Εννοείται φίλε alter ότι η σωστή ακρόαση γίνεται από το αυθεντικό cd/lp στο δωμάτιό σου, με ή χωρίς παρέα, αλλά μη το παρακάνουμε με τους καρπούς και τα κόκκινα κρασιά που είπε κάποτε ένας γραφικός συντάκτης γνωστού περιοδικού...alter hoh είπε:
Μακάρι να μη προσεγγίσω ποτέ ένα νέο δισκογράφημα με αυτόν τον τρόπο. Εντάξει, σε καταλαβαίνω ότι είσαι ακόμα ανοιχτός σε αυτά που έχει να σου δώσει ο δίσκος, λόγω του ότι έκανες αυτή την πρόχειρη πρώτη ακρόαση. Αλλά (άποψή μου πάντα, δε σε κακολογώ προσωπικά) αποφεύγω σαν τον διάολο το λιβάνι να κάνω πρώτες ακροάσεις με αυτόν τον τρόπο. Βρίσκω πολύ πιο "αληθινό" το να στήσεις ένα μικρό σκηνικό στον προσωπικό σου χώρο και χρόνο για να υποδεχθείς τους καρπούς ενός νέου δισκογραφήματος που υποπτεύεσαι ότι έχει να σου δώσει κάτι.
Φιλικά όλα αυτά έτσι;
Στο δια ταύτα τώρα...
Όταν ακούω πινελιές από Floyd στις μουσικές του Wilson το πρώτο που νιώθω είναι... εκτίμηση. Εκτίμηση διότι βλέπω ένα χαρισματικό άνθρωπο να διαιωνίζει τα κληροδοτήματα των υψίστων στη "περίεργη" μουσική πραγματικότητα των 00's. Επιτρέψτε μου να γράψω πως δε θεωρώ κλοπές αυτές τις πινελιές. Βασικά, δεν είναι αντιγραφές.
(Αντιγραφή είναι αυτό που έκαναν οι Dream Theater με το Endless Sacrifice (intro) στο Give In to Me (intro) του Michael Jackson. Ή ακόμα, το ίδιο συγκρότημα με το Never Enough που έχει ακριβώς ίδια δομή με το Stockholm Syndrome των Muse).
+ 44282,4444444444444
Προσωπικά, ήταν μια απίστευτα έντονη στιγμή για εμένα η πρώτη ακρόαση. Και αυτές που ακολούθησαν, με πότισαν με συναισθήματα και σκέψεις αξίας πολλών καρατίων. Οπότε, το αν είναι καλός ένας δίσκος είναι μια συζήτηση πολύ σχετική πιστεύω...
Η προκατάληψη δεν οδηγεί πουθενά. Αντίθετα, η διάθεση για υποδοχή όλο και διαφορετικών τάσεων, απογειώνει τον ακροατή.
Αυτές ήταν οι ταπεινές μου απόψεις.
Επίσης οι "πινελιές" που αναφέρεις δεν έχουν καμία διαφορά από τα γνωστά κλοπιμαία των dream theater (τους οποίους έπαψα να εκτιμώ από το 1999). Γιατί κανείς δεν έλεγε τίποτα για τις πινελιές από την αρχή της καρριέρας του steven όταν όντως μετουσίωνε με εξωφρενική ευρηματικότητα τα 70's μέσα στα 90's και έπειτα στα 00's???
Τέλος μη βαφτίζεις προκατάληψη την απογοήτευση... Διότι το μεγαλείο των Porcupine (ως το deadwing) ήταν αυτό που μου γιγάντωνε τη διάθεση για τη διαφορετικότητα... Αλλά η διαφορετικότητα πρέπει να συνοδεύεται και από συνθέσεις που "ξυπνάνε" όπως προαναφέρθηκε και να μη γίνεται αυτοσκοπός που οδηγεί σε μουσικό βάλτωμα...
Προσωπικά πιστεύω ότι ο wilson "κάηκε" από τη συμμετοχές του σε πολλά Projects είτε σαν συνθέτης είτε σαν παραγωγός/μηχανικός ήχου και ελπίζω και εύχομαι αυτό το κάψιμο να είναι παροδικό, γιατί όπως και να το κάνουμε μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους Progressive μουσικούς της τελευταίας 20ετίας...
) διχάζει το κοινό της είναι καλό σημάδι, καθώς δείχνει οτι σε αυτο το κοινό υπάρχουν πολλές απαιτήσεις ανάλογα με τα γούστα του καθενός(που σε αυτο τον χώρο είναι "περιεργα" και αντιφατικά ώρες ώρες).
