Διαφορά όμως μεταξύ του «Δι' ευχών» και του «Εϊ» δεν υπάρχει. Τουλάχιστον για τον ακροατή. Δεν προσπαθήσατε με το «Εϊ» να επαναλάβετε την επιτυχία του «Δι' ευχών».
«Δεν βρίσκω ότι ήταν συνέχεια του "Δι' ευχών". Και θα σου πω δυο πράγματα. Υπάρχει ένα κομμάτι, το ομώνυμο του τίτλου, που έχει ροκ στοιχεία, πιο ακραία από ό,τι είχε το "Δι' ευχών". Υπάρχει ένα τραγούδι το "Σ' έχασα", στο οποίο δειλά δειλά έβγαλα τα έγχορδα έξω, επειδή μου άρεσε αυτός ο ήχος».
Μήπως όμως αυτά είναι λεπτομέρειες; Καλλιτεχνικά αυτός ο δίσκος δεν πρόσθεσε τίποτε ούτε στην Αλεξίου ούτε σε σένα.
«Κάνουμε και λάθη. Καλλιτεχνικά, έχεις δίκιο, δεν προσέθεσε κάτι. Δείλιασα όμως την τελευταία στιγμή. Ημουν στο τσακ να πάω στην εταιρεία και στην Αλεξίου, να τους πω πρέπει να σταματήσει ο δίσκος και να βγει μετά από έξι μήνες. Κάτι υπήρχε που με έσπρωχνε να το κάνω, αλλά δεν το έκανα. Είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό. Βέβαια μεταξύ μας το ξέραμε».
Που σημαίνει, κατόπιν αυτής της εμπειρίας, ότι δεν θα κάνεις δεύτερο δίσκο με την Πρωτοψάλτη;
«Οχι. Ποτέ δεν προκαθορίζω τα πράγματα. Αν προκύψει κάποιο υλικό που θα πιστεύω ότι μπορεί να το τραγουδήσει η Πρωτοψάλτη θα το κάνω, μετά από δύο χρόνια ή όποτε άλλοτε...».
Δίσκους με άντρες έχεις σκοπό να κάνεις;
«Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Πιστεύω ότι οι γυναίκες εδώ και χρόνια εξουσιάζουν το τραγούδι. Εχουν μια φοβερή ευκινησία. Βρίσκω πιο πολλά πράγματα σε μια γυναικεία φωνή, πιο πολλές ιδέες παίρνεις ακούγοντας μια γυναίκα παρά έναν άνδρα. Θέλω να κάνω έναν δίσκο με άνδρα παρ' όλα αυτά, αλλά τώρα βγάζω έναν άλλο, προσωπικό, ο οποίος περιέχει τέσσερα τραγούδια. Τα δύο τα τραγουδάει ο Γιάννης Κότσιρας, το ένα η Ελλη Πασπαλά και το τέταρτο, το "Δι' ευχών", η παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου».
Πού στέκεται μουσικά αυτός ο δίσκος;
«Είναι μια προσπάθεια να αποτυπώσω μουσικές που δεν είναι πολυπειραγμένες. Δηλαδή είναι από τη μάνα τους. Οπως βγήκαν. Βασίζομαι πάρα πολύ σε ατμόσφαιρες. Μπαίνουν εικόνες, μελωδίες, συνυπάρχουν όργανα με έναν τέτοιο τρόπο που η σιωπή μιλά πιο πολύ. Πρέπει να σιωπάς πρώτα για να πεις κάτι. Σε μια μελωδία την ίδια αξία έχουν και οι νότες, την ίδια αξία έχουν και οι παύσεις...».
Γράφεις μουσική, ενορχηστρώνεις, παίζεις. Η παραγωγή τι επιπλέον σου προσφέρει;
«Μου αρέσει να ασχολούμαι με νέους ανθρώπους. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, ο μέσος όρος ηλικίας των τραγουδιστών είναι 40 και. Υπάρχει ανάγκη νέων τραγουδιστών».
