιβιώσουν & τα "ροκ σκυλάδικα?" :wink: )

ευτυχώς υπάρχουν ΠΟΛΛΑ ελληνικά γκρούπ που ζούν στο ΣΗΜΕΡΑ,υπομονή κάποτε η κατάσταση θα αλλάξει...

 

[Yameth]

Δεν νομίζω ότι υπάρχει τίποτα το εσκεμμένο (δυστυχώς) πίσω από το ρεπερτόριο σε πολλά γκρούπ.

Αντιθέτως όπως πολύ σωστά είπε ο wasted sunsets παίζουν αυτά που μελετούν / γουστάρουν κλπ.

Το θέμα όμως που έθεσε ο fleamail (και είναι τρομερά ενδιαφέρον) αφορά τον ακροατή και άρα την πετυχημένη ή αποτυχημένη μπάντα...

Γιατί ας μη ξεχνάμε ότι παίζουμε για να μας ακούν.

Αν διασκεδάζουν οι ακροατές ή έστω παίρνουν κάτι από αυτό... τόσο το καλύτερο. Μπορεί να ξανάρθουν την επόμενη φορά!

Το ερώτημα λοιπόν είναι:

"Γιατί να πληρώσει κάποιος ή να χάσει τη βραδιά του ακούγοντάς για χιλιοστή φορά κάποια λιωμένα τραγούδια παιγμένα στην καλύτερη περίπτωση σαν το original? Χωρίς κάποια συνοχή, από ένα σύνολο χωρίς ταυτότητα"

 

[fleamail]

Αυτο που μου εκανε μεγαλυτερη εντυπωση και το θεωρω κοροιδια ειναι οτι ενω τα δικα τους κομματια, οπως ειπα, ηταν 80's metal με βαση τα πληκτρα και την κιθαρα, χρησιμοποιουσαν ολα τα αλλα τραγουδια απλα για να δωσουν κατι μασημενο, κατι σιγουρο και γνωστο. Κριμα! Wasted_sunset και ενας μεγαλος μαστρο-μαγειρας μπορει να δεσει τελεια μια τουρτα με σκατα και φραουλες αλλα δεν νομιζω οτι θα ειναι και τοσο καλο το αποτελεσμα.

 

[Trolley]

Με την ιδιότητα του ακροατή, θα ήθελα να συνεισφέρω στη συζήτηση.

α) Δεν με ενδιαφέρει να ακούω διασκευές κοματιών που αγάπησα στο παρελθόν. Κατά κανόνα είναι κατώτερες της αρχικής εκτέλεσης, η οποία έχει δισκογραφηθεί και έχω τον δίσκο για τις φάσεις που θέλω να θυμηθώ τις λεπτομέρειές της.

β) Απαιτώ από κάθε μπάντα να παίζει και να μου παρουσιάζει τα δικά της πονήματα. Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να θέλει να παίξει κάποια στιγμή το smoke on the water, αλλά δεν θα ανεχθώ ποσοστό παραπάνω του 5% επί του συνολικού ρεπερτορίου να είναι διασκευές.

γ) Κυρίως δεν θα ανεχθώ να πληρώνω για να βλέπω τους άλλους να κάνουν πρόβα παρουσία κοινού. Ο λόγος που μία μπάντα καταφεύγει στις διασκευές δεν είναι η έλλειψη ταλέντου προς τη σύνθεση (μπορεί να υπάρχει και έλλειψη ταλέντου, αλλά λίγοι το ξέρουν διότι λίγοι το προσπαθούν). Ο πραγματικός λόγος είναι ότι όταν παίζουμε κάτι που έχει δισκογραφηθεί, έχουμε σημείο αναφοράς (π.χ. παίζουμε το smoke on the water, όπως ακούγεται στο made in japan), άρα είναι πιο εύκολο να έχουμε στόχο την ώρα που προβάρουμε.

δ) Δεν θεωρώ ότι οι live εμφανίσεις είναι ο καταλληλότερος τρόπος ή ο καταλληλότερος τόπος για την παρουσίαση νέου συνθετικού υλικού. Τουλάχιστον όχι εν' έτει 2005. Προτιμώ να πρωτοακούσω ένα κομάτι μουσικής δισκογραφημένο και αργότερα θα αναζητήσω πιθανές εκτελέσεις/εκδοχές του σε συναυλιακούς χώρους, έχοντας υπ' όψιν μου την "εκτέλεση αναφοράς" του και συγκρίνοντάς την με αυτή.

Σαν ερασιτέχνης keyboardίστας θα πω κάτι ακόμη:

Ποτέ δεν έμαθα να παίζω μουσικές άλλων, εκτός από μία δύο μελωδίες των Doors. Δεν ξέρω να παίζω καλα-καλα ούτε τα κάλαντα. Ξέρω να παίζω άριστα τις διαδοχές συγχορδιών των δικών μου συνθέσεων και να σολάρω πάνω από αυτές. Είμαι οπαδός μίας φράσης που είχε πει παλαιότερα ο Robert Fripp (για όσους δεν ξέρουν, ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών): "Στα διαλείμματα, κάνοντας βόλτες μέσα στο στούντιο βλέπεις μουσικούς να παίζουν licks και σολάκια. Εκεί, δεν υπάρχει μουσική. Φαίνεται σα να είναι μουσική, αλλά δεν είναι. Είναι μόνο μία ομάδα μιμητικών κινήσεων, δεν υπάρχει πραγματικά ποιότητα.". ¶ρα, αυτοί που παλεύουν να βγάλουν τα σόλα του τάδε μεγάλου κιθαρίστα, ας έχουν υπ'όψιν τους ότι δεν θα ξεγέλαγαν τον Fripp, ούτε εμένα. Καλύτερα είναι να είσαι ο εαυτός σου.

 

[Takis Politis]

το κριτηριο μου για μια μπαντα και σαν συνολο και ατομικα ειναι να εξελισεται και να μου προσφερει ισως κατι διαφορετικο.ο καλλιτεχνης κατα την γνωμη μου πρεπει παντα να εξελισσεται και οταν πηγαινεις να δεις ενα Live να περιμενεις κατι που ισως σε ξαφνιασει αν καταλαβαινετε τι εννοω.και μουσικα αλλα και σαν σκηνικη παρουσια(πραγμα πολυ σημαντικο για μενα).κατι διαφορετικο,μια πρωτοτυπια.πολλες φορες δεν καταλαβαινω το νοημα να βγαινεις και να παιζεις Live MONO κομματια αλλων και ουτε ενα δικο σου,πρεπει παντα να προσπαθεις να γραφεις την δικια σου μουσικη που στην ουσια ειναι και αυτο που μετραει σε εναν καλλιτεχνη.να νιωθεις δηλαδη την ευχαριστηση της δημιουργιας και οχι της αντιγραφης και μονον αυτης.βεβαια πανω σε αυτο το θεμα δεν μπορεις να βγαλεις παντα ακρη γιατι ειναι και πως ο καθενας αντιλαμβανετε την μουσικη.πχ καποιος μπορει να μην εχει γενικα πολυ ελευθερο χρονο και το μονο που να τον ευχαριστει οταν πιανει την κιθαρα στα χερια του να ειναι να παιξει πχ το smoke on the water.το συγκεκριμενο ατομο δεν εχει τις ωρες που απαιτουνται να μελετησει το οργανο του οπως πρεπει αλλα αυτο που κανει αυτο τον ευχαριστει..ο καθενας εχει τους δικους του σκοπους.το να παιζεις απλα διασκευες αλλων σημαινει οτι δεν εχεις ανοικτο το μυαλο σου σε νεες κατευθηνσεις.αλλοι απλα να παιζουν γρηγορα Licks χωρις νοημα,χωρις να μπορουν να τα κανουν να ακουστουν...μουσικα.σε αλλους τους ενδιαφερει μονο η τεχνικη.θελει ψαξιμο,πολυ μελετη και στοχο για να μπορεσεις να ακουστεις με το δικο σου προσωπικο στυλ και οχι αντιγραφη καποιου αλλου ή αλλων :wink:

 

[elavd]

Ποτέ δεν έμαθα να παίζω μουσικές άλλων' date=' εκτός από μία δύο μελωδίες των Doors. Δεν ξέρω να παίζω καλα-καλα ούτε τα κάλαντα. Ξέρω να παίζω άριστα τις διαδοχές συγχορδιών των δικών μου συνθέσεων και να σολάρω πάνω από αυτές. Είμαι οπαδός μίας φράσης που είχε πει παλαιότερα ο Robert Fripp (για όσους δεν ξέρουν, ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών): "[i']Στα διαλείμματα, κάνοντας βόλτες μέσα στο στούντιο βλέπεις μουσικούς να παίζουν licks και σολάκια. Εκεί, δεν υπάρχει μουσική. Φαίνεται σα να είναι μουσική, αλλά δεν είναι. Είναι μόνο μία ομάδα μιμητικών κινήσεων, δεν υπάρχει πραγματικά ποιότητα.[/i]". ¶ρα, αυτοί που παλεύουν να βγάλουν τα σόλα του τάδε μεγάλου κιθαρίστα, ας έχουν υπ'όψιν τους ότι δεν θα ξεγέλαγαν τον Fripp, ούτε εμένα. Καλύτερα είναι να είσαι ο εαυτός σου.

Αν και κατά βάση συμφωνώ με αυτά που γράφεις αρχικά, με το τελευταίο θα διαφωνήσω.

Όντας ένας κιθαρίστας που μια ζωή δε "καταδεχόμουν" να κάτσω να βγάλω σόλο νότα προς νότα γιατί υποτίθεται ότι εγώ "έχω το δικό μου στυλ στο παίξιμο" και ότι "μόνο το ύφος του κομματιού αν πίασω στην κιθάρα δε χρειάζονται οι λοιπές λεπτομέρεις, εξάλλου δεν είμαι κασετόφωνο, κιθαρίστας είμαι...", νομίζω ότι αυτή η νοοτροπία, μάλλον καθυστέρησε την εξέλιξή μου...

Το λέω αυτό γιατί μετά από αρκετά χρόνια αυτοδίδακτου παιξίματος κιθάρας, τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα το συναίσθημα της χαράς που νιώθεις όταν μπορείς να μιμηθείς (οι μιμητικές κινήσεις που ανέφερε ο κ. Fripp) τον ήχο, το παίξιμο, τις νότες και το παραμικρό λαθάκι των ινδαλμάτων σου. Και πιστεύω ότι μόνο όταν έχεις επίγνωση του τι παίζει ακριβώς ο μουσικός που μελετάς (πχ κιθαρίστας) στο συγκεκριμένο κομμάτι μπορείς στη συνέχεια να το κάνεις "δικό σου", βάζοντας-βγάζοντας νότες, αλλοιώνοντας τα licks, αλλάζοντας το ρυθμό κλπ κλπ.

Δεν έχω μουσική παιδεία με την κλασσική έννοια, αλλά από ότι ξέρω, και στα ωδεία (μακριά από εμάς) όσοι διδάσκονται σύνθεση, ουσιαστικά κάνουν ανάλυση νότα-νότα σε συνθέσεις-ορόσημα για να μπορέσουν να μελετήσουν το ύφος και τελικά να φτιάξουν "δικά τους" πράγματα (η γνωστή ιστορία με την παρθενογέννεση...)

 

[Takis Politis]

πες τα ρε elvad :wink: και για να πω και εγω κατι παρομοιο θα πω τα εξης(που καποιος αλλος μεγαλος τα εχει πει,αλλα λεω που τα ειπα εγω... :lol: ):μετα απο χρονια κατεληξα στο οτι για να αποκτησεις φρασεολογια ή αλλιως..λεξιλογιο στο παιξιμο σου και προσωπικο στυλ,πρεπει πρωτα να μελετησεις νοτα προς νοτα ολους τους μεγαλους κιθαριστες,σαξοφωνιστες κτλ που σου αρεσουν και οποια φραση σου αρεσει την γραφεις σε ενα βιβλιο που θα εχεις μονο τετοιες φρασεις ή αλλιως μπορουμε να τις πουμε και Licks.μετα αυτες τις φρασεις αφου τις εμπεδωσεις στο παιξιμο σου θα καθησεις να καταλαβεις γιατι επαιξε την καθε νοτα στην καθε χρονικη στιγμη και κατω απο ποιο ακορντο.(αυτο ακουγεται λιγο υπερβολικο ισως γιατι και αυτοι που τα επαιξαν ισως ποτε δεν καθησαν να σκεφτουν ετσι,αλλα εμεις δεν ειμαστε σαν και αυτους ετσι δεν ειναι;και αλλωστε μιλαμε για μελετη και οχι για αντιγραφη :wink: ).αφου το κανεις τωρα αυτο για χρονια σιγα σιγα καταλαβαινεις οτι εμπλουτιζεις το παιξιμο σου με νεες φρασεις που προερχονται ισως απο συνδιασμο ολων των μεγαλων που μελετησες ή ακομα και οι ιδιες φρασεις παιγμενες ομως με τον δικο σου τροπο.δεν χρειαζεται να παιζεις το lick ακριβως οπως το εγραψες στο χαρτι αλλα να...μπεις μεσα του και να βγεις αν καταλαβες τι λεω :lol: πως τα λεω ο ατιμος.εκθεσεις γραφω

 

[Trolley]

τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα το συναίσθημα της χαράς που νιώθεις όταν μπορείς να μιμηθείς

Δεν διαφωνούμε. Παραδέχομαι και εγώ ότι υπάρχει χαρά στη μίμηση. ¶λλο όμως η προσωπικά βιούμενη χαρά και άλλο το καλαμοκαβάλημα εκείνου που νομίζει ότι καλιτεχνίζει επειδή μιμείται. Κοίτα.. εγώ δεν επιδιώκω την αφ' υψηλού κριτική, ας κάνει ο καθένας ότι θέλει. Αλλά υπάρχει και το κοινό, το οποίο περιμένει περισσότερα από όσα του δίνονται. Δεν είναι όλοι οι ακροατές μπουμπούνες. Και αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα τελικά: θέλεις όντως το κοινό που θα σε χειροκροτεί επειδή μιμείσαι; Ή θέλεις το κοινό που θα σε χειροκροτεί επειδή είσαι ο elavd; Νομίζω ότι ο καθένας θα προτιμούσε το δεύτερο.

 

[Yameth]

Δεν είναι όλοι οι ακροατές μπουμπούνες. Και αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα τελικά: θέλεις όντως το κοινό που θα σε χειροκροτεί επειδή μιμείσαι; Ή θέλεις το κοινό που θα σε χειροκροτεί επειδή είσαι ο elavd; Νομίζω ότι ο καθένας θα προτιμούσε το δεύτερο.

Μία μικρή παρένθεση για να βοηθήσω στη ροή.

Ο Χ elavd (συγγνώμη κιόλας για τη χρήση του ονόματος) πρέπει να προκύψει πρώτα σαν μουσικός.

Να εξελιχθεί, να γίνει αξιοπρόσεκτος και μετά να προτείνει την άποψη του, αφού μάθει τη χρήση των εργαλείων του και μπορεί να εκφράσει αυτό που θέλει, χωρίς τεχνικούς περιορισμούς.

Αυτό το αποτέλεσμα περιμένουν να δούν αυτοί που πληρώνουν είσοδο.

 

[elavd]

Να εξελιχθεί' date=' να γίνει αξιοπρόσεκτος και μετά να προτείνει την άποψη του, αφού μάθει τη χρήση των εργαλείων του και μπορεί να εκφράσει αυτό που θέλει, χωρίς τεχνικούς περιορισμούς.[/quote']Μέσα σε αυτή την εξέλιξη όμως συμπεριλαμβάνονται και τα live. Γιατί είναι γνωστό ότι όσο παίζεις μπροστά σε κοινό τόσο βελτιώνεσαι (εξυπακούεται ότι ταυτόχρονα μελετάς βέβαια...).

Επομένως, θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό να γίνονται live όλων των "επιπέδων", από τους πιτσιρικάδες που μόλις ανακάλυψαν (και καλά έκαναν) το Paranoid των Sabbath, μέχρι τους "ψαγμένους" τζαζίστες που αυτοσχεδιάζουν σε ρυθμό 13.4/8...

Στο χέρι του καθενός είναι να επιλέξει και να στηρίξει τα live που εκείνος θεωρεί ότι του ταιριάζουν.

Α, και μη ξεχνάμε: ακόμη και οι Stones στα πρώτα τους βήματα έπαιζαν και ηχογραφούσαν διασκευές, όπως σχεδόν τα περισσότερα γνωστα groups...

 

[Alsofocus]

Καταρχάς νομίζω ότι η λέξη μίμηση δεν είναι ακριβώς σωστή. Όταν ένας "πιτσιρικάς" "βγάζει" το σόλο του paranoid πχ αποκομίζει περισσότερα από το να μιμήται τον iomi. Μαθένει να παίζει μία φράση από την αρχή ώς το τέλος μέσα στο ρυθμό. Αποκτά αίσθηση του χρόνου, "ανοίγουν" :lol: τα δάκτυλα.

Εκτός αυτού βοηθάει και την μπάντα σαν σύνολο αφού μαθένουν όλα τα μέλη της μπάντας να συγχρονίζονται, να "δέσουν" σαν μπάντα. Φυσικά πολλές μπάντες πέφτουν στην παγίδα του να παίζουν μόνο διασκευές και να μην προοδέυουν σαν μουσικοί αφού πλέον το βάρος πέφτει στο να "βγάζουν" καινούρια κομάτια χωρίς να δίνουν βάρος στο να προοδεύουν σαν μουσικοί και να γράφουν δικά τους πράγματα.

Παν μέτρον άριστον :lol:

 

[MULE]

καλημερα παιδια

παιζοντας με 7 συγκροτηματα (μπασσο και τυμπανα) και εχοντας κανει πανω απο 100 συναυλιες σε Αθηναικα κλαμπακια καταληξα οτι τα σετ λιστ ειναι 2 ειδων ως προς τις διασκευες

1. αυτα που ακουω σπιτι αυτα και παιζω παιρνοντας το ρισκο να μην αρεσω

2. τα λεγομενα "crowd pleasers" δηλαδη αυτα που αρεσουν σιγουρα στο κοσμο και που μου εξασφαλιζουν δουλειες (πχ ντισκο, ροκ εντ ρολλ, μπλουζ,, κλασσικο ροκ κλπ)

αιναι δικαιωμα του καθενος να διαλεξει ποιο δρομο να ακολουθησει απο τους παραπανω.

προσωπικα οταν παιζω με τις cover bands δεν προτεινω ευκολα τα γνωστα κομματια αλλα κομματια σχεδον αγνωστα αλλα βασει του προσωπικου μου γουστου σιγουρα αρεστα. με αυτο το τροπο απογφευγω και την αμεση συγκριση του αυθεντικου με την διασκευη μου.

γενικα ομως προτιμω συναυλιες με 80 % αυθεντικο υλικο του γκρουπ και 30 % διασκευες ετσι πιο πολυ για το κοσμο.

ειμαι και εγω τις αποψης οτι πρωτα πρεπει να δισκογραφηθεις γιατι μετα οι επιλογες ειναι περισσοτερες και ασφαλεστερες.

 

[gerasimos]

Αγαπητό μου ημερολόγιο:

Σήμερα, Σαββάτο βράδυ, είπαμε να πάμε κάπου που να έχει live γιατί γουστάρουμε να βλέπουμε τυπάκια στη σκηνή, ν'ακούμε ζωντανό ήχο, έχει χαβαλέ κλπ κλπ

Στο μαγαζί της πουτ@ν@ς, δεν κουνιόταν ρούπι.

Το πρόγραμμα:

"Gary Moore ανακατεμένος με Πυξ Λαξ και Deep Purple με Δημητριάδη"

...πρωτότυπο, έτσι;

Ερωτήσεις (ρητορικές μάλλον):

1. Αυτοί που τα παίζουν (πρέπει να είναι το Ν-οστό συγκρότημα, στο Ν-οστό μπαρ με ανάλογο πρόγραμμα) ...γουστάρουν;

Απάντηση: Μάλλον ναι.

2. Αυτοί που τα ακούνε (πρέπει να έχουν ακούσει αυτό το πρόγραμμα άλλες Ν φορές σε διάφορα μπαρ) ...γουστάρουν;

Απάντηση: Μάλλον ναι.

3. Αυτό το πάντρεμα ελληνικών και ξένων ...γουστάρεται;

Απάντηση: Μάλλον ναι.

Παρατήρηση:

Μέσος όρος ηλικίας τα 20. Χμμμ... Μάλλον πρέπει να αλλάξω στέκια.

¶λτερ έγκο: Μάλλον ναι.

Το σύνθημα για αποχώρηση:

Η μίξη του "Καλόοοοοοοοοοο ταξίδι" με το "Is there anybody there" των Scorpions.

Κατάπια όσο ποτό είχε μείνει στα γρήγορα και φύγαμε. Χρόνος παραμονής: 18 λεπτά.

Σημειώσεις από το session:

- Για το Δημητριάδη, το κομμάτι που έπαιξαν τα παλικάρια στο κουπλέ, μου "θύμισε" (για να είμαι ευγενικός) το "Friday in My Mind", γνωστό παλαιότερα απο την επιτυχημένη διασκευή του Gary Moore, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

- Ένα κομμάτι που λέει κάτι για μία Βαγγελιώ που τον πήρε βαριά τον έρωτα με την εισαγωγή του "Over the Hills" - νομίζω λέγεται έτσι - του Gary Moore, τι πράμα ήταν αυτό; Αν ήταν εικαστική παρέμβαση των παιδιών, καλά κάνανε. Αν κυκλοφορεί επίσημα..."στο Καρφί"!

Το μόνο καλό που διαπίστωσα ήταν ο βελτιωμένος ήχος στο συγκεκριμένο μαγαζί, που αφού έχει μετακινήσει τη σκηνή σε 3 μέρη, πέτυχε καλό αποτέλεσμα. Επόμενο βήμα: να φέρει κάνα σχήμα με ενδιαφέρον. Τα παιδιά έπαιζαν μία χαρά, για να μην παρεξηγούμαι.

Αυτά,

Γεράσιμος

Υ.Γ.1 Φαντασία στις διασκευές!

Υ.Γ.2 Ακούω προτάσεις για μαγαζιά. Σας θερμοπαρακαλώ!

 

[wasted]

Το χάσμα είναι τέτοιο που όποιος κάνει προσπάθεια να το πηδήσει θα χαθεί στα βάθη του. Αν και για μένα το ότι ο μ/ο ήταν 20 ετών, σε συνδυασμό με το ότι τα παιδιά παίζαν μια χαρά λέει πολλά.

Εν πάσει περπτώσει, το ποστ αυτό το γράφω περισσότερο για να αποκαταστήσω την τιμή ενός τραγουδιού:

Τίτλος: Βασιλική

Δίσκος: Γυρνάει ο Καιρός - Νίκος Ζιώγαλας - 1994 -LYRA

Συμμετέχουν: Μανώλης Φάμελος και οι Ποδηλάτες.

Το κομμάτι είναι κομματάρα, στηριγμένο 100% στη δημοτική μουσική παράδοση και δεν έχει καμια σχέση με τις κιτσαρίες που έπαιζε ο G/M μικρούλης και μετά αναμάσησαν οι Nightwish.

 

[Trolley]

Υ.Γ.2 Ακούω προτάσεις για μαγαζιά. Σας θερμοπαρακαλώ!

Φίλε Γεράσιμε, ακριβώς την ώρα που εσύ έβλεπες αυτό το show, εγώ ήμουν στην αίθουσα Ατέναουμ στο Θησείο, βλέποντας μία συναυλία με τίτλο "Πρώτο Φως", ενός έλληνα νέου συνθέτη που λέγεται Χρήστος Ξενάκης. Ακούσαμε έργα για δύο πιάνα και τρίο εγχόρδων, με σαφείς επιρροές από ευρωπαϊκό μινιμαλισμό, αλλά με έμφαση στην πολυρυθμικότητα και στη μελωδία. Τώρα, αν αυτά ακούγονται... πολύ clean, είναι γιατί δεν ήσουν εκεί, να δεις τι ακριβώς βγαίνει όταν κάποιος παύει να είναι 20 χρονών (μεν) αλλά επίσης παύει να έχει σημασία η ηλικία του (δε). Η συναυλία ήταν μία μικρή αποκάλυψη, άλλη μία επιβεβαίωση της επιλογής μου να πάψω να νομίζω ότι μουσική=ροκ, επιλογή που έκανα πριν 15 περίπου χρόνια.
Όλη αυτή η συζήτηση για το αναμασημένο/μέτριο/παναγία βόηθα ρεπερτόριο των ελληνικών συγκροτημάτων (καθώς και μία άλλη συζήτηση εδώ στο noiz, όπου κοντέψαμε να τσακωθούμε επειδή κανείς δεν είχε να προτείνει 2-3 καλούς έλληνες μουσικούς), έχει (κατά τη γνώμη μου πάντα) άμεση σχέση με την μιζέρια των ελληνικών ροκ δρώμενων (κάτι που είχα γράψει και τότε).

Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να προαχθεί η αίσθηση ότι υπάρχει χώρος (στο noiz, σε συναυλιακούς χώρους, σε μπαράκια, σε συζητήσεις, στις δισκοθήκες μας, στο πορτοφόλι μας) για ελληνικό μουσικό προϊόν, που ΔΕΝ αναζητά τα ερείσματά του στην ροκ παράδοση, παράδοση που ποτέ δεν είχε ιδιαίτερα σημαντικούς εκπροσώπους εδώ, και που έχει αναιμική παρουσία εδώ και πάρα-πάρα-πάρα πολλά χρόνια.

 

[NightCrawler]

όντας ενεργό μέλος cover μπάντας και στην πραγματικότιτα αυτος που κανονίζει γενικά το που προσανατολίζεται η μπάντα να πω και γω την γνώμη μου.... 1. προσπαθούμε να παίζουμε ψίλογνωστα κομματάκια τα οποία όμως να μας αρέσουν αλλα να μην είναι οι πτώτες hitares...π.χ Deep Purple - Strange Kind Of Woman, Gallagher - Do You Read Me..και αρκετά πιο funky κομματια...

2. δεν παίζουμε καθόλου ελληνικά και αυτό είναι ένα σχετικό προβλημα γιατι δεν μπορούμε να κλείνουμε εύκολα live αφού τα περισσότερα μαγαζιά ζητάνε και ελληνικά...

3. δικά μας κομμάτια δεν παιζουμε για πολλούς λόγους...1. δεν έχουμε πάντα σταθερή συνθεση.2 οι επιρροές μας είναι τοσο διαφορετικές και δεν παίζει να συνδιαστουν...κοινός βαριέμαι να παίζω ενα ακόρντο μισή ώρα και 62646462 εφέ για να δημιουργώ ατμοσφαιρα και χάσιμο!!! έλεος...3. δεν πιστεύω ότι είμαι καλός συνθέτης και αυτά που γράφω τα θεωρώ βλακείες και τα πετάω... επίσης σκέφτομαι μελοδίες κιθάρας και μου είναι δυσκολο να σκεφτω πως θα πηγαίνει η μελωδία της φωνης. + ότι ψιλοντρέπομαι να παρουζιάζω τα δικά μου "κομμάτια".

4. εγώ όταν πάω σε ένα live μαγαζί θέλω να ακούσω και hitakia και κάτι πιο άγνωστο αν και πλέον με αυτά που πλασάρουν οι μπάντες σαν δικά τους μάλλον προτιμώ να ακούω μόνο διασκευές... sorry αλλα Λαμινορε και Ντο...τόχουμε παίξει και εμείς πολλές φορές και δεν το κάναμε κομμάτι και να είμαστε και ψωροπερίφανοι κιόλας...αν έχουν κάτι να πουν τα κομμάτι που γράφει μια μπάντα καλώς να παιχτουν ...αλλα να μην παιχτούν για να κλείνει ο τραγουδιστης το μάτι στο γκομενάκι του απο κάτω...ποιος είμαι εγώ να κρίνω?! χωρίς την ιδιότητα του κιθαρίστα ένας ακροατής που αναγνωρίζει τι είναι διασκεδαστικό και τι κακόγουστο!

