LK είπε:
το πετάλι….ή ένα rack effect…η μια κονσόλα…και γενικότερα οποιοσδήποτε εξοπλισμός και η εξερεύνηση αυτού, προσωπικά με ιντριγκάρει πολύ περισσότερο, από το να παίξω/ μελετήσω π.χ κιθάρα (ή μπάσο ή drums)
Μπορεί να ασχοληθώ 2 ώρες με το τι κάνει ένα πολύ εφέ, και φυσικά δεν θα μελετήσω τις αντίστοιχες.
Παιδιά να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι είμαστε (ελπίζω) και παιδιά εκτός από ενήλικοι.
Επειδή μας αρέσει να παίζουμε γενικά λοιπόν, και μας αρέσει να παίζουμε και μουσική, μας αρέσει να παίζουμε με τους ήχους, όπως ένα παιδί παίζει με τα χρώματα.
Δεν είμαι θιασώτης μπουτίκ πεταλιών, είμαι όμως θιασώτης των πολλών διαφορετικών εφφέ, όχι για να αναπαράγουμε κάποιον ήχο ενός άλλου κιθαρίστα, αλλά για να δημιουργήσουμε ήχους παράξενους, διαφορετικούς (κατά την γνώμη μας), παίζοντας μαζί τους, να αναρωτηθούμε τι μπορούμε να κάνουμε με αυτούς, πώς μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε.
Υπάρχουν ένα σωρό κιθαρίστες (κάποιοι από αυτούς πολύ γνωστοί και δημοφιλείς), οι οποίοι δεν έχουν τεχνική αρτιότητα (με τον τρόπο που ο Ζήρας το εννοεί), αλλά με την δημιουργική χρήση των εφφέ, κάνουν κάτι
διαφορετικό, παράγοντας την
δική τους μουσική.
Εχω καταφερει να φτιαξω τον ηχο που θελω επειτα απο πολλες δοκιμες.
Να πω εδώ ότι (ως γνωστόν) μου αρέσουν πολλά και εντελώς διαφορετικά είδη μουσικής.
Μόνο έναν ήχο έχω βρει που να μου αρέσει διαχρονικά (τον "καθαρό" μου σε jazz fusion).
Όλοι οι υπόλοιποι ήχοι είναι υπό μόνιμη αίρεση, ειδικά οι παραμορφωμένοι και οι ημιπαραμορφωμένοι.
Σκέφτομαι πολλές φορές τι είναι αυτό που με κάνει να μην μπορώ να παίξω όπως θα ήθελα σε νοιζομαζώξεις σε στούντιο.
Εκτός από κάποια άλλα προσωπικά μου κολλήματα, είναι και το γεγονός της αλυσίδας κιθάρα-εφφέ-ενισχυτής.
Χωρίς πχ delay (ή κομπρέσορα, ή ... κλπ), σε ενισχυτές που δεν ξέρω πώς να τους διαχειριστώ, με κιθάρες που έχουν πχ περισσότερο σκάσιμο από όσο έχω συνηθίσει (ή άλλη χροιά λόγω μαγνητών), ή ψηλότερο action, το να προσπαθήσω να φραζάρω όπως φραζάρω σε άλλο setup, είναι εκ προοιμίου fail.
Πρέπει λοιπόν να προσαρμόσω το παίξιμό μου και το φραζάρισμά μου σε άλλα δεδομένα, να τα αλλάξω, πράγμα προκλητικά ωραίο, αλλά ιδιαίτερα δύσκολο χωρίς τον απαραίτητο χρόνο συνήθειας σ' αυτούς τους νέους ήχους.
Είμαι λοιπόν (μάλλον) tonefreak,
Αλλά ... tonefreak with a reason.
το θεμα ειναι να μην μεινουμε εκει και αναλωνομαστε σε ανουσια -πλεον- ψαξιματα σε σημειο που για το 1% της βελτιωσης του ηχου
Δεν είναι (για μένα) βελτίωση του ήχου, αλλά αλλοίωση.
Δώσε μου δέκα διαφορετικούς ήχους (και τον χρόνο να τους αφομοιώσω) και θα ακούσεις δέκα διαφορετικά παιξίματα.
Κάθε ήχος σε πάει σε άλλο παίξιμο.