Και άλλοι νέοι τραγουδιστές; Τα τελευταία χρόνια έχουν ανοίξει οι πόρτες των εταιρειών και ο καθένας πια μπορεί να βγάλει δίσκο. Δεν είναι καλό αυτό το υλικό;
«Βγαίνουν ικανοί τραγουδιστές, ικανοί δημιουργοί αλλά με λάθος τρόπο. Υπάρχει το μεγάλο καρκίνωμα, του να θέλουν όλοι να κάνουν δίσκο για να εξασφαλίσουν ένα καλό μεροκάματο σε ένα μαγαζί. Αυτός είναι ο στόχος τους. Δεν ξέρω έναν νέο τραγουδιστή που να πει εγώ θα κάνω ένα δίσκο για την καριέρα τη δική μου, για μένα, να βγω να δω αν είμαι της αποδοχής του κόσμου. Από ένα μαγαζί θα περάσουν σωρηδόν όλοι οι τραγουδιστές, όλες οι επιτυχίες. Fast food! Αυτό δεν υπάρχει στο εξωτερικό. Μπορεί να υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα αλλά η δισκογραφία είναι ανεξάρτητη. Για μένα η δισκογραφία στην Ελλάδα νοσεί. Δεν υπάρχει σχεδιασμός για τους νέους καλλιτέχνες. Μπορούμε να βγάλουμε έναν τραγουδιστή που να έχει μια διάρκεια δέκα χρόνων, να τον στηρίξουμε; Ας αποτύχει στην αρχή. Η αποτυχία είναι υγεία. Μπορούμε να πάρουμε ένα δημιουργό, να του προσφέρουμε ευκαιρίες;».
Στο ροκ τι συμβαίνει; Τι σου αρέσει;
«Μου αρέσουν, αν και όχι σε όλα τους, τα Ξύλινα σπαθιά. Μου αρέσουν τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες που προσπαθούν όχι να δώσουν μια αυθεντικότητα ως προς τον στίχο ή ως προς τα ροκ στοιχεία αλλά βάζουν μια άλλη αισθητική. Μου αρέσει που με τον τρόπο τους δείχνουν πού απευθύνονται. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία».
Οχι, δηλαδή, βγαίνουμε κι όποιον πιάσουμε;
«Ακριβώς. Με ενδιαφέρουν αυτοί που έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο. Το μόνο μειονέκτημα που υπάρχει για τον χώρο της ροκ είναι ότι δεν έχουν συνεχή παρουσία στα ζωντανά. Πρέπει να παίζουν πιο πολύ, να μη βασίζονται μόνο στη δισκογραφία».
Οι Τρύπες σού αρέσουν;
«Πάρα πολύ. Τουλάχιστον ως πριν δύο χρόνια ήταν για μένα το πιο σοβαρό γκρουπ. Τώρα νομίζω ότι είναι συνέχεια στο ίδιο».
Οι πιο περιφερειακές μουσικές; Η ραπ, π.χ., που έχει ρεύμα σήμερα;
«Η απήχησή τους νομίζω πως βασίζεται περισσότερο στη δύναμη του marketing και της μόδας. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ρίζες. Η ραπ είναι καταπληκτική, έχει στοιχεία original. Δεν έχουμε όμως εμείς τον πολιτισμό εκείνο που θα μας κάνει να την καταλάβουμε. Για μένα ραπ μπορεί να έκανε και ο Σαββόπουλος κάποια εποχή, που είχε αυτή την παρλάτα. Ετσι μπορώ να το καταλάβω. Προηγείται ο Σαββόπουλος... Σαν είδος μουσικής νομίζω ότι είναι μια μόδα η οποία θα ατονήσει σιγά σιγά. Τώρα ζούμε μια εποχή της οποίας τα αποτελέσματα θα δούμε σε δέκα χρόνια. Τότε θα ξέρουμε τι έχει μείνει και τι όχι».
Είσαι ο πλέον αρμόδιος νομίζω να πεις για την καινούργια μανία των τραγουδιστών να ηχογραφούν στο εξωτερικό. Και σεες με την Πρωτοψάλτη το ίδιο κάνατε.
«Είναι παρεξηγημένα πολλά πράγματα. Στην Ελλάδα όλα τα studio που υπάρχουν, σε σχέση με του εξωτερικού, είναι για κλάματα. Το λέω υπεύθυνα και ας βγει ο οποιοσδήποτε να με διαψεύσει. Από θέμα ωραρίου, θέμα τεχνικής υποδομής, θέμα γνώσης και διάθεσης προσωπικού, είμαστε για κλάματα. Ο καλλιτέχνης πρέπει να μπει στο στούντιο και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τις μουσικές του. Οχι με τεχνικής υφής προβλήματα. Στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή το επίπεδο παραγωγής, οικονομικά, έχει πολύ μικρή διαφορά με την Ελλάδα. Νομίζουμε ότι είναι ακριβό. Μιλάμε για ένα και μοναδικό πράγμα, δεν ξαναγράφεται. Γράφεις ένα δίσκο, γράφεις μια ιστορία...».