5. βλέποντας την μπάντα λοιπόν σκέφτομαι τι θέλω να κάνω με αυτή την μπάντα...!?!??! να παίζω μουσικουλα για να γουστάρω αλλα να με ακούσει και κάποιος και να γουστάρει και αυτος! να γουστάρει ποιός είναι το θέμα?! εκεί μπαίνω ο όρος target group....εγώ προσωπικά θέλω να με γουστάρει αυτός που βγαίνει να διασκεδάσει και δεν με νοιάζει τι υπόβαθρο έχει...δεν με νοιάζει εάν μετά απο εμένα θα πάει να πετάξει λουλούδια στον Τσαλίκη...η επιτυχία για μένα θαναι...να έρθει το trendy κοριτσάκι και να ακούσει RockoFunk έστω και hitakia και να το ευχαριστηθεί....για μένα αυτο είναι η επικοινωνία με την μουσική...χέστικα να έχω τρεις λιωμένους κατεστραμένους jazzistes στην μπάρα να με σχολιάζουν και να λένε κοίτα παίζει ότι και οι άλλοι, κοίτα δεν παίζει εναλασόμενοι μόνο sweep...

6. τέλος θέλω να αναφέρω...ότι για μένα το χαρακτιριστικό της μουσικης είναι να σε κάνει να θέλεις να κουνιθείς...να είναι boogie....να γουστάρεις και να είναι αισιόδοξη...εγώ σε αυτη την φάση της ζωής μου έτσι την αντιλαμβάνομαι και αυτό με κάνει χαρούμενο....μπορεί η άποψη μου να έιναι επιφανιακή και ανώριμη...δεν με ενδιαφέρει...αυτή είναι...μπόρει του χρόνου να τρελαθώ και να ακουώ μόνο blues μια νότα το τέταρτο...

Αυτά είχα να πω ..και στην τελική σε όποιον αρέσουμε..οι υπόλοιποι στον κανάπε τους αν περνάνε καλυτερα..να σχολιάζουν όλους εμάς...!

Can I count ones more?!! Yeahhhh.... One two three four....Geeeet Upa!

 

[gerasimos]

Τίτλος: ΒασιλικήΔίσκος: Γυρνάει ο Καιρός - Νίκος Ζιώγαλας - 1994 -LYRA

Συμμετέχουν: Μανώλης Φάμελος και οι Ποδηλάτες.

Το κομμάτι είναι κομματάρα' date=' στηριγμένο 100% στη δημοτική μουσική παράδοση και δεν έχει καμια σχέση με τις κιτσαρίες που έπαιζε ο G/M μικρούλης και μετά αναμάσησαν οι Nightwish.[/quote']

Απ'ό,τι είδα το "Wild Frontier" ηχογραφήθηκε το 1986. Οπότε επανέρχομαι, αν πρόκειται για παρέμβαση των παιδιών, μαγκιά τους. Αν το κυκλοφόρησε έτσι ο Ζιώγαλας, όντως, έχει δημοτική Σκωτσέζικη μουσική μέσα.

Δεν ξέρω αν έπαιζε κιτσαρίες ο G/M μικρούλης, ωστόσο βλέπω ότι το σχήμα εχθές τον τίμησε δεόντως.

τέλος θέλω να αναφέρω...ότι για μένα το χαρακτιριστικό της μουσικης είναι να σε κάνει να θέλεις να κουνιθείς...να είναι boogie....

Μακάρι να μπορούσαμε να κουνηθούμε, αλλά το μαγαζί ήταν τίγκα στο τραπεζάκι. Κοινώς, κανείς δεν κουνιότανε.

Γεράσιμος