"Για όλα αυτά που ευαγγελίζεται ο Χάρης, πρέπει πρώτα να ορίσει το είδος της αναιρετικής γραμματολογίας του φωνοκεντρισμού και το πεδίο του κρίνειν, αυτού που δεν μπορεί να κριθεί με τον τρόπο που ξέρουμε, αφού οι κανόνες του κρίνειν σ’αυτό το πεδίο, συνεχώς ανατρέπονται. Είναι-μη Όντας καταλύονται-συντιθέμενοι, γιατί αυτό το παίγνιο είναι Ένα Συνεχές Ανολοκλήρωτο που δεν τελειώνει ποτέ, για να έχει Μετά, για να έχει Μετα-γραφή ή ακόμα Μεταφυσική.
Ο αντιφατικός Λόγος, ως διαλεκτική σκέψη, δεν επιδιώκει το ταξίδι μέσα στο άκριτο, αλλά μιαν αυτοαναιρούμενη ανώτατη κριτική σκέψη και γλώσσα, που θα μπορεί να μιλήσει το ανολοκλήρωτο κείμενο. Ένα κείμενο ζέον, που είναι πάντα άλλο μα συγχρόνως ταυτό με τον εαυτό του, και συντίθεται από στοιχεία αντιφατικά που Είναι-Μη Όντας, φεύγουν-επιστρέφοντας, και καταλύονται-συντιθέμενα."
