Πως γνώρισα τα Blues (1o αγαπημένο κομμάτι)

[gkourmoul1]

Εγω ειμαι μια παραξενη περιπτωση. Δεν ακουγα ποτε "μπλουζ". Το πιο μπλουζ που ακουγα μικρος ηταν καποια κομματια του Gary Moore και αυτα τα εβαζα στην γενικη κατηγορια "ροκ". Οτιδηποτε θυμιζε 12μετρο μπλουζ, απλα δεν το αντεχα. Ουτε σημερα το αντεχω, εκτος και εαν εχει ενδιαφερον ηχο και περιεχομενο.

Οταν πριν λιγα χρονια αρχισα να γρατζουνω την ηλεκτρικη, και να προσπαθω να αυτοσχεδιασω σε πεντατονικη, τοτε αυτοματα τα δακτυλα μου επαιζαν μπλουζ, υπακουοντας το υποσυνειδητο μου, στο οποιο υπαρχον χαραγμενοι ηχοι μπλουζ.

Μεχρι και σημερα, σπιτι παιζω μονο μπλουζ. Τα ακουω, πλεον, και τα ψαχνω λιγο παραπανω, αλλα γενικοτερα ακουω αλλες κατηγοριες μουσικης. Και το ανησυχητικο ειναι οτι τα δακτυλα μου ψαχνουν να βρουν τζαζ τροπο να παιξουν μπλουζ, με τη τζαζ να ειναι παντελως αδιαφορη στα αυτια μου. Τα ρημαδια τα backing tracks φταινε.

Εαν θα διαλεγα πρωτο κομματι που ακουσα, γουσταρα, και ηταν μπλουζ, θα ελεγα το still got the blues. Σιγουρα με επηρρεασε πολυ ο moore με την ηχαρα του και τις κομματαρες που ερμηνευει.

 

[npap]

δεκαετία 70... ασπρόμαυρη ΕΙΡΤ (αυτή ήτο μάλλον)... εκπομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ... αφιέρωμα στους πειρατικούς σταθμούς.... on screen ένα ραδιογωνιόμετρο κινείται στους δρόμους της Αθήνας αναζητώντας κεραίες... ακούγεται το κάτωθι άσμα...





έρωτας... αναπουπούλιασμα με τα ιδιότυπα falsetto του Allan... ακολουθεί αγωνιώδης αναζήτηση του στο "friends-oogle" (η βάση δεδομένων λίγα χαρτζιλικοbyte και πιο αργή από Solex σε ανηφόρα)... οι περισσότεροι δεν είδαν την εκπομπή και οι λίγοι που την είδαν δεν το ήξεραν... απογοήτευση...

δύσκολα τα πράγματα... περνάει καιρός..... ξημερώματα γυρνάω από πάρτι με τους δίσκους που είχα πάει για το ρεφενέ παραμάσχαλα... φτάνω σπίτι... μια και είχα φύγει βιαστικά πρώτο πράγμα ξανακοιτάω αν μου έχουν βουτήξει κανένα (σύνηθες σπορ αρκετών τότε)... δεν λείπει κανείς... ίσα ίσα...  φαίνεται στην αναμπουμπούλα βούτηξ...  σόρυ πήρα κατά λάθος κάποιον εκτός των δικών μου... βάζω να τον ακούσω παρέα με ένα βερμουτάκι πριν μπω στην διαδικασία να τον επιστρέψω την επόμενη... μαντέψτε.... και το ποιος ήταν και το αν τον επέστρεψα...?

ακολούθησε μια σύντομη λευκή εισαγωγή και για μένα με John Mayall, Paul Butterfield και FM P. Green  (εξακολουθεί ο έρωτας και με τους τρεις και γενικά με το λευκό blues που έκτοτε πάντα μου ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία) και στο καπάκι πίσσα κατράμι χωρίς πούπουλα σκηνή του Chicago, ε και το ταξίδι ήταν να μη ξεκινήσει